Γεώργιος Δροσίνης – Ἡ Καλωσύνη

Μόνος, μακρυά σου, κρύβω μέσα μου
Βουβὴ κι᾿ ἀδάκρυτη τὴ λύπη·
Ὄχι, δὲ μοὔλειψε ἡ ἀγάπη σου,
Μὰ ἡ καλωσύνη σου μοῦ λείπει.
Ἄστρο ἡ ἀγάπη μεγαλόφωτο
Κι᾿ ἀπὸ μακρυὰ τὸ φῶς της δίνει
Κι' οὔτε φοβᾶται τὸ ξεχώρισμα—
Μὰ δὲν τῆς μοιάζει ἡ καλωσύνη:
Γλυκειὰ φωτιὰ σπιτιοῦ καλόχαρη,
Ποὺ ἡ φλόγα της μακρυὰ δὲ φτάνει,
Πρέπει ν᾿ ἁπλώσωμε τὰ χέρια μας
Κοντά της —γιὰ νὰ μᾶς ζεστάνῃ.

Γεώργιος Δροσίνης, Κλειστά Βλέφαρα, 1918

πηγή
Στη φωτογραφία, ο ποιητής σε επίσκεψή του στο Παρίσι το 1921.