Ο κλήρος του μεσημεριού...

"Καταμεσήμερο ἔφτασεν ὁ Μεσσίας γιὰ νὰ φωτίση τῆς νύχτας τὰ παιδιά.
Ἔπιασε τὸ πηγάδι ἡ Πηγὴ τῆς ἀγάπης ὄχι γιὰ νὰ πιῆ ἀλλὰ γιὰ νὰ ξεπλύνη.
Ὄντας Πηγὴ ἀθάνατου Νεροῦ στ’ αὐλάκι τῆς ταλαίπωρης ἀνθρωπότητος παρουσιάστηκε σὰν ἀναγκεμένος.
Δὲν σὲ ταλαιπωρῶ,της λέει, μὲ τὴ δίψα, ἀφοῦ ἐγὼ πρὸς τὴ δίψα μὲ τὴ δίψα μου σὲ ἔφερα.
Παράστησα τὸ διψασμένο κι ὅτι ἀπόκαμα γιὰ νερὸ γιὰ νὰ σὲ κάμω νὰ διψάσης.
Και μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἡ γυναίκα μὲ τοὺς πολλοὺς ἄντρες ἀρνήθηκε τὸν ἄντρα,ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία ποὺ σὰν ἄντρες εἶχε τοὺς πολλοὺς θεοὺς τοὺς ἀρνήθηκε καὶ τοὺς ἄφησε καὶ ἐμνηστεύθηκε μὲ τὸ βάπτισμα τὸν Ἕνα Θεό"

(Ρωμανός ο Μελωδός σε απόδοση του π. Ανανία Κουστένη)