Ἐξομολόγηση δίχως μετάνοια!

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Πολλοὶ ἄνθρωποι βιώνουν μία δυσπερίγραπτη ἐσωτερικὴ ἀκαταστασία, ποὺ τοὺς θλίβει καὶ θέλουν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ αὐτή. Τὶς περισσότερες φορὲς δὲν μποροῦν νὰ βροῦν ποιὰ εἶναι ἡ αἰτία, γιατί στὴ ζωὴ τους ἀντιμετωπίζουν πολλὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία καὶ συνεργασία μὲ τοὺς συνανθρώπους τους, ποὺ τοὺς ἐπηρεάζουν σὲ μεγάλο βαθμό.

  Οἱ ὑπάλληλοι ἔχουν πρόβλημα μὲ τὸ διευθυντή τους, οἱ ἁπλοὶ καὶ ταπεινοὶ ἄνθρωποι ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀνωτέρους τους, οἱ φίλοι ἀπὸ τοὺς ἀπρόσεκτους φίλους τους καὶ γενικὰ ὅλοι πικραίνονται ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν τους. Στὴν μικρὴ κοινωνία ὅπου ζοῦν καὶ στὸν ἐπαγγελματικὸ χῶρο ποὺ περνοῦν πολλὲς ὧρες καθημερινά, διαπιστώνουν ὅτι ὅλοι τούς φταῖνε καὶ τοὺς περιφρονοῦν, λησμονώντας ὅμως ὅτι καὶ οἱ ἴδιοι δημιουργοῦν στοὺς ἄλλους παρόμοιες μὲ τὶς δικές τους καταστάσεις!

  Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, ὅταν προσέρχονται στὴν ἐξομολόγηση, ἐξιστοροῦν τὰ δυσάρεστα γεγονότα ποὺ ἀντιμετώπισαν ἢ καὶ ἀντιμετωπίζουν καὶ ρίχνουν τὶς εὐθύνες στοὺς ἄλλους, ἐνῷ παραλείπουν νὰ μιλήσουν γιὰ τὶς δικές του ἀπρόσεκτες καὶ συχνὰ ἁμαρτωλὲς ἐνέργειές τους. 

 Εἶναι πολλὲς οἱ ἱστορίες, ποὺ ἀναγκάζεται ὁ πνευματικὸς νὰ ἀκούσει καὶ στὴ συνέχεια νὰ ἀπαντήσει, χωρὶς νὰ δικαιολογεῖ πάντα τοὺς ἐξομολογούμενους, καὶ νὰ ὑποδείξει τρόπους ἀντιμετώπισης τῶν ποικίλων προβλημάτων τους. Συνήθως οἱ ἄνθρωποι δὲν τὸν προσέχουν, γιατί θέλουν καὶ ἐκεῖνος νὰ συμφωνήσει μαζί τους . Χρειάζεται μεγάλη ὑπομονή, ἀνοχή, ἀλλὰ καὶ ἐπιμονὴ ἐκ μέρους τοῦ πνευματικοῦ, γιὰ νὰ συναισθανθοῦν ἐπιτέλους καὶ τὰ δικά τους ἁμαρτήματα καὶ νὰ μὴ φύγουν ἀπὸ τὸ ναὸ μὲ τὴν εὐχαρίστηση ὅτι τὰ εἶπαν ὅλα στὸν πνευματικὸ καὶ ἐκτονώθηκαν. Μιλᾶμε γιὰ ἔμπρακτη μετάνοια καὶ ὄχι γιὰ ἐξωτερίκευση συναισθημάτων πρὸς ἀνθρώπους ποὺ ἐνδεχομένως τούς ἔβλαψαν καὶ πρέπει νὰ τοὺς τιμωρήσει ὁ Θεὸς μετὰ τὴν «καταγγελία» τους…

  Ὁ ἔμπειρος στὰ πνευματικὰ θέματα π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος ἀντιμετώπιζε τὴ ζοφερὴ αὐτὴ κατάσταση μὲ ἠρεμία καὶ ἀποφασιστικότητα. Ἔλεγε στὰ πνευματικά του τέκνα: «Θέλω νὰ εἶμαι πάντοτε πειθαρχικὸς στοὺς ἀνωτέρους μου, συμπαθητικὸς στοὺς κατωτέρους μου, πιστὸς στοὺς φίλους μου, ἐπιεικὴς στοὺς ἐχθρούς μου». Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ πετύχαινε τὴν ἁρμονικὴ σχέση μὲ τοὺς ἀνωτέρους του, τὴν ἐκτίμηση τῶν κατωτέρων του, διατηροῦσε τὴν ἀγάπη τῶν φίλων του καὶ τὴ μείωση τῶν ἐπιθέσεων τῶν ἐχθρῶν του.

  Ὅσοι θελήσουν νὰ τηρήσουν στὴν προσωπικὴ ζωὴ τους αὐτὸ ποὺ ἔκανε ὁ π. Ἰωήλ, θὰ ἠρεμήσουν καὶ θὰ γαληνέψει ἡ ψυχή τους. Καὶ τὸ σημαντικότερο, θὰ ἐλευθερώσουν τὸ νοῦ τους ἀπὸ τὶς μικροπρέπειες τῶν γνωστῶν τους καὶ θὰ μποροῦν νὰ στρέφονται πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα, χωρὶς νὰ συσσωρεύονται πικρὰ βιώματα στὴν καρδιά τους.

Ορθόδοξος Τύπος