Ιερομόναχος Πετρώνιος Προδρομίτης
Ο ναός ήταν γεμάτος από κόσμο. Είχε πεθάνει ο Αρχιμανδρίτης Λαυρέντιος, άνθρωπος επίλεκτος και φιλάνθρωπος, πολύ αγαπημένος από όλους, και είχαν έλθει να τον ίδούν για τελευταία φορά. Τώρα βρισκόταν στο νεκροκρέββατο, στην μέση της εκκλησίας, και οι μοναχοί ολόγυρά του.
Ήλθε σιωπηλός κι ο καθηγούμενος με θλιμμένο πρόσωπο για τον αγαπητό του φίλο, πήγε στο στασίδι του, και αμέσως ένας μεγάλος αριθμός από ιερομονάχους και διακόνους άρχισε την νεκρώσιμο ακολουθία.
Στο προσκέφαλο του κεκοιμημένου, ένας μοναχός που φορούσε μανδύα και καλυμμαύχι, άρχισε να διαβάζη το 17ο κάθισμα: ''Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ…''
Ταυτοχρόνως, από το δεξιό χορό ακούγεται αργά και σιγανά μια χαμηλή ψαλμωδία: «Ευλογητός ει Κύριε». Σαν ένας αντίλαλος επαναλαμβάνει ο άλλος χορός: «Ευλογητός ει Κύριε».
Το διάβασμα συνεχίζεται καθαρά κι αργά: «Εν όλη καρδία μου εξεζήτησά Σε, οδόν εντολών Σου έδραμον…», «αι χείρες Σου εποίησάν με και έπλασάν με…», και η επωδός των χορών που το συνοδεύει, εξαφανίζεται στο ύψος των θόλων, όπως ο καπνός του θυμιάματος.
«Σος ειμι εγώ…» συνεχίζει ο αναγνώστης και οι χοροί επαναλαμβάνουν με την σειρά: «Σος ειμι εγώ, σώσον με», «Σος ειμι εγώ, σώσον με».
«Η ψυχή μου εν ταις χερσί Σου…» ακολουθεί ο αναγνώστης, «θλίψεις και ανάγκαι εύροσάν με…», εκέκραξα εν όλη καρδία μου…, Σος ειμι εγώ, σώσον με».
Η εκκλησία είναι γεμάτη απ’ αυτό το μουρμουρητό και δάκρυα σιωπηλά πέφτουν από τα μάτια όλων. Ο καθηγούμενος στηρίζεται στη ράβδο του, το ιερατείο και το πλήθος των πιστών ακούουν με βαθειά σιωπή…
Και ξαφνικά φαίνεται ότι το τέμπλο μαζεύεται σαν μια αυλαία. Στο κέντρο, στον μεγαλοπρεπή θρόνο, φαίνεται ο Βασιλεύς Χριστός, δορυφορούμενος ταις τάξεσιν αγγελικαίς.
Ο κεκοιμημένος, ντυμένος με το ταπεινό μοναχικό ένδυμα, το κεφάλι γερμένο και τα χέρια στο στήθος, στέκεται μπροστά στον Δεσπότη όπως σε μια μυστική εξομολόγηση.
«Ευλογητός ει Κύριε», αρχίζει αυτός, και σαν ένα φλοίσβιμα επαναλαμβάνει το πλήθος των πιστών, «ευλογητός ει Κύριε».
«Ευλογητός ει Κύριε, ότι με έβγαλες από το βάθος της ανυπαρξίας και με εδόξασες με την θεϊκή Σου εικόνα, ευλογητός ει Κύριε, που με αξίωσες του άγιου βαπτίσματος και της αγγελικής τάξεως των μοναχών, ευλογητός ει Κύριε, ότι με αξίωσες της χάριτος της άγιας ιεροσύνης και με τοποθέτησες οικονόμο των ιερών Σου Θεϊκών μυστηρίων, ευλογητός ει Κύριε…»
«Αλλά, ακολουθεί η μυστική εξομολόγησις, θλίψεις και ανάγκαι εύροσάν με, όμως Σος ειμι εγώ, σώσον με,… έθεντο αμαρτωλοί παγίδα μοι, αλλά Σος ειμι εγώ, σώσον με,… επλανήθην ως πρόβατον απολωλός, Σος ειμι δε εγώ, σώσον με… Και το πλήθος επαναλαμβάνει ψιθυριστά: Σος ειμι εγώ, σώσον με…»
Το κάθισμα τελείωσε, ο κοιμηθείς ενταφιάσθηκε με τιμή, ο κόσμος αποσύρθηκε στα ίδια. Αλλά η ηχώ του καθίσματος και η μυστική εξομολόγησις αποτυπώθηκαν για πάντα στην καρδιά μου και συχνά αντηχούν μέσα μου.
Όταν μια βαθειά ειρήνη πλημμυρίζει την ψυχή μου και κανένα κακό δεν την ταράζει, από τα κατάβαθα της καρδιάς μια συναίσθησις ευγνωμοσύνης ανεβαίνει: «Ευλογητός ει Κύριε». Όταν το γαλήνιο πρόσωπο ενός αδελφού και η αγαπημένη φωνή με προϋπαντούν και η καρδιά μου ανασκιρτά από πνευματική αγαλλίασι, μια μυστική φωνή μέσα μου ψιθυρίζει: «Ευλογητός ει Κύριε».
Μπροστά στο Θείο Θυσιαστήριο, όταν η ψυχή λειώνει από την ανείπωτη ευσπλαχνία του Δεσπότου, μια φωνή ευχαριστίας εξέρχεται: «Ευλογητός ει Κύριε».
Αλλά καμιά φορά μαύρα και απειλητικά σύννεφα εμφανίζονται στον ουρανό της καρδιάς μου και ένας εχθρικός άνεμος με περικυκλώνει. Τότε με τρόμο η καρδιά μου κραυγάζει: «Σος ειμι εγώ, σώσον με».
Όταν το πόδι μου γλυστράει και κινδυνεύει να πέσει στον γκρεμό, μια εσωτερική βοή ξεσπάει: «Σος ειμι εγώ, σώσον με».
Όταν δε ο πονηρός εχθρός με περιτριγυρίζει για να με καταβροχθίσει, η ψυχή μου τρομαγμένη ζητάει τον Κύριο: «Σος ειμι εγώ, σώσον με».
Και έτσι συχνά, στο κελλί μου, στην εκκλησία, στο δρόμο, στην δουλειά, νοερά μετέχω σ’ εκείνη τη μυστική εξομολόγηση ενώπιον του Κυρίου και στην καρδιά μου αντηχούν οι δύο επωδές:
Ευλογητός ει Κύριε,
Σος ειμι εγώ, σώσον με.
«Αλλά, ακολουθεί η μυστική εξομολόγησις, θλίψεις και ανάγκαι εύροσάν με, όμως Σος ειμι εγώ, σώσον με,… έθεντο αμαρτωλοί παγίδα μοι, αλλά Σος ειμι εγώ, σώσον με,… επλανήθην ως πρόβατον απολωλός, Σος ειμι δε εγώ, σώσον με… Και το πλήθος επαναλαμβάνει ψιθυριστά: Σος ειμι εγώ, σώσον με…»
Το κάθισμα τελείωσε, ο κοιμηθείς ενταφιάσθηκε με τιμή, ο κόσμος αποσύρθηκε στα ίδια. Αλλά η ηχώ του καθίσματος και η μυστική εξομολόγησις αποτυπώθηκαν για πάντα στην καρδιά μου και συχνά αντηχούν μέσα μου.
Όταν μια βαθειά ειρήνη πλημμυρίζει την ψυχή μου και κανένα κακό δεν την ταράζει, από τα κατάβαθα της καρδιάς μια συναίσθησις ευγνωμοσύνης ανεβαίνει: «Ευλογητός ει Κύριε». Όταν το γαλήνιο πρόσωπο ενός αδελφού και η αγαπημένη φωνή με προϋπαντούν και η καρδιά μου ανασκιρτά από πνευματική αγαλλίασι, μια μυστική φωνή μέσα μου ψιθυρίζει: «Ευλογητός ει Κύριε».
Μπροστά στο Θείο Θυσιαστήριο, όταν η ψυχή λειώνει από την ανείπωτη ευσπλαχνία του Δεσπότου, μια φωνή ευχαριστίας εξέρχεται: «Ευλογητός ει Κύριε».
Αλλά καμιά φορά μαύρα και απειλητικά σύννεφα εμφανίζονται στον ουρανό της καρδιάς μου και ένας εχθρικός άνεμος με περικυκλώνει. Τότε με τρόμο η καρδιά μου κραυγάζει: «Σος ειμι εγώ, σώσον με».
Όταν το πόδι μου γλυστράει και κινδυνεύει να πέσει στον γκρεμό, μια εσωτερική βοή ξεσπάει: «Σος ειμι εγώ, σώσον με».
Όταν δε ο πονηρός εχθρός με περιτριγυρίζει για να με καταβροχθίσει, η ψυχή μου τρομαγμένη ζητάει τον Κύριο: «Σος ειμι εγώ, σώσον με».
Και έτσι συχνά, στο κελλί μου, στην εκκλησία, στο δρόμο, στην δουλειά, νοερά μετέχω σ’ εκείνη τη μυστική εξομολόγηση ενώπιον του Κυρίου και στην καρδιά μου αντηχούν οι δύο επωδές:
Ευλογητός ει Κύριε,
Σος ειμι εγώ, σώσον με.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ από την εξόδιο ακολουθία του γέροντα ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ Προδρομίτου(+2023)
Από την ετήσια έκδοσης της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, έτος 1982, αριθμός 7, περίοδος 7.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου