ΣΤΟ ΥΠΕΡΩΟΝ ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ

 Μια ξεχωριστή ημέρα μεταξύ των δεκατριών
 Εκείνο το Φως στο δεξί μέρος του Παναγίου Τάφου με εμπόδιζε. Μου έκρυβε τον μισό Πανάγιο Τάφο. Δυσανασχετούσα. Περίμενα κάτι να γίνει. Ήθελα να αποθανατίσω την Πεντηκοστή. 

Στο τέλος είπα : εγώ θα τραβήξω και ότι βγει. 

Έβγαλα πολλές φωτογραφίες. Ο Πατριάρχης ήταν ακόμη στο θρόνο του, απέναντι από τον Πανάγιο Τάφο. Όλα κυλούσαν ήρεμα ως την ώρα που ο Πατριάρχης έμπαινε στον Πανάγιο Τάφο. Ε όχι είπα, τώρα το φως που κατέβηκε θα μου κρύβει και τον Πατριάρχη. Τι ατυχία είναι αυτή σήμερα. Συνέχισα να τραβάω.
Με την επιστροφή και την εμφάνιση των φωτογραφιών παρουσιάσθηκε κάτι πρωτόγνωρο. Ο Πατριάρχης με τα τρικέρια ευλογεί το λαό, ως συνήθως δεξιά, αριστερά και στο κέντρο, χωρίς να φαίνεται. Είναι μέσα στο φως, είναι ένα με το φως. Απλώς διακρίνεται, διαγράφεται το σώμα του, η μήτρα του. Το φως τώρα πήρε τη μορφή του Πατριάρχη. Δεν υπάρχει εκεί που ήταν αρχικά. Γύρω και πίσω από τον λαμπυρίζοντα Πατριάρχη φαίνονται όλα καθαρά και φυσικά. Διακρίνει πχ κανείς με ευκρίνεια την Αγία Τράπεζα, τα καλύμματα και τα αναμμένα κεριά εντός του Παναγίου Τάφου. Ακολούθησε σπουδή του φαινομένου δι’ επισταμένης εξέτασης των φωτογραφιών.

Αυτό το “ενοχλητικό φως”, όπως διαπιστώθηκε, ακολούθησε τον Πατριάρχη, όταν έβγαινε από το Ναό κατευθυνόμενος προς τον Πανάγιο Τάφο. Εμφανίσθηκε στη μικρή Είσοδο πάνω και δεξιά από την εικόνα της Αναστάσεως. Εκεί έμεινε αρκετά, λες και περίμενε τον Πατριάρχη να εισέλθει στον Τάφο για το υπόλοιπο της θείας Λειτουργίας. Μετά με την ίδια λαμπρότητα, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη έκταση κάλυψε όλη τη δεξιά πλευρά του Παναγίου Τάφου. Τέλος, το φως κατέβηκε στην είσοδο του Μνημείου και μπήκε μέσα στον Πανάγιο Τάφο. Αυτό αποδεικνύεται από τη χρονική σειρά των φωτογραφιών. Αμέσως επόμενη φάση είναι η εμφάνιση του Πατριάρχη σε τρεις διαδοχικές φωτογραφίες, όπως εικονίζεται και στο εξώφυλλο καθώς και στις φωτογραφίες του κειμένου. Ο Πατριάρχης μπήκε μετά τη Μικρή Είσοδο στον Πανάγιο Τάφο και αμέσως μετά τον Τρισάγιο ύμνο βγήκε όλος ένα φως.

Κάποιοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το γεγονός ως αντανάκλαση. Αντανάκλαση ποίου φωτός; Απέναντι από τον Πατριάρχη δεν υπήρχε φως, αλλά και αν υπήρχε δεν μπορούσε να έχει τέτοιο αποτέλεσμα. Η πείρα δείχνει ότι οι προβολείς που χρησιμοποιούνται σε τελετές στις εκκλησίες, ουδέποτε δημιουργούν ένα τέτοιο θέαμα. Η άλλη άποψη του ερωτηθέντος φωτογράφου είναι ότι ο χώρος ήταν πολύ φωτεινός (τουναντίον σκοτεινός είναι ο περιβάλλων χώρος) και ότι η μηχανή δεν μπορεί να αναλύσει τόσο φως. Η μηχανή είναι σαν τον άνθρωπο που κλίνει τα μάτια του κοιτάζοντας τον ήλιο είπε ο ερωτηθείς φωτογράφος. Πίσω από τα μάτια μας υπάρχει μια φωτογραφική μηχανή συνέχισε ο φωτογράφος. Όμως εγώ θα ήθελα να δω το ίδιο αποτέλεσμα από έναν επαϊοντα. Ας ρίξει όποιο και όσο φως θέλει, αρκεί να μεταβάλλει έναν άνθρωπο σε λαμπρό, λευκό φως.

Προσωπικά δεν είμαι σε θέση να ερμηνεύσω ούτε τα φυσικά, ούτε τα υπερφυσικά φαινόμενα. Όμως την Πεντηκοστή, στον Πανάγιο Τάφο, ένας Πατριάρχης την ώρα της θείας Λειτουργίας μπορεί και να λάμψει. Ο ποιών τους Λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα λέγει ο ψαλμός. Άλλωστε ο Θεός είναι Φως και μη ξεχνάμε ως Φως με κάτασπρα ενδύματα εμφανίσθηκε στο Θαβώρ. Τι το παράδοξο; Μήπως επρόκειτο και τότε για αντανάκλαση; Αντανάκλαση του ηλιακού φωτός;

Ρωτώντας έναν έμπειρο πνευματικό πατέρα πήρα την εξής απάντηση για το φαινόμενο του φωτεινού Πατριάρχη την Πεντηκοστή, μπροστά στον Πανάγιο Τάφο σε ώρα Λειτουργίας: Το Φως αυτό ήταν Νεφέλη και αυτή η Νεφέλη κάλυψε τον Πατριάρχη! Η Πίστη μας είναι ζωντανή! Ο Χριστός μένει εις τους Αιώνας.
Η ημέρα ήταν ξεχωριστή. Μεταξύ των δεκατριών η πρώτη αξιομνημόνευτη. Το άγιο Πνεύμα κατήλθε αισθητά. Οι άνθρωποι ξαναμέθυσαν από θεϊκή χαρά, όπως τότε. Η τριπλή γονυκλισία μπροστά στον Πανάγιο Τάφο άφησε απερίγραπτα αποτελέσματα. Δεν είναι παίξε γέλασε η Πεντηκοστή. Δεν είναι εθιμοτυπική αναπαράσταση. Είναι θεϊκή παρουσία. Εορτάζει η ομοούσια και αδιαίρετη Αγία Τριάδα ο Θεός μας.

Η 13η ημέρα στην Αγία Σιών
Εορτή του Αγίου Πνεύματος. Στην πατριαρχική Μονή της Σιών. Στα δρομάκια της Σιών. Περπατάς και ανταμώνεις Αποστόλους, Προφήτες, τη Θεοτόκο. Δεν είναι φαντασία, ούτε ονειροπόλημα. Είναι πνευματικό αντάμωμα. Ο τόπος είναι κατάσπαρτος από αποστολικές μνήμες, από αναστάσιμες σκηνές. Οι πέτρες της Σιών μιλάνε. Όλα αντανακλούν το αναστάσιμο διάγγελμα των Μαθητών. Όλα θυμίζουν τον Κυριακό λόγο: 

Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου, Πίετε εξ αυτού πάντες τούτο εστί το αίμα μου. Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν.
Εδώ ζεις συγχρόνως το χθες, το σήμερα και το αύριο. Ο χρόνος έχει χαθεί. Η γη έχει πλησιάσει τον ουρανό. Ένας χωρόχρονος διαφορετικός. Ένας κόσμος πολλών διαστάσεων. Πεντηκοστή απόγευμα και Αγίου Πνεύματος πρωί στη Σιών, στο ναό της Αγίας Τριάδος, στο Υπερώον με τους ομοθυμαδόν καθημένους, στον τάφο του Βασιλιά Δαυίδ. Θέλεις να τους μοιάσεις, στη σοφία, στην πίστη, στην φιλαδελφία, στην αγάπη, στην ανδρεία, στην αγωνιστικότητα, στην αξιοσύνη, στην αγιοσύνη.
Θέλεις να πολιτογραφηθείς και συ πολίτης του ουρανού. Δεν σε χωράει τούτη η γη. Θέλεις τον Πλάστη σου. Ζητάς το Θεό σου. Το Θεό της αγάπης, της ειρήνης, της σοφίας. Ζητάς τον Τριαδικό Θεό. Που αλλού; Στην Μητέρα των Εκκλησιών. Στο θεϊκό κατοικητήριον. Στην Αγία Σιών.