Όλη η ζωή που έζησα ορθώθηκε μπροστά μου ως αδικία από την αρχή ως το τέλος. Όταν συνάντησα τον ιερέα, δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο, αλλά μόνον έκλαιγα.
Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «εξήλθε προς συνάντησίν μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με κατεφίλησε, (Λουκ. 15,20.) και ήμουν γι' Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο άσωτος υιός είπε, «συγχώρησον, Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», (Λουκ. 15,21) όταν ήδη ο Πατέρας τον δέχθηκε στην αγκαλιά Του.
Κατηγορούσα τον εαυτό μου σε όλα.
Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής μόνο χαιρόταν «ότι ο υιός αυτός απολωλώς ήν και ευρέθη, νεκρός ήν και ανέστη». (Λουκ. 15,32.)
Τι νύχτα ήταν εκείνη! Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ. Πόσο μας αγαπά ο Κύριος!
~Όσιος Σωφρονίος Σαχάρωφ. (☩ 11 Ιουλίου 1993)
(Αγώνας Θεογνωσίας Κεφ. ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ σελ. 70)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου