Κυριακή Αγ. Πατέρων Δ’ Οικ. Συνόδου- Στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρώπινη φύση ανέβηκε και πήρε θέση στα δεξιά του Θεού

π. Δημητρίου Μπόκου

  «Υμείς εστε το φως του κόσμου», είπε ο Χριστός στους μαθητές του. Και τους παρομοίασε με πόλη και με λυχνάρι. Με πόλη που είναι χτισμένη πάνω σε όρος και είναι ορατή από παντού. Και με λυχνάρι που είναι κρεμασμένο ψηλά και φέγγει σε όλη την οικία. Έτσι και οι απόστολοι με τα καλά τους έργα λάμπουν σαν φως σε όλο τον κόσμο και τον οδηγούν στη θεογνωσία (Κυριακή των Αγίων Πατέρων).

  Τα λόγια του Χριστού έχουν ισχύ για όλους τους Χριστιανούς, ιδιαιτέρως όμως για τους διαδόχους των αποστόλων, τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. Οι άγιοι Πατέρες αγωνίστηκαν με κάθε τρόπο (και με τη ζωή τους ακόμα) να διαφυλάξουν και να μεταδώσουν στις επόμενες γενιές την ακραιφνή διδασκαλία του Χριστού, χωρίς να την αλλοιώσουν ή να τη μειώσουν ούτε στο ελάχιστο. Είναι γι’ αυτό πραγματικό φως του κόσμου.

 Και το κατάφεραν αυτό ερμηνεύοντας με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος τα όσα για τον Θεό αποκάλυψε ο Χριστός, «ο μονογενής Υιός ο ων εις τον κόλπον του Πατρός». Κανένα δημιούργημα δεν μπορεί να δει τον Θεό ως προς την ουσία του. Ούτε άνθρωπος ούτε άγγελος. Μόνο ο Χριστός, ο μονογενής Υιός που είναι στην αγκάλη του, «εκείνος εξηγήσατο». Γι’ αυτό και όλη η αλήθεια για τον Θεό «διά Ιησού Χριστού εγένετο» (Ιω. 1, 17-18).
 Ειδικά σήμερα τιμούμε τους αγίους Πατέρες που συγκρότησαν τη Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο το 451 μ. Χ. στη Χαλκηδόνα, ανατολικό προάστειο της Κωνσταντινούπολης. Η Σύνοδος διατύπωσε με ξεκάθαρο τρόπο όσα αφορούν το πρόσωπο του Χριστού. Ότι δηλαδή ο Χριστός είναι Θεός προαιώνιος. Ομοούσιος με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα κατά τη θεότητα. Εν συνεχεία έγινε και άνθρωπος, ομοούσιος με εμάς κατά την ανθρωπότητα. Έτσι λοιπόν τώρα ο Χριστός είναι Υιός του Θεού και Υιός του ανθρώπου. Θεάνθρωπος. Ένα ον, ένα πρόσωπο, αλλά με δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη, πλήρεις και τέλειες, ενωμένες πάνω του με τρόπο ασύγχυτο και αδιαίρετο. Είναι φύσει Θεός και φύσει άνθρωπος. Ο Χριστός είναι ένας, δεν έχουμε δυάδα προσώπων σ’ αυτόν, αλλά δυάδα φύσεων.
Στο πρόσωπό του έγινε κατορθωτός και φανερός ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να κοινωνήσουν μεταξύ τους τα δυο τόσο ανόμοια μεγέθη, ο Θεός και ο άνθρωπος.

 Το εξηγεί καθαρά ο απόστολος Παύλος, όταν λέει ότι ο Χριστός ήρθε εκεί ακριβώς που βρίσκονταν οι άνθρωποι. Στο δικό τους επίπεδο.

 «Παραπλησίως μετέσχε των αυτών» και φρόντισε «κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι». Πήρε ό,τι είχαν οι άνθρωποι, πλην της αμαρτίας. Και δέχτηκε να πεθάνει για μας, ώστε να μας απαλλάξει από αυτόν που είχε την εξουσία του θανάτου πάνω μας, «τουτ’ έστι τον διάβολον» (Εβρ. 2, 14-17). 

 Και όπως ο Χριστός κοινώνησε με την ανθρώπινη φύση μας και την έκαμε δική του, έτσι και εμείς μπορούμε τώρα να κοινωνήσουμε με τη θεία του φύση και να την κάνουμε δική μας. Γιατί όλοι, από τη στιγμή της ενανθρώπησής του, είμαστε ενσωματωμένοι πάνω του. «Οι γαρ πάντες ήμεν εν τω δι’ ημάς και υπέρ ημών αποθανόντι και εγερθέντι Χριστώ» (αγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας, PG 73, 192D). Μέσα στην ανθρώπινη φύση του Χριστού βρίσκεται δυνάμει ολόκληρη η ανθρωπότητα.

 Στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρώπινη φύση ανέβηκε και πήρε θέση στα δεξιά του Θεού. Μπορεί λοιπόν και ο καθένας μας προσωπικά να ανεβεί εκεί. Αυτό και αν είναι μεγαλείο!