ότι εξομολογείσαι κλπ.αλλά όλη μέρα κρίνεις τον άλλο.
Ο ταπεινός άνθρωπος δεν κρίνει κανέναν.
Ούτε θυμώνει, ούτε κρίνει κανέναν άνθρωπο.
Και γιατί δεν κρίνει;Διότι ποιον να κρίνει;Αφού αυτός θεωρεί τον εαυτό του
χειρότερο απ'όλους!
Και λέει ποιον να κρίνω;
Εγώ είμαι χειρότερος από όλους αυτούς!Αν ο αδερφός μου κάνει αυτό το πράγμα, εντάξει, εγώ μπορεί να μην το κάνω το ίδιο αλλά κάνω άλλα τόσα χειρότερα..κι εκείνος μπορεί να το κάνει και να μην ξέρει, ενώ εγώ ξέρω!
Και πως θα κρίνω εγώ τον άλλο;
Εάν ο Θεός εμένα με δέχεται κοντά Του,εγώ ποιος είμαι που να αποδιώξω και να απορρίψω και να κατακρίνω τον άλλο άνθρωπο;
Και πως θα κρίνω εγώ τον άλλο;
Εάν ο Θεός εμένα με δέχεται κοντά Του,εγώ ποιος είμαι που να αποδιώξω και να απορρίψω και να κατακρίνω τον άλλο άνθρωπο;
Η ταπείνωση λοιπόν έχει γνωρίσματα ουσιαστικά.Ενάρετα γνωρίσματα.
Δεν θυμώνει, δεν κρίνει, δεν ζητά τα του εαυτού της.
Ο ταπεινός άνθρωπος φαίνεται όταν, ας πουμε, τον βάλεις στο περιθώριο.
Το δέχεται. Δεν νευριάζει, δεν θίγεται. Πέρασε, λέει, και δεν μου μίλησε..,
δεν μου'πε καλημέρα..,δεν με υπολόγισε...Θίγεται η αξιοπρέπειά μας, τάχα.
Δεν θίγεται η αξιοπρέπειά μαςαπό χίλια άλλα πράγματα, θίγεται απ'αυτά!
Δεν ανέχομαι να με κοροϊδεύεις..,να με θεωρείς κορόιδο..,θύμα.., οτιδήποτε άλλο.
Όλα αυτά είναι λόγια συγκεκαλυμμένης υπερηφάνειας.
Ο ταπεινός άνθρωπος χαίρεται όταν είναι τελευταίος,όταν δεν τον αποδέχονται οι άνθρωποι,όταν πάει ο άλλος μπροστά κι είναι αυτός πίσω,
όταν βλέπει τον αδερφό του να προοδεύει, χαίρεται στην χαρά του άλλου,
λυπάται στην θλίψη του.
Δεν ζητεί τα του εαυτού του γι'αυτό και δεν θυμώνει κιόλας.
Γιατί από που να θυμώσει αφού αυτός έχει παραιτηθεί από τα θελήματά του,
από τις γνώμες του,από τις φαεινές ιδέες του,από τις αξιοπρέπειές του.
Όλα αυτά είναι λόγια συγκεκαλυμμένης υπερηφάνειας.
Ο ταπεινός άνθρωπος χαίρεται όταν είναι τελευταίος,όταν δεν τον αποδέχονται οι άνθρωποι,όταν πάει ο άλλος μπροστά κι είναι αυτός πίσω,
όταν βλέπει τον αδερφό του να προοδεύει, χαίρεται στην χαρά του άλλου,
λυπάται στην θλίψη του.
Δεν ζητεί τα του εαυτού του γι'αυτό και δεν θυμώνει κιόλας.
Γιατί από που να θυμώσει αφού αυτός έχει παραιτηθεί από τα θελήματά του,
από τις γνώμες του,από τις φαεινές ιδέες του,από τις αξιοπρέπειές του.
Η ταπείνωση λοιπόν δεν έγκειται στο να πάμε να κάτσουμε σ'ένα στάβλο μέσα ή να κοιμόμαστε μέσα στα άχυρα μιας φάτνης..
Η ουσία είναι αλλού κι ο Χριστός εκεί βλέπει και εκεί θέλει τον κάθε ένα από μας,
εκεί να Του μοιάσουμε.
Να γίνουμε τη καρδία,πράος και ταπεινός τη καρδία,λέει ο Χριστός.
Όχι το σχήματι, εξωτερικά.Όχι αυτό που φαίνεταιαλλά αυτό που είναι μέσα στο βάθος της καρδιάς του.
Ο αδελφός μου συζει με το φίλο του, μας είπε ότι έχει ομοφ/κες σχέσεις μαζί του. Λυπάμαι αλλά εχω οικογένεια και παιδιά. Εκρινα σωστό να μην έχω καμιά επαφή μαζί του γιατί σκεφτείτε σε τι δύσκολη φάση θα περάσει η ήδη δύσκολη χριστιανική διαπαιδαγωγηση των παιδιών.. Κατά τα άλλα συμφωνώ με τον αγαπητό Μητροπολίτη Λεμεσού.
ΑπάντησηΔιαγραφή