«Γιάβρουτσουμ’, εἶναι τ' ἀδέλφια σου, πού πήγανε στον προορισμό τους.Εκτελέσαμε τά καθήκοντά τους».

  Μια μητέρα εἶχε τρία παιδιά, τά ὁποῖα τῆς πέθαναν σέ μικρή ηλικία στή Ρωσία. Ὁ παππούς ἔλεγε πώς τά παιδιά αὐτά ἦταν τοῦ παραδείσου (γιατί δέν εἶχαν ἁμαρτίες) καί ὅτι δέν χρειάζονταν τίποτε (δηλαδή μνημόσυνα τριήμερα, ἐννιάμερα, σαράντα καί λοιπά), γι' αὐτό καί δέν ἔκαναν τίποτε ἀπό αὐτά. 

 Ὅταν ὅμως ἦλθαν στήν Ἑλλάδα καί πῆγε ἡ μητέρα στόν ὅσιο, τῆς εἶπε: 

«Τά παιδιά σου κάθονται ἔξω ἀπό τό τελωνεῖο καί δέν ἔχουν εἰσιτήριο νά μποῦν μέσα, πρέπει νά ἐκτελέσεις τά καθήκοντά τους».

Ἐκείνη εὐθύς πρόθυμα ἀπάντησε:

 «Πάτερ, νά 'χω τήν εὐχή σου. Ὅ,τι μοῦ πεῖς θά τό ἐκτελέσω». 

Ἔτσι ἔδωσε ὅλα τά ἀπαραίτητα καί τά τέλεσε ὁ ἴδιος, ὅπως γνώριζε. Ἕνα βράδυ εἶδε ὁ μικρός της γυιός ἕνα ὄνειρο. Ἄστραψε ἡ κανδήλα καί φωτίστηκε ὅλο τό δωμάτιο. Κατοικοῦσαν τότε στή Φτελιά. Ἀπό ἐκεῖ πῆγε μέ τά πόδια ὁ μικρός στόν ὅσιο νά πεῖ τ' ὄνειρό του. Ὁ ὅσιος τοῦ εἶπε: 

«Γιάβρουτσουμ’, εἶναι τ' ἀδέλφια σου, πού πήγανε στον προορισμό τους.Εκτελέσαμε τά καθήκοντά τους».

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης

πηγή