Όταν φύγει η Χάρις του Θεού...

  Όταν φύγει η Χάρις του Θεού, είτε από τον άνθρωπο, είτε από το σπίτι, είτε από την πόλη, είτε από το κράτος, έρχεται ο φόβος πλέον, έρχεται ο Σατανάς και τα πράγματα αλλάζουν. Και ο άνθρωπος δεν νοιώθει, δεν αισθάνεται καλά. Όπως νοιώθει, ασφάλεια, ειρήνη, μακαριότητα, όταν είναι υπό τη Χάρη του Θεού, έτσι νοιώθει ανασφάλεια και φόβο, όταν αίρεται η Χάρις του Θεού.
Και όταν φύγει ο Θεός, φύγουν οι Άγγελοι του Θεού, αλίμονο στον άνθρωπο τότε... Και φεύγουνε και ανακαλούνται οι Άγγελοι των κρατών, των πόλεων, των οικογενειών και των ανθρώπων, όταν οι άνθρωποι συνεχίζουν να αμαρτάνουν και δεν υπάρχει μετάνοια.

  Ποιός μπορεί να μου πει, εάν υπάρχει ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στην Αθήνα και να προστατεύει την Αθήνα;
  Ποιός μπορεί να μου πει εάν υπάρχει ακόμη, ο Άγιος Δημήτριος, ο προστάτης της Θεσσαλονίκης; Εάν υπάρχει ο Άγιος Αχίλλειος στη Λάρισα;
 Όλοι αυτοί οι Άγιοι, οι οποίοι είναι οι φρουροί, οι προστάτες των πόλεων αυτών. Ποιός μπορεί να μου το πει αυτό το πράγμα.
Ποιός μπορεί να μου αν αυτές τις πρεσβείες των Αγίων δεν τις ανακάλεσε ο Κύριος και μας άφησε εκτεθειμένους και ώρα την ώρα, να γίνει το φοβερότερο κακό που μπορεί να γίνει στον κόσμο...
Τί συμφέρει στον άνθρωπο σε αυτές τις περιπτώσεις; Συμφέρει στον άνθρωπο να μετανοήσει. Είναι το μόνο πράγμα που πρέπει ο άνθρωπος να βάλει στη συνέχεια εμπρός του.

  Κατά τον καιρό κατά τον οποίο έμελλε να κυριευτεί η Θεσσαλονίκη από τους Αγαρηνούς, κάποιοι ευλαβείς Χριστιανοί πορευόμενοι εις την Θεσσαλονίκη για την εορτή του Αγίου Δημητρίου, έφτασαν εις την Βασιλική οδό, η οποία είναι στον Βαρδάρη και είδαν εκεί οφθαλμοφανώς έναν στρατιώτη, ο οποίος έρχονταν από την Θεσσαλονίκη και έφευγε προς τα έξω της πόλεως.
Και είδαν επίσης και έναν Αρχιερέα, ο οποίος έρχονταν από τον δρόμο της Λαρίσης και συναντήθηκαν οι δυο τους. Και απευθυνόμενος ο στρατιώτης στον Αρχιερέα, του είπε:
- Χαίρε Αρχιερεύ του Θεού Αχίλλειε!
Είπε και ο Αρχιερεύς:
- Χαίρε και συ, στρατιώτα του Χριστού Δημήτριε!
Οι δε Χριστιανοί εκείνοι, μόλις άκουσαν αυτά τα ονόματα, σταμάτησαν φοβισμένοι εκεί κοντά για να δουν το τέλος.

 «Τί γίνεται εδώ πέρα; Τί κάνουν αυτοί; Πού βρέθηκαν;»...

Λέγει, πάλι ο στρατιώτης προς τον Αρχιερέα:
- Από που έρχεσαι, Αρχιερεύ του Θεού Αχίλλειε, και που πηγαίνεις;
Τότε δάκρυσε ο Άγιος Αχίλλειος και είπε προς αυτόν:
- Για τις αμαρτίες και τις ανομίες του κόσμου, πρόσταξε ο Θεός να εξέλθω από τη Λάρισα την οποία φυλάττω, διότι θα παραδοθεί εις τα χέρια των Αγαρηνών. Και ιδού εξήλθα και πηγαίνω, όπου με προστάζει. Και εσύ λοιπόν από πού έρχεσαι; Πες μου σε παρακαλώ!
Τότε δάκρυσε ο Άγιος Δημήτριος και του λέει:
- Και εγώ το ίδιο έπαθα, Αρχιερεύ Αχίλλειε. Πολλές φορές βοήθησα τους Θεσσαλονικείς και τους λύτρωσα από αιχμαλωσίες και από θανατικό και από ασθένεια. Πλην τώρα, από τις πολλές τους αμαρτίες και ανομίες, απομακρύνθηκε ο Θεός απ’ αυτούς και με πρόσταξε να τους αφήσω και να παραδοθούν στα χέρια των Αγαρηνών. Γι’ αυτό υπάκουσα στην προσταγή Του και ιδού εξήλθα και πηγαίνω, όπου με προστάζει.

Αυτά είπαν και οι δύο έσκυψαν τα κεφάλια τους κάτω στη γη και έκλαψαν. Έπειτα από πολλή ώρα φιλήθηκαν και αποχαιρετίσθηκαν και αμέσως έγιναν άφαντοι.
Αυτό το θαύμα είδαν οι Χριστιανοί και δεν τόλμησαν να πάνε στη Θεσσαλονίκη, άλλα γύρισαν πίσω, διηγούμενοι το όραμα.
Δεν πέρασε μήνας και η Θεσσαλονίκη κυριεύθηκε και λεηλατήθηκε από τους Τούρκους, όπως και η Λάρισα...

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

ΠΗΓΗ