Οι άγιοι μάρτυρες Δαβίδ και Κωνσταντίνος, πρίγκιπες της Γεωργίας

 Οι πρίγκιπες Δαβίδ και Κωνσταντίνος κατάγονταν από τη βασιλική οικογένεια που κυβερνούσε τη δυτική Γεωργία εξ ονόματος του αυτοκράτορος του Βυζαντίου. Είχαν αποφασίσει να ζήσουν εν παρθενία, αφιερωμένοι στον Θεό, διατηρώντας ωστόσο την ευθύνη της διακυβερνήσεως της χώρας.

  Όταν το 736 οι Άραβες επιχείρησαν να εισβάλουν στη Γεωργία, για να ολοκληρώσουν τις κατακτήσεις τους, οι δύο αδελφοί οργάνωσαν προσευχές και νηστείες, προετοιμάζοντας τον λαό να αντισταθεί μέχρι θανάτου. Ψάλλοντας ψαλμούς οδήγησαν τους στρατιώτες στη μάχη, κι έτσι κατόρθωσαν να κατατροπώσουν τους εισβολείς.

 Κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης εκστρατείας, ο χαλίφης Μαρουάν (732-744) τους συνέλαβε αιχμαλώτους και προσπάθησε με υποσχέσεις τιμών και αξιωμάτων να τους πείσει να απαρνηθούν την πίστη τους και να ασπασθούν το Ισλάμ.

Ο Δαβίδ απάντησε ότι η νίκη των Αράβων δεν οφειλόταν στην πολεμική τους υπεροχή, αλλά αποτελούσε απλώς τιμωρία των χριστιανών για τις αμαρτίες τους. Στη συνέχεια, υπενθύμισε την αποστολική καταγωγή της χριστιανικής πίστεως στη Γεωργία και απέδειξε με έξοχο τρόπο την πλάνη του Μωάμεθ και των οπαδών του.

  Επί δέκα ημέρες τους βασάνιζαν και μετά τους οδήγησαν και πάλι στον χαλίφη· αλλά κι αυτή η ανάκριση απεδείχθη εξίσου μάταιη. Τότε ο Μαρουάν διέταξε να κρεμάσουν τους δύο πρίγκιπες ανάποδα και να τους μαστιγώσουν.

 Μόλις τελείωσε το μαρτύριο αυτό, τους έδεσαν πέτρες στον λαιμό και τους έριξαν στον ποταμό Φάση. Λίγο αργότερα, τρεις πύρινοι στύλοι εμφανίσθηκαν πάνω από τα κύματα, και τα σώματα των αγίων μαρτύρων επέπλευσαν στην επιφάνεια, απαλλαγμένα από τα δεσμά τους και φωτεινά «ωσάν οφθαλμοί ηλίου».

Οι υπηρέτες τους ενταφίασαν τα λείψανα στην κρύπτη ενός ερειπωμένου ναού· τον 11ο αιώνα έγινε ανακομιδή των τιμίων λειψάνων και κατάθεσή τους σε ναό κτισμένο στη μνήμη τους.

Τα λειψανά τους βρίσκονται στην Μονή Μοτσαμέτα και αείναι από τους πλέον αγαπητούς αγίους του γεωργιανού λαού

Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος δεύτερος, Οκτώβριος. Ίνδικτος, Αθήναι 2006, Οκτωβρίου Β’.