Ο άσπλαχνος άνθρωπος είναι ένας τύραννος στον μικρόκοσμό του και ανάλογα με τη θέση ευθύνης που έχει στην κοινωνία, μεταδίδει το σκοτάδι του. Άσπονδος, άστοργος και τυφλωμένος, είτε κυβερνάς ένα κράτος, είτε μια οικογένεια, είτε μια επιχείρηση, είτε ένα πλοίο, είτε τον ίδιο σου τον εαυτό, θα δώσεις μίσος και θα σπείρεις θάνατο. Θα δώσεις θάνατο και θα σπείρεις μίσος. Θα μεταφέρεις την εσωτερική αταξία σου στην τάξη του κόσμου και θα συμβάλλεις στην κτηνοποίηση όλων των ρόλων που απαρτίζουν τη ζωή μας. Από τον πιο απλό, ως τον πιο σύνθετο.
Ασπλαχνία και εξουσία είναι ένας θανάσιμος συνδυασμός. Κάθε μορφή εξουσίας, ακόμα και η υποτυπώδης εξουσία που σε ορίζει «κυρίαρχο» ενός καταπέλτη και ενός επιβατικού πλοίου, είδαμε πως μπορεί να οδηγήσει σε ένα στυγερό έγκλημα.
Αυτή η φρίκη που συνέβη στο λιμάνι του Πειραιά, όπου τα μέλη του πληρώματος του πλοίου Blue Horizon πέταξαν έναν άνδρα από τον καταπέλτη, με τον ίδιο να βρίσκει τον θάνατο στην δίνη της προπέλας του καραβιού, είναι ένας ακόμη επιθανάτιος ρόγχος της ανθρωπιάς μας. Είναι μια θέαση του καθρέφτη μας, που έδειξε τη φρικτή παραμόρφωση του λαού μας. Η κοινωνία έριξε μια φευγαλέα ματιά στο είδωλό της και έφριξε με αυτό που αντίκρυσε. Και ως συνήθως, καταδίκασε την αντανάκλασή της σαν να ανήκει σε «άλλον» και κουκούλωσε βιαστικά τον καθρέφτη.
Σε αυτή τη χώρα που γεννήθηκε η λέξη «φιλότιμο», ενταφιάζεται ακόμα και η λέξη «άνθρωπος».
Όχι, το ζήτημα δεν αφορά μόνο 2-3 υπαλλήλους που φέρθηκαν σαν μπράβοι για λογαριασμό των αφεντικών τους. Γινόμαστε άψυχα «τομάρια», που περιφέρουν τη ζοφερή ύπαρξή τους σε σοβαρά πόστα και θέσεις ευθύνης. Η ανθρωπιά, από χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου, έγινε κοινωνική «πολυτέλεια» και σπανιότητα.
Όταν βλέπεις μια κοινωνία να συμπεριφέρεται στους ανθρώπους χειρότερα απ’ ότι συμπεριφέρεται στα ζώα, τότε προετοιμάσου να ζήσεις ένα χάος παραδομένο στα ξεσπάσματα των ζωικών ενστίκτων, και όχι μια ζωή καθορισμένη από νόμους, κανόνες και πανανθρώπινες αξίες.
Ο 36χρονος Αντώνης Καρυώτης δεν ήταν απλά ένας νέος που βρέθηκε στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή, έχοντας να κάνει με τους λάθος ανθρώπους. Ο Αντώνης δολοφονήθηκε, τελεία και παύλα. Τον οδήγησαν στον θάνατο μία φορά, όσο προσπαθούσαν να τον απωθήσουν πάνω στην άκρη του κινούμενου καταπέλτη. Εξασφάλισαν τον θάνατό του και δεύτερη φορά όταν δεν έκαναν τίποτα για να τον βοηθήσουν όταν γλίστρησε και έπεσε στη θάλασσα.
Δεν έριξαν ούτε ένα σωσίβιο, ένα σκοινί, τίποτα, παρά μόνο γύρισαν την πλάτη σαν να βρέθηκε στα αναταραγμένα νερά μια άχρηστη βαλίτσα, ένα ανεπιθύμητο βάρος που έπρεπε να αποβληθεί από το πλοίο. Το καράβι αναχώρησε κανονικά, και από τα μεγάφωνά του ακούστηκε ότι «για ότι έγινε στο λιμάνι εμείς δεν φέρουμε καμία ευθύνη». Πράγμα που δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν υπολόγιζαν καν ότι θα συλληφθούν, αφού θεώρησαν ότι ξεμπέρδεψαν με μια ελεεινή αποποίηση ευθυνών μόνο και μόνο προς τους σοκαρισμένους επιβάτες που έγιναν μάρτυρες του πνιγμού!
Και αυτό δημιουργεί φρικτούς συνειρμούς, για το πόσα παρόμοια περιστατικά μπορεί να έχουν συμβεί πού να έχουν αποδοθεί σε «ατυχήματα», επειδή δεν ήταν εύκαιρη μία κάμερα κινητού για να τα καταγράψει! Απρόσωπες εταιρείες, ανύπαρκτες συνειδήσεις και «αυτοματοποιημένοι» υπάλληλοι, υποτίθεται ότι υπηρετούν ανθρώπινες ανάγκες ενώ στην ουσία εκμηδενίζουν τον άνθρωπο.
Αν πληρώσεις και προλάβεις να επιβιβαστείς στην «εργοστασιακή» πραγματικότητά τους, θα ζήσεις άλλη μία μέρα ως εμπόρευμα που μεταφέρθηκε επιτυχώς στον προορισμό του. Αν δεν προλάβεις ή αν δεν πληροίς τις προϋποθέσεις τους, θα υπάρχει πάντα κάποιος πρόθυμος να σε σπρώξει στον κάδο με τα ανεπιθύμητα και τα ελλατωματικά προιόντα που καθυστερούν τη «γραμμή» παραγωγής πλούτου.
Και στην κορυφή αυτής της δυστοπικής πυραμίδας βρίσκεται ένα ανάλγητο κράτος που ευλογεί και με τα δύο χέρια το fast – track κέρδος και την απανθρωπιά. Πριν καν αποδοθούν αρμοδίως οι ευθύνες για το έγκλημα, ο υπουργός Ναυτιλίας, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης έσπευσε να ανοίξει ομπρέλα προστασίας για τη ναυτιλιακή εταιρεία και να «ξεπλύνει» τους δολοφόνους δηλώνοντας ότι «σήμερα υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τον αδικοχαμένο και υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν για αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους, να φέρουν ένα μεροκάματο, και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία».
Αυτή είναι η εκτίμηση της ανθρώπινης ζωής από το σημερινό κράτος. Θύμα και θύτες εξισώνονται, για να μη διαταραχθούν τα πελατειακά δίκτυα και τα μεγαλοσυμφέροντα. Αυτό το άψυχο και συμφεροντολογικό κράτος θεριέψαμε όλοι μας με τις επιλογές μας. Και από το σκοτάδι αυτού του κράτους παίρνει «μαγιά» ο κάθε ασυνείδητος που εγκληματεί στον χώρο ευθύνης του.
Αλήθεια, μας κάνει εντύπωση ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής επειδή τον είδαμε σε μερικά σοκαριστικά καρέ ενός βίντεο;Πού είδαμε τα τελευταία χρόνια να αντιμετωπίζεται με την πραγματική αξία της η ανθρώπινη ζωή, για να την αναζητούμε σήμερα;
Στους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς που πέθαναν αβοήθητοι εκτός ΜΕΘ τον καιρό της πανδημίας; Στα εκατοντάδες περιστατικά ξαφνικών θανάτων, για τους οποίους το κράτος και οι ειδικοί κάνουν ότι δεν βλέπουν; Στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών; Στις εκατοντάδες χιλιάδες εκτρώσεων που γίνονται ανά έτος; Στους αναξιοπαθούντες που βρίσκονται παντού ολόγυρά μας και πολλοί από εμάς δεν δίνουμε ούτε δεκάρα για να τους βοηθήσουμε;
Πουλάμε τις ζωές των συνανθρώπων μας και τις αξίες μας πολύ φθηνά, και σοκαριζόμαστε όταν κάποιο φρικιαστικό γεγονός μας φανερώνει την τιμή που οι ίδιοι έχουμε «υπογράψει». Με τις προσωπικές συμπεριφορές μας, με την αδιαφορία μας, με τις πολιτικές και κοινωνικές επιλογές μας, με το να γινόμαστε «γρανάζια» μιας απάνθρωπης πολιτείας που ευνοεί την ασπλαχνία, είτε αυτή προέρχεται από ιδιώτη – είτε από όργανο του κράτους.
Φυσικά η συμπεριφορά 3-4 υπαλλήλων ενός επιβατικού πλοίου δεν χαρακτηρίζει απόλυτα ούτε ολόκληρο τον κλάδο, ούτε όλους τους Έλληνες. Υπάρχει ακόμα ανθρωπιά και φιλότιμο στον ελληνικό λαό, άλλα αν δεν παραδεχθούμε ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο, εθελοτυφλούμε. Και αν απλά δείξουμε με το δάχτυλο μερικούς ενόχους αλλά μας διαφεύγει η μεγάλη εικόνα, τίποτα δεν θα αλλάξει.
Ελευθέριος Ανδρώνης/sportime
~..~
Ο Αντώνης Καρυώτης που έπνιξε το πλήρωμα του Blue Horizon, είχε νοητική καθυστέρηση. Ήταν ανάπηρος… Μου λένε από Κρήτη ότι ήταν από φτωχή οικογένεια. Πως ανεβοκατέβαινε συχνά. Έμπαινε πάντα τελευταία στιγμή στο πλοίο και τον γνώριζε το πλήρωμα. Μου λένε πως μάλλον δεν τον ήθελαν και για αυτό τον έσπρωξαν στη θάλασσα…. Έχω αρρωστήσει…
Αφού τον δολοφόνησαν το πλοίο επιχείρησε να συνεχίσει κανονικά το ταξίδι του. Ξεφορτώθηκαν τον ανάπηρο κι επιχείρησαν να επιστρέψουν στην «κανονικότητα». Ήταν οι επιβάτες που κάλεσαν το Λιμενικό..
Δεν θα ακούσετε να αναφέρεται η νοητική βλάβη του γιατί η αναπηρία είναι ταμπού. Γιατί τα κίνητρα πίσω από τα εγκλήματα που αφορούν ανάπηρους, υποδεικνύουν το μίσος απέναντι μας. Ούτε το γεγονός πως η οικογένεια του ήταν πολυμελής και είχε αρκετά μέλη με νοητική βλαβη. Σε μια χώρα χωρίς δομημένες, εξατομικευμένες πολιτικές στην κοινότητα, οι άνθρωποι αφέθηκαν στη μοίρα τους μα πλέον είναι αργά για δάκρυα..
Όταν είσαι ανάπηρος, εκτελείσαι εν ψυχρώ και σε κοινή θέα. Η ζωή σου δεν μετράει. Ενοχλείς τους «κανονικούς».
Η Ελλάδα, ήταν ανέκαθεν μια μισανάπηρη χώρα μα πλέον ο ρατσισμός απέναντι στους ανάπηρους είναι απροκάλυπτος.
Ioanna-Maria Gertsou
Αφού τον δολοφόνησαν το πλοίο επιχείρησε να συνεχίσει κανονικά το ταξίδι του. Ξεφορτώθηκαν τον ανάπηρο κι επιχείρησαν να επιστρέψουν στην «κανονικότητα». Ήταν οι επιβάτες που κάλεσαν το Λιμενικό..
Δεν θα ακούσετε να αναφέρεται η νοητική βλάβη του γιατί η αναπηρία είναι ταμπού. Γιατί τα κίνητρα πίσω από τα εγκλήματα που αφορούν ανάπηρους, υποδεικνύουν το μίσος απέναντι μας. Ούτε το γεγονός πως η οικογένεια του ήταν πολυμελής και είχε αρκετά μέλη με νοητική βλαβη. Σε μια χώρα χωρίς δομημένες, εξατομικευμένες πολιτικές στην κοινότητα, οι άνθρωποι αφέθηκαν στη μοίρα τους μα πλέον είναι αργά για δάκρυα..
Όταν είσαι ανάπηρος, εκτελείσαι εν ψυχρώ και σε κοινή θέα. Η ζωή σου δεν μετράει. Ενοχλείς τους «κανονικούς».
Η Ελλάδα, ήταν ανέκαθεν μια μισανάπηρη χώρα μα πλέον ο ρατσισμός απέναντι στους ανάπηρους είναι απροκάλυπτος.
Ioanna-Maria Gertsou
~..~
Σε κάποιο λοιπόν ταξίδι του ένας μεθυσμένος Άγγλος τουρίστας κάποιας ηλικίας έπεσε μες στο πέλαγος και το λιοντάρι μας,χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά,έβγαλε σκαρπίνια,βούτηξε στα κύματα κι ως δεινός κολυμβητής το τέκνο της λιμνοθάλασσας έσωσε τον άνθρωπο κι έγινε ο ήρωας της φάρας μας αφού βραβεύτηκε απ' την εταιρεία τότε για την πράξη του αυτή.
Στις ζοφερές μας μέρες,ο ατομικισμός και η κορεκτίλα του δικαιωματισμού είναι τα στοιχεία εκείνα που άλωσαν και διάβρωσαν τα πνευματικά μας θεμέλια και τον καθ ημάς τρόπο κι αποτελούν πλέον τον φαρδύ δρόμο που οδηγεί στην κόλαση. Έναν δρόμο στρωμένο με τα προτάγματα του αλά καρτ ανθρωπισμού της δεκάρας.
Φαίδων Χριστοδουλάκης
Τ. Λειβαδίτη
... Κλεῖσε τὸ σπίτι.
Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ, καὶ προχώρα.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες
μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ,
ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει
ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων.
Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς,
σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε
καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο … ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!
....................................................................
ΥΓ:
Οι προφητικοί κι αγαπημένοι μας ποιητές,είναι γαλουχημένοιαπό την ασέληνη γνώση,αναφορικά με τη δαιδαλώδη και χαοτική σκοτεινιά,που μανικώς φωλιάζει
στην ψυχή τού ανθρώπου.
Γι' αυτό κι επιθυμούν, στο κάθε τόσο,αγγελόφωνα ποιήματα, να δημιουργούν,
σαν το παραπάνω,έτσι ώστε στις δυστυχισμένες μας στιγμές να μπορούμε ν' αρμέγουμε λίγο φως μέσ' από τους τροφαντούς μαστούς τής αδερφής μας, της ελπίδας.
Το θύμα τού αβυσσαλέου ζόφου αυτή τη φορά:
Βιοπαλαιστής, 36 ετών, προερχόμενος από 10 μελή οικογένεια, στην οποία συνεισέφερε με τον αγώνα του ...
Σπρώχτηκε, βιαίως,από τους υπαλλήλους τού πλοίου, με αποτέλεσμα να πέσει
στη θάλασσα και να πνιγεί ...Κύριε, ελέησον...
Παναγιώτης Σκοπετέας
Υπάρχει κι ένα πλοίο που λέγεται «το πλοίο της ντροπής».
Που αφήνει πίσω του το θάνατο και βάζει πλώρη για τον «Μπλε ορίζοντα».
Που βλέπει τους επιβάτες του ως μονάδες κέρδους.
Που «δε φέρει καμία ευθύνη» για ο,τι αφήνει πίσω του.
Είναι ένα πλοίο που σε υποδέχεται με χαμόγελο, γιατί ξέρει ότι σε κλέβει.
Που κερδοσκοπεί με τις τιμές των εισιτηρίων τάχα λόγω της ανόδου των τιμών του πετρελαίου.
Και που όταν δε σε χρειάζεται σε πετάει στη θάλασσα. Έτσι...
Γιατί με αυτό το «έτσι» μας καίνε τα δάση, μας πνίγουν, μας δολοφονούν με κορονοϊούς και εμβόλια, μας υποτάσσουν στις επιθυμίες τους.
Αλίμονο. Δε θα εξαρτηθούμε ποτέ από κανέναν, για να μας σεβαστεί με το ζόρι. Δεν είμαστε αιώνιοι σε αυτή τη γη.
Αλλά θλιβόμαστε για το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη φύση χάριν του κέρδους...
~..~
ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΠΑΝΤΟΥ.Τ. Λειβαδίτη
... Κλεῖσε τὸ σπίτι.
Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ, καὶ προχώρα.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες
μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ,
ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει
ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων.
Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς,
σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε
καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο … ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!
....................................................................
ΥΓ:
Οι προφητικοί κι αγαπημένοι μας ποιητές,είναι γαλουχημένοιαπό την ασέληνη γνώση,αναφορικά με τη δαιδαλώδη και χαοτική σκοτεινιά,που μανικώς φωλιάζει
στην ψυχή τού ανθρώπου.
Γι' αυτό κι επιθυμούν, στο κάθε τόσο,αγγελόφωνα ποιήματα, να δημιουργούν,
σαν το παραπάνω,έτσι ώστε στις δυστυχισμένες μας στιγμές να μπορούμε ν' αρμέγουμε λίγο φως μέσ' από τους τροφαντούς μαστούς τής αδερφής μας, της ελπίδας.
Το θύμα τού αβυσσαλέου ζόφου αυτή τη φορά:
Βιοπαλαιστής, 36 ετών, προερχόμενος από 10 μελή οικογένεια, στην οποία συνεισέφερε με τον αγώνα του ...
Σπρώχτηκε, βιαίως,από τους υπαλλήλους τού πλοίου, με αποτέλεσμα να πέσει
στη θάλασσα και να πνιγεί ...Κύριε, ελέησον...
Παναγιώτης Σκοπετέας
~..~
Υπάρχει κι ένα πλοίο που λέγεται «το πλοίο της ντροπής».
Που αφήνει πίσω του το θάνατο και βάζει πλώρη για τον «Μπλε ορίζοντα».
Που βλέπει τους επιβάτες του ως μονάδες κέρδους.
Που «δε φέρει καμία ευθύνη» για ο,τι αφήνει πίσω του.
Είναι ένα πλοίο που σε υποδέχεται με χαμόγελο, γιατί ξέρει ότι σε κλέβει.
Που κερδοσκοπεί με τις τιμές των εισιτηρίων τάχα λόγω της ανόδου των τιμών του πετρελαίου.
Και που όταν δε σε χρειάζεται σε πετάει στη θάλασσα. Έτσι...
Γιατί με αυτό το «έτσι» μας καίνε τα δάση, μας πνίγουν, μας δολοφονούν με κορονοϊούς και εμβόλια, μας υποτάσσουν στις επιθυμίες τους.
Αλίμονο. Δε θα εξαρτηθούμε ποτέ από κανέναν, για να μας σεβαστεί με το ζόρι. Δεν είμαστε αιώνιοι σε αυτή τη γη.
Αλλά θλιβόμαστε για το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη φύση χάριν του κέρδους...
Βασίλης Φράγκος
α. Κοινωνικοποίηση στη βια, κανονικοποίηση της βίας του ισχυρού προς τον αδύναμο, γιατί ζούμε στην κουλτούρα αποθέωσης της ισχύος. Και ο ισχυρός είναι ο εκάστοτε που έχει για λίγα λεπτά κάποιο πόστο (σχετικής) εξουσίας (ελεγκτής εισιτηρίων, αφεντικό στο μαγαζί, πορτιερης στο μπαρ, σύζυγος με μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη και η λίστα ατελείωτη).
β. Από άποψη θυματολογίας, σημειώνω την τελευταία περίοδο μια οπτική "ευθύνης του θύματος" (κάτι θα έκανε και το θύμα-ειδικά αν ανήκει σε συγκεκριμένες ομαδες, τί δουλειά είχε τέτοια ώρα εκεί κλπ) που θυματοποιεί δεύτερη φορά, και έμμεσα (να μην πω άμεσα) δικαιολογεί το έγκλημα και τον δράστη.
γ. Με τους φοιτητές μου Αγγλία θα συζητούσαμε το περιστατικό αυτό με όρους "hate crime"- εγκλήματος μίσους, λόγω της κατάστασης του θύματος. Γιατί εδώ το ευάλωτο του θύματος πέρα από στοιχείο που αφορά την πράξη, συνδέεται και με το κίνητρο. Απαξίωση (που οδηγεί και στη βια) των ανθρώπων με προβλήματα νοητικά (ή άλλα).
δ. Για να συμβεί το έγκλημα εκτός από τον δράστη και το θύμα, χρειάζεται και η ευκαιρία+ απουσία φύλακα. Εδώ ο "φύλακας", ήτοι οι αρχές πού ήταν;
ε. Όλα αυτά συνέβησαν παρόλο που παρακολουθούσε κόσμος και κατέγραφαν κινητά. Μπορεί με λίγη φαντασία (ουχί επιστημονική) να καταλάβει κάποιος τι γίνεται όταν η εξουσία ασκείται σε αδύναμους χωρίς παρατηρητές... (και ο νοών νοείτω)
Αν με αυτό που εγινε δεν νιώθεις αηδία κάτι δεν πάει καλά!
~..~
O tempora o mores! Το να αφήσεις άνθρωπο στη θάλασσα είναι διαχρονικά τόσο ηθικά απαιχθές, που μετά τη ναυμαχία των Αργινο
0000
υσών οι Αθηναίοι τιμώρησαν τους νικητές του στόλου που είχαν αφήσει ναυαγούς και σορούς να χαθούν. Αυτά...τότε. Σήμερα πετάμε άνθρωπο στη θάλασσα, σαν να είναι σκουπίδι και τον αφήνουμε να πνίγει (χειρότερα και από σκουπίδι, που πιθανόν να μαζεύαμε). Τί θα σχολίαζα;α. Κοινωνικοποίηση στη βια, κανονικοποίηση της βίας του ισχυρού προς τον αδύναμο, γιατί ζούμε στην κουλτούρα αποθέωσης της ισχύος. Και ο ισχυρός είναι ο εκάστοτε που έχει για λίγα λεπτά κάποιο πόστο (σχετικής) εξουσίας (ελεγκτής εισιτηρίων, αφεντικό στο μαγαζί, πορτιερης στο μπαρ, σύζυγος με μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη και η λίστα ατελείωτη).
β. Από άποψη θυματολογίας, σημειώνω την τελευταία περίοδο μια οπτική "ευθύνης του θύματος" (κάτι θα έκανε και το θύμα-ειδικά αν ανήκει σε συγκεκριμένες ομαδες, τί δουλειά είχε τέτοια ώρα εκεί κλπ) που θυματοποιεί δεύτερη φορά, και έμμεσα (να μην πω άμεσα) δικαιολογεί το έγκλημα και τον δράστη.
γ. Με τους φοιτητές μου Αγγλία θα συζητούσαμε το περιστατικό αυτό με όρους "hate crime"- εγκλήματος μίσους, λόγω της κατάστασης του θύματος. Γιατί εδώ το ευάλωτο του θύματος πέρα από στοιχείο που αφορά την πράξη, συνδέεται και με το κίνητρο. Απαξίωση (που οδηγεί και στη βια) των ανθρώπων με προβλήματα νοητικά (ή άλλα).
δ. Για να συμβεί το έγκλημα εκτός από τον δράστη και το θύμα, χρειάζεται και η ευκαιρία+ απουσία φύλακα. Εδώ ο "φύλακας", ήτοι οι αρχές πού ήταν;
ε. Όλα αυτά συνέβησαν παρόλο που παρακολουθούσε κόσμος και κατέγραφαν κινητά. Μπορεί με λίγη φαντασία (ουχί επιστημονική) να καταλάβει κάποιος τι γίνεται όταν η εξουσία ασκείται σε αδύναμους χωρίς παρατηρητές... (και ο νοών νοείτω)
Αν με αυτό που εγινε δεν νιώθεις αηδία κάτι δεν πάει καλά!
~..~
Πριν από αρκετά χρόνια, ο Χρήστος Φερεντίνος ήταν ο παρουσιαστής της εκπομπής Μ.Π.Α.Μ (Μην Προχωράς Ανυποψίαστος Μεγάλε) η οποία ως θεματολογία είχε τις φάρσες σε διάφορα διάσημα πρόσωπα της εποχής.
Σε μία από αυτές τις φάρσες λοιπόν, το "θύμα" ήταν ο γνωστός τραγουδιστής Βασίλης Παϊτέρης ο οποίος ως επιβάτης σε πλοίο, γινόταν αυτόπτης μάρτυρας της αντίδρασης του "πληρώματος" προς άλλους "επιβάτες" που το σενάριο τους ήθελε να μην έχουν εισιτήριο και ως τιμωρία η λύση που δινόταν ήταν η ρίψη των "παρανόμων" στη θάλασσα.
Φυσικά όλα αυτά αφού ήταν μέρος μιας εκπομπής, γινόντουσαν σε προστατευμένο περιβάλλον, με δικλείδες ασφαλείας και στο τέλος όλοι κατέληγαν να γελάνε με το υποτιθέμενο περιστατικό, είπαμε ότι ήταν μία φάρσα, ακραία ίσως αλλά φάρσα.
Το χθεσινό περιστατικό όμως δεν είχε καμία σχέση με πλακίτσα και αστεία, κανείς δεν γέλασε. Ακόμα στο μυαλό μου δεν έχω ξεκαθαρίσει πως ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του με αυτόν τον τρόπο επειδή δύο ΑΝΙΚΑΝΟΙ για τη δουλειά την οποία τους είχε ανατεθεί (είμαι σίγουρος πως μετά θα αλληλοσυγχαίρονταν για το πόσο καλά έκαναν αυτή τη δουλειά) αποφάσισαν πως η ναυτιλιακή εταιρεία θα ζημιωνόταν αν ο αργοπορημένος άνθρωπος επιβιβαζόταν στο πλοίο με ή χωρίς εισιτήριο (λες και ήταν δύσκολο να εκδώσει εισιτήριο μέσα στο πλοίο).
Και ως άλλοι μπράβοι σε νυχτερινό μαγαζί, έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα ενός νέου 36 χρονών για τα 40 ευρώ ενός γαμημένου εισιτηρίου, για μια γωνιά στο κατάστρωμα.
Νεκρός για ένα εισιτήριο. Πόσο γελοίο ακούγεται, πόση φάρσα κρύβει μέσα της αυτή η τραγωδία...
Antreas Tsemperlidis
Σε μία από αυτές τις φάρσες λοιπόν, το "θύμα" ήταν ο γνωστός τραγουδιστής Βασίλης Παϊτέρης ο οποίος ως επιβάτης σε πλοίο, γινόταν αυτόπτης μάρτυρας της αντίδρασης του "πληρώματος" προς άλλους "επιβάτες" που το σενάριο τους ήθελε να μην έχουν εισιτήριο και ως τιμωρία η λύση που δινόταν ήταν η ρίψη των "παρανόμων" στη θάλασσα.
Φυσικά όλα αυτά αφού ήταν μέρος μιας εκπομπής, γινόντουσαν σε προστατευμένο περιβάλλον, με δικλείδες ασφαλείας και στο τέλος όλοι κατέληγαν να γελάνε με το υποτιθέμενο περιστατικό, είπαμε ότι ήταν μία φάρσα, ακραία ίσως αλλά φάρσα.
Το χθεσινό περιστατικό όμως δεν είχε καμία σχέση με πλακίτσα και αστεία, κανείς δεν γέλασε. Ακόμα στο μυαλό μου δεν έχω ξεκαθαρίσει πως ένας άνθρωπος έχασε τη ζωή του με αυτόν τον τρόπο επειδή δύο ΑΝΙΚΑΝΟΙ για τη δουλειά την οποία τους είχε ανατεθεί (είμαι σίγουρος πως μετά θα αλληλοσυγχαίρονταν για το πόσο καλά έκαναν αυτή τη δουλειά) αποφάσισαν πως η ναυτιλιακή εταιρεία θα ζημιωνόταν αν ο αργοπορημένος άνθρωπος επιβιβαζόταν στο πλοίο με ή χωρίς εισιτήριο (λες και ήταν δύσκολο να εκδώσει εισιτήριο μέσα στο πλοίο).
Και ως άλλοι μπράβοι σε νυχτερινό μαγαζί, έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα ενός νέου 36 χρονών για τα 40 ευρώ ενός γαμημένου εισιτηρίου, για μια γωνιά στο κατάστρωμα.
Νεκρός για ένα εισιτήριο. Πόσο γελοίο ακούγεται, πόση φάρσα κρύβει μέσα της αυτή η τραγωδία...
Antreas Tsemperlidis
Όταν ο επιθεωρητής των τρένων στα τέμπο επικοινώνησε με τον μοιραίο σταθμάρχη και του είπε ξέρεις τράκαραν μάλλον δυο τρένα ένα επιβατικό και ένα εμπορικό, η αντίδραση του ήταν»ωχχ, α ναι;»Τι μας κάνει τώρα εντύπωση; Ο άλλος πήγε να πάρει αναρρωτική άδεια μόλις έμαθε ότι έχει το ατύχημα πολλούς νεκρούς. Εκεί φτάσαμε…Πιθανόν και οι φερόμενοι «ναυτικοί» σκέφτηκαν, έλα μωρέ, ατύχημα θα πούμε, τίποτα δεν θα γίνει, όλα καλά. Πάμε μην αργήσουμε τώρα…Υπήρχε κάποτε μια σειρά που λεγόταν «το πλοίο της αγάπης»… Υπήρχε κάποτε μια χώρα που είχε ή νόμιζε ότι είχε Χριστιανούς Ορθόδοξους…Καληνύχτα Αντώνη, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ… προς το καλύτερο τουλάχιστον.
ΑπάντησηΔιαγραφή