Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2023

Η διδακτική ιστορία με τον "χαζό" του χωριού

 Σε ένα μικρό χωριό, μια παρέα διασκέδαζε με έναν άντρα, γνωστό ως τον «χαζό του χωριού», έναν φτωχό που ζούσε κάνοντας μικροεξυπηρετησεις και ζητιανεύοντας.

Καθημερινά αυτοί οι άνθρωποι, συναντώντας τον «ηλίθιο» στο καφενείο, διασκέδαζαν δίνοντάς του τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα σε δύο κέρματα του 1 και 2 ευρώ και ένα χαρτονόμισμα των 5 ευρώ και εκείνος διάλεγε πάντα τα δύο κέρματα, αντί για το χαρτονόμισμα και αυτό ήταν αφορμή χλευασμού και γελιων από την παρέα των "έξυπνων".

Μια μέρα, ένας κύριος που παρακολουθούσε την παρέα να διασκεδάζει πίσω από την πλάτη του φτωχού, τον κάλεσε στην άκρη και του είπε ότι έπαιρνε δύο νομίσματα, αλλά ότι μαζί άξιζαν λιγότερο από το χαρτονόμισμα.
Ο "ηλίθιος" του απάντησε: 
"Κύριε το ξέρω καλά, δεν είμαι τόσο ανόητος. Το χαρτονόμισμα αξίζει δύο ευρώ παραπάνω, αλλά τη μέρα που θα το επιλέξω, το παιχνίδι θα τελειώσει και δεν θα κερδίζω πλέον τα 3 ευρώ την ημέρα»...
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τι σκέφτονται οι άλλοι για εσάς, αλλά τι σκέφτεστε εσείς για τον εαυτό σας.
Ο αληθινά έξυπνος δεν είναι αυτός που φαίνεται έξυπνος αλλά αυτός που το αποδεικνύει.

"Μεταλαβιά"


Οι άνθρωποι,όλοι οι άνθρωποι,
έχουνε μια Ωραία Πύλη στο έμπα της ψυχής..
Ψάξε και βρες την.
Ύστερα, με κομμένη ανάσα,
ένθεος,
μετάλαβε των αχράντων μυστηρίων!!..
Βασίλης Νιτσιάκος

ΘAYMATOYPΓIKH EΠEMBAΣH THΣ ΓEPONTIΣΣAΣ ΓAΛAKTIAΣ


  Ονομάζομαι… Είμαι 39 ετών, κάτοικος… Μονοφατσίου Ηρακλείου Κρήτης! Είμαι έγγαμος με… παιδιά. Τυγχάνω βαριά καρδιοπαθής από 17 ετών. Η ζημιά ήταν παρεπόμενο ιογενές της νόσου κοξάκι. Πέρασα επτά οξείες και πολύ επώδυνες μυοκαρδίτιδες. Κινδύνευσα πλειστάκις… Νοσηλεύθηκα με αφόρητους πόνους. Η ζωή για μένα ήταν ελλειπής και μαρτυρική. Όλα περιορισμένα και πολύ περισσότερο η δυνατότητα αγροτικής εργασίας. Η τελευταία επώδυνη μυοκαρδίτιδα ήταν τον περασμένο Ιούνιο. Στο νοσοκομείο είχα δίπλα μου την μητέρα μου. Ήταν αυτή που ξενύχτησε την Γερόντισσα Γαλακτία το τελευταίο βράδυ στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου πριν την βάλουν στην μονάδα κόβιντ. 

Ένα μεσημέρι στην τελευταία κρίση που αντιμετώπισα, η μητέρα μου επικαλέσθηκε θερμά την Οσία Γερόντισσα. Εμφανίσθηκε πάραυτα ντυμένη σαν γιατρός στα κατάλευκα από άνωθεν έως κάτω…
Άνοιξε το στέρνο μου και μετά την καρδιά μου στα δύο! Κάλεσε την μητέρα μου να παρακολουθεί. Η μητέρα μου ήταν σαν υπνωτισμένη. Της έδειξε τις σοβαρές βλάβες σε όλα τα σημεία. 
«Κοίταξε εδώ, κοίταξε χάλια» της έλεγε, καθάρισε τις φλέβες η «γιατρός» Γερόντισσα με ένα μυστηριώδες λεπτό αντικείμενο που κρατούσε. Οι αρτηρίες από μαύρες γίνονταν λευκές! Είδε η μάνα μου αγγεία σαν τα λεπτά καλώδια των κινητών τηλεφώνων. Εξήγησε στη μητέρα μου ότι το μικρόβιο κατέβηκε και φώλιασε στην καρδιά από το αυτί! Πυώδης ωτίτιδα προφανώς από τον ιό κοξάκι που κατέβηκε στην καρδιά. Έδειξε την αρτηρία μέσω της οποίας κατέβηκε!
Αφού τελείωσε την επέμβαση, είπε η Γερόντισσα:
 «Τώρα όλα εντάξει»! Έφθιαξε το μυοκάρδιο, σκούπισε με ολόκληρη την παλάμη της την καρδιά μου! Αμέσως η καρδιά απέκτησε ένα πολύ ζωηρό χρώμα! Κοίταξε έντονα τη μητέρα μου και εξαφανίσθηκε! Η μητέρα μου πετάχτηκε από την θέση της με μια ακατάπαυστη καρδιακή δοξολογία!

“Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;”

ΠΡΑΞΕΙΣ 22,7-8
Του αγιογράφου Oleg Shurkus

7  Έπεσα στη γη κι άκουσα μια φωνή να μου λέει: “Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;” 

8  Εγώ απάντησα: “ποιος είσαι, Κύριε;” 
Η φωνή μού είπε: “εγώ είμαι ο Ιησούς ο Ναζωραίος, που εσύ τον καταδιώκεις”.

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2023

Αντίσταση στην παρακμή...


Πλέον τα ίδια τα γεγονότα δείχνουν ότι έχει καταντήσει λασπώδης και ψεύτικη η ανθρώπινη ζωή και κοινωνία. Και, δυστυχώς, οι περισσότεροι κοντεύουμε να θεωρούμε φυσιολογική αυτή την εξέλιξη!

Λες και ο συνάνθρωπος είναι σκουλήκι, που τον πατάμε, γιατί μας ενοχλεί η ύπαρξή του, λες και είμαστε κουτοί και μας παραμυθιάζουν, λες και έχουν σκληρύνει τόσο πολύ οι καρδιές, που πλέον κανένας δεν υπολογίζει το αναφαίρετο δικαίωμα του άλλου στη ζωή, λες και είναι ασταμάτητη η θυελλώδης τρικυμία στο βυθό των ψυχών.

Όπως, πολύ σοφά είπε πρόσφατα ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, "υπάρχει πάρα πολύ πόνος στην κοινωνία. Χρειάζεται περισσότερη στοργή, χρειάζονται περισσότερες πρωτοβουλίες αγάπης. Αυτή είναι η δική μας αντίσταση στην παρακμή".

Και πρόσθεσε: "Στην εποχή μας υπάρχουν πολλές ανάγκες, αλλά έχουμε την τάση να περιγράφουμε τις ανάγκες, να στεναχωριόμαστε για τις ανάγκες, να παραπονούμαστε για τις ανάγκες, ενώ η σωστή αντιμετώπιση είναι να παίρνουμε πρωτοβουλίες, να πρωταγωνιστούμε σε καλά έργα". Και κατέληξε: "Μάθε, αν η ζωή σου θέλεις να είναι γεμάτη καρπούς, να παίρνεις τέτοιες πρωτοβουλίες, όχι απλώς εκφράζοντας μερικές ιδέες, αλλά πραγματοποιώντας συγκεκριμένα καλά έργα".

Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2023

29 Οκτωβρίου 1905-Ο Άγιος Δημήτριος, διώχνει Τουρκικό στρατιωτικό απόσπασμα από το Μοναστήρι του

Ο Άγιος Δημήτριος, την 29η Οκτωβρίου 1905 διώχνει Τουρκικό στρατιωτικό απόσπασμα, που είχε μετατρέψει την Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Βαλέτσικο, σε φυλάκιο

   Το Σάββατο 29 Οκτωβρίου 1905 και ώρα τρείς τη νύχτα, όταν εμφανίστηκε ο Άγιος Δημήτριος καβαλάρης, ανοίγοντας την ασφαλισμένη κεντρική είσοδο της Μονής και εκδίωξε το Τουρκικό απόσπασμα που είχε εγκατασταθεί στην Μονή, τρέποντάς τους σε άτακτη φυγή.

Τα θυρόφυλλα της κεντρικής πύλης της Μονής, την οποία άνοιξε ο Άγιος Δημήτριος κατά θαυμαστό τρόπο, σώζονται μέχρι σήμερα, όπως και θαυματουργή Εικόνα που εξήλθε ο Άγιος, καθώς και η «πατησιά» του αλόγου του πάνω στο μάρμαρο. Σ’ ένα από τα θυρόφυλλα διακρίνονται και τα σημάδια από τα πέταλα του αλόγου του Αγίου, που καλπάζοντας άνοιξε την είσοδο.

Το θαύμα αυτό το έχει καταγράψει ο π. Γεώργιος Μπαζακογιάννης στο βιβλίο του Μηναίου του Οκτωβρίου της Μονής και το χειρόγραφο σώζεται μέχρι σήμερα. Ο π. Γεώργιος ήταν αυτόπτης μάρτυρας του θαύματος, αφού κατά την ώρα εκείνη τελούσε την Θεία Λειτουργία.

Αμ' εκείνος ο «σταυρός», αυτός κι αν δεν τους ''βγάζει'' τα μάτια.


  Ένα απλό ποιηματάκι ήταν, γεμάτο όμως Ελλάδα, με λέξεις απλές και καθάριες. Το άκουγαν, το διάβαζαν και το μάθαιναν από στήθους τα ελληνόπουλα, κάποτε. Εμπεριέχει «απαγορευμένες» σχεδόν λέξεις σήμερα και ας μην κρυβόμαστε.
Κοιτάξτε τι «ανοίκεια και χρυσαυγίτικα» έκρυβε το «δεξιό αφήγημα» της εποχής των παιδικών μας χρόνων:
 Καταρχήν αυτό καθ' εαυτό το ιερό «πανί» το τιμούσαμε και αναριγούσαμε από συγκίνηση κατά την έπαρση και την υποστολή του μέσα στα σχολεία μας!

Υπήρχε όμως από την αρχή του ποιήματος η...κακιά λέξη «Πατρίδα» και με κεφαλαίο μάλιστα, για να ερεθίζει σημερινούς υποκριτές και εθνομηδενιστές απάτριδες. Εκείνο δε το χρώμα «γαλανό», θα μας πουν σήμερα, παραπέμπει σε οννεδίτικους και δεξιούλικους διαδρόμους...

Αμ' εκείνος ο «σταυρός», αυτός κι αν δεν τους ''βγάζει'' τα μάτια. Εκεί να δεις...σπυράκια και φλύκταινες, οι άνθρωποι που μισούν Ορθοδοξία και Πίστη.

 Όταν τέλος φτάσουμε στον «εχθρό» και στο «καμάρι» για να πολεμήσουμε, ε εκεί πια -κατ' αυτούς- ολοκληρώνεται το...φασιστικό και αντιδραστικό παραλήρημα.
Όλοι τα ιερά λάβαρα του Έθνους μας στα μπαλκόνια, αδέρφια!
Λευτεριάς λίπασμα οι νεκροί μας και το κάθε παιδί να νοιώσει και να καταλάβει τι αντιπροσωπεύει η Σημαία της Ελλάδας μας!!
Ο κάθε δάσκαλος και εκπαιδευτικός μπορεί να μεταδώσει στην επερχόμενη γιορτή μας αυτά που κρύβουν και δεν μας λένε πια...

Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης της Δράμας προβλέπει τον πόλεμο


Την παραμονή του πολέμου με τους Ιταλούς, ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης έκλαιγε συνεχώς.Του είπαν: 
«Τι έχεις, Γέροντα, και κλαις;» 
Απάντησε: «Έμεινα ορφανός». 
Κι όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος είπε: 
«Έφυγε η Παναγία με τον άγιο Γεώργιο στο μέτωπο».
Για τον Γέροντα [τον όσιο Γεώργιο (Καρσλίδη) της Δράμας], ο πόλεμος που ξέσπασε δεν ήταν ένα αναπάντεχο γεγονός. Πολλοί χωρικοί αναφέρουν ότι το είχε προείδει και τους είχε προειδοποιήσει εμμέσως.

Η Συμέλα Σπυριδοπούλου, που μαζί με μία φίλη της είχαν επισκεφθεί τον Γέροντα μια εβδομάδα πριν τον πόλεμο, τον άκουσε να λέει: «Σήμερα ο Άι-Γιάννης κίνησε για τον πόλεμο».
Αυτή όμως δεν έδωσαν σημασία στα λόγια του και σε πέντε μέρες το είχαν ήδη ξεχάσει. Την πέμπτη μέρα, ενώ η Συμέλα σκάλιζε έξω στον κήπο, ήρθε ο Γέροντας, κάθησε κοντά της κι άρχισαν να συζητούν.
Κάποια στιγμή αισθάνθηκαν μία δυνατή ευωδία, όχι όμως από θυμίαμα. Το καλύτερο άρωμα να χρησιμοποιούσες τέτοια ευωδία δεν θα έβγαινε! Μοσχοβολούσε ο τόπος!
Τη ρώτησε τότε ο Γέροντας:
– Συμέλα, αγροίκησες [κατάλαβες] τίποτα;
– Ναι, Γέροντα του είπε εκείνη. Μα τι όμορφη ευωδία είναι αυτή;
– Δεν πας τότε της λέει ως το μοναστήρι [την Ι.Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, στους Ταξιάρχες (Σύψα) Δράμας], να δεις τι συμβαίνει;
– Δεν πάω μόνη μου. Φοβάμαι… Αν πας εσύ, θα ’ρθω κι εγώ του είπε.
Ξεκίνησαν και οι δύο μαζί. Όταν έφθασαν, αντίκρυσαν την εικόνα της Παναγίας

Η ''ανθρωποφάγος'' Τρεμπεσίνα .Υψόμετρο 1924.Γενάρης του 41


Η χιονισμένη κορυφή ,αυτή που κρύβεται μέσα στα σύννεφα ,είναι η ανθρωποφάγος Τρεμπεσίνα .Υψόμετρο 1924.Γενάρης του 41 .Χιονοθύελλα .Οι Χανιώτες του 14ου Συντάγματος της 5ης Μεραρχίας είναι στα πόδια του βουνού .Στην κορυφή οι Ιταλοί Αλπίνοι. Κάθετη η βουνοπλαγιά .Απαρτη.
«Αδύνατον» αναφωνεί ο Νικόλαος Σπένδος ,ο Συνταγματάρχης ,στην εντολή «προχωρείτε!».
Πώς να στείλεις τους στρατιώτες στη σίγουρη σφαγή;Πώς να ανεβάσεις 1500 παγωμένους στρατιώτες ακάλυπτους ,στην κάθετη ,κρυσταλωμένη βουνοπλαγιά ,εκεί που δεν γαντζώνει μήτε σίδερο και που τη γαζώνουν τα πολυβόλα ;Ναι είναι «Αδύνατον».
«Εγώ παιδιά θα πάω .Κι όποιος θέλει έρχεται.Αμα παγώνουμε εμείς εδώ κάτω ,αυτοί εκεί πάνω θα χουν γίνει κούτσουρα»
Τον λένε Ησίοδο.
Ησίοδο Τσίγκο.Μικρασιάτης από τα Βουρλά.Το μόνο αγόρι της οικογένειας που γλίτωσε από τους Τσέτες ,χάρη σε ένα Τούρκο γείτονα που έκρυψε αυτόν και τη μάνα του σ ένα κάρο.Και βγήκαν στα Χανιά .Εκεί μεγάλωσε.Τώρα ,έφεδρος ανθυπολοχαγός ,ελλείψει μονίμων ,διοικεί τον 11ο Λόχο.
«Λοιπόν ,εγώ πάω»
-«μα κ Ανθυπολοχαγέ ο Συνταγματάρχης δεν το ξέρει!»
«Θα του το πούμε άμα φτάσουμε»Τον ακολουθούν σαράντα.Ανεβαίνουν .Καρφώνουν τις ξιφολόγχες στον πάγο κι ανεβαίνουν .

H θαυματουργή και σπάνια ιερά εικόνα του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτη στη Μόσχα .



Όπως λέει το ''Χρονικό της Ανάστασης'', το 1196–1197, «μια εικόνα του Αγίου Δημητρίου από την πόλη Θεσσαλονίκη , μεταφέρθηκε στη πόλη Βλαντιμίρ.

Στην εικόνα παριστάνεται ο Σγ. Δημήτριος ο Θεσσαλονικιός καθισμένος σε θρόνο με στέμμα στο κεφάλι. Στα χέρια του είναι ένα σπαθί, μισοσυρμένο από το θηκάρι του. Στην επάνω αριστερή γωνία της εικόνας είναι η μορφή του Ιησού Χριστού σε έναν συννεφιασμένο ουρανό και στην επάνω δεξιά γωνία είναι ένας άγγελος που φέρνει ένα μαρτυρικό στέμμα στον Άγιο Δημήτριο.

Η εικόνα έχει υποφέρει πολύ από τον χρόνο. Από την αρχική ζωγραφική του XII αιώνα σώθηκε: η εικόνα του Σωτήρος στα σύννεφα, το κεφάλι,το  δεξί χέρι με σπαθί, το αριστερό χέρι στον αγκώνα και  στα πόδια του Αγίου Δημητρίου. Τα υπόλοιπα τμήματα της εικόνας του Αγίου, του Αγγέλου και του θρόνου χρονολογούνται στον 14ο-16ο αιώνα. Αρχικά, η εικόνα είχε ασημί φόντο.
Αυτή η εικόνα είναι μοναδική: Υπάρχουν λιγότερες από 20 εικόνες από την προ-μογγολική περίοδο.

Η Παναγία, ολοζώντανη, μάς ακολουθεί...


Γράμμα σε αδελφή...
Κάπου στό Μέτωπο 29/11/40.

Αδελφούλα μου,
Ο Θεός σέ φώτισε καί μέσα στό δέμα πού μού στείλατε,
έβαλες τά πέντε κείνα μανταρίνια...
Μόλις τ' άνοιξα κι' αντίκρυσα τόν κίτρινο θησαυρό
τού νησιού μας, δάκρυσα...
Τά καθάρισα, τά χώρισα σέ φέτες καί τά φάγαμε
μέ τ' άλλα φανταράκια τής διμοιρίας μου.
Σέ βεβαιώ πώς ούτε τά τσοφλάκια δέν πετάξαμε...
Αδελφούλα μου, σωστό βάλσαμο ήταν γιά τίς διψασμένες
ψυχές μας. Λές καί πήραμε νέες δυνάμεις...
Αδελφούλα μου, νικούμε παντού!
Η Παναγία, ολοζώντανη, μάς ακολουθεί...
Παρακαλείτε καί σείς όσο μπορείτε γιά τήν σύντομη τελική νίκη!
Γειά σου Αδελφούλα μου

| Τό παρόν είναι ένα μέρος τής επιστολής |
| Εφ. Η Πρόοδος, 17.12.1940 |

Το ολόγλυκο σου ΌΧΙ


Όταν κάτι ποθείς ολόψυχα και τελικώς ακούς το πολυπόθητο το "Ναι", μια συλλαβή, τρία γράμματα, ίσως βαρύ, λακωνικό, με δωρική απλότητα, θα δράσει όπως κι αν έχει, σαν έκρηξη ευχαρίστησης μες στον οργανισμό σου.
Θα άντεχες όμως τώρα να αλλάξουμε επίπεδο και λίγο να γευτούμε την άγρια ομορφιά και του "Όχι";
Νομίζω τώρα που το συνειδητοποιώ ότι το "Όχι" είναι τρόπον τινά το "Ναι" του κάθε πνευματικού ανθρώπου.
Το "Όχι" όπου δυνητικά κατασκευάζει Εθνομάρτυρες, Ήρωες και Αγίους.
Όπου στην αδηφάγα μας την εποχή σφυρηλατεί άτομα με ταυτότητα: Έλληνες, Ορθοδόξους, ελεύθερους ανθρώπους.
Το ολόγλυκο σου Όχι.
Αυτό που τις συνέπειες του θα υποστείς, θα τις αποδεχτείς και στην ουσία αποτελεί το βάρος που έχει το ιδανικό σου. Το ολόγλυκο σου Όχι.
Πονάς αλλά δεν συναινείς. Εκεί έγκειται η γλύκα του. Το ολόγλυκο σου Όχι.
Η εξουσία που σε κοιτά και που η αλαζονεία της σταμάτησε στο ολόγλυκο σου Όχι.
Σε πήρε, δεν συναίνεσες,
σε πήρε αλλά δεν σ' έχει.
Με το Όχι σου αγκαλιά στα τάρταρα, μ' αυτό στον ουρανό. Το φυλαξες να κεραστούν μ' εκείνο γύρω σου οι αγγέλοι. Γιατί είναι η γιορτή σου.
Ύστερα απ' την τρομοκρατία, ανέμενε πεσκέσι. Με μαθηματική ακρίβεια κάποιο τους δώρο ή θέαμα ακριβό με αποδέκτη εσένα, θα είναι η προσφορά τους.
- "Ευχαριστώ, αλλά Όχι".
«Στα θέματα της πίστεως και στα θέματα της πατρίδος δεν χωράνε υποχωρήσεις. Πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός»
Άγιος Παΐσιος

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ! 28/10/2018!


28/10/2018!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΙΦΑΣ! Εδώ έστησε τη Σημαία το παλικάρι! Εδώ έπεσε σαν άνδρας! Σαν Έλληνας, φορώντας τον σταυρό, στο Σταυρό, για τον σταυρό!
Στον δρόμο που χάραξε ο ΣΟΛΩΜΟΣ!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

ΔΑΒΑΚΗΣ – Ο ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ


  Ποτέ δέν θά πεῖς «Πίνδος» δίχως ν’ ἀκούσεις τόν ἀντίλαλό της: «Δαβάκης». Γιατί κι οἱ δυό λέξεις μαζί συνθέτουν τήν ἴδια ἰδέα: τή δόξα τῆς νέας Ἑλλάδας, ὅπως ἀκριβῶς «Λεωνίδας – Θερμοπύλες» τή δόξα τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας.
Κωνσταντίνος Δαβάκης
  Ὁ πολέμαρχος μέ τή μεγάλη καρδιά. Ἡ στρατιωτική φυσιογνωμία μέ τά ὑπέροχα ψυχικά καί πνευματικά προσόντα, πού χάρισε στήν Ἑλλάδα νίκη μέ παγκόσμιο ἀντίκτυπο κι ἔκανε τήν παγκόσμια κοινότητα νά μιλάει μέ τιμή καί σεβασμό γιά τήν Ἑλλάδα.
  Ὁ συνταγματάρχης Δαβάκης εἶναι ἐκεῖνος πού συνέθεσε τήν ἐποποιΐα τῆς Πίνδου. Ἐμπνεύστηκε καί σχεδίασε τόν ἑλιγμό τῆς ἀντεπίθεσης, ἐκτέλεσε αὐτοπροσώπως τίς μάχες της, πότισε μέ τό αἷμα του τό τιμημένο βουνό καί δόξασε τήν Ἑλλάδα.
 Τέτοιες φυσιογνωμίες σπάνια ἐμφανίζονται ξαφνικά. Συνήθως ἑτοιμάζονται καί ὡριμάζουν ἀπό τήν παιδική ἡλικία μέσα στή θαλπωρή τῆς οἰκογένειας καί τή σχολική κοινότητα. Τό ἴδιο καί ὁ Κων/νος Δαβάκης. Γεννιέται στά Κεχριάνικα τῆς Μάνης τό 1897.
  Ὁ πατέρας του, ὁ δάσκαλος Δικαῖος, καί ἡ μητέρα του Σοφία ἀποκτοῦν δέκα παιδιά. Τά πρῶτα σπέρματα τῆς πίστης στόν Θεό καί τῆς ἀγάπης στήν πατρίδα τά φυτεύει στήν παιδική του καρδιά ὁ πατέρας του. Ἔχει τήν εὐτυχία νά τόν ἔχει δάσκαλο ἀπό πέντε χρονῶν στό Δημοτικό Σχολεῖο τῆς Κίττας. Τί ἦταν ὅμως ἐκεῖνο πού τόν ὤθησε νά γίνει ἀξιωματικός καί νά πάρει μάλιστα ἀπό τά δέκα του χρόνια τήν ἀμετάκλητη αὐτή ἀπόφαση;

Ἄς ἀφήσουμε τόν ἴδιο νά μᾶς τό διηγηθεῖ:
«Ἡ μεγαλυτέρα ἀνάμνησις τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας ἦταν τῷ 1907. Ὁ καπετάν Γέρμας (ἀνθυπολοχαγός Τσοκάτος) εἶχε σκοτωθῆ στά Μακεδονικά. Ἕνα μεσημέρι ὁ πατέρας μου ἔφερνε τήν ἐφημερίδα στή ρούγα τοῦ χωριοῦ καί τήν διάβαζε. Ἤμουνα τότε 10 χρονῶν. Βλέπω τόν ἑαυτό μου ἀκουμπισμένο στό πόδι τοῦ καθισμένου σέ μιά πέτρα πατέρα μου. Ἄκουγα μέ μεγάλη συγκίνησι τά ὅσα διάβαζε μεγαλόφωνα στήν ἐφημερίδα.

Σέ μιά στιγμή ὁ πατέρας μου εἶπε: 
«Ἔ,καί νἄμουνα ἀνύπαντρος καί νά μήν εἶχα παιδιά! Νά πήγαινα ἀντάρτης!».
 Τό παιδιάστικο μυαλό μου δούλεψε καί ἔκαμε τή σκέψι: 
«Ἔννοια σου! Σάν μεγαλώσω, θά πάω ἐγώ». 
Δέν εἶπα ὅμως τίποτε. Ἀπό τότε μοῦ γεννήθηκε ἡ ἰδέα νά μπῶ στή Σχολή τῶν Εὐελπίδων, νά γίνω ἀξιωματικός! Καί ἔτσι, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί μέ στερήσεις τῆς οἰκογενείας μου, ἔγινα ἀξιωματικός. Καί ἔθεσα τόν ἑαυτόν μου στήν ἐξυπηρέτηση τῆς Πατρίδος».
Κι οἱ ὁραματισμοί του ἐνσαρκώνονται. Στά δεκαέξι του χρόνια φοιτᾶ στή Σχολή τῶν Εὐελπίδων. Τή στολή πού ντύνεται τήν τιμᾶ λαμπρά. Σέ ποιές μάχες δέν παίρνει μέρος καί δέν διακρίνεται! Κατά τόν Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, στή μάχη τοῦ Σκρᾶ γιά τήν εὐψυχία πού ἐπέδειξε καί γιά τήν ἄρτια ἐπαγγελματική του κατάρτιση τιμᾶται μέ τόν πολεμικό σταυρό γ´ τάξεως, ἐνῶ στή μάχη τῆς Δοϊράνης, μέ τόν ἀγγλικό πολεμικό σταυρό.

  Ἰδιαίτερα σ’ αὐτή τή μάχη διακρίνεται γιά τήν παράτολμη ἐνέργειά του: Ἐπιτίθεται μόνος του μέ χειροβομβίδες ἐνάντια σέ βουλγαρικό χαράκωμα καί ἐξουδετερώνει τόν ἐχθρό. Πάνω ὅμως στήν ἐκτέλεση τοῦ καθήκοντος ὑφίσταται δηλητηρίαση ἀπό τίς ἀσφυξιογόνες ἐχθρικές ὀβίδες, καί ἀπό τότε ἡ ὑγεία του προσβάλλεται σοβαρά. Ὑποφέρει ἀπό χρόνια ἠθμοειδίτιδα, μιά ἀρρώστια τῶν ἀναπνευστικῶν ὀργάνων.
 Τίποτε ὅμως δέν τόν πτοεῖ. Στή μάχη τῶν ὑψωμάτων τοῦ Ἀλμπανός, κατά τή Μικρασιατική ἐκστρατεία, παίρνει τό χρυσό ἀριστεῖο ἀνδρείας. Σ’ ὅποιους διαγωνισμούς συμμετέχει, κατέχει τήν πρωτιά. Δυό φορές στέλνεται στή Γαλλία καί ἐκπαιδεύεται στά ἅρματα μάχης. Ἡ χαρά του εἶναι ἀπερίγραπτη, ὅταν ταξιδεύει στή συνέχεια στήν Ἀγγλία, γιά νά παραλάβει τά πρῶτα ἅρματα μάχης τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ.

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2023

Κυριακή Ζ’ Λουκά-H δύναμη που πηγάζει από Εκείνον είναι αλήθεια και αγάπη και ελευθερώνει από το κακό και τον θάνατο.

ΕΓΩ ΓΑΡ ΕΓΝΩΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΕΞΕΛΘΟΥΣΑΝ ΑΠ’ ΕΜΟΥ
«Ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ᾿Επιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ῞Ηψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ» (Λουκ. 8, 45-46))
                                                                                                                                                 
᾿Ενῶ ὅλοι ἀρνιοῦνταν, ὁ Πέτρος καὶ ὅσοι ἦταν μαζί του ἔλεγαν· «Διδάσκαλε, οἱ ὄχλοι ἔχουν στριμωχτεῖ κοντά σου καὶ σὲ πιέζουν, κι ἐσὺ λὲς ποιὸς μὲ ἄγγιξε;» ῾Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως εἶπε· «Κάποιος μὲ ἄγγιξε, γιατὶ ἐγὼ ἔνιωσα νὰ βγαίνει ἀπὸ μένα δύναμη».


 Οι άνθρωποι έχουμε ως ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά μας τη δύναμη. Αυτή μπορεί να είναι σωματική. Έχει να κάνει με την ικανότητά μας να αντέχουμε στον πόνο. Με την ενέργεια που βγάζουμε στις επιθέσεις των άλλων. Με τη δημιουργικότητα που πηγάζει από τη σκέψη, τη φαντασία, την όρεξη, τον έρωτα.

 Κάποτε και με την εχθρότητα, την ικανότητα να νικήσουμε τον άλλο, υποτάσσοντάς τον στη σωματική μας ισχύ, κάνοντάς τον υποχείριό μας, κακοποιώντας τον, συντρίβοντάς τον, στερώντας του την ελευθερία. Η δύναμη όμως είναι και εκ της θέσεώς μας, της εξουσίας που έχουμε. Μπορούμε να υποτάξουμε τον άλλον βάζοντάς τον στο περιθώριο, πιέζοντάς τον να κάνει αυτό που εμείς επιθυμούμε ή αναγκάζοντάς τον, ακόμη κι αν δεν το θέλει, να ακολουθήσει το πρόγραμμά μας. Μπορούμε όμως και να τον οδηγήσουμε στο αγαθό, χρησιμοποιώντας τη δύναμή μας για να τον κινητοποιήσουμε, να του δείξουμε την αλήθεια, με αγάπη, καλοσύνη και επιμονή. 

Η δύναμη όμως μπορεί να είναι και πνευματική. Με τις σκέψεις, τις ιδέες, τη φιλοσοφία μας, να νικήσουμε στους αγώνες λόγων ή αποδοχής από την κοινωνία των προσώπων. Άλλοτε, νικάμε με την αρετή μας, βάζοντας δύναμη στον εαυτό μας να υποτάξει το θέλημά του στο θέλημα του Θεού. Βάζοντας δύναμη για να μεταμορφώσουμε τα πάθη σε δημιουργικότητα, σε προσφορά, σε ανιδιοτέλεια, σε αγάπη.

  Βλέποντας το πρόσωπο του Χριστού και τον τρόπο που δρα στον κόσμο, ιδίως κατά τα θαύματά Του, διαπιστώνουμε ότι χρησιμοποιεί κάθε μορφή δύναμης. Τόσο στο θαύμα της θεραπείας της αιμορροούσης, όσο και στην ανάσταση της κόρης του

"Γράμμα στο Μέτωπο"



Με την ευκαιρία της γιορτής του Αγίου Δημητρίου και της Εθνικής Εορτής.
Ποίημα "Γράμμα στο Μέτωπο" , Γ. Αθάνα
Αναγνωστικό Δ΄δημοτικού 1953, Δ. Ζήση - Κ. Ρωμαίου
Εικονογράφηση Κ. Θετταλού

Z' ΛΟΥΚΑ-Η ΠΙΣΤΗ ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ


Δύο μεγάλα μηνύματα δίνει ὁ Χριστός στούς ἀνθρώπους μέ τά θαύματα πού ἐπιτελεῖ, μετά τήν ἐπιστροφή του ἀπό τή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν στήν Καπερναούμ. Τό πρῶτο εἶναι ὁ ἴδιος εἶναι ἡ Ζωή καί δίνει τή ζωή, τόσο τή βιολογική ὅσο καί τήν κοινωνική, ἐνῶ τό δεύτερο εἶναι πώς ἡ πίστη εἶναι προϋπόθεση γιά τό θαῦμα καί ὄχι τό θαῦμα γιά τήν πίστη.

Δώδεκα χρόνια
Δώδεκα χρόνια μιά αἱμορροοῦσα γυναίκα ὑποφέρει. Πέρα ἀπό τόν σωματικό ρῦπο καί τήν ἐξάντληση ἀπό τήν αἱμορραγία, ἡ ἀσθένεια δέν τῆς ἐπιτρέπει νά κάνει παιδιά, δέν τῆς ἐπιτρέπει νά παντρευτεῖ, διότι τότε ἡ ὁ γάμος ἦταν ὁ μοναδικός σκοπός γιά νά ἔχει μιά γυναῖκα νόημα στή ζωή της. Ἡ γυναῖκα πλησιάζει τόν Χριστό μέ τήν συστολή ὅτι εἶναι γιά τόν νόμο καί τούς ἀνθρώπους ἀκάθαρτη. Καί τήν στιγμή πού ἀγγίζει τόν Χριστό, τό κράσπεδο τοῦ ἰματίου του, καί, μάλιστα, κρυφά, ἡ ζωή της ἀλλάζει. Μία στιγμή ἔπρακτης πίστης σβήνει δώδεκα χρόνια δοκιμασίας. Πλέον μπορεῖ νά συμμετέχει στήν κοινωνική ζωή κι αὐτός εἶναι ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός τήν καλεῖ δημόσια νά φανερωθεῖ. Ἡ πίστη δέν μᾶς ἀφήνει κρυμμένους, ἀλλά μᾶς δίνει τό θᾶρρος νά φανερώνουμε τό πρόσωπό μας καί τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ σέ ὅλους καί νά ξεκινοῦμε ἀπό τήν ἀρχή.

Δώδεκα χρονῶν ἦταν καί τό κορίτσι τοῦ ἀρχισυνάγωγου Ἰαείρου. Πάνω πού θά ξεκινοῦσε ἡ δυνατότητά της, καθώς ἔμπαινε στήν ἐφηβεία, νά ζήσει στήν κοινωνία τῆς ἐποχῆς της, νά μπορέσει νά κάνει οἰκογένεια, μία ἀσθένεια τήν ὁδηγεῖ στόν βιολογικό τώρα θάνατο. Καί ὁ Χριστός θά μετρήσει τήν πίστη τῶν γονέων της καί

Φτάσαμε στο σημείο ο όχλος να θέλει εκούσια σκλαβιά. Γιατί άραγε;

Της Χρυσούλας Μπουκουβάλα

  Η ανάπτυξη της νεκροπολιτικής δημιουργεί κόσμους του θανάτου (deathworlds), ή «νέες και μοναδικές μορφές κοινωνικής ύπαρξης στις οποίες τεράστιοι πληθυσμοί υπόκεινται σε συνθήκες διαβίωσης που τους προσδίδουν το καθεστώς των ζωντανών-νεκρών».
  Παρ’ όλη την επίθεση της διεθνούς εγκληματικής συμμορίας εναντίον των πολιτών της Δύσης, οι λαοί αδυνατούν να αντιδράσουν. Μήπως έχουν πέσει θύματα θανατηφόρας πολιτικής; Τι είναι η νεκροπολιτική και τι την χαρακτηρίζει; Ζoύμε κάτω από την επίδρασή της;

  Τι μας διδάσκει τελικά η κρίση του κορωνοϊού, η άνοδος του τεχνολογικού ολοκληρωτισμού, οι πολεμικές συγκρούσεις που ξεσπάνε από το πουθενά, η τρομοκρατία, η λογοκρισία και το πλανητικό στρατόπεδο συγκέντρωσης που επιδιώκεται από τη διεθνή εγκληματική συμμορία που έχει προκάλυμμα το Φόρουμ του Νταβός;
 Ότι οι περισσότεροι δυτικοί άνθρωποι έχουν γίνει ηλίθιοι και δειλοί (δείτε πόσο μικρή απήχηση έχουν στις μεγάλες δυτικές μάζες όσοι καταγγέλλουν τη δυτική χούντα και πόσο τεράστια απήχηση έχουν οι ινσταγκράμερ πόρνες, οι τηλεπερσόνες του απόλυτου Τίποτε, και τα τηλεπαιχνίδια για αμόρφωτους και διανοητικά καθυστερημένους παίκτες).

  Η διανοητική ανεπάρκεια του δυτικού ανθρώπου αντικατοπτρίζεται και στη διανοητική παρακμή των ίδιων των κυβερνώντων του, εφόσον πολίτες διανοητικά ανεπαρκείς τους ψήφισαν και τους επέτρεψαν να μπουν στα κοινοβούλια και εφόσον μόνο ηλίθιοι, ή διεφθαρμένοι ως το μεδούλι προδότες πολιτικοί εξυπηρετούν τα συμφέροντα διεστραμμένων μεγιστάνων που στρέφονται εναντίον των συμφερόντων των πολιτών και των χωρών τους.

Ο ατομοκεντρισμός και η ιδιοτέλεια του Νεοέλληνα...


Ο ατομοκεντρισμός και η ιδιοτέλεια του Νεοέλληνα ήταν αυτή που για δεκαετίες διαμοφωσε (και σε ένα ποσοστό) ακόμα διαμορφώνει την ενασχόλησή του με τα κοινα μεσα από κομματικά μορφώματα.

Μόλις η δυνατότητα αυτή εξέλιπε, διοτι αντιλήφθηκαν πλεον οτι το χρήμα ρέει σε όλο και στενοτερο κύκλο ολίγων και εκλεκτών και οι διορισμοί στο δημοσιο πλεον αφορούν τις πρωτοκαθεδρίες, έδειξε το πραγματικο του προσωπο με τα τεράστια ποσοστά αποχής. Διοτι δεν εχει λαμβανειν από το πουθενά.

Και πώς επιβεβαιώνεται αυτό;
Από την καθολική αδιαφορία προς οποιαδήποτε πρωτοβουλία πολιτών, στην οποία δεν εμπλέκεται χρήμα ή ατομικό συμφερον. Πλην καποιων αριστερίστικων γκρουπούσκουλων που απευθυνονται σε αφελείς ενω ο παράς μένει μεταξυ της αφανούς "ηγεσίας" τους, που το πρωι τρεχει στα χωραφια και το βραδυ φοραει τακουνια Louboutin.

Ο Δημήτριος, ο Γεώργιος και η γη


ΕΝΑ σημαντικό κοινό γνώρισμα των δυο μεγάλων και λαοφιλών αγίων είναι ότι τα ονόματα και των δύο συνδέονται με την καλλιέργεια της γης...
❀ Το ήδη αρχαίο όνομα “Δημήτριος” προήλθε από το θεωνύμιο "Δήμητρα", που ανάγεται στα αρχ. " δᾶ " «γη» και " μήτηρ " (στη δωρική “μάτηρ”). Σε αυτήν την περίπτωση το όνομα θα σήμαινε «μητέρα γη» ή «μητέρα της γης», όνομα κατάλληλο για θεά τής γεωργίας και της καλλιέργειας.
❀ Το όνομα “Γεώργιος” πάλι προήλθε από το αρχαίο “γεωργός”.
◆ Δεν είναι άσχετο με την παραπάνω παρατήρηση το ότι η εορτή και των δύο τοποθετείται στον πυρήνα των αγροτικών εργασιών: του μεν Δημητρίου των φθινοπωρινών (26 Οκτωβρίου - σπορά, καλλιέργεια, ετοιμασία της γης) του δε Γεωργίου των ανοιξιάτικων (23 Απριλίου – σκάψιμο, καθαρισμός, κλάδεμα, ετοιμασία για συγκομιδή).
Ήταν μια εποχή κατά την οποία η γεωργία αποτελούσε τον πυρήνα της δραστηριότητας αλλά και του βιοπορισμού των ανθρώπων, και ήθελαν να συνδέσουν τις εργασίες τους με την ευλογία ενός αγίου.
◆ Κατά μία παράδοση μάλιστα, γνώριμη στους αγιογράφους, η ίδια αυτή η γεωργική διαφοροποίηση των δύο αγίων εξηγεί και το χρώμα του αλόγου τους: Το άλογο του Αγίου Δημητρίου είναι ερυθρό, από το χρώμα της γης που καλλιεργείται. Του Αγίου Γεωργίου είναι λευκό λόγω της άνοιξης που αρχίζει πλέον να δίνει άνθη και καρπούς.

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ...

  Η διοίκηση της Σέλτικ ζήτησε από τους φίλους της να μην σηκώσουν τη σημαία της Παλαιστίνης στο παιχνίδι με την Ατλέτικο γιατί η ΟΥΕΦΑ δεν το εγκρίνει.

  Οι οπαδοί της Σέλτικ έβγαλαν μια ανακοίνωση που επαναλαμβάνει την ακλόνητη πεποίθησή τους ότι όλοι οι οπαδοί έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν πολιτικές απόψεις ενώ κατηγορεί το διοικητικό συμβούλιο της Σέλτικ ότι είναι ανειλικρινές και υποκριτικό όταν ισχυρίζεται ότι ο σύλλογος είναι απολιτικός, υπενθυμίζοντας πως έχει πάρει θέση σε άλλες περιπτώσεις, όπως στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Λίγες ώρες μετά εμφανίστηκαν στο γήπεδο έτσι:



Ἁγίασε ἡ σύζυγος τοῦ Πιλάτου, ἡ Πρόκλα....


  Ἁγίασε ἡ σύζυγος τοῦ Πιλάτου, ἡ Πρόκλα, ἐνῶ ὅλα ἦταν ἐναντίον αὐτῆς τῆς πορείας της, καθώς ἦταν σύζυγος αὐτοῦ πού καταδίκασε τόν Χριστό. 
  Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ πόρτα τοῦ ἁγιασμοῦ εἶναι ἀνοιχτή γιά ὅλους, σέ ὅποιες συνθῆκες κι ἄν ζεῖ κανείς, σέ ὅποιο περιβάλλον κι ἄν βρίσκεται, ὅποιες ὑποχρεώσεις κι ἄν ἔχει.

 Ἀλλά ὅσο κι ἄν ἔχει ἀνοιχτά τά μάτια του ὁ ἄνθρωπος, ἄν δέν ἐπέμβει ὁ Θεός, εἶναι χαμένος καί ἁπλῶς ψάχνει τήν πόρτα τοῦ ἁγιασμοῦ. 
 Ὅμως ἐπεμβαίνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί τήν ἀνοίγει, ὅπως ἔκανε καί στή σύζυγο τοῦ Πιλάτου. Καί τό κάνει κατά ἕναν εἰδικό τρόπο, ὅταν ὡς Θκλεός γνωρίζει ὅτι ἐμεῖς θά μποῦμε σ᾿ αὐτόν τόν δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ. 

Ἄσχετα ἄν τυπικά εἴμαστε χριστιανοί, ἀδελφοί μου, ἄν τελικά χωλαίνουμε ἀπό πνευματικῆς ἀπόψεως, ἄν δέν προκόπτουμε καί σάν νά μή βρήκαμε ἀκόμη τόν δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ, νά μήν ἔχουμε τήν παραμικρή ἀμφιβολία ὅτι κάτι φταίει σ᾿ ἐμᾶς.

Ἀπόσπασμα ἀπό τούς λόγους τοῦ π. Συμεών Κραγιοπουλου

«Χρώματα της Ορθοδοξίας. Greece» Ανακοινώθηκαν οι νικητές του Διεθνούς Διαγωνισμού

Στο διαγωνισμό συμμετείχαν περισσότεροι από 400 φωτογράφοι από 20 χώρες, όπου υποβλήθηκαν πάνω από 4.600 φωτογραφίες που παρουσιάζουν την Ορθοδοξία στην Ελλάδα σε τέσσερις κατηγορίες.
Ο Εκδοτικός Οίκος της Πολωνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας θα κυκλοφορήσει ένα φωτογραφικό άλμπουμ στα τέλη του 2023 με φωτογραφίες από τον διαγωνισμό. Η τελετή απονομής θα συνδυαστεί με την πρεμιέρα του άλμπουμ, η ημερομηνία της εκδήλωσης θα γίνει γνωστή το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκεμβρίου

Η οργανωτική επιτροπή και τα μέλη της κριτικής επιτροπής ευχαριστούν και συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες.


Μεγάλο Βραβείο
Αλέξης Αλεξανδρής, ΕλλάδαΙερά Μονή Ρουσάνου Μετεώρων/ 2018/ Καλαμπάκα Τρικάλων


Καλύτερος Έλληνας φωτογράφος
Γιώργος Τσάφος, Ελλάδα


Καλύτεροι νέοι φωτογράφοι
Janota Olgierd, Πολωνία

Μέρη
1ο Βραβείο: Αυγουστής Τατάκης, Ελλάδα

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΔΩ

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2023

Γολιάθ καί Λυαίος

 Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

 Ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Δημήτριος ἔδωσε τήν «εὐχή» του στό Νέστορα, καί ὁ Νέστορας φόνευσε τόν Λυαῖο. Μά εἶναι δυνατό ἕνας Ἅγιος νά δίνει μιά τέτοια «εὐχή»;
Τό Λυαῖο δέν τόν σκότωσε ὁ Νέστορας, ἀλλά ὁ Θεός μέσα ἀπό τό Νέστορα, καί ὁ Θεός δέν ὑπόκειται σέ νόμους, ὅ,τι κάνει εἶναι πάντα ἀγαθό καί ἅγιο.

Ἡ συγκεκριμένη περίπτωση ἔχει σχέση μέ τό Δαβίδ, πού σκότωσε τό Γολιάθ. Ὁ Γολιάθ ἦταν γίγαντας, εἶχε ὕψος κάπου τρία (!) μέτρα
(Α΄Βασιλ. 17:4), καί ἦταν εἰδωλολάτρης, Φιλισταῖος.
Πρωί-βράδυ, ἐπί σαράντα μέρες 
(Α’ Βασ. 17:16),προκαλοῦσε τούς Ἰσραηλῖτες, νά ἀναμετρηθοῦν μαζί του, γιά νά τούς ἀποδείξει ὅτι οἱ δικοί του θεοί ἦταν οἱ ἀληθινοί θεοί, ἀλλά κανένας δέν τολμοῦσε.
Ὁ Θεός γιά νά ξευτελίσει τήν πίστη τοῦ Γολιάθ καί νά ἐνδυναμώσει τήν πίστη τῶν Ἰσραηλιτῶν, διάλεξε τό μικρόσωμο καί καχεκτικό Δαβίδ νά ἀναμετρηθεῖ μέ τό Γολιάθ!
Ὁ Δαβίδ ντύθηκε τήν εἰδική στολή τοῦ «παλαιστοῦ», ἀλλά τ' ἄρβυλα τόν δυσκόλευαν, καί καθ'ὁδόν τά πέταξε!
(Α΄Βασιλ. 17 39).
Εἶχε ἤδη τήν «πληροφορία» ἀπό τό Θεό, ὅτι, μέ τή δύναμή Του, θά νικήσει τό Γολιάθ, καί τό δήλωσε ὁδεύοντας πρός τό Γολιάθ: «Ὅλοι οἱ λαοί θά μάθουν ὅτι ὁ ἀληθινός Θεός βρίσκεται στόν Ἰσραηλητικό λαό» ( Α' Βασ. 17:46). Ἔβγαλε μιά πέτρα ἀπό τόν τορβᾶ του, καί μέ ὅση δύναμη διέθετε, τήν ἐκσφεντόνισε στό Γολιάθ, τρύπησε (!) τό κράνος τοῦ Γολιάθ, καί ὁ Γολιάθ ἔπεσε στή γῆ ἀναίσθητος. (Α' Βασ. 17:50-51). Τόσο εὔκολα ὁ μικρόσωμος Δαβίδ νίκησε τό γίγαντα Γολιάθ! Ἦταν νίκη τῆς δυνάμεως τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐνάντια στούς ψεύτικους θεούς, πού πίστευε ὁ Γολιάθ.

Τό ἴδιο ἔγινε καί μέ τό Νέστορα. Στή Θεσσαλονίκη γινόταν ὁ ἀγώνας τῆς «μονομαχίας». Θεωρεῖτο νικητής, ὅποιος σκότωνε τόν ἀντίπαλό του. Στό ἀγώνισμα συμμετεῖχε καί ὁ μέχρι τότε ἀνίκητος Λυαῖος. Ὄντας μέσα στό στάδιο, προκαλοῦσε πάλι καί πάλι τούς χριστιανούς: «Ἐγώ θά σᾶς δείξω ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός».
Ὁ Νέστορας, ἕνα εἰκοσάχρονο παλικάρι, ἔφυγε ἀπό τό στάδιο, πῆγε στή φυλακή, πῆρε τήν εὐχή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μπῆκε στόν ἀγωνιστικό χῶρο, πάλεψε, καί, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, θανάτωσε τό Λυαῖο, ἐνδυναμώνοντας τή πίστη τῶν φοβισμένων χριστιανῶν.
Ἦταν θάνατος τῆς εἰδωλολατρίας. Νίκη τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. «Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τήν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τόν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος».

Μέσα μας ὑπάρχει ἕνας ἄλλος «Λυαῖος», πού πρέπει νά τόν νικήσουμε

 

 Ἤμουν πέντε χρονῶν παιδὶ στὸ χωριό μου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 καὶ χτύπησαν οἱ καμπάνες.
 ―Μάνα, λέω, γιατί χτυπᾶνε σήμερα οἱ καμπάνες; 
Δακρυσμένη ἡ μητέρα μου λέει: 
―Ὁ ἅγιος Δημήτριος ἔκανε τὸ θαῦμα του. 
―Ποιό θαῦμα;
 ―Πήραμε τὴ Θεσσαλονίκη τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα τῆς μνήμης του!… 
  Τί ἦταν ἡ Τουρκία μὲ τὴν Ἑλλάδα; Ἕνας Λυαῖος μὲ ἕνα Νέστορα. Καὶ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ Λυαῖος νικήθηκε. Καὶ ὅταν μπήκανε μέσα στὴν πόλι τὰ στρατεύματά μας, ἐψάλη στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δοξολογία καὶ τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…». Νά τὸ θαῦμα.
  Ὁ Χριστιανὸς ὅμως ἔχει πάντα ἕναν ἄλλο πόλεμο, πιὸ ἰσχυρό. Μέσα μας ὑπάρχει ἕνας ἄλλος «Λυαῖος», ποὺ πρέπει νὰ τὸν νικήσουμε. Εἶναι τὰ πάθη μας... Εἶναι ὁ θυμός, ἡ ὀργή, ἡ ἐκδίκησι, ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ἡ φιλαργυρία, ἡ φιλοδοξία, ὅλα τὰ κακά. Ἐμπρός λοιπόν! Ἂν νικηθοῦν τὰ πάθη, αὐτὸ θὰ εἶνε τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, ἡ πραγματικὴ «ἀλλαγὴ» ποὺ ζητοῦν πολλοί... Ἀληθινὴ ἀλλαγὴ ἕνας καὶ μόνο μπορεῖ νὰ φέρῃ· ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος...

Αυγουστίνος Καντιώτης μητροπολίτης Φλωρίνης

«Ο Άγιος Δημήτριος, λύση στα αδιέξοδά μας»

                          
«Ο Άγιος Δημήτριος, λύση στα αδιέξοδά μας» 

Παρέα της Τρίτης, 24 Οκτωβρίου 2023
 Ομιλία του π. Γεωργίου Σχοινά, στον Άγιο Νικόλαο Φιλοπάππου

Τοιχογραφίες με απεικόνιση του Αγίου Δημητρίου και σκηνών του βίου και του μαρτυρίου του


Από το μητροπολιτικό ναό του Αγίου Δημητρίου στον Αρχαιολογικό Χώρο Μυστρά.
Χρονολογείται μεταξύ 1273 – 1283.

Ο Άγιος Δημήτριος σε προτομή στην κόγχη της πρόθεσης / ο Άγιος Δημήτριος διδάσκει / ο Άγιος Δημήτριος στη φυλακή / μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου

Ο μητροπολιτικός ναός του Μυστρά είναι αφιερωμένος στον Άγιο Δημήτριο. Στον γραπτό του διάκοσμο, έκδηλη αφηγηματική διάθεση αποτυπώνεται στις έντεκα σκηνές από το συναξάρι του Δημητρίου, τον μεγαλύτερο σε έκταση εικονογραφικό κύκλο του αγίου στην τέχνη της βυζαντινής περιόδου.

Ο Άγιος Δημήτριος θεωρείται ο προστάτης άγιος του αυτοκρατορικού οίκου των Παλαιολόγων. Αμέσως μετά την ανάκτηση της Λακωνίας από τους Βυζαντινούς το 1262, οικοδομούνται ναοί αφιερωμένοι στη μνήμη του, προτίμηση που απηχεί τις επιδιώξεις της κεντρικής εξουσίας.

Εδώ υπεγράφη η παράδοση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους στους Έλληνες.


Στο χάνι αυτό έξω από τη Θεσσαλονίκη υπεγράφη η παράδοση της πόλεως από τους Τούρκους στους Έλληνες.

"Το "χρύσωμα" των χεριών του αγίου Δημητρίου


Ιστορίες της πόλης... "Το "χρύσωμα" των χεριών του αγίου Δημητρίου: Έκφραση τιμής και λατρείας προς τον πολιούχο της Θεσσαλονίκης".

Στη βασιλική του Αγίου Δημητρίου, επάνω από το τοξωτό άνοιγμα που οδηγεί από το νότιο κλίτος στον νάρθηκα, εικονίζεται σε ψηφιδωτό ο άγιος Δημήτριος μπροστά από μαρμάρινο κιβώριο, προς τον οποίο κατευθύνονται αποδίδοντας ευχαριστία δύο παιδιά με τους ενήλικες συνοδούς τους. Ο άγιος ανασηκώνει τα χέρια του δεόμενος υπέρ των πιστών κι οι παλάμες του λαμπυρίζουν ολόχρυσες καθιστώντας σαφή την υπερκόσμια παρουσία του.

Οι χρυσές παλάμες του αγίου δεν ανήκουν στην αρχική μορφή του ψηφιδωτού. Πολλές ενδείξεις, μεταξύ των οποίων η διατήρηση τμήματος του δείκτη του δεξιού αντίχειρα, αποδεικνύουν ότι αρχικά οι παλάμες ήταν καμωμένες με μικρές ανοιχτόχρωμες, λίθινες και μαρμάρινες ψηφίδες, όπως δηλαδή το πρόσωπο του αγίου και των άλλων μορφών.

Το "χρύσωμα" των χεριών του αγίου αποτελεί επέμβαση στο ψηφιδωτό του 5ου αιώνα, η οποία έγινε πιθανόν τον 7ο αιώνα ως έκφραση τιμής και λατρείας προς τον άγιο κατόπιν θαυματουργικής θεραπείας ασθενούς.

ΜΕΓΑΛΕ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗ


Όλα σου τα 'λεγα...και τα καλά και τ' άσχημα,
κάθε φορά που ερχόμουν να σε βρω.
Σου ζήταγα...όλο σου ζήταγα...
κι εσύ,άλλα μου έδινες και άλλα όχι.
Σου θύμωνα κάποιες φορές...

Τότε δεν ήξερα πως ό,τι έκανες,
το 'κανες για καλό.
Τώρα που της μεγάλης εκκλησιάς σου οι καμπάνες,
χαρμόσυνα θα ηχούν,
την ιερή εικόνα σου οι πιστοί θα προσκυνούν
κι απ' τ' άγιο μύρο σου η πόλη θα ευωδιάζει,
μη με ξεχάσεις...δε σου ζητάω πια πολλά...μικραίνουν τα όνειρα με τον καιρό...
έμαθα πλέον πως τα πιο σημαντικά
είναι εκείνα που νομίζουμε μικρά και που αφελώς τα θεωρούμε δεδομένα.

Πλάι στο φως του καντηλιού,για όσα έγιναν και για όσα όχι,
θα πω ευχαριστώ
κι έπειτα θ' αφεθώ στο έλεός σου...
Τώρα το ξέρω...μόνο εσύ γνωρίζεις τι είναι για καλό,
Άγιε Δημήτρη μου,Μεγάλε Στρατηλάτη!

Μαρία Γασπαράτου

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2023

Ένα άγνωστο ποίημα (επίγραμμα), του Αγίου Μαξίμου του Γραικού, για τον Άγιο Δημήτριο.


Ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός, κατά την περίοδο που ήταν μοναχός στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου (1506-1516),είχε συνθέσει ένα Παρακλητικό Κανόνα στον Τίμιο Πρόδρομο και πέντε επιγράμματα:

Τι είναι τα επιγράμματα.

Επίγραμμα αρχικά ήταν μια απλή επιγραφή πάνω σ’ ένα τάφο του ονόματος του νεκρού, της γενιάς του ή και του τόπου του. Δύο-τρεις λέξεις χωρίς (ποιητικό) μέτρο και με πληροφοριακά στοιχεία μόνο. Σιγά-σιγά, όσο η συνήθεια της επιτάφιας επιγραφής διαδιδόταν, άρχισε η έντεχνη διατύπωση και ο εμπλουτισμός των στοιχείων με πληροφορίες για την δράση και τις ανδραγαθίες του νεκρού (ή των νεκρών) και η έκφραση του πόνου που ένιωσαν όσοι τον έχασαν.

Τα αρχαιότερα ελληνικά επιγράμματα μένουν ανώνυμα. Πρώτος διάσημος επιγραμματοποιός είναι ο Σιμωνίδης ο Κείος, ο οποίος έχει γράψει το πασίγνωστο «Ὦ Ξεῖν’, Ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις Ὅτι Τῇδε Κείμεθα Τοῖς Κείνων Ῥήμασι Πειθόμενοι», για τους πεσόντες στη μάχη των Θερμοπυλών.

Κατά τη βυζαντινή περίοδο, καλλιεργήθηκε το επίγραμμα. Επίσης και μετά την άλωση, ο βυζαντινός κόσμος διατήρησε το επίγραμμα με τους όρους που καλλιεργούνταν στην αρχαιότητα, αν όχι σε μεγαλύτερη ποικιλία. Δεν υπήρξε βυζαντινός συγγραφέας που να μην έγραψε επιγράμματα κι ο πιο ξακουστός απ’ αυτούς στάθηκε ο ποιητής Μανουήλ Φιλής. Παράλληλα όμως με τα επιγράμματα των βυζαντινών λογίων, έχουμε και τα γνησιότατα λουλούδια της βυζαντινής επιγραμματικής ποίησης του λαού. Μπορούμε να πούμε ότι δεν υπήρξε πανηγύρι ή επανάσταση, εκστρατεία ή πολιορκία στο Βυζάντιο που να μη συνοδεύτηκε απ’ τον επιγραμματικό οίστρο του βυζαντινού όχλου. Τα επιγράμματα αυτά ξεχωρίζουν για το σύντομο και δηκτικό της δημοτικής φιλοσοφίας.

Τα επιγράμματα του Αγίου Μαξίμου του Γραικού.

Αυτά είναι:

Α.Προς τον Πατριάρχη Ιωακείμ΄Α΄.Επιτάφιο επίγραμμα. βρίσκεται στην Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη του Μιλάνου και στην Εθνική βιβλιοθήκη της Βιέννης στον κώδικα Hist.Gr.122,1.

Β. Προς τον Μεγάλο Ρήτορα Μανουήλ. Βρίσκεται στην Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη.

Γ. Προς τον Πατριάρχη Νήφωνα Β΄με αναφορά στον ηγεμόνα της Βλαχίας Νεάγκο. Βρίσκεται στην Ιερά Μονή Διονυσίου στον κώδικα 282.

Δ. Δεύτερο επίγραμμα προς τον Πατριάρχη Νήφωνα Β. Βρίσκεται στην Αμβροσιανή βιβλιοθήκη.

Ε. Επιτάφιο επίγραμμα στον Νήφωνα Β΄.Βρίσκεται στην Ιερά Μονή Διονυσίου .

Ο μακαριστός Αρτινός ερευνητής και ιστορικός Κων/νος Τσιλιγιάννης μετά από έρευνα ετών ανακάλυψε στην Αυστριακή Εθνική Βιβλιοθήκη της Βιέννης, τον Οκτώβριο του 1994, και έκτο επίγραμμα (ποίημα) του Μαξίμου του Γραικού για τον Άγιο Δημήτριο.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ


Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Από το πατριαρχικό μοναστήρι του Ιπεκίου(Πετς)

Ο Άγιος Δημήτριος συνδέεται με την Αδριανούπολη μέσα από ένα θαυμαστό γεγονός


26 Οκτωβρίου μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου και ο Άγιος συνδέεται με την Αδριανούπολη μέσα από ένα θαυμαστό γεγονός.
Έ­νας Αδριανουπολίτης τυ­φλώ­θη­κε και αποφάσισε να πά­ει στη Θεσ­σα­λο­νί­κη στον να­ό του Αγί­ου Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος Δη­μη­τρί­ου να γι­α­τρευ­θεί. Ετοι­μά­σθη­κε να κι­νή­σει, αλ­λά οι συγ­γε­νείς του τον εμ­πό­δι­ζαν λέ­γον­τάς του:
– Που θέ­λεις να πας τυφλός άν­θρω­πος, που δεν μπο­ρείς να περ­πα­τή­σεις τό­σο δρό­μο πε­ζός! Κά­τσε στο σπί­τι σου και πα­ρα­κά­λε­σε τον Θε­ό και τον Άγιο να σε ε­λε­ή­σουν κι ε­σέ­να, δι­ό­τι ο δρό­μος εί­ναι πο­λύς και ε­πι­κίν­δυ­νος.
Ε­κεί­νος ό­μως κί­νη­σε στο δρό­μο σκον­τά­φτον­τας και με πο­λύ κό­πο περπατούσε. Αύ­τον τον τα­λαί­πω­ρο βλέ­πον­τας από μα­κριά τους κό­πους και την προ­θυ­μί­α του ο Με­γα­λο­μάρ­τυς Δη­μή­τριος, έρ­χε­ται κα­βαλ­λά­ρης και συ­να­παν­τά τον τυ­φλό­ν ε­κεί­νον άν­θρω­πο και του λέ­ει σαν να μην ή­ξε­ρε:
— Που πη­γαί­νεις έ­τσι μο­να­χός, τυ­φλός και τα­λαί­πω­ρος;
— Πη­γαί­νω στον τά­φο του Αγί­ου Δη­μη­τρί­ου να α­να­βλέ­ψω
―Δεν μπορείς να πας δι­ότι ο δρό­μος ει­ναι μακρύς και δύ­σκο­λος.
Κι ε­κεί­νος εί­πε
— Εάν και δύ­ο χρό­νια παι­δευ­τώ περ­πα­τών­τας, δεν θα στα­μα­τή­σω, έ­ως ότου πά­ω ε­κεί.

Άγιος Δημήτριος - Το υπάκουο τέκνο της εκκλησίας


Η τοπική Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, αλλά και η ανά την Οικουμένην Εκκλησία του Χριστού από την πρώτη στιγμή στάθηκε εκστατική μπροστά στην άθληση του μιμητού του Χριστού αγίου Δημητρίου.

  Και σ’ όλους τους μετέπειτα χρόνους μέχρι σήμερα παρουσίασε στον λαό από κάθε πλευρά το μαρτύριο του Αγίου Δημητρίου. Έλαβε όμως πρόνοια να τονίσει ότι ο άγιος δεν άθλησε απλώς, αλλά άθλησε νομίμως, δηλαδή μέσα στην Εκκλησία, στην υπακοή της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και κανόνισε να αναγινώσκεται κατά την ημέρα της εορτής του η αποστολική περικοπή που περιέχει τα λόγια: «Εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήση» (Β’ Τιμ. 2:5).

Πρωτίστως υπακοή στο θέλημα του Θεού σημαίνει να είναι κανείς μέσα στην Εκκλησία και να έχη κοινωνία με τον Θεό, όπως ζει η Εκκλησία και παραδίδει αυτή την αλήθεια.
Έπειτα, υπακοή είναι να ζήσει κανείς σύμφωνα με την παράδοση που ήδη δέχθηκε. Αυτό συνιστά μαρτύριο. Η πραγματική κοπή του θελήματός μας μέσα στην Εκκλησία είναι όντως μαρτύριο. Αλλά και πολλές φορές, για να μείνει κανείς πιστός στην υπακοή του στον Χριστό, πρέπει να μαρτυρήσει όχι μόνο το μαρτύριο της συνειδήσεως, αλλά και το σωματικό μαρτύριο.

Ο άγιος Δημήτριος απεδείχθη υπάκουο τέκνο της Εκκλησίας και με τις δύο σημασίες.
Όταν ο άγιος Νέστωρ ορμά μέσα στο στάδιο εναντίον του Λυαίου, λέγει: «Ο Θεός Δημητρίου, βοήθει μοι». Δεν λέγει απλώς: «Θεέ μου, βοήθησέ με», αλλά «Θεέ του Δημητρίου, βοήθησέ με». Έχει συνείδηση ότι ο Θεός που του φανέρωσε, που του απεκάλυψε ο άγιος Δημήτριος είναι ο αληθινός Θεός.

Δεν πιστεύει απλώς σε κάποιο Θεό, αλλά στον Θεό που πιστεύει ο άγιος Δημήτριος, στον Θεό που πιστεύει η τοπική Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, όλη η Εκκλησία του Χριστού. Είναι ο Θεός που ο άγιος Δημήτριος ευρήκε μέσα στην Εκκλησία, είναι ο Θεός που είχαν οι Απόστολοι, είναι ο Θεός που αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Χριστού· είναι ο αληθινός Θεός. Ο άγιος Δημήτριος σε καμιά περίπτωση δεν θα έφθανε στην αγιότητα που έφθασε, αν δεν εύρισκε τον Χριστό μέσα στην Εκκλησία και δεν πίστευε στον Χριστό κατά την παράδοση της Εκκλησίας.