ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΣ..!

Του Ανδρέα Μοράτου

 Όση δόξα δεν μπόρεσε να δρέψει στην πολυτάραχη ζωή του ο βασιλιάς του Πόντου και της Μικράς Αρμενίας Μιθριδάτης ΣΤ΄ (που βασίλεψε από το 120 μέχρι το 63 π.Χ., δηλ. 57 ολόκληρα χρόνια!), την απολαμβάνει μαζεμένη στις μέρες μας, και μάλιστα σε υπερπολλαπλάσιο βαθμό του αναμενομένου, τέτοιον που ούτε και ο ίδιος στα καλύτερα όνειρά του δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί --μια παράδοξη, μεταμοντέρνου τύπου δόξα--, 21 ολόκληρους αιώνες μετά τον (προγραμματισμένο από τον ίδιο) θάνατό του...

  Ο καλός μας ο Μιθριδάτης λοιπόν, εξαιτίας του μεγάλου φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν, χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία έναντι του δηλητηρίου. Έξυπνη ομολογουμένως ιδέα, που στέφθηκε από επιτυχία (από αυτές τις επιτυχίες "του αιώνος τούτου" που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις με αυτές ή να κλάψεις, ή και τα δύο μαζί...).

Η "τεχνική" αυτή, να συνηθίζεις τον εαυτό σου στα (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) δηλητήρια, ο "μιθριδατισμός", όπως ονομάστηκε, έχει την τιμητική της στην εποχή μας, στην οποία εν τέλει "όλα είναι μια συνήθεια, βρε αδελφέ, γι' αυτό χαλάρωσε"...

Μια συνήθεια είναι λοιπόν τα πάντα.

Μια συνήθεια είναι η εκπτώχευσή σου, μια συνήθεια ο εξανδραποδισμός σου, μια συνήθεια ο εξευτελισμός σου, μια ατέλειωτη συνήθεια η ταπείνωσή σου... Μια συνήθεια είναι όταν, ακούγοντας τη λέξη "Ελλάδα", ξύνεις το κεφάλι σου λέγοντας "μωρέ, κάτι μου θυμίζει αυτή η λέξη, κάτι μου θυμίζει...".

Μια συνήθεια είναι να ελκύεσαι από γητευτές και (λαο)πλάνους. Μια συνήθεια είναι να κραυγάζεις στα γήπεδα τη μοναξιά σου. Μια συνήθεια είναι να έχεις κάνει το στομάχι σου σκουπιδοφάγο και να εκπλήσσεσαι μετά με τις συνέπειες της σκουπιδοφαγίας σου.

Μια συνήθεια είναι να δηλητηριάζονται οι συνειδήσεις από τις λεγόμενες ειδήσεις, σε σημείο που να μαντεύεις πάντα με επιτυχία το περιεχόμενό τους προτού καν αυτές εκφωνηθούν και απλώς σου λείπει ακόμα να βρεις πόση (τηλε)κατευθυνόμενη κατάθλιψη μπορείς να κουβαλήσεις προτού καβαλήσεις το καλάμι της παράνοιας... Αλλά η πιο μεγάλη, η πιο αφόρητη συνήθεια είναι να έχεις πάρει διαζύγιο απ' την αλήθεια...

"Μα", θα αντιτείνεις, "όσο και να έχεις συνηθίσει σ' όλα αυτά και σ' ένα σωρό άλλα, κάποια στιγμή, μπροστά στην άμεση απειλή κατά της ίδιας σου της ύπαρξης, θα ξυπνήσεις, θα αντιδράσεις, θα (εξ)εγερθείς, θα μεταμορφωθείς εν ριπή οφθαλμού, αλλιώς... πάπαλα! Το ίδιο το ένστικτό σου θα σε οδηγήσει στην κατάλληλη κίνηση".

 "Οπότε", συνεχίζω εγώ τη σκέψη σου, "αφού είναι έτσι, ας συνεχίσεις να πορεύεσαι με ατάραχη μακαριότητα τον δρόμο που έμαθες καλά, την Οδό Αδιεξόδου, ας συνεχίσεις να αυτοϋπνωτίζεσαι, ας συνεχίσεις να συνηθίζεις και να εθίζεσαι σε κάθε δηλητήριο (κατηγορώντας μάλιστα παράλληλα και όσους θέλουν, έστω και καθυστερημένα, να αντιδράσουν σ' αυτό), και αν και όποτε προκύψει το κρίσιμο, το αποφασιστικό πρόβλημα, εκείνο που θα φέρει "τα πάνω κάτω", ε, τότε πια θα κάνεις, πλήρης αποφασιστικότητας, την επιτυχή (επ)ανάστασή σου". Ναι, θεωρητικά θα μπορούσε να γίνει κι έτσι.

 Πάντως, θα πρέπει ("για την Ιστορία", που λένε) να υπενθυμίσω ότι, σε μια ειρωνεία της ίδιας του της "τεχνικής", όταν ο ήρωάς μας Μιθριδάτης, συνειδητοποιώντας ότι είναι στριμωγμένος από παντού, θέλησε να δηλητηριαστεί, δεν μπόρεσε! Το δηλητήριο είχε γίνει πλέον η δεύτερη φύση του... Δεν μπορούσε πια να ξεχωρίσει η υγεία από την τοξικότητα...