"Ἰδοὺ δὴ τί καλόν, ἢ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἅμα;", που επαναλαμβάνει σχεδόν αυτούσιο το ψαλμικό "Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;" (Ψαλμ. 132:1)
( = "Νά, λοιπόν, τι έχει περισσότερη ομορφιά ή περισσότερη χαρά από το να κατοικούν μαζί τα αδέρφια;").
Σε πρώτη θέαση, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι μια τέτοια φράση αφορά αποκλειστικά μοναστικούς κύκλους (αφού μάλιστα κατά πάσα πιθανότητα --σχεδόν βεβαιότητα-- γεννήθηκε σε αυτούς), καθώς, κατά κυριολεξία, μόνο σε αυτούς θα μπορούσε να εφαρμοστεί κατά γράμμα.
Η συνέχεια όμως του τροπαρίου δηλώνει ότι, στην πραγματικότητα, αφορά όλα τα μέλη της Εκκλησίας, αφού δεν έχει προσωρινό χαρακτήρα, δεν εξαντλείται δηλ. στον παρόντα βίο, αλλά επεκτείνεται στην αιωνιότητα: "ἐν τούτῳ γὰρ Κύριος ἐπηγγείλατο ζωὴν αἰωνίαν" ( = "διότι έτσι υποσχέθηκε ο Κύριος την αιώνια ζωή / ότι θα είναι η αιώνια ζωή" / "ότι με αυτό τον τρόπο θα είναι η αιώνια ζωή", δηλ. με συγκατοίκηση των αδερφών, όχι με το να είναι ο καθένας μόνος του).
Σε μια ελάχιστη λοιπόν σε έκταση και διάρκεια φράση ενός μικρού τροπαρίου του κυριακάτικου Όρθρου, φράση η οποία συνήθως περνάει απαρατήρητη ακόμη και από τους λίγους που την ακούν, κρύβεται με απλότητα η πεμπτουσία τής εν Χριστώ ζωής...
Σε μια ελάχιστη λοιπόν σε έκταση και διάρκεια φράση ενός μικρού τροπαρίου του κυριακάτικου Όρθρου, φράση η οποία συνήθως περνάει απαρατήρητη ακόμη και από τους λίγους που την ακούν, κρύβεται με απλότητα η πεμπτουσία τής εν Χριστώ ζωής...
Αυτή η φράση πέρα από την ομορφιά που τονίζει ότι έχει η κοινή εν Χριστώ ζωή, είναι και μια απάντηση στην άποψη που εμφανώς προβάλλεται σαν σωστή, ότι η Πίστη είναι μια "προσωπική υπόθεση"..Κάτι δηλ που δεν αφορά συλλογικότητες και την Κοινωνία Αντίθετα ,ο Χριστός τονίζει ότι αυτή η Πίστη περνάει πρώτα μέσα από τον "Πλησίον " δηλ είναι Σχέση !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου