«Ο ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ – Κιλκίς 4η Νοεμβρίου 1944¨ .

4-16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1944. ΣΤΟ ΚΙΛΚΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΑΥΤΟΥ, Ο ΕΛΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΑΠΟ 3.500 ΕΩΣ 7.300 ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΑΧΟΥΣ, ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ.

Το μέγεθος της σφαγής ήταν τουλάχιστον διπλάσιο της σφαγής στην Πηγάδα του Μελιγαλά!
Ένα από τα ιστορικά περίεργα της δεκαετίας 1940-49 είναι γιατί έγινε σύμβολο των εγκλημάτων των κομμουνιστών η Πηγάδα του Μελιγαλά και όχι το Κιλκίς, αφού τα θύματα στο δεύτερο ήταν από 2 έως 4 φορές περισσότερα, ανάλογα ποιοί έκαναν το μέτρημα. Εικάζω ότι ένας λόγος είναι ότι η προπαγάνδα της Αριστεράς εκμεταλεύτηκε τη συμμετοχή στους αντιπάλους του ΕΛΑΣ ενός μικρού τμήματος δωσιλόγων (Του Δάγκουλα) και κατέταξαν όλα τα θύματα στην ίδια κατηγορία. Την σκυτάλη πήραν μετά οι πολυπληθείς ταγμένοι ιστοριογράφοι της Αριστεράς που ξεπερνούν το θέμα με λίγες καταδικαστικές για τα θύματα γραμμές.

Αυτα βέβαια δεν απαλλάσουν τις αρχές, ούτε τους πολιτικούς του δημοκρατικού χώρου, ούτε και τους ανεξαρτήτους συγγραφείς να μην τιμούν τα αθώα θύματα και να μην προβάλουν την αλήθεια.

Τα Γεγονότα συνοπτικά
Στις 3 Νοεμβρίου 1944, οι τελευταίοι Γερμανοί πέρασαν στη Γιουγκοσλαβία. 8-10.000 αντικομμουνιστές εθνικιστές από ολόκληρη τη Μακεδονία είχαν συγκεντρωθεί από τον Οκτώβριο στο Κιλκίς. Είχαν έρθει σε επαφή με τους Βρετανούς στη Θεσσαλονίκη και ανέμεναν Βρετανικό απόσπασμα για να παραδοθούν. Η συντριπτική πλειοψηφία ήταν ένοπλοι και Πόντιοι, αλλά υπήρχε και ένα μικρό τμήμα δωοσιλόγων φιλοναζιστών του Δάγκουλα από τη Θεσσαλονίκη.
Το μεγαλύτερο ένοπλο τμήμα είχε αρχηγό τον Πόντιο οπλαρχηγό Κων/νο Παπαδόπουλο (επέζησε). Δεύτερο ήταν του Κυριάκου Παπαδόπουλου (Κισσά Μπατζάκ) από τον Κούκο Κατερίνης (αυτοκτόνησε), και τρίτο εκείνο του Θεόφιλου Βαή από τον ΕΔΕΣ Μακεδονίας (δολοφονήθηκε).

Οι δύο ανωτέρω Παπαδόπουλοι, όπως και ο Μιχάλης Παπαδόπουλος (καπετάν Μιχάλαγας) στη Δυτική Μακεδονία, είχαν πάρει όπλα από τους Γερμανούς να αντισταθούν στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ μετά την διάλυση της ΠΑΟ από τον ΕΛΑΣ, χωρίς να έχουν φιλογερμανικές θέσεις. Ότι ακριβώς συνέβη και με τα ΤΑ Πελοποννήσου, τα οποία σχηματίστηκαν άπό την κατοχική κυβέρνηση το 1944 με Γερμανικά όπλα μετά τη διάλυση των Πατριωτικών Οργανώσεων από τον ΕΛΑΣ.
(Ο Κισσά Μπατζάκ είχε καταφύγει στο Κιλκίς μετά την επίθεση του ΕΛΑΣ στο χωριό του Κούκο στις 18 Οκτωβρίου 1944. Και εκείνη τη μάχη είχε ακολουθήσει σφαγή αιχμαλώτων ενόπλων και αμάχων, μεταξύ των οποίων και ο γυιός του. Νωρίτερα, το 1943, ο ΕΛΑΣ είχε απαγάγει και δολοφονήσει και τη σύζυγό του).

Ο ΕΛΑΣ ακολουθούσε τους αποχωρούντες Γερμανούς και «ελευθέρωνε» πόλεις και χωριά της Μακεδονίας!
Έτσι, στις 3 Νοεμβρίου ο ΕΛΑΣ έφθασε έξω από το Κιλκίς και ζήτησε από τους ενόπλους να παραδοθούν. Σκεπτόμενοι τι είχε συμβεί στον Κούκο Πιερίας, οι Παπαδόπουλοι αρνήθηκαν και πρότειναν να αναμένουν τους Βρετανούς. Οι ΕΛΑΣίτες απέρριψαν την πρόταση και το πρωϊνό της 4ης Νοεμβρίου επιτέθηκαν στην πόλη.
Ο ΕΛΑΣ είχε 6-7.000 αντάρτες με επικεφαλής τον καπετάν Κικίτσα (Σαράντη Πρωτόπαπα από την Κλέπα Ναυπακτίας), διοικητή της 10ηςμεραρχίας. Συμμετείχαν ακόμη τμήματα της 11ης μεραρχίας και απόσπασμα της ταξιαρχίας ιππικού της Θεσσαλίας. Η μάχη κράτησε όλη σχεδόν της ημέρα της 4ης Νοεμβρίου.
Σύμφωνα με αριστερές πηγές ο ΕΛΑΣ είχε 126 νεκρούς και 280 τραυματίες. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές οι αμυνόμενοι εθνικιστές είχαν 1500 νεκρούς! Λογικά όμως, οι αμυνόμενοι έπρεπε να έχουν λιγότερους από τους μισούς νεκρούς και τραυματίες από τον επιτιθέμενο ΕΛΑΣ. Στο Κιλκίς όμως, όπως και στον Μελιγαλά και σε άλλες μάχες οι αντίπαλοι του ΕΛΑΣ είχαν μόνο νεκρούς, αλλά όχι τραυματίες! Καταλαβαίνετε γιατί.

Το τέλος της μάχης ακολούθησαν σφαγές αιχμαλώτων και αμάχων σε διάφορες τοποθεσίες γύρω από το Κιλκίς μέχρι τις16 Νοεμβρίου που αφήχθη στην πόλη η πρώτη ομάδα Βρετανών στρατιωτών. Το σύνολο των θυμάτων αμφισβητείται. Διαφορετικές πηγές δίνουν αριθμούς από 4-7.500 νεκρούς!

Σύμφωνα με αναφορά που απέστειλε τον Φεβρουάριο του 1945 ένας Κιλκισιώτης ιδιοκτήτης καπναποθήκης, ονόματι Γεώργιος Σιδηρόπουλος, στο αγγλικό προξενείο της Θεσσαλονίκης:

 « ...Οι εκτελέσεις ξεκίνησαν αμέσως μετά το τέλος της μάχης και διήρκεσαν πολλές ημέρες, ακόμα και μετά την άφιξη στις 16 Νοεμβρίου των πρώτων Άγγλων στρατιωτών στην πόλη. Ο Σιδηρόπουλος υπολόγιζε σε 5.000 τους εκτελεσθέντες, από τους οποίους οι 3.000 είχαν εκτελεστεί από τον ΕΛΑΣ και οι υπόλοιποι από τους Πολιτοφύλακες. Στην τρισέλιδη έκθεση του, η οποία τιτλοφορείτο «Ο Κόκκινος Νοέμβριος του Κιλκίς», περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις ομαδικές εκτελέσεις κρατουμένων, μεταξύ των οποίων υπήρχαν πολίτες (κυρίως δάσκαλοι και δημόσιοι λειτουργοί), περίπου 15 ιερείς, αλλά και τραυματίες που απήχθηκαν από το Νοσοκομείο...».

Περίπου 850 αιχμάλωτοι οδηγήθηκαν στη Θεσσαλονίκη και κλείστηκαν στο Στρατόπεδο Μελά, όπου συνεχίστηκαν οι επιλεκτικές δολοφονίες. Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τον Φεβρουάριο του 1945, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ που εκκένωσαν τη Θεσσαλονίκη κινήθηκαν προς τον Όλυμπο. Φεύγοντας, πήραν μαζί τους σε πορεία θανάτου όσους αιχμαλώτους του Κιλκίς είχαν επιζήσει. Οι περισότεροι δολοφονήθηκαν από τους αντάρτες κατά την διάρκεια της πορείας και άλλοι πέθαναν από τις κακουχίες.

Ως επίλογο, καταθέτω ένα ερώτημα: Να συμφωνήσουμε ότι η ηγεσία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ δεν ήθελε να υπάρχουν ένοπλα τμήματα πλην του ΕΛΑΣ στη Μακεδονία, και γι αυτό επετέθη στο Κιλκίς και έγινε η μάχη. Όταν νίκησαν, και αφόπλισαν τους αντιπάλους τους, ΓΙΑΤΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ, ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΑΧΟΥΣ που ήταν εκεί;
Μετά από αυτήν την συμπεριφορά, πως τολμούν οι αριστεροί και παραπονούνται για την Λευκή Τρομοκρατία του 1945-46, για την Μακρόνησο, και για τα στρατοδικεία που δίκασαν μερικούς από αυτούς τους ψυχρούς εγκληματίες; Απλή απορία!
Αυτή είναι μια πολύ συνοπτική αναφορά στην τραγωδία του Κιλκίς.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρούν πληρη περιγραφή στο πρόσφατο βιβλίο του Σωτήρη Χρυσάφη, «Ο ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ – Κικλίς 4η Νοεμβρίου 1944¨ .

ΠΗΓΗ