"Ήταν η ψυχή από την ψυχή μου..."

Λόγια που βγήκαν από τα χείλη του τραγικού πατέρα λίγο πριν αποχαιρετήσει τα δύο του παιδιά... νεκρά από τα όπλα του πολιτισμένου κόσμου...
Έχοντας στην αγκαλιά το κοριτσάκι του... φιλώντας το... κουνώντας το κεφαλάκι του... ακουμπώντας το στήθος του... ανοίγοντας με τα δάκτυλα τα ματάκια του.... ίσως με την ελπίδα μιας λάθος διάγνωσης...που θα ακύρωνε το "πιστοποιητικό θανάτου".
Χιλιάδες παιδιά....που μαραθηκαν και έπεσαν πριν καν προλάβουν να ανθίσουν.
Παιδιά που στην πλειοψηφία τους βίωσαν τα λίγα αυτά χρόνια...την εξαθλίωση και την φτώχεια και που στο τέλος....τους έκλεψαν κι αυτήν ακόμη την ζωή...
Οι σύγχρονοι Ηρώδες...
Και από την άλλη ένας ολόκληρος κόσμος... θεατής μια τραγωδίας.
Ένας κόσμος που έμεινε μόνο στα συλλυπητήρια... αποφεύγοντας να σκεφτεί το αδίκημα της συνενοχής....

π.Γ.Πετράκης