Η πιο φα­νε­ρή από­δει­ξη, ότι μια ψυχή δεν έχει κα­θα­ρι­στεί απο τα κα­τα­κά­θια της κα­κί­ας...

  Η πιο φα­νε­ρή από­δει­ξη, ότι μια ψυχή δεν έχει κα­θα­ρι­στεί απο τα κα­τα­κά­θια της κα­κί­ας εί­ναι, ότι αυτή δεν ευ­σπλα­χνί­ζε­ται και δεν συγ­κα­τα­βαί­νει στον συ­νάν­θρω­πο που βρί­σκε­ται ακό­μα κάτω από την δου­λεία της αμαρ­τί­ας, αλλά αν­τι­με­τω­πί­ζει αυ­τόν που αμαρ­τά­νει, με το νο­μι­κό φρό­νη­μα ενός δι­κα­στή. 

 Δεν θα φτά­σει ποτέ κα­νείς στην κα­θα­ρό­τη­τα της καρ­διάς, αν δεν απο­κτή­σει αυτό που λέει ο Από­στο­λος Παύ­λος: ''Να ση­κώ­νε­ται ο ένας το φορ­τίο του άλ­λου και έτσι θα εφαρ­μό­σε­τε πλή­ρως το νόμο του Χρι­στού" (Γαλ. 6,2). Δεν θα φτά­σει επί­σης κα­νείς στην κα­θα­ρό­τη­τα της καρ­διάς, αν δεν έχει την αρε­τή της αγά­πης.

Αββάς Χαιρήμονας

«Έχει γραφεῖ, “μὴ ἐπιχαρῇς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς Ἰούδα ἐν ἡμέρᾳ ἀπωλείας αὐτῶν καὶ μὴ μεγαλορρημονήσῃς ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως” (Ἀβδιού 1:12).

Δώρισέ μου ὥστε κάθε φορά πού ἡ ἁμαρτία, κάποιου πού ἔχει πέσει, μοῦ γίνεται γνωστή νά συμπάσχω μέ αὐτόν, νά μή τόν ἐλέγξω ΠΕΡΗΦΑΝΑ , ἀλλά νά θρηνήσω καί νά κλάψω, ὥστε κλαίγοντας γιά κάποιον ἄλλο νά θρηνήσω τόν ἑαυτό μου, λέγοντας

''ἡ Θάμαρ φάνηκε πιό δικαιωμένη παρά ἐγώ'' (Γέν. 38:26)»

Ἅγ. Ἀμβρόσιος, Περί μετανοίας, 2:8