Με την υπερηφάνεια δεν είχαν ποτέ συναντηθεί.

Με την υπερηφάνεια δεν είχαν ποτέ συναντηθεί.
Όπως είναι άγνωστη η άμμος με την κορυφή του χιονιού ή όπως δεν ξέρουν τα ψάρια τι χρώμα έχουν τ’ άγρια μανιτάρια.
Είχε την ευλογία να τον εξομολογήσει σε νεαρή ηλικία, ο Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος. «Και, μου, λέει, πάνω στην εξομολόγηση» έλεγε με αναπόληση ο Γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης, «είσαι υπερήφανος;».
«Όχι».
«Είσαι υπερήφανος;».
«Όχι, Γέροντα».
«Δεν είσαι υπερήφανος;».
«Όχι. Δεν σκέφτομαι να έχω περηφάνεια».
«Δεν έχεις περηφάνια;».
«Όχι».
«Αυτό που λες δεν είναι περηφάνεια;».
«Αυτό είναι περηφάνια; Α, τότε, δεν το ξαναλέω!».

 Ο άνθρωπος ήταν ο συλλαβισμός του αγνού / α-γνός / κι έπειτα αυτόν επέλεξε ο Μεγάλος Κωνσταντίνος να του εμφανισθεί σε όνειρο σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών να τον παρακαλέσει να πάει σ’ ένα χάλασμα του περιβόλου του Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αιγάλεω να βρει και να ξεθάψει μία μικρή εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
 Αυτή η εικόνα που μοσχοβολάει βρίσκεται μέχρι σήμερα στο Ιερό Προσκύνημα Αγίου Νεκταρίου στην Καμάριζα Λαυρίου.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ