Μυροφόρες από φωτιά

Η πρώτη θέαση του κενού τάφου, το πρώτο "Χριστός Ανέστη" που ειπώθηκε είναι αποκλειστικά ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ υπόθεση.
Το μέγιστο γεγονός της πίστης μας, η βάση της Εκκλησίας πρωτοψηλαφήθηκε και έγινε εμπειρία στις Μυροφόρες.
Σε μια εποχή που η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο, ως κοινωνικό αναλώσιμο.
Κατώτερη, υποβαθμισμένη, πράγμα.
Από την κοινωνία, την εξουσία, τη θρησκεία.

Αυτές όμως δεν μπορούν να ησυχάσουν, δεν μπορούν να ηρεμήσουν. Αψηφούν τις αυστηρές απαγορεύσεις της εξουσίας, αψηφούν το σκοτάδι της νύχτας, αψηφούν τους κινδύνους της πορείας.
Πορεία προς τον Ένα, πορεία προς τον Αγαπημένο.
Πώς είναι δυνατόν να είναι μόνος στον Τάφο;
Πώς είναι δυνατόν αυτό το Σώμα να μην έχει δεχτεί μύρωμα;

Όλα αυτά την ώρα που αυτοί που ήταν πιο κοντά Του αγωνιούσαν μήπως κανείς από την εξουσία μάθει πού μένουν κλεισμένοι.
Αυτή είναι η θέση της γυναίκας στην Εκκλησία και η βάση για κάθε σύγχρονο διάλογο. Όχι κάτι ψεύτικες απομιμήσεις κοινωνιολογικών θεωριών δικαιωματισμού πασπαλισμένες με λίγη θεολογόσκονη, που τελικά καταλήγουν σε μια αενάως αυτομαστιγωτική μίρλα. Ούτε και η διαχρονική επιβίωση στερεοτύπων και κοινωνικών αποκλεισμών που ποτέ δεν ευλογήθηκαν στην Εκκλησία.

Καθώς οι Μυροφόρες πήγαιναν στον Τάφο, δεν υποψιάζονταν την Ανάσταση. Αγωνιούσαν «τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον».
Αυτό είναι το θέμα: Ποιος θα μας κυλίσει την πέτρα για να υποψιαστούμε, να μυρίσουμε την Ανάσταση…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος-Θεολόγος καθηγητής

πηγή