Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η προσευχή.

  Ρεκόρ τηλεθέασης είχε, λένε οι ειδήσεις, ο διαγωνισμός της Γιουροβίζιον (αυτό το ανόσιο πανηγύρι εκκεντρικοτήτων και προώθησης μιας ολοφάνερα, πλέον, αντίχριστης θέασης ζωής).

 Έχω κάνει πολλές σχετικές αναρτήσεις αλλά είναι ανάγκη να λέγεται και ξαναλέγεται: Δεν είναι οι κυβερνήσεις οι πρωταρχικοί υπαίτιοι της παρακμής των κοινωνιών. Οι πρωταρχικοί υπαίτιοι είναι οι λαοί. Η κατάντια αυτών είναι που 'γεννάει' και τις αναλόγου ποιότητας κυβερνήσεις. Το να πιστεύεις και να λες ότι είναι οι κυβερνήσεις που φταίνε πρωτίστως δεν είναι τι άλλο παρά μια πρόφαση αποποίησης ευθυνών.
 Η ρηχότητα και καφρίλα που έχουν πάρει οργιαστικές διαστάσεις στην κοινωνία μας είναι μπροστά στα μάτια μας. Η άρνηση αναγνώρισής της δεν μπορεί παρά να είναι ένδειξη συμμετοχής σε αυτήν.
 Φόβος και τρόμος απέναντι στις πανδημίες σωματικών ασθενειών ενώ η πανδημία της εγωπάθειας και του ναρκισσιστικού τρόπου ζωής (που είναι και γενεσιουργό αίτιο όλων των υπολοίπων δεινών της ζωής), εγκατεστημένη ως ό,τι το φυσιολογικότερο! Η παράνοια στο απόγειό της!
... ... ...
 Χρειάζεται, λέει, παιδεία η κοινωνία μας. Κανείς, όμως, δεν λέει το ποιος θα παράσχει την παιδεία αυτή. Το ποιος θα επιλέξει αυτούς που θα την παράσχουν. Πως είναι δυνατόν μια κοινωνία που της λείπει η παιδεία να έχει τα κριτήρια επιλογής των κατάλληλων διδασκάλων; Μια τέτοια κοινωνία θα επιλέξει, εκ των πραγμάτων, ως διδασκάλους της αυτούς που της μοιάζουν. Αυτούς που έχουν κοινά με αυτήν ιδεώδη ζωής. Ιδεώδη εγωπάθειας, ναρκισσισμού και αρπακτικότητας (ωραιοποιημένου με πασαλείμματα σπουδών και με προς εξασφάλιση κύρους, μόνο, αποκτημένες περγαμηνές).

 Είναι φως φανάρι -για όποιον διασώζει κάποια στοιχειώδη, έστω, τιμιότητα με τον εαυτό του- πως πρόκειται για λόγια του αέρα. Για συνθήματα της σέσουλας, προϊόντα ά-ριζων, αντιφατικών και παράλογων συλλογισμών. Είναι τα συνθήματα-παπαγαλισμοί μιας κοινωνίας (αν θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε 'κοινωνία', πια, έτσι όπως έχει καταντήσει) που έχει μείνει χωρίς υπαρξιακό άξονα, χωρίς πυξίδα, χωρίς Θεό.

 Όχι δεν χρειαζόμαστε παιδεία. Δεν είναι η παιδεία η πηγή απ'όπου θα αναβλύσει η λύση. Το περί παιδείας επιχείρημα είναι αντιφατικό και αδιέξοδο. Λίγη τίμια σκέψη και μπορεί να το αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε.

 Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η προσευχή. Η εντελώς αδιαμεσολάβητη απεύθυνση στον Θεό (η οποία είναι καθ'όλα δωρεάν και προσιτή στον καθέναν). Αυτή είναι η μόνη που μπορεί να μας αποσπάσει από τον εγκλωβισμό στα τετριμμένα και αδιέξοδα και να μας ανοίξει τους αντιληπτικούς ορίζοντες. Αυτή είναι η μόνη που μπορεί να μας καταστήσει ικανούς να εξέλθουμε του εαυτού μας και να δούμε τα πράγματα δια μέσω της ολικής θέασης που παρέχει το βλέμμα του Θεού... έτσι ώστε να μπορέσουμε να προβούμε στις αναγκαίες θεραπευτικές, του προσωπικού αλλά και συλλογικού μας βίου, τοποθετήσεις ζωής.

 Η προσευχή που είναι απεύθυνση (και όχι παπαγαλίστικη απαγγελία). Η προσευχή που είναι καρπός της ''πτωχείας του πνεύματος''. Η πραγματικά ταπεινόφρων στάση εκείνη ζωής, δηλαδή, αυτού που λαμβάνει υπ'όψιν ότι μπορεί και να σφάλλει συλλήβδην, σε όλα όσα διανοείται, και εκδηλώνει την διάθεση να στραφεί αναζητητικά ακόμη και προς κατευθύνσεις που του φαίνονται όλως μωρές και όλως απίθανης αποτελεσματικότητας ('ανορθολογικές' όπως τις χαρακτηρίζουν οι ναρκισσευόμενοι με την δήθεν εξυπνάδα τους). Αυτή είναι η μόνη διέξοδος.

Και... όσο αυξάνονται οι προσευχόμενοι σε μια κοινωνία, τόσο θεραπεύεται, εξελίσσεται και ανορθώνεται αυτή. Τότε μόνο αρχίζουν να εμφανίζονται και πληθύνονται και όσοι είναι ικανοί να παράσχουν την όντως παιδεία (αυτή που διδάσκει, κατ'αρχήν, την γνήσια προσευχή και την διεξοδική στάση ζωής). Αλλιώς όλα είναι καταδικασμένα στο να παραμείνουν αδιέξοδα με κατάληξη το αλυσσόδεμα σε μια κόλαση ατέρμονων συμφορών.

Dimitri Lalushi