Η ΓΥΜΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ(Κυριακή Ε'Ματθαίου)

Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὰ μέρη τῶν Γεργεσηνῶν. Καθ’ ὁδὸν συνάντησε δυὸ δαιμονισμένους σὲ φοβερὴ κατάσταση, λόγῳ τῆς κατοχῆς τους ἀπὸ πλῆθος πονηρῶν πνευμάτων. Οἱ δαίμονες ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν σὲ μιὰ ἀγέλη χοίρων καὶ ὁ Κύριος τὸ ἐπέτρεψε. Μὲ τὴν εἴσοδο τῶν δαιμόνων στοὺς χοίρους, ἡ ἀγέλη ὁλόκληρη ὅρμησε στὸ γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ θάλασσα. Μπρὸς στὸ φαινόμενο αὐτό, οἱ κάτοικοι ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ τὴ χώρα τους, φοβούμενοι χειρότερες συμφορὲς ἀπὸ τὴν παρουσία του (Κυριακὴ Ε΄ Ματθαίου).

 Οἱ εὐαγγελιστὲς Μᾶρκος καὶ Λουκᾶς ἀναφέρονται στὸ γεγονός, σημειώνοντας τὴν (ὁπωσδήποτε δευτερεύουσα) λεπτομέρεια, πὼς ἐπρόκειτο γιὰ ἕναν δαιμονιζόμενο. Ἀναφέρουν τὸν ἕνα ἀπὸ τοὺς δύο, ποὺ φαίνεται πὼς ἦταν χειρότερος ἀπὸ τὸν ἄλλο καὶ τὸν ἔτρεμε ὅλη ἡ περιοχὴ (ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς). Ἰδιαίτερη ὅμως σημασία ἔχει ἡ περιγραφὴ καὶ ἀπὸ τοὺς τρεῖς εὐαγγελιστὲς τῆς φριχτῆς κατάστασης, στὴν ὁποία εἶχαν περιέλθει οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Κατοικοῦσαν στὰ μνήματα, περιπλανιόντουσαν στὶς ἐρήμους καὶ στὰ βουνά, ἔσπαγαν τὶς σιδερένιες ἁλυσίδες μὲ τὶς ὁποῖες προσπαθοῦσαν νὰ τοὺς περιορίσουν οἱ ἄνθρωποι, κυκλοφοροῦσαν χωρὶς ἐνδύματα, κατέκοπταν τὸ σῶμα τους μὲ πέτρες. Ἦταν «χαλεποὶ λίαν». Ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν ἀνθρώπων. Κανένας δὲν τολμοῦσε νὰ κυκλοφορήσει στὸν δρόμο τους.

Στὸ πρόσωπό τους φαίνεται καθαρὰ ἡ θλιβερὴ κατάληξη τῆς συνοίκησης μὲ τὸν διάβολο. Στὸν Παράδεισο ὁ ὄφις ὑποσχέθηκε στὸν ἄνθρωπο θέωση. «Ἔσεσθε ὡς θεοί». Ἀντὶ γι’ αὐτὸ τὸν ὁδήγησε στὴν ἔσχατη ἀπαξίωση. Ἡ εἰκόνα τῆς ἐξωτερικῆς ἀθλιότητας τῶν δαιμονισμένων ἀντικατόπτριζε τὴν κατὰ πολὺ φρικωδέστερη κατάσταση τῆς ψυχικῆς τους ἐξαθλίωσης ποὺ προηγήθηκε. Ὁ διάβολος ἀντὶ τῆς θέωσης ποὺ ὑποσχέθηκε, ἀπογύμνωσε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ὅλο τὸν πλοῦτο του. Τὸν ἄφθονο πλοῦτο τῆς θείας Χάριτος, μὲ τὴν ὁποία τὸν περιέβαλλε ὁ Θεός, ἐν εἴδει «θεοϋφάντου στολῆς». Ἀποκτώντας κυριαρχία πάνω του ὁ διάβολος, λεηλάτησε συστηματικὰ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ὅλα τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, κληροδοτώντας του τὴ δική του πνευματικὴ φτώχεια καὶ ἀποδεικνύοντάς τον γυμνό, πρῶτα στὴν ψυχὴ καὶ μετὰ καὶ στὸ σῶμα.

Ὅταν βλέπουμε τὴ σωματικὴ γύμνωση τοῦ ἀνθρώπου, ἂς γνωρίζουμε ὅτι ἔχει προηγηθεῖ ἡ ψυχικὴ δήωση, ἡ λεηλασία του ἀπὸ τὸν διάβολο. Ἰδίως στὴν ἐποχή μας ἔχει αὐξηθεῖ κατακόρυφα τὸ φαινόμενο τῆς σωματικῆς γύμνωσης, ἐπειδή, κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ διαβόλου, ἔχει ἀπογυμνωθεῖ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ χάρισμα τῆς σεμνότητας. Ἔντεχνα ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπέβαλε τὴν κυριαρχία συγχρόνων εἰδώλων. Ἡ μόδα εἶναι ὁ σύγχρονος θεός. Καὶ ξεγυμνώνει ἀσύστολα τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὴν ἀνυπέρβλητη ὀμορφιὰ τῆς σεμνότητας καὶ ἐν συνεχείᾳ τὸ σῶμα ἀπὸ τὰ ἐνδύματα. Ὁ ἄνθρωπος περιφέρει ὡς προσὸν τὴ γύμνωσή του, καμαρώνει γιὰ τὸ κατάντημά του.

Ὁ διάβολος εἶναι φτωχός. Δὲν ἔχει τίποτε νὰ μᾶς δώσει. Καὶ μᾶς μισεῖ θανάσιμα. Ὁ Θεὸς εἶναι πλούσιος. Μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὰ πάντα. Νὰ μᾶς κάνει πράγματι θεούς. Καὶ θέλει νὰ τὸ κάνει, γιατὶ μᾶς ἀγαπάει παράφορα. Καὶ ὅμως ἐμεῖς ἀγαπᾶμε τὸν διάβολο ποὺ μᾶς μισεῖ καὶ τὴ φτώχεια του καὶ ὄχι τὸν Κύριο ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ καὶ θέλει νὰ μᾶς χαρίσει τὸν ἄμετρο πλοῦτο του.
«Τεκνία, φυλάξατε ἑαυτοὺς ἀπὸ τῶν εἰδώλων· ἀμήν» (Α΄ Ἰω. 5, 21).

π. Δημητρίου Μπόκου