«Η Παναγία, κόρη μου, άκουσε την προσευχή σου και έσωσε τον άνδρα σου από μεγάλο κίνδυνο!…».

 Μία ευλαβής γυναίκα, μόλις ο σύζυγός της έφευγε για δουλειές του στη Δράμα, εκείνη ανηφόριζε βιαστικά για το μοναστήρι, για να προλάβει την ακολουθία, που συνήθως τέλειωνε πριν ξημερώσει.

  Μία ημέρα που έφυγε ο συζυγός της με φορτωμένο το αμάξι του με ξύλα, έτρεξε στην εκκλησία του μοναστηριού. Στάθηκε σε μία γωνία πίσω από το παγκάρι και άρχισε με θέρμη την προσευχή της. Ήταν δύσκολα χρόνια της βουλγαρικής κατοχής.Στο τέλος της θείας λειτουργίας πήγε τελευταία να πάρει αντίδωρο. Έσκυψε τότε λίγο ο όσιος και της είπε χαμηλόφωνα: 

«Η Παναγία, κόρη μου, άκουσε την προσευχή σου και έσωσε τον άνδρα σου από μεγάλο κίνδυνο!…».

 Έφυγε σκεπτική και με κάποια αγωνία, περιμένοντας πότε να βραδυάσει, να επιστρέψει ο σύζυγός της και να μάθει τι έπαθε. Παράλληλα όμως δόξαζε εκ προοιμίου τον Θεό κι ευχαριστούσε μέσα από την καρδιά της την Παναγία, για τη βοήθεια που της έκανε.

 Με πολλή συγκίνηση της διηγήθηκε το βράδυ ο σύζυγός της ότι γλύτωσε ως εκ θαύματος. Παρά λίγο να τον τουφέκιζαν δύο δασικοί – ένας Έλληνας κι ένας Βούλγαρος – αν ανακάλυπταν κάποιο ξύλο απαγορευμένο, που είχε κρύψει κάτω από τα κοινά καυσόξυλα και που του χρειαζόταν για τη δουλειά του.
Τον σταμάτησαν έξω από το χωριό και του επέβαλαν να ξεφορτώσει τα ξύλα. Έβγαλε τρεις σειρές ξύλα και υπελείπετο μία σειρά, για να φανεί το κρυμμένο ξύλο, οπότε το αποτέλεσμα ήταν γνωστό…
Ξαφνικά στράφηκε ο Βούλγαρος και είπε στον σύντροφό του: 

«Τι τον ταλαιπωρούμε τον άνθρωπο; Δεν θα έχει τίποτε το ύποπτο». Απευθυνόμενος στον αγωγιάτη, που προσπαθούσε εξωτερικά να μη χάσει την ψυχραιμία του, του είπε να φορτώσει τα ξύλα του και να φύγει. Ο ίδιος γνώριζε τα βουλγάρικα, γιατί ήταν πρόσφυγας από τη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Οσιος Γεώργιος Καρσλίδης