Μιά φορά, πριν από χρόνια, μπήκαμε σ’ ένα φορτηγό που είχε γιά καθίσματα κάτι σανίδες, γιά να πάμε από την Ουρανούπολη στην Θεσσαλονίκη. Μέσα, ήταν άνω-κάτω, βαλίτσες, πορτοκάλια, ψάρια, βρώμικα καφάσια από ψάρια, παιδιά από την Αθωνιάδα, άλλα καθιστά, άλλα όρθια, καλόγεροι, λαϊκοί...Ένας λαϊκός, λοιπόν, ήλθε και κάθισε δίπλα μου. Ήταν και χονδρός και επειδή κάπως στριμώχθηκε, έβαλε τις φωνές: «Τί κατάσταση είναι αυτή;», φώναξε.
Πιό εκεί ήταν ένας μοναχός που, ο φουκαράς, ήταν κουκουλωμένος μέχρι πάνω από τα καφάσια και μόνο το κεφάλι του είχε έξω... Εν τω μεταξύ, όπως κουνιόταν το φορτηγό και ο δρόμος ήταν ένας καρρόδρομος χαλασμένος, έπεφταν τα στοιβαγμένα καφάσια και ο καϋμένος ο μοναχός προσπαθούσε να τα πετάει αριστερά και δεξιά με τα χέρια του, γιά να μην τον κτυπήσουν στο κεφάλι...
Ο άλλος βέβαια, φώναζε, επειδή καθόταν λίγο στριμωχτά…
«Δεν βλέπεις», του λέω, «εκείνος ο μοναχός πώς είναι, και εσύ φωνάζεις...!!!;;;».
Ρωτάω και τον μοναχό:
«Πώς τα περνάς, πάτερ;»
Και εκείνος χαμογελώντας μου λέει:
«Από την κόλαση, Γέροντα, καλλίτερα είναι εδώ!»!!
Ο ένας βασανιζόταν, αν και καθόταν, και ο άλλος χαιρόταν, παρόλο που τα καφάσια κόντευαν να τον κουκουλώσουν. Και είχαμε ακόμη δύο (τουλάχιστον) ώρες δρόμο. Δεν ήταν και κοντά.
Πιό εκεί ήταν ένας μοναχός που, ο φουκαράς, ήταν κουκουλωμένος μέχρι πάνω από τα καφάσια και μόνο το κεφάλι του είχε έξω... Εν τω μεταξύ, όπως κουνιόταν το φορτηγό και ο δρόμος ήταν ένας καρρόδρομος χαλασμένος, έπεφταν τα στοιβαγμένα καφάσια και ο καϋμένος ο μοναχός προσπαθούσε να τα πετάει αριστερά και δεξιά με τα χέρια του, γιά να μην τον κτυπήσουν στο κεφάλι...
Ο άλλος βέβαια, φώναζε, επειδή καθόταν λίγο στριμωχτά…
«Δεν βλέπεις», του λέω, «εκείνος ο μοναχός πώς είναι, και εσύ φωνάζεις...!!!;;;».
Ρωτάω και τον μοναχό:
«Πώς τα περνάς, πάτερ;»
Και εκείνος χαμογελώντας μου λέει:
«Από την κόλαση, Γέροντα, καλλίτερα είναι εδώ!»!!
Ο ένας βασανιζόταν, αν και καθόταν, και ο άλλος χαιρόταν, παρόλο που τα καφάσια κόντευαν να τον κουκουλώσουν. Και είχαμε ακόμη δύο (τουλάχιστον) ώρες δρόμο. Δεν ήταν και κοντά.
Ο νους του λαϊκού γύριζε στην άνεση που θα είχε, αν ταξίδευε με λεωφορείο και πήγαινε να σκάσει… Ενώ ο μοναχός, σκεπτόταν την στενοχώρια που θα είχε, αν ευρισκόταν στην κόλαση, και ένοιωθε χαρά. Σκέφθηκε: «Σε δύο ώρες, πάνω-κάτω, θα φθάσουμε και θα κατεβούμε, ενώ οι καϋμένοι στην κόλαση ταλαιπωρούνται αιώνια... Ύστερα, εκεί δεν έχει καφάσια, κόσμο κ.λπ., αλλά είναι κόλαση. Δόξα Σοι ο Θεός, εδώ είμαι πολύ καλύτερα!»!!
~ Κάποτε ένας φωτισμένος Μοναχός έλεγε:
Προσέξτε μη γκρινιάζετε.
Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεό.
~ Κάποτε ένας φωτισμένος Μοναχός έλεγε:
Προσέξτε μη γκρινιάζετε.
Η γκρίνια κουράζει αυτούς που ζουν κοντά σας και δυσαρεστεί τον Θεό.
Αν και δέχομαι το παραπάνω για περιπτώσεις όπου δεν μπορεί να γίνει κάτι για να διορθωθεί η κατάσταση ή για περιπτώσεις που ο Θεός θέλει να βιώσουμε αυτό που γίνεται, θα ψιλο-διαφωνούσα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα περισσότερα προβλήματα που έχουμε σήμερα είναι προϊόν της δικής μας αδιαφορίας, ανοχής, και κατευνασμού. Αν ήμασταν πιο απαιτητικοί, πιο γκρινιάρηδες, πιο αγανακτισμένοι, πιο μυγιάγγιχτοι, πιο ατίθασοι, πιο ασυμβίβαστοι, πιο ακυβέρνητοι, τότε τα περισσότερα προβλήματα που έχουμε σήμερα θα εξαφανίζονταν αυτόματα. Δεν θα είχαμε άχρηστους και επικίνδυνους ηγέτες (πολιτικούς, θρησκευτικούς, δικαστικούς, στρατιωτικούς, κ.α.), η χώρα μας δεν θα ήταν το μπάχαλο που είναι τώρα, οι ξένοι και αλλόθρησκοι δεν θα μας έκαναν ότι ήθελαν, δεν θα είμασταν τόσο κρύοι στην πίστη, κ.α.
Σχετικά με τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά μας, με την ίδια λογική του άρθρου, λίγη κούραση δεν θα τους έβλαπτε. Η κόλαση θα ήταν πολύ χειρότερη από αυτήν...
Όσο για τον Θεό, ποιος μπορεί να ορίσει τι ευαρεστεί τον Θεό και τι όχι;;; Ο Θεός ευαρεστήθηκε από τον φόνο που έκανε ένας Ισραηλίτης εναντίων ενός ομόφυλού του που πόρνευε με μια παγανίστρια. Από την εξόντωση των ιερέων του βααλ. Ενώ την ίδια στιγμή δεν ευαρεστήθηκε από άλλους φόνους που έγιναν εναντίων άλλων παραβατών του Νόμου ή ακόμα και αλλόπιστων λαών (π.χ. βλέπε Νινευή). Και σε όλη την Αγία Γραφή, αν κάτι είναι σαφές, αυτό είναι ότι ο Θεός έχει την δική Του λογική, που πάντα προκαλεί την συμβατική νοητική μας λειτουργία, και ότι ο "Νόμος" ήταν απλά κάποιες γενικές οδηγίες, ενώ ο πραγματικός Νόμος ήταν το δικό Του θέλημα, που ο καθένας μας προσκαλούνταν να ανακαλύψει με πιο άμεσο τρόπο.
Ο Θεός δεν κατανοείται, δεν προβλέπεται, ούτε μπαίνει στα δικά μας καλούπια.
Νομίζω πως το άρθρο θα έπρεπε να μιλάει απλά για την ελευθερία.
Την ελευθερία και την προσωπική δυνατότητα να επιλέγεις να ανέχεσαι κάτι ή κάποιον.
Και όχι για την αδιάκριτη ανοχή σε αόριστες καταστάσεις.
Άλλο η άσκηση σε θέματα ελευθερίας και αγιότητας, και άλλο η αδιαφορία, η αφασία, η άκριτη αυτο-φίμωση, και η απεμπλοκή μας από την πραγματικότητα και από τα προβλήματα αυτής...
Όποιος θέλει το καλό και την βελτίωση, θέλει δίπλα του γκρινιάρηδες και ανθρώπους που κάνουν κριτική.
Χωρίς κριτική και γκρίνια, τίποτα δεν θα βελτιώνονταν ποτέ.
Ούτε στα πνευματικά, ούτε στα κοσμικά.
Υπάρχει βέβαια κάποιες φορές και κάποιο όριο μεταξύ υγειούς γκρίνιας και υπερβολής, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα που επαφίεται στην αντίληψη του ανθρώπου που γκρινιάζει, σχετικά με το ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής του της γκρίνιας, με τον τρόπο που την εκφράζει.
Με λίγα λόγια, χρειάζεται καλή αντίληψη (διάκριση) και ελευθερία (κάθαρση).
Η γκίνια αυτή καθαυτή δεν είναι το πρόβλημα.
Απεναντίας, είναι πολύ υγιές να εκφράζεις στους άλλους τι σε ενοχλεί, και να μην περιμένεις να γίνουν μάντεις.
Αν κάποιοι παρεξηγούνται από αυτό, και προσδίδουν στα λεγόμενά σου διαστάσεις που δεν είχαν ποτέ, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα, και πιστεύω ότι είναι θέμα δικών τους κακών λογισμών.
Η γκρίνια είναι του σατανά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό πρέπει να εμπεδώσουμε.