«Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν»

.

  Το τραγούδι γράφτηκε το 1970, είναι αυτοβιογραφικό και μιλά για τα βιώματα του στιχουργού Αλέξανδρου Καγιάντα. 

 Ο Αλέξανδρος Καγιάντας δεν ήταν μέλος του καλλιτεχνικού στερεώματος, αλλά ένας εργάτης σε γερμανικό εργοστάσιο. Με καταγωγή από τη Χίο, έφυγε στα 18 του μετανάστης στη Γερμανία και δουλεψε αρκετά χρόνια σε εργοστάσιο στο Μόναχο. 

Παράλληλα με την εργασία του έγραφε κείμενα για τη Βαυαρική Ραδιοφωνία, αλλά και στίχους τραγουδιών.Ο στιχουργός του τραγουδιού είχε ζήσει ως μετανάστης στιγμές αποχωρισμού σε τρένα και καράβια, μεταξύ όσων έφευγαν και όσων έμεναν πίσω. Ο Καγιάντας αποφάσισε να στείλει κάποιους από τους στίχους του στον Γιώργο Ζαμπέτα, όταν τυχαία έπεσε στα χέρια του η διεύθυνση του συνθέτη.Αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν λοιπόν.Σήμερα το μυαλό ταξίδευε σε διάφορους αποχαιρετισμούς.Κάθε είδους.

Σε διάφορα μέρη.Με ανθρώπους.Με σπίτια.Με αντικείμενα.

Αποχαιρετισμοί,χωρισμοί,χαιρετισμοί,ανταλλαγές γραμμάτων,μηνυμάτων,φωτογραφιών,συνθημάτων.

Τόσα πολλά αλλά και τόσα λίγα για να δείξεις το μέγεθος του πόνου.Είτε για όσους μένουν είτε για όσους φεύγουν. Γιατί ένα είναι το σίγουρο: αυτός που φεύγει δεν επιστρέφει ποτέ ο ίδιος άνθρωπος. Κι αυτός που μένει, είναι καταδικασμένος να αλλάξει απ’ τη διαδικασία της επίπονης αναμονής...

Μαρία Σ.
(η φωτογραφία είναι από ένα ταξίδι στην Πόλη.Το σπίτι είναι κάποιων Ελλήνων που δεν επέστρεψαν ποτέ)
@ma_samourkasidou

πηγή