Τότε ήταν που γνωρίστηκα με την Παναγία...

 Η σχέση μου με την Παναγία είναι απόλυτα βιωματική. Γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε ποτέ να διαβάσω πολλά πράγματα για Εκείνην. Όταν αγαπάς δε θες εξηγήσεις. Όταν αγαπάς δεν αναλύεις, ζεις, γεύεσαι και χαίρεσαι την παρουσία του άλλου στην ζωή σου.
Αυτό συμβαίνει και με την Παναγία...ζω και χαίρομαι την παρουσία της. Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα, υψηλές αναλύσεις και θεωρίες με κουράζουν. Δεν αντέχω πλέον τις νοητικές φλυαρίες.

Με το πρόσωπο της Παναγίας γνωρίστηκα με ένα παράδοξο τρόπο. Η πρώτη μας συνάντηση δεν ήταν σε κάποιο βιβλίο αλλά σε ένα εικονοστάσι. Όχι στο φως του φεγγαριού αλλά του καντηλιού. Εκεί την είδα για πρώτη φορά στην ζωή μου και την αγάπησα αμέσως.

Η μητέρα μου συνήθιζε για κάποιες μέρες να μας αφήνει στην γιαγιά σε ένα ημιορεινό χωριό της Κρήτης. Κάτι σαν διακοπές. Στην παιδική μου ηλικία δεν λάτρευα καθόλου τις νύχτες. Όταν σκοτείνιαζε μια θλίψη με σκέπαζε. Το βράδυ είχε συνδυαστεί μέσα μου με πολλά αρνητικά και κυρίως με τους πανικούς που πάθαινα από 5 ετών. Φόβος, ιδρώτας, ταχυπαλμίες, ανασφάλεια στα κόκκινα. Σώμα και ψυχή κουρέλια. Οπότε κάθε που νύχτωνε δεν ήταν η καλύτερη μου. Εκεί έμαθα να προσεύχομαι και να διαβάζω. Έτσι αντιμετώπιζα τους πανικούς.
Ε...στο χωριό τώρα ειδικά τη νύχτα δεν ένιωθα και πολύ άνετα. 

Τότε ήταν που γνωρίστηκα με την Παναγία. Διότι όταν έμενα μόνος στο σκοτεινό δωμάτιο της γιαγιάς, η μόνη παρηγοριά και ελπίδα μου ήταν το καντηλάκι που άναβε στο εικονοστάσι. Φώτιζε πολλές εικόνες. Αλλά εμένα το βλέμμα μου καρφώθηκε στο πρόσωπο μιας γυναίκας, που ήξερα ότι μπορεί να με φροντίσει και να με αγαπήσει ως μάνα. Αγκαλιά ήθελα που να πήγαινα; Κι εκείνη δε μου την αρνήθηκε ποτέ.
Αρχόντισσα στο βλέμμα γεμάτη αγάπη. Έβλεπες τον πόνο στα μάτια της αλλά και το φως στην καρδιά της. Καταλάβαινες ότι γνωρίζει από ανθρώπινο πόνο, αγωνίες και φόβο. Αλλά συγχρόνως σου έστελνε και το μήνυμα "είμαι εδώ για σένα μη φοβάσαι".

Την κοιτούσα και με κοιτούσε. Ηρεμούσα την καληνύχτιζα και κοιμόμουν.
Από τότε δεν παύσαμε ποτέ να τα λέμε, να μιλάμε, να κουβεντιάζουμε γλυκά όλα τα πικρά της ζωής μου.
Αυτό θέλω να πω κι σε εσάς. Να της μιλάτε της Παναγίας. Να το κάνετε απλά, ταπεινά, δίχως πίεση, φόβο ή ενοχές. Αυθόρμητα και παιδικά. Τρέξτε στην αγκαλιά της όπως το κάνατε παιδιά με τη μάνα σας. Τόσο απλά. Δε θέλει νου η προσευχή, καρδιά θέλει και παιδική απλότητα.
Κουβεντιάστε ότι θέλετε μαζί της. Δεν υπάρχει θέμα που θα αρνηθεί ν' ακούσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να σας απορρίψει και το σημαντικότερο, να μην σας απαντήσει.
Η ωφέλεια τεράστια. Η γλύκα απίστευτη. Η ξεκούραση απόλυτη.
Η Παναγία είναι όλη μια αγκαλιά και ποιος ειδικά στις ημέρες μας μπορεί να αρνηθεί μια αγκαλιά που άδειασαν τα χέρια μας και ορφάνεψε η καρδιά μας;

π. Λίβυος