Στον μικρό κατανυκτικότατο ναό δεν χωρούσαν βέβαια όλοι.
Μπαινόβγαιναν,στέκονταν,κινούνταν με ρυθμό,αρμονικά σαν το μελίσσι
στην κυψέλη,στους στενούς διαδρόμους,στα μικρά ευωδιαστά κελλιά που ήταν τώρα ανοικτά για όλους,στο αρχονταρίκι και κυρίως στο μπαλκόνι.
Ένας νεαρός μοναχός διακονητής που μας πρόσεξε όταν ήρθαμε κι εμείς
μας καταδίωξε με το δίσκο στο χέρι μη μας χάσει και δεν μας κεράσει.
Το πρόσωπο του έλαμπε απο αγάπη.
Είχε βρει είμαι σίγουρος την ποθούμενη χάρη…
Οι πατέρες ασπάζονταν αλλήλους με πολλή χαρά,αγκαλιάζονταν και εύχονταν «Καλή αγρυπνία!»«Καλή μετάνοια!»«Βοήθεια μας η Παναγία!».
Αναφωνούσαν όταν είχαν καιρό να ειδωθούν με ενθουσιασμό το «ευλογείτε»
και ρωτούσαν με ενδιαφέρον πολύ τι κάνουν οι γεροντάδες τους που δεν μπόρεσαν να έρθουν αφού φοβήθηκαν όπως ήταν φυσικό τα πολλά σκαλιά.
Κάποτε συνομιλούσαν ζωηρά και πάλι σιωπούσαν και γύριζαν το κομποσχοίνι.
Άλλοτε ενθουσιάζονταν με μια φράση απο τους ύμνους και την αποτελείωναν
μαζί με τον ψάλτη και μετα απο λίγο έκαναν σαν να κρατούν το ίσο.
Το όντως ισοκράτημα όμως ήταν ο συνολικός βόμβος της νοητής αυτής κυψέλης
μαζί με τους ήχους της νυκτός απο τη θάλασσα και την δασώδη ανηφορική πλαγιά
ως ψηλά στις παρυφές του Άθωνος.
Στα γύρω μονοπάτια έβλεπες αραιά και που κάποιους αδελφούς να περπατούν με τους φακούς και έμοιαζαν σαν κινούμενα κεράκια που τρεμόσβηναν χαριτωμένα…
κι από πάνω μας απλωμένα τα αναρίθμητα αστέρια υμνούσαν και αυτά την Πλατύτερα…
Εγώ δε κρεμασμένος σε μια γωνιά στο μπαλκόνι,σαγηνευμένος από όλη αυτήν την ομορφιά αφού μνημόνευσα τα αδέλφια μου στον κόσμο,παρακαλούσα να γευόμουν κι εγώ λίγο απο το μέλι με το οποίο η Παναγία μας γλυκαίνει
τους ανυμνούντας αυτήν…
Ζητιάνεψα για χάρη,φώτιση, μετάνοια, αγνότητα, αγάπη,καθαρότητα νοός,θείο έρωτα,βούληση φωτεινή και ισχυρή σαν κι αυτή που είχαν περισσή
οι πατέρες στα αρχαία Βουλευτήρια και τώρα της Σκήτης της Αγίας Άννης.
οι πατέρες στα αρχαία Βουλευτήρια και τώρα της Σκήτης της Αγίας Άννης.
π.Η.Κ.
28/8/24
Σκήτη Αγ. ΆννηςΜετά την αγρυπνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου