Αλλά, ω ουρανέ και γη...γιατί ο άνθρωπος απέκοψε το βαρκάκι του από το καράβι του Θεού;

Αλλά, ω ουρανέ και γη...γιατί ο άνθρωπος απέκοψε το βαρκάκι του από το καράβι του Θεού;
Τι έπαθε ο άνθρωπος και φεύγει από την ασφάλειά του;
Τι είδους υπολογισμό έκανε όταν αποφάσιζε ότι θα ήταν καλύτερο για αυτόν να μείνει μόνος στα θυελλώδη κύματα, απ ‘ότι μέσα στην οικογένεια του Θεού και αγκυροβολημένος στον Θεο!
Με ποιον συμμάχησε όταν παραβίασε τη συμμαχία του με τον Θεό;
Είναι με κάποιον ισχυρότερο από τον Θεό;
Ανοησία, ανοησία, ανοησία!
“Καταραμένος είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται τους ανθρώπους”
Έτσι, μίλησε ο Θεός, μία φορά και οι άνθρωποι το έχουν επαναλάβει χιλιάδες φορές. Απογοητευμένοι από την εμπιστοσύνη τους στους ανθρώπους, έχουν καταραστεί χιλιάδες φορές εκείνους τους οποίους εμπιστεύθηκαν.
Ο Θεός είπε μόνο αυτό που οι άνθρωποι έχουν βιώσει πολύ καλά και έχουν επιβεβαιώσει με την εμπειρία τους, δηλαδή, πώς, όντως, είναι καταραμένος ο άνθρωπος που εμπιστεύεται στον άνθρωπο!

Αδελφοί, γι ‘αυτό θα πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό, ο οποίος είναι το σταθερό σκάφος, στη καταιγίδα και Αυτός που δεν θα μας προδώσει.
Ας έχουμε εμπιστοσύνη μόνο σ ‘Αυτόν γιατί κάθε άλλη εμπιστοσύνη είναι μια διαβολική ψευδαίσθηση.
Σε εμπιστευόμαστε, Κύριε, ως τείχος και καταφύγιό μας.
Αγκυροβόλησέ μας σ’ Εσένα και μην αφήσεις να λυθούμε, εάν εμείς, ως ανόητοι και επικατάρατοι, προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από Σένα.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τούς αιώνας των αιώνων.
Αμήν.

Από το βιβλίο «Πνευματικό Ημερολόγιο, Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Μαιος, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εκδόσεις Άθως.