ΟΙ ΣΠΟΡΙΑΔΕΣ-Kυριακή Δ'Λουκά

 Ὁ Θεὸς σπέρνει τὸν καλὸ σπόρο του, τὸν θεῖο λόγο του, στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως δεχόμαστε μὲ τὸν δικό μας τρόπο τὸν σπόρο τοῦ Θεοῦ καὶ καρποφοροῦμε διαφορετικὰ ὁ καθένας (Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ).

Ἀλλὰ δὲν διαφέρουμε μόνο στὸν τρόπο τῆς καρποφορίας. Δὲν εἴμαστε μόνο γῆ ποὺ δέχεται τὸν σπόρο, ἀγρὸς ποὺ καλλιεργεῖται καὶ φυτεύεται. Οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ταυτόχρονα καὶ σποριάδες. Ἀπὸ τὴ θέση γονέων, δασκάλων, ἱερέων, ἀλλὰ καὶ ποικίλων ἄλλων πόστων ἐντὸς τῆς κοινωνίας, γινόμαστε αὐτομάτως σποριάδες στὸν πνευματικὸ ἀγρὸ τῶν ψυχῶν πολλῶν συνανθρώπων μας καὶ πρωτίστως τῶν παιδιῶν μας. Εἰδικὰ οἱ ψυχὲς τῶν παιδιῶν εἶναι ἕνας χῶρος ἀπροστάτευτος. Τί σπέρνουμε στὴν εὐαίσθητη αὐτὴ παρθενικὴ γῆ ποὺ μᾶς παραδίδεται μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη; Τὸ καλὸ ἢ τὸ κακό;

Λέει μιὰ ἱστορία ἀπὸ τὸ Γεροντικό, ὅτι στὸ λιμάνι μιᾶς πόλης ἔφτασε κάποτε ἕνα πλοῖο μὲ αἰχμαλώτους. Ἀνάμεσά τους καὶ δυὸ μικρὰ κοριτσάκια. Ἔρχεται μιὰ εὐλαβὴς Χριστιανὴ καὶ ἀγοράζει τὸ ἕνα. Τὸ μεγαλώνει σύμφωνα μὲ τὴν πίστη της, τὸ βαπτίζει, τὸ μαθαίνει τὴ ζωὴ τῆς εὐσέβειας, νὰ πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία, νὰ ἀκούει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸ κάνει μιὰ πιστὴ συνειδητὴ Χριστιανή. Τὸ ἄλλο κοριτσάκι ἀγοράστηκε ἀπὸ μιὰ γυναίκα ποὺ διατηροῦσε οἶκο ἀνοχῆς. Μεγάλωσε λοιπὸν μέσα στὸν οἶκο ἀνοχῆς, διδάχτηκε ὅλα τὰ μαθήματα γιὰ νὰ γίνει καὶ αὐτὸ μιὰ γυναίκα κατάλληλη γιὰ τὴ δουλειὰ τοῦ οἴκου ἀνοχῆς. Μιὰ ἐπιτήδεια πόρνη.

Τὰ δυὸ κοριτσάκια βρέθηκαν σὲ δυὸ κόσμους διαμετρικὰ ἀντίθετους. Στὶς ψυχές τους ἔσπειραν σποριάδες διαφορετικοί. Ἡ πορεία τους προσδιορίστηκε ἀπὸ τοὺς διαφορετικοὺς σπόρους ποὺ ἔπεσαν στὴν ἁγνὴ ἀνέγγιχτη ψυχή τους. Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς σπορᾶς ἀποτελεῖ τὴν τεράστια εὐθύνη τῶν σποριάδων. Τὴν εὐθύνη ποὺ ἔχουν σήμερα οἱ γονεῖς καὶ οἱ δάσκαλοι. Ἡ οἰκογένεια καὶ τὸ σχολεῖο.

Λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: Ἀπὸ τὸ σχολεῖο μαθαίνουμε τί εἶναι Θεός, τί εἶναι Ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, δαίμονες, παράδεισος, κόλαση, ἀρετή, κακία. Τί εἶναι ψυχή, σῶμα κ.λ.π. Γιατὶ χωρὶς τὸ σχολεῖο περπατοῦμε στὸ σκότος. Νὰ σπουδάζετε καὶ σεῖς, ἀδελφοί μου, νὰ μαθαίνετε γράμματα ὅσοι μπορεῖτε. Κι ἂν δὲν μάθατε οἱ πατέρες, νὰ σπουδάζετε τὰ παιδιά σας, νὰ μαθαίνουν τὰ ἑλληνικά, γιατὶ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι στὴν ἑλληνική. Καλύτερα, ἀδελφέ μου, νὰ ἔχετε ἑλληνικὸ σχολεῖο στὴ χώρα σου, παρὰ νὰ ἔχεις βρύσες καὶ ποτάμια. Καὶ σὰν μάθεις τὸ παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται ἄνθρωπος. Τὸ σχολεῖο ἀνοίγει τὶς ἐκκλησίες. Τὸ σχολεῖο ἀνοίγει τὰ μοναστήρια.

Δυστυχῶς σήμερα πολλοὶ ἐπιδιώκουν νὰ διδάσκονται ἄλλα γράμματα στὰ σχολεῖα. Ὄχι αὐτὰ ποὺ ὁραματιζόταν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο καὶ ἀπὸ τὴν τρυφερὴ ἀκόμα ἡλικία τῶν τεσσάρων ἐτῶν, οἱ ἀγγελικὲς ψυχὲς τῶν νηπίων πρέπει νὰ δέχονται μαθήματα σεξουαλικῆς ἀγωγῆς. Νὰ μάθουν νὰ χρησιμοποιοῦν τὸ σῶμα τους γιὰ νὰ ἀνακαλύπτουν τὴν ἡδονή. Αὐτὸ ἀπασχολεῖ, βλέπετε, τὰ τετράχρονα! Τὸ σχολεῖο ἐκπίπτει σιγὰ-σιγὰ τῆς ἀποστολῆς του. Τώρα εἶναι ἡ ὥρα τῆς οἰκογένειας.

Ἀγρυπνεῖτε, γονείς!
Φρουρεῖστε προσεκτικὰ τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν! Σπέρνετε μέσα τους τὸ «καλὸν σπέρμα» τοῦ Θεοῦ. Μὴν ἀφήνετε σὲ ἄλλους τὸ ὑπεύθυνο, κρίσιμο ἔργο τῆς σπορᾶς.

π. Δημητρίου Μπόκου