Ρεμβασμός του Σαρανταημέρου

Οι επιστολές των αναγνωστών στις εφημερίδες συχνά παρουσιάζουν πολύ ενδιαφέρον, καθώς θίγουν θέματα που περνούν απαρατήρητα από τη συνηθισμένη αρθρο- και ειδησεογραφία. 

Από τη χθεσινή Καθημερινή ανθολογώ την παρακάτω επιστολή του Μιχάλη Μιχαλακόπουλου, που δημοσιεύεται υπό τον φλύαρο τίτλο (αυθαιρεσία της εφημερίδας) ‘Το Σαρανταλείτουργο, οι μικροί μαθητές-ψάλτες, ο παππούλης και η «σωτήρια» κουταλιά ζάχαρης’. Την βρήκα ιδιαίτερα νοσταλγική, για το επίκαιρο και Παπαδιαμαντικό θέμα και ύφος της. Ελπίζω ο 'Άγιος των γραμμάτων' μας να συγχωρήσει την δική μου παράφραση ενός δικού του τίτλου.

ΚΕΡΚΥΡΑ - Παπαδοπαίδια 1961 Αγ. Τριάδα Γαρίτσας

 ‘Το Σαρανταήμερο άρχισε στις 15 Νοέμβρη. Κάθε μέρα γίνεται λειτουργία μέχρι τα Χριστούγεννα (Σαρανταλείτουργο). 

Στο μικρό χωριό μου, το Σταυροδρόμι Γορτυνίας, τις Κυριακές, τις δεκαετίες του 1950 και 1960, έψελναν οι κανονικοί ψάλτες. Τις καθημερινές όμως, που οι κανονικοί ψάλτες πήγαιναν στις δουλειές τους, το έργο αυτό αναλάμβαναν μερικοί μαθητές του δημοτικού σχολείου, «τα παιδιά του Ιερού». Το δημοτικό σχολείο ήταν δίπλα στην Εκκλησία. Ο παππούλης είχε παρακαλέσει τον δάσκαλο να δικαιολογεί την ολιγόλεπτη καθυστέρηση προσέλευσης των παιδιών αυτών. Τελειώνοντας η λειτουργία τα παιδιά του Ιερού έτρεχαν στο σχολείο τους. Ο Τάκης της Λούλας, του Φουσκαρογιώργη, ήταν ο περισσότερο συνεπής. Έγραψε ιστορία σαν παιδί του Ιερού στη δεκαετία του 1960. ∆εν είχε πάρει καμιά απουσία. Αχάραγα, πολλές φορές πριν από τον παππούλη, περίμενε στην πόρτα της Εκκλησίας. Με πάγο, με χιόνι, με κρύο, με βροχή, ο Τάκης πρώτος, ο Τάκης εκεί. Ο Τάκης ψάλτης, ο Τάκης στην υπηρεσία του Ιερού να φροντίζει τη φωτιά, να βράζει το ζέο, να έχει σε ετοιμότητα το θυμιατό. Η σάκα του με τα βιβλία στο αναλόγιο. Στις οκτώ η ώρα έπρεπε να τρέξει στο σχολειό του. 

Τρέχοντας έλεγε τη μετά τη Θεία Μετάληψη ευχή «…ακατακρίτως υποδέχεσθαι των αχράντων Μυστηρίων τον αγιασμόν, εις ίασιν ψυχής και σώματος και παράσχου μοι δάκρυα…». Απέξω όλα, χωρίς να κατανοεί τότε την πατερική αυτή γλώσσα.

  Εκτός από τον Τάκη ήσαν και άλλα παιδιά του χωριού, που είχαν τον ζήλο να υπηρετούν το Ιερό, ιδιαίτερα κατά το Σαρανταλείτουργο. Στις δεκαετίες του 1950 και 1960 πέρασαν αρκετές σειρές από το Ιερό του σεπτού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όταν έκανε πολύ κρύο, ο παππούλης έλεγε στα παιδιά να ψέλνουν από το Ιερό και όχι από το αναλόγιο. Τα λιγοστά κάρβουνα, που έφερνε, ζέσταιναν λίγο τα παγωμένα χεράκια τους. Στο μεγάλο κρύο τους έδινε λίγο κρασάκι, μια φέτα προσφορά και καμιά κουταλιά ζάχαρη για να τα στυλώνει. Ο παππούλης τούς έλεγε να διαβάζουν δυνατά, καθαρά και με «στόμφο» τα ιερά βιβλία, για να γίνουν καλοί μαθητές.

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ Η ΡΕΒΕΚΚΑ-(Περί Κρυπτοχριστιανών)

Η φιλόλογος, εκπαιδευτικός και συγγραφέας κυρία Ευαγγελία Τουτζάρη, στο βιβλίο αυτό των 200 περίπου σελίδων, παρουσιάζει μέσα από διάφορες οπτικές γωνίες την προσωπικότητα της κυρα- Ρεβέκκας, η οποία χήρα με δύο πολύ μικρά παιδιά, το ένα μάλιστα της αγκαλιάς, έρχεται με την οικογένεια και τους συμπατριώτες της, πρόσφυγας από την Τραπεζούντα στην Ελλάδα εξαιτίας της ανταλλαγής των πληθυσμών.

Στο πρόσωπο της κυρα-Ρεβέκκας η συγγραφέας συναντά όλον τον πόνο της ξενιτιάς, τη δυναμικότητα της προσαρμογής και τη δημιουργική ορμή των προσφύγων εκείνης της εποχής οι οποίοι αποφάσισαν να μην αφομοιωθούν απλά από το πλαίσιο που βρήκαν στην καινούργια πατρίδα αλλά, αναγεννημένοι από τις στάχτες τους, να το εξελίξουν, να επιβάλουν την παρουσία τους στον Ελλαδικό χώρο και να τον αναζωογονήσουν. Μετέβαλαν την κατάρα σε ευλογία κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία. Έδωσαν σ’ αυτόν τον τόπο ανάσα με την εργατικότητα, την ευστροφία και την καπατσοσύνη τους.

Η προσωπική ιστορία της κυρα-Ρεβέκκας ζωντανεύει από τις διηγήσεις όσων την έζησαν και κυρίως της εγγονής της Άννας, που δεν είναι άλλη από την πρέσβειρα της Ελληνικής Γλώσσας στον κόσμο, την κυρία Άννα Χατζηπαναγιωτίδη που διηγήθηκε την ιστορία της γιαγιάς της στη συγγραφέα.

ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΤΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ

Εάν μου συμβεί να μακροθυμήσω σε κάτι και υψηλοφρονεί ο λογισμός, τι πρέπει τότε να σκέπτομαι;

Απόκριση: Σου είπα ήδη, ότι, εάν σου συμβεί να κάνεις οποιοδήποτε αγαθό, οφείλεις να γνωρίζεις ότι αυτή η δωρεά είναι του Θεού, προερχόμενη από την αγαθότητα του• διότι όλους τους ελεεί. Και πρόσεχε τον εαυτό σου, μήπως εξαιτίας της ασθενείας σου χάσεις το έλεος που σου παρέχει αυτός, πράγμα που γίνεται σε όλους τους αμαρτωλούς.

Εάν λοιπόν αυτός το έδωσε καλώς, εσύ να μη το χάσεις κακώς. Και ο τρόπος της απώλειας του πράγματος είναι αυτός• το να επαινέσεις τον εαυτό σου που μακροθύμησε και να ξεχάσεις το Θεό που σε ευεργέτησε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προξενείς και κατάκριση στον εαυτό σου, τολμώντας ν’ αποδώσεις αυτό στον εαυτό σου, ενώ μάλλον πρέπει να αναπέμπεις την ευχαριστία στον φιλάνθρωπο Θεό. Διότι ο Απόστολος λέγει• «τι έχεις λοιπόν που δεν το έλαβες; και εάν το έλαβες, γιατί καυχιέσαι σαν να μη το έλαβες;».

Το κανδήλι – προς ιερείς, επιτρόπους και ευσεβή λαό

Προς Σεβαστούς Πατέρες, Εκκλησιαστικούς επιτρόπους και
ευσεβή λαό της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

 Η παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, για δύο χιλιάδες έτη, ήταν να χρησιμοποιούμε λάδι για να διατηρούμε τα κανδήλια αναμμένα. Παρόλα αυτά η τεχνολογική πρόοδος, έφερε τον ηλεκτρισμό στην ζωή μας, κάνοντας τον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Ποιος μπορεί άραγε να φανταστεί πλέον ένα κόσμο χωρίς την παρουσία του ηλεκτρισμού; Αφού σχεδόν όλες μας οι καθημερινές ενέργειες συνδέονται με αυτόν.

Έτσι επηρεασμένοι από αυτήν την πρόοδο, δεν είναι λίγοι από εμάς, που θεώρησαν ότι κάτι ανάλογο μπορούν να εφαρμόσουν και στα κανδήλια στους Ιερούς Ναούς μας. Θεώρησαν ότι το φως που εκπέμπεται από τα κανδήλια με λάδι μπορεί να αντικατασταθεί με το ηλεκτρικό φως. Πράγματι, από θέμα βολικότητας, χρόνου και κόστους, τα ηλεκτρικά κανδήλια υπερτερούν. Με ένα απλό διακόπτη όποτε θέλουμε τα ενεργοποιούμε και όποτε θέλουμε τα απενεργοποιούμε.

 Από την άλλη τα παραδοσιακά κανδήλια, χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο και κόπο για να διατηρηθούν αναμμένα. Αρκεί μόνον να αναλογιστούμε ότι για να διατηρούνται αναμμένα χρειάζεται συστηματικά να ανανεώνουμε το λάδι και να αλλάζουμε τα φυτιλάκια τους, και όλα αυτά πρέπει να γίνονται με μεγάλη προσοχή προκειμένου να διατηρείτε ο Ναός καθαρός. Επίσης στα παραδοσιακά κανδήλια, οι κανδηλόκουπες χρειάζονται συχνά να ανανεώνονται αφού με την πάροδο του χρόνου ραγίζουν λόγο της συνεχόμενης ζέστης που εκπέμπεται από το φυτιλάκι.

Έτσι από την ανθρώπινη θεώρηση φαίνεται ότι τα ηλεκτρικά κανδήλια υπερτερούν των παραδοσιακών. Ωστόσο η εκκλησία, δεν είναι ένας ανθρώπινος οργανισμός που αποβλέπει μόνον την βολικότητα και την οικονομία. Η σύσταση της έγινε από τον ίδιο τον Θεόν. Το λάδι που χρησιμοποιείται στα παραδοσιακά κανδήλια, συμβολίζει το Έλεος του Κυρίου μας, που όλοι τόσο έχουμε ανάγκη στις χαλεπές ημέρες που ζούμε. Έτσι αναλογιζόμενοι το πνευματικό όφελος που λαμβάνομε, αντιλαμβανόμαστε ότι υπερτερεί της προσπάθειας που χρειάζεται να καταβάλουμε για τα διατηρήσουμε αναμμένα.

Οι πιστοί βλέποντας τα κανδήλια αναμμένα, θα παρακινηθούν και θα φέρνουν λάδι στις εκκλησίες μας, όταν τελούμε γιορτές και μνημόσυνα. Ανάβοντας τα κανδήλια θα πρέπει να παίρνουμε όλα τα προστατευτικά μέτρα και ταυτόχρονα να διατηρούμε την εκκλησία καθαρή. Για το άναμμα των κανδηλιών καθώς και όλες οι σχετικές λεπτομερείς βρίσκονται μέσα στο ακόλουθο φυλλάδιο στο τέλος του άρθρου.

Στους παλαιούς Ναούς, το φως προερχόταν κυρίως από τα κανδήλια και τις λαμπάδες που ήταν αναμμένα. Αυτό το λιγοστό φως βοηθάει πολύ τον πιστό όχι μόνο να προσηλωθεί στην προσευχή αλλά και να μην αποσπάται η προσοχή του εύκολα. Έτσι είναι παράκλησις μου, να χρησιμοποιείτε το ελάχιστο φως στην εκκλησία. Περισσότερο φως θα έχουμε μόνον σε ειδικές περιπτώσεις όπου π.χ. οι πιστοί θα χρειάζεται να διαβάζουν από τα βιβλιαράκια τους.

Με πατρικές ευχές
ὁ Πάφου Τυχικός

ΤΟ ΚΑΝΔΗΛΙ
Θεολογικές και πρακτικές προτροπές

Κατεβάστε και εκτυπώστε το σχετικό φυλλάδιο: Πως ανάβουμε ένα κανδήλι

 Στους ιερούς Ναούς μας, στα Παρεκκλήσια και Ξωκκλήσια καθώς και στα σπίτια μας αλλά και στα κοιμητήρια συνηθίζουμε οι ορθόδοξοι να ανάβουμε κανδήλι και να το κρατάμε πάντοτε αναμμένο. Το κανδήλι συμβολίζει την Εκκλησία η οποία μεταδίδει το Θείο Έλεος αλλά και Φωτίζει τον καθένα που εισέρχεται και παραμένει μέσα σε Αυτήν. Το λάδι συμβολίζει το άπειρο έλεος του Θεού στους ανθρώπους που μακροθυμεί και ελεεί τον καθένα που με μετάνοια ζητάει συγχώρεση και σωτηρία της ψυχής του. Το φως συμβολίζει το Φως του Χριστού «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου», το φως της Αναστάσεως όπου ο κάθε πιστός πρέπει να πορεύεται, ελπίζοντας έτσι στην αιώνια Ζωή, για εκείνον και τους δικούς του που έφυγαν από αυτή τη ζωή.

ΤΟ ΔΕΣΙΜΟ-Κυριακή Γ' Λουκά

Ἕνας πλούσιος νεανίσκος, στὸ ἄκουσμα τῆς προτροπῆς τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀπαρνηθεῖ τὰ πλούτη του, νὰ πουλήσει τὰ ὑπάρχοντά του καὶ νὰ τὰ μοιράσει στοὺς φτωχοὺς καὶ μετὰ νὰ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, «περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα». Βλέποντας ὁ Χριστὸς τὴ μεγάλη στενοχώρια τοῦ νεαροῦ, ἐπισήμανε στοὺς ἀκροατές του ὅτι εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ περάσει καμήλα ἀπὸ τρύπα βελόνας, παρὰ νὰ μπεῖ πλούσιος στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (Κυριακὴ ΙΓ΄ Λουκᾶ).

 Τρομερὴ ἡ κουβέντα τοῦ Χριστοῦ! Οἱ ἀκροατές του ἐξεπλάγησαν. Ποιὸς εἶναι δυνατὸν νὰ σωθεῖ; εἶπαν. Φαίνεται μὲν ἀδύνατο αὐτὸ σὲ σᾶς, εἶπε ὁ Χριστός, μὰ ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μεταβάλει τὰ πράγματα. Μπορεῖ νὰ ἀλλάξει τὸ φρόνημα καὶ τῶν πλουσίων ἀκόμα. Γιατὶ τὸ πρόβλημα δὲν τοποθετεῖται ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἀκριβῶς στὸν πλοῦτο, ἀλλὰ στὴ φοβερὴ ὑποδούλωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία ἀπόκτησής του καὶ κατοχῆς του. Ἡ ἐπιθυμία αὐτὴ καταργεῖ τὸ ὅριο μεταξὺ τοῦ σωστοῦ καὶ τοῦ λάθους, τὸ ἄριστο μέτρο ποὺ ὀφείλει νὰ ἔχει σὲ ὅλα ὁ ἄνθρωπος.

Συνήθως ὁ Χριστιανὸς πλούσιος ξεγελάει τὸν ἑαυτό του, λέγοντας ὅτι θέλει πολλὰ λεφτά, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ βοηθάει τάχα περισσότερο τοὺς φτωχούς. Κάνοντας μερικὲς φιλανθρωπίες, ἐπαναπαύεται. Ἀποκοιμίζει ἔτσι τὴ συνείδησή του, δικαιολογεῖ τὸ πάθος του γιὰ ἀπεριόριστη ἀπόκτηση ἀγαθῶν, «ἀεὶ προσλαμβάνειν ζητῶν. Τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ πλουτεῖν νόσος», τὸ νὰ μὴν ἔχει ὅριο στὸ νὰ ζητάει περισσότερα.

ΟΣΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ-Υπέροχο αφιέρωμα των πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ

                              

Αν δεν σπάσεις τα μούτρα σου, δεν τριφτείς σαν τη λεμονόκουπα δεν τα μαθαίνεις.

"Έπεσα σηκώθηκα,έπεσα σηκώθηκα,έπεσα σηκώθηκα,έπεσα σηκώθηκα,έπεσα σηκώθηκα. Θα μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέει αυτή τη λέξη. Όχι από τη μια μέρα στην άλλη. Πέρασαν χρόνια αυτό το οποίο ζω σήμερα. Χρόνια! Με λόγια παχυά,θεωρίες,μπλα,μπλα,μπλα δεν τα μαθαίνεις. Αν δεν σπάσεις τα μούτρα σου, δεν τριφτείς σαν τη λεμονόκουπα δεν τα μαθαίνεις. Γι'αυτό είπαν και οι Πατέρες θα χύσεις αίμα και θα πάρεις πνεύμα."

Γέροντας Αγάθων Κωνσταμονίτης

πηγή

Η ΚΑΛΗ ΦΗΜΗ(Κυριακή ΙΓ'Λουκά)

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 Η ανθρώπινη φιλοδοξία, αγαπητοί μου αδελφοί, μας οδηγεί συχνά στο να θέλουμε με κάθε τρόπο να έχουμε καλή φήμη ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Γαλάτες, οι οποίοι επιδίωκαν με την τήρηση των εθίμων του μωσαϊκού νόμου, να καταδείξουν ότι αυτοί είναι οι αυθεντικοί εκφραστές του χριστιανικού ήθους, επισημαίνει ότι « Όσοι θέλουν να αποκτήσουν καλή φήμη στους ανθρώπους, αυτοί σας υποχρεώνουν να περιτέμνεσθε, με μόνο σκοπό να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους εξαιτίας του σταυρού του Χριστού» (Γαλ. 6, 12).

Η τήρηση των ιουδαϊκών εθίμων ήταν ένα τέχνασμα για να αποφύγουν οι επικεφαλής της χριστιανικής κοινότητας τους διωγμούς στο πρόσωπό τους από τους Ιουδαίους. Η αποδοχή των ανθρώπων τοποθετήθηκε ψηλότερα από ό,τι ήταν ουσιαστικό για τη σωτηρία και οι χριστιανοί της κοινότητας φορτώθηκαν με ένα περιττό βάρος, εξαιτίας των ηγετών τους.

Χωρίς να το συνειδητοποιούν οι επικεφαλής της κοινότητας εξέλαβαν τη δική τους επιβίωση και ανάγκη για αποδοχή ως αφορμή για να δυσκολέψουν την ζωή των άλλων. Συχνά και εμείς, και όχι μόνο στην εκκλησιαστική μας ζωή, δυσκολεύουμε τους άλλους όχι για να τους βοηθήσουμε να βρούνε την αλήθεια της πίστης, αλλά για να διευκολύνουμε τη δική μας ζωή, να μας θεωρήσουν ξεχωριστούς και ικανούς. Όσο όμως ψηλότερα ανεβάζουμε τους εαυτούς μας στηριγμένοι στο ασήμαντο και την αποθέωσή του, τόσο οι ίδιοι απομακρυνόμαστε από το αληθινό περιεχόμενο της πίστης μας και γινόμαστε υπαίτιοι και οι άλλοι να πονούν.

Η καλή φήμη δώρο Θεού
Η καλή φήμη δεν είναι αποτέλεσμα των ικανοτήτων και των χαρισμάτων μας. Έρχεται ως ευλογία του Θεού και της χάριτός Του, όταν οι άνθρωποι πρόκειται να ωφεληθούν από την παρουσία μας. Η δόξα των ανθρώπων είναι παγίδα και την ίδια στιγμή περιττή κατάσταση.

Χρύσανθος Μαχαιριώτης: Ο άνθρωπος που έδωσε τα ράσα του στον Αυξεντίου

       Γέροντας Xρύσανθος Μαχαιριώτης.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει το όνομα αυτό; Ποιος από μας δεν έχει ακούσει την ιστορία του Γρηγόρη Αυξεντίου, που κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, βρήκε καταφύγιο στην Ιερά Μονή του Μαχαιρά, ξεγελώντας τους Άγγλους Αποικιοκράτες;

Ήταν Φεβρουάριος του 1956. Ο Σταυραετός του Μαχαιρά, αναρρώνει στο ιστορικό μοναστήρι, μετά από εγχείρηση, και πάνω από 100 Άγγλοι αξιωματικοί και στρατιώτες ζώνουν το μοναστήρι. Μεταμφιεσμένος σε καλόγηρο, με γενειάδα και ράσο, παρουσιάστηκε στον Άγγλο επικεφαλής αξιωματικό ως ο «πάτερ-Xρύσανθος Μαχαιριώτης».

Το όνομα που χρησιμοποίησε ωστόσο, δεν ήταν καθόλου τυχαίο, καθώς στο μοναστήρι τότε υπήρχε στ’ αλήθεια ο Πάτερ Χρύσανθος, ο οποίος σήμερα και για τα τελευταία 50 χρόνια ζει σ’ ένα μοναστήρι, στην κορφή ενός βουνού, στην περιοχή του Ξυλόκαστρου, στην Ελλάδα. Το AlphaNewsLive τον συνάντησε.

Είναι ο άνθρωπος που του χάρισε, το όνομα, τα ράσα αλλά και την ταυτότητα του, παραχωρώντας του τη θέση που είχε ο ίδιος στη Μονή. Τον άνθρωπο αυτό συναντήσαμε 63 χρόνια μετά την έναρξη του ένδοξου απελευθερωτικού αγώνα. Στα 90 του χρόνια μιλά για πρώτη φορά και κάνοντας μία κατάθεση ψυχής, εξιστορεί γεγονότα που παραμένουν ανεξίτηλα στη μνήμη του, και χαραγμένα στη ψυχή του     

   

                        

Ποιος είναι όμως ο  Ιερομόναχος Χρύσανθος Μαχαιριώτης;

Βρέθηκα σε ένα υπέροχο λιβάδι, ανθώνα! Και είχα δίπλα μου τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ...

Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης (1920-1991)

Άκου να δεις… Αν δεν μπορείς να καταλάβεις κάτι στη Γραφή, δεν το αγγίζεις διανοητικά. Όπως όταν τρως ψάρι αφήνεις το κόκκαλο στην άκρη… Έτσι θα το αφήνεις και συ!
Μέχρι να σου αποκαλύψει ο Κύριος περί αυτού. Κάποτε…δεν μπορούσα να καταλάβω τί είναι αυτή η γη των Πραέων που λέει η Αγία Γραφή.
Το άφησα… Και μιά μέρα, εν ώρα προσευχής, βρέθηκα σε ένα υπέροχο λιβάδι, ανθώνα! Και είχα δίπλα μου τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ. Και μου λέει:
- Πάμε Πάτερ Ιάκωβε.
Του απαντώ:
- Που να πάμε Άγιε μου Σεραφείμ, θα πατήσουμε και θα χαλάσουμε αυτά τα υπέροχα λουλούδια!
Και μου απάντησε:
- Πάτερ Ιάκωβε πάτα τα άφοβα… δεν χαλάνε! Είναι άφθορα!
Αυτή εδώ είναι η γη των Πραέων που όλα είναι άφθορα… και ήρθα να σε ξεναγήσω!
Και έτσι μου γνώρισε ο Κύριος τη Γη των Πραέων. Έτσι θα κάνεις!..

πηγή

Συνέντευξη με την κ.Ευσταθία Ρουσογιαννάκη, πνευματικό τέκνο του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη.

                       

Αγ. Ιάκωβος προς τον διάβολο: "Είμαι υποπόδιο του Κυρίου μου". Συμβουλές για την οικογένεια.

Συνέντευξη με την κυρία Ευσταθία Ρουσογιαννάκη, πνευματικό τέκνο του αγίου Ιακώβου Τσαλίκη.

Θαυμαστό περιστατικό, το οποίo έγινε σ’ έναν δικαστικό, πνευματικό παιδί του Αγίου γέροντος Ιακώβου

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Πριν από μερικά χρόνια( διηγείται η κυρία Μαρία Φούκα-Ρουμπάνη),
όταν ακόμη ζούσε ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαβίδ (μακαριστός τώρα)π. Κύριλλος, ήλθε στο σπίτι μου.
Συζητούσαμε και μου έλεγε ότι δικαστικοί, που ήταν πνευματικά παιδιά του γέροντος Ιακώβου, πάντα ζητούσαν την βοήθειά του, για να δικάζουν σωστά, και όταν ζούσε και όταν έφυγε απ’ την ζωή.
Ανέφερε και το εξής περιστατικό, το οποίo έγινε σ’ έναν δικαστικό, πνευματικό παιδί του μακαριστού γέροντος Ιακώβου.
Ο δικαστικός αυτός είχε να δικάση μία πολύ δύσκολη και “μπερδεμένη” υπόθεση.
Έκανε πολλή προσευχή στον Θεό να τον βοηθήση να βγάλη την σωστή απόφαση.
Ζήτησε και από το μακαριστό γέροντά του
Ιάκωβο να τον βοηθήση.
Μέχρι την παραμονή της εκδίκασης της υπόθεσης, ακόμη δεν είχε βρη άκρη.
Υπήρχαν πολλά στοιχεία που τον προβλημάτιζαν.Άραγε, ποιοι ήταν οι ένοχοι και ποιοι οι αθώοι;
Αν έβγαζε λάθος απόφαση; Αν υπήρχαν ψευδομάρτυρες; Αν αδικούσε κάποιον;
Όλη την νύχτα προσευχόταν και ζητούσε την βοήθεια του μακαριστού γέροντά του Ιακώβου.

Την ημέρα της εκδίκασης της υπόθεσης πήγε να πάρη το αυτοκίνητό του να πάη στα Δικαστήρια. Όμως ήταν αδύνατον!
Το αυτοκίνητο, για άγνωστο λόγο,δεν έπαιρνε μπροστά. Απελπίστηκε.
Έτρεξε να βρη ταξί.Δυστυχώς, ούτε ταξί εύρισκε.
Η ώρα περνούσε και είχε αγωνία να φθάση στα Δικαστήρια.

Η κό­λα­ση δεν μπο­ρεί να γί­νει ελ­κυ­στι­κή, οπό­τε ο διά­βο­λος...

"Η κό­λα­ση δεν μπο­ρεί να γί­νει ελ­κυ­στι­κή, οπό­τε ο διά­βο­λος κά­νει ένα ελ­κυ­στι­κό δρό­μο προς τα εκεί..."

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας

πηγή

Ένας από τους μάρτυρες του ζωντανού Θεού μας που χάρισε ο Χριστός στην Εκκλησία Του(Όσιος Ιάκωβος)

 Μνήμη του αγαπημένου οσίου Γέροντος Ιακώβου του εν Ευβοίᾳ σήμερα, η επομένη ημερολογιακά μετά την εις Κύριον οσιακή εκδημία του, την 21η Νοεμβρίου 1991.

 Έχουν γραφεί και γράφονται πολλά για τον όσιο αυτόν της εποχής μας, δεδομένου ότι πάμπολλοι ήταν εκείνοι που ήλθαν σ’ επαφή μαζί του, τον άκουσαν, τον είδαν, τον παρατήρησαν καλά, τον ψηλάφησαν, αλλά λιγότεροι εκείνοι που είχαν ανοικτές τις πνευματικές τους αισθήσεις για να οσφρανθούν και να γευτούν την αγιότητα που εξέπεμπε, ώστε να παρακινηθούν ακόμη περισσότερο στον αγώνα της μετανοίας και της πνευματικής τους προκοπής. Διότι ως γνωστόν η συναναστροφή με έναν άγιο δεν φέρνει αυτονόητα την επί τα βελτίω διάθεση ενός ανθρώπου. Η συναναστροφή μπορεί να είναι επιφανειακή, σαν ένα θέαμα ενός «παράδοξου» γεγονότος, αλλά μπορεί επίσης να είναι μία ώρα χάρης Θεού – εκεί που υπάρχει στον άνθρωπο ετοιμότητα συνάντησης με Εκείνον.

Αυτό που θα θέλαμε να σημειώσουμε είναι ένα περιστατικό μαζί του, όπου είπε σε μία μικρή ομάδα που τον είχαμε επισκεφτεί το 1989, το πώς προκλήθηκε από μία (μακαριστή πια) συγγραφέα (που κι εκείνη είχε έλθει μαζί με κάποιους επιστήμονες λίγο καιρό πρωτύτερα από εμάς) για την ύπαρξη ή μη του Θεού στην εποχή μας.

«”Υπάρχει Θεός, Γέροντα;” με ρώτησε», είπε ο όσιος, «κι εγώ της απάντησα:

 «Ζει Κύριος ο Θεός, κ. ..., ζει Κύριος ο Θεός!»

 Προφανώς η μακαριστή συγγραφέας, γνωστή για την ορθόδοξη πίστη της και την ομολογιακή διάθεσή της, δεν αμφισβητούσε τον Θεό. Ευρισκόμενη μαζί με άλλους, που ίσως δεν είχαν την ίδια πίστη μ’ εκείνην, θέλησε να εκμεταλλευτεί τον όσιο Γέροντα για να αποσπάσει μία απάντηση, η οποία θα ήταν έκφραση της αγίας βιοτής του, μία μαρτυρία κυριολεκτικά ενός ανθρώπου που είχε γεύση και αίσθηση Θεού. 

Πόσες φορές άλλωστε δεν έχουμε διαβάσει ή ακούσει για παρόμοιες καταστάσεις, ακόμη και στο Γεροντικό, όπου άνθρωποι της Εκκλησίας επισκεπτόμενοι οσίους ασκητές τούς πείραζαν κατά κάποιον τρόπο, προκειμένου ακριβώς να αποσπάσουν μία ομολογία, η οποία θα τους οδηγούσε σε αποκάλυψη του θησαυρού της καρδιάς τους; Όλοι για παράδειγμα έχουμε διαβάσει για το «πείραγμα» που έκαναν συνασκητές του μεγάλου οσίου Μωυσέως του Αιθίοπος, οι οποίοι τον «κέντριζαν» λέγοντάς του «εσύ δεν είσαι ο Μωυσής, ο εγωιστής, ο πόρνος, ο μοιχός, ο φιλήδονος;». Για να εισπράξουν την απάντηση: «Ναι, πράγματι εγώ είμαι. Εύχεσθε ο Θεός να μου δώσει μετάνοια». 

Η πρόκλησή τους δηλαδή γινόταν με καλοπροαίρετη διάθεση, για να αποκαλυφθεί το πνευματικό ύψος του αββά Μωυσή.

 Κάτι παρόμοιο λοιπόν πρέπει να έγινε και με τη συγγραφέα σε σχέση με τον όσιο Ιάκωβο. Η ερώτησή της δεν προϋπέθετε απιστία, αλλ' ήταν πρόκληση να «κλέψει» η πιστή αυτή γυναίκα κάτι από τον κρυμμένο θησαυρό του αγίου, κι ίσως – το πιθανότερο όπως είπαμε - να του δώσει την αφορμή να μιλήσει για την εμπειρία που είχε του Θεού, ώστε να ακούσουν και να ωφεληθούν οι γνωστοί και φίλοι της. Και πράγματι, αυτό και έγινε. Ενώ φάνηκε ότι «πειράχτηκε» ο όσιος – αυτή ήταν η αίσθηση που απεκόμισα εκείνην τη στιγμή – όμως με τη βροντώδη φωνή του της απάντησε με τον παραπάνω τρόπο: «Ζει Κύριος ο Θεός, κ. ..., ζει Κύριος ο Θεός!».

...𝜑𝜏ά𝜉𝛼𝜇𝜀 𝜎𝜏𝜂 𝜎𝜂𝜇𝜀𝜌𝜄𝜈ή 𝜋𝛼𝜌𝛼𝜁ά𝜆𝜂 𝜅𝛼𝜄 𝜅𝜌έ𝜇𝜀𝜏𝛼𝜄 𝛼𝜋ό 𝜇𝜄𝛼 𝜅𝜆𝜔𝜎𝜏ή ό𝜆𝜂 𝜂 𝜋𝜌𝜊𝜅𝜊𝜇𝜇έ𝜈𝜂 𝛼𝜈𝜃𝜌𝜔𝜋ό𝜏𝜂𝜏𝛼...

𝛫𝛼𝜏𝛼𝜈𝜏ή𝜎𝛼𝜇𝜀 𝜒𝜊ί𝜌𝜊𝜄 𝜎𝜄𝜒𝛼𝜇𝜀𝜌𝜊ί, 𝛿𝜊𝜎𝜇έ𝜈𝜊𝜄 𝜎𝜏𝜄ς 𝜋𝜄𝜊 𝛽𝜌ώ𝜇𝜄𝜅𝜀ς 𝜂𝛿𝜊𝜈ές, 𝛼𝛿𝜄ά𝜈𝜏𝜌𝜊𝜋𝜊𝜄, 𝜋𝜆𝜀𝜊𝜈έ𝜒𝜏𝜀ς, 𝜃𝜀𝜊𝜇ί𝜎𝜂𝜏𝜊𝜄, ά𝜎𝜋𝜆𝛼𝜒𝜈𝜊𝜄, 𝜏𝜌𝜀𝜆𝜊ί 𝛾𝜄𝛼 𝜏𝛼 𝜆𝜀𝜑𝜏ά, 𝛾𝜀𝜇ά𝜏𝜊𝜄 𝛼𝜆𝛼𝜁𝜊𝜈𝜀ί𝛼 𝛾𝜄𝛼 𝜏𝜂𝜈 𝜀𝜋𝜄𝜎𝜏ή𝜇𝜂 𝜇𝛼ς, 𝜔ς 𝜋𝜊𝜐 𝜑𝜏ά𝜉𝛼𝜇𝜀 𝜎𝜏𝜂 𝜎𝜂𝜇𝜀𝜌𝜄𝜈ή 𝜋𝛼𝜌𝛼𝜁ά𝜆𝜂 𝜅𝛼𝜄 𝜅𝜌έ𝜇𝜀𝜏𝛼𝜄 𝛼𝜋ό 𝜇𝜄𝛼 𝜅𝜆𝜔𝜎𝜏ή ό𝜆𝜂 𝜂 𝜋𝜌𝜊𝜅𝜊𝜇𝜇έ𝜈𝜂 𝛼𝜈𝜃𝜌𝜔𝜋ό𝜏𝜂𝜏𝛼

 ΠΗΓΗ

ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΓΥΡΤΗΣ ΝΑ ΠΛΑΝΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...

 Το 1988 βρισκόμουν στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή Διονυσίου για πνευματικούς λόγους.
Όταν έφευγα, με παρακάλεσαν τόσο ο Γέροντας της Μονής ο μακαριστός Γέροντας Χαράλαμπος, όσο και οι πατέρες, να πάρω στο αυτοκίνητό μου και να εξυπηρετήσω καθώς θα πήγαινα για την Αθήνα, ένα Μοναχό της Μονής, τον Πάτερα Ιλαρίωνα, για να πάρει απάντηση σ’ ένα πνευματικό θέμα που τον απασχολούσε από τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Ευβοίας.
Πρώτη φορά άκουγα εγώ τότε γι’ αυτόν τον Άγιο Γέροντα.Μου έκανε εντύπωση·
Ένα ολόκληρο Άγιον Όρος, με τόσους σοφούς και άγιους πατέρες, ανέθεταν την πνευματική λύση του θέματος του Μοναχού αυτού, σ’ ένα Γέροντα έξω από το Άγιον Όρος.

Πραγματικά τον πήρα με το αυτοκίνητό μου και σκέφτηκα εκεί που θα τον άφηνα να πάει με το καραβάκι για να φτάσει στο Μοναστήρι, λέω, ένα Μοναχό που θυσίασε τη ζωή του ολόκληρη στον Χριστό να τον αφήσω να παιδεύεται να πάει με συγκοινωνίες;Θα κάνω τον κόπο να τον πάω εγώ.
Και στον δρόμο σκέφτηκα και συμφεροντολογικά, γιατί εκείνη την εποχή παρότι δεν ντρέπομαι να το πω ούτε το λέω με καύχημα είχα μια λαμπρή καριέρα στην Αθήνα ως νομικός σύμβουλος σε μεγάλη Τράπεζα, σε ιδιωτικές υποθέσεις, κάτι που ενδεχομένως να ζήλευαν κάποιοι –με εν Χριστώ καύχηση το λέω συγχωρέστε με– αλλά άρχισα να σκέφτομαι και τον μοναχισμό ως μέσο σωτηρίας αλλά και τον γάμο. Σκεπτόμουν και τα δυό κι έλεγα, ο Θεός να με φωτίσει... Ήμουν όμως στο σταυροδρόμι. Μιάς που αυτός ο Γέροντας είναι άνθρωπος του Θεού, δεν τον ρωτώ και ’γω για μένα, σκέφτομαι, τι θα είναι ωφέλιμο για την ψυχή μου;

Πράγματι, όταν φτάσαμε στο Μοναστήρι, ο Άγιός μας Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης βρισκόταν στον Άγιο Χαραλάμπο.Σουρούπωνε.
Του είπα· «Γέροντα να πάρω κι εγώ την ευχή σας; Θα αφήσω τον Μοναχό εδώ και θα συνεχίσω για την Αθήνα».
Τότε με κοίταξε και μου λέει:
«Αυτό το παιδί τι θα το κάνουμε; Μοναχό θα το κάνουμε;Να –λέει– κι αυτός ο πατέρας της Νομικής ήτανε.Και μου δείχνει έναν άλλον μοναχό.
(Ούτε πρόλαβα να του πω εγώ τίποτε.)

Μητέρα όλων των αιρέσεων, είναι η επιθυμία της φιλαρχίας.

Μέγας Βασίλειος
 Ο διάβολος αφού είδε ότι με τους διωγμούς η Εκκλησία άκμαζε περισσότερο, μετέστρεψε τον πόλεμό του και δεν πολεμάει πλεόν φανερά, αλλά μας τοποθετεί κρυφές ενέδρες και οι διώξεις γίνονται πλέον με αιρέσεις, από ανθρώπους που φέρουν τον όνομα του Χριστιανού.

Ιερός Χρυσόστομος
 Η ψυχή του αιρετικού είναι σαν ένας αγριότοπος, όπου βλαστάνει η φυτεία της πλάνης. Η φυτεία αυτή προέρχεται από την άτοπη διανοητική περιέργεια. Ποτίζεται από την εσωτερική υπερηφάνεια. Θεριεύει από την μεγάλη φιλοδοξία. Μητέρα όλων των αιρέσεων, είναι η επιθυμία της φιλαρχίας.

 Όπως οι κακές (πλανεμένες) διδασκαλίες οδηγούν συνήθως σε ακάθαρτη ζωή, έτσι και η διεφθαρμένη ζωή, γέννησε κακές διδασκαλίες.

 Αμαρτωλή ζωή γεννά εσφαλμένα δόγματα για την πίστη. Η βρώμικη ζωή στέκει εμπόδιο για τα υψηλά δόγματα, διότι δεν αφήνει να λειτουργεί η διορατική δύναμη της διανοίας. Όποιος επιδιώκει την αλήθεια, οφείλει να καθαριστεί προηγουμένως από τα πάθη.

 Δεν πρέπει να μισούμε τους αιρετικούς, αλλά την αίρεση. Δεν αποστρέφομαι τον άνθρωπο τον αιρετικό, αλλά την αίρεση. Την πλάνη μισώ και θέλω να αποσπάσω τον άνθρωπο απ' αυτήν. Και ο γιατρός προσπαθώντας να γιατρέψει τον ασθενή, δεν πολεμάει το σώμα, αλλά αφαιρεί την νόσο του σώματος. Και εγώ λοιπόν, αν χτυπήσω τους αιρετικούς, δεν πολεμάω τους ανθρώπους αυτούς, αλλά την πλάνη τους και θέλω να την ξεριζώσω και να καθαρίσω την βρωμιά.

 Να μην συγκαταβαίνουμε στους αιρετικούς σε κανένα πράγμα, ούτε σε φαγητό, ούτε ποτό, ούτε φιλία, ή σχέση ή αγάπη ή ειρήνη και όποιος απατηθεί και συγκαταβαίνει μ' αυτούς, γίνεται ξένος προς την Εκκλησία. Όποιοι συντρώγουν με τους αιρετικούς, γίνονται εχθροί του Χριστού. Εχθροί του Θεού δεν είναι μόνο οι αιρετικοί, αλλά και αυτοί που επικοινωνούν με τους αιρετικούς.

Και μόλις φάνηκε το λείψανο, μια συγκλονιστική κραυγή ακούστηκε: "Άγιος, άγιος. ..είσαι Αγιος !

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης( 1920-1991)

Νύχτα της 20ης Νοεμβρίου πρωί της 21ης.
Ήρθε η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο της ζωής αυτής. Αγρύπνησε το τελευταίο του βράδυ. Λειτούργησε την επομένη για τα Εισόδια της Παναγίας και λίγο μετά το μεσημέρι άφησε σαν πουλάκι την ψυχή του, την εξαγνισμένη απο στο καμίνι της άσκησης και της γεμάτης ταπείνωσης αγάπης.

Την ημέρα της κηδείας του το πρόσωπο του Αγίου είχε μια ιλαρότητα και φωτεινότητα.Έγινε πιο ζωντανός από ζωντανός. Δεν έπαθε ακαμψία, ούτε πάγωσε.Καταλύθηκε ο φυσικός νόμος.

Ο κόσμος που έφτασε στο μοναστήρι ήταν αμέτρητος.Ο επίσκοπος ζήτησε να υψώσουν το φέρετρο για να το δει ο κόσμος.Και μόλις φάνηκε το λείψανο, μια συγκλονιστική κραυγή ακούστηκε: "Άγιος, άγιος. ..είσαι Αγιος !

πηγή

Η Παναγία Σπηλιανή στην Σάμο

Βορειοδυτικά της πόλης του Πυθαγορείου στη Σάμο, σε ένα λόφο σε υψόμετρο 125 μέτρα, μέσα σε μια σπηλιά, βρίσκεται η μικρή εκκλησία αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου, γνωστή ως Παναγία Σπηλιανή.

Είναι μέρος ενός μοναστηριακού συγκροτήματος που αποτελεί μετόχι του γνωστού Μοναστηριού της Παναγίας Χοζοβιώτισσας που βρίσκεται στην Αμοργό.
Στο σπήλαιο της Παναγίας Σπηλιανής έχει μήκος περίπου 120 μέτρα και το εκκλησάκι κατευνάστηκε κατά τον 17ο αιώνα.

Ωστόσο το σπήλαιο από την αρχαιότητα είχε ρόλο στην τοπική ιστορία, καθώς συνδέεται με τον Πυθαγόρα, την Σίβυλλα Φυτώ ενώ στους βυζαντινούς χρόνους ήταν χώρος ασκητισμού.
Η ραγισμένη μαρμάρινη εικόνα της Παναγίας με ιστορία 400 ετών, που βρίσκεται ενσωματωμένη πάνω στο βράχο, είναι αυτή που προσελκύει τους πιστούς. Είναι συνδεδεμένη με πολλές ιστορίες και θρύλους. Αποκαλείται Παναγιά Καληαρμενήτισσα, καθώς σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση όταν εκλάπη από πειρατές, αν και μαρμάρινη επέστρεψε πίσω επιπλέοντας.

Στο μικρό πλάτωμα έξω από το σπήλαιο, είναι τα κτίρια του μοναστηριού και δίδυμη εκκλησία, η βόρεια αφιερωμένη στα Εισόδια της Θεοτόκου (ή στον Απόστολο Θωμά) και η νότια στον Άγιο Γεώργιο.

ΠΗΓΗ

 

Για τους αμφισβητίες των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Ναό.

Πολλοί σήμερα αμφισβητούν την Εορτή αυτή ως μη πραγματικό γεγονός επειδή δεν αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη. Την θεωρούν ως μια φανταστική διήγηση μετέπειτα ψευδεπίγραφων Ευαγγελίων και συγκεκριμένα του λεγόμενου Πρωτοευαγγελίου του Ιακώβου, τέλος του Β' αιώνα.
Είναι όμως έτσι;
Ναι πράγματι δεν αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη, γιατί η Καινή Διαθήκη αρχίζει να διηγείται τα γεγονότα έξι μήνες προ της Ασπόρου Συλλήψεως του Χριστού.
Το ότι δεν αναφέρεται δεν σημαίνει ότι και δεν έγινε, έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα στην Καινή Διαθήκη, όπως την διαμονή του Απ. Παύλου στην 'Ερημο της Αραβίας μετά την θαυμαστή μεταστροφή του στον Χριστιανισμό.
Πουθενά στις Πράξεις των Αποστόλων δεν αναφέρεται αυτό, ενώ αναφέρονται πάρα πολλές λεπτομέρειες της ζωής του και του έργου του.
Και όμως μας το αναφέρει αυτό ο ίδιος ο Απ. Παύλος στην Επιστολή του προς Γαλάτας.

Όπως επίσης και το ότι είναι γραμμένο σε ένα μη Κανονικό βιβλίο δεν αναιρεί το συγκεκριμένο γεγονός, όταν μόνο γιαυτό και όχι για τα υπόλοιπα, υπάρχει η Μαρτυρία της Εκκλησίας και του Αγίου Πνεύματος.
Έχουμε τέτοιο παράδειγμα από την Επιστολή του Αδελφόθεου Ιούδα.
Εκεί μας αναφέρεται ένα γεγονός για τον Μωϋσή το οποίο δεν είναι γραμμένο πουθενά στην Παλαιά Διαθήκη. Την διαμάχη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με τον Σατανά για το Σώμα του Μωϋσέως.
Και όμως αυτό προέρχεται ως προφορική παράδοση από τα λεγόμενα Απόκρυφα Βιβλία του Μωϋσή.
Έτσι λοιπόν υπήρχε και στην Πρώτη Αποστολική Εκκλησία η προφορική παράδοση της Εισόδου από τριών ετών και διαμονής της Μαριάμ για έντεκα χρόνια στον Ναό.
Μας το μαρτυρεί ο Άγιος Ευόδιος πρώτος Επίσκοπος της Αντιόχειας μετά τον Απόστολο Πέτρο «Σέ ἡλικία τριῶν ἐτῶν ἡ Μαρία παρουσιάσθηκε στό ναό καί ἔμεινε ἐκεῖ ἕνδεκα χρόνια».
Μαρτυρία Αποστολικών χρόνων λοιπόν και όχι αιώνες μετά.

Δεν ήταν κάτι το μοναδικό τότε να αφιερώνει κάποιος το παιδί του στον Ναό, να το τάζει όπως θα λέγαμε σήμερα. Έχουμε τέτοια παραδείγματα αφιερωμένων μικρών παιδιών στην Π. Διαθήκη, όπως του Προφήτη Σαμουήλ.
Στην μια πλευρά των κοιτώνων του Ναού διέμεναν τα αφιερωμένα αγόρια, τα λεγόμενα Τεκνία τα οποία βοηθούσαν τους ιερείς στις θυσίες των ζώων και στην άλλη τα αφιερωμένα κορίτσια οι λεγόμενες Παρθένες Κόρες, οι οποίες και φρόντιζαν για την καθαριότητα και την ευπρέπεια του Ναού. Αυτές αναχωρούσαν για πάντα από τον Ναό και επέστρεφαν στην οικογένεια τους με την αρχή της εμμήνου ρύσεως.
Εκεί ή παντρευόταν ή έμεναν δια βίου αφιερωμένες στον Θεό (από αυτές προέκυψε και η Τάξη των Παρθένων της Εκκλησίας).
Και αν ήταν ορφανές, οι Ιερείς τις αρραβώνιαζαν με κάποιον από την ίδια φυλή τους μέχρι να ενηλικιωθούν και να τις παντρευτούν.
Σίγουρα θα εκλεγόταν από τους Ιερείς κάποιος Ενάρετος Μνηστήρ και Προστάτης των ταυτόχρονα, ως ορφανές μέχρι τον γάμο.
'Ηταν μεγάλη τιμή και ευλογία να λάβει κάποιος ως σύζυγο μια αγιασμένη και αναθρεμμένη στο Ναό του Θεού Παρθένα Κόρη.
Σε αυτή την περίπτωση της Ορφάνιας και της Μνήστευσης με τον Ιωσήφ ανήκε και η Παρθένος Κόρη Μαριάμ.

Και πάμε στο πιο δύσκολο σημείο το οποίο αδυνατούν να δεχθούν κάποιοι.
Αναφέρεται ότι η Παρθένος Μαρία κατά το διάστημα της διαμονής της στον Ναό βρισκόταν στα Άγια των Αγίων, στα οποία μόνο ο Αρχιερέας και κανένας άλλος δεν μπορούσε να εισέλθει και αυτός μόνο μια φορά τον Χρόνο. Εκεί θεωρούσαν ότι ήταν η Παρουσία του Θεού, όπου πολλοί Αρχιερείς είδαν Αγγέλους. Κάποιοι Αρχιερείς έπεφταν και νεκροί λόγω των προσωπικών αμαρτιών τους ή του Λαού, γι αυτό όλοι δενόταν με σκοινί πριν μπουν μέσα, για να τους τραβήξουν αν πέθαιναν εκεί.
Ρωτούν λοιπόν οι αμφισβητίες ''Πώς λοιπόν μπορείτε να λέτε, ότι ένα μικρό κορίτσι έζησε μέσα σε αυτόν τον τόσο Ιερό Χώρο;''
Θα τους κάνω αρχικά αυτών των ανθρώπων μια ερώτηση με τον τρόπο που τους αρέσει να σκέφτονται, με την λογική τους.
Αυτός ο χώρος δεν καθαριζόταν ποτέ; Όταν ο Αρχιερέας έμπαινε μέσα μια φορά τον χρόνο έβγαινε έξω γεμάτος αράχνες και σκόνες;
Δεν θα έπρεπε κάποιος- κάποια να καθαρίζει αυτόν τον χώρο;
Σίγουρα όχι κάποιος ενήλικας, ο οποίος όσο καθαρός και να ήταν σώμα και πνεύμα, πάντα θα τον έλεγχε η συνείδηση του ως ανάξιου να εισέλθει εκεί μέσα.
Η καλύτερη λύση ήταν ένα Αθώο, Αμόλυντο και γεμάτο Χάρη μικρό παιδί.

Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου...

«Μή ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι, ταχύ ἐπάκουσόν μου, πρόσχες τῇ ψυχῇ μου καί λύτρωσαι αὐτήν»

Ψαλμ. 68, 18-19.

πηγή

𝚮 𝚯𝚨𝚼𝚳𝚨𝚺𝚻𝚮 𝚫𝚰𝚨𝚺𝛀𝚺𝚰𝚺 𝚻𝚶𝚼 𝚷𝚰𝚷𝚻𝚶𝚴𝚻𝚶𝚺 𝚨𝚬𝚸𝚶𝚷𝚲𝚨𝚴𝚶𝚼

Νέα πρωτότυπη εἰκόνα, ποὺ ἀπεικονίζει τὸ μεγάλο αὐτὸ θαῦμα τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ

Ἡ παροῦσα εἰκόνα, ποὺ ἁγιογραφήθηκε ἀπὸ τὸν ἔγκριτο ἁγιογράφο Κωνσταντίνο Λυτρίδη τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2024 σύμφωνα μὲ τὶς ὑποδείξεις τοῦ πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, ἀπεικονίζει κατ᾽ ἐξαίρετο τρόπο ἕνα σχετικὰ σύγχρονο μεγάλο θαῦμα τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ, τοῦ «μὲ συγχωρεῖτε», ποὺ συνέβηκε τὸ ἔτος 2002. Τὸ θαῦμα τοῦτο διηγήθηκε ὁ νῦν καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ, πανοσιολογιώτατος ἀρχιμανδρίτης Γαβριὴλ Ἐμμανουηλίδης, σὲ Συνέδριο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης στὶς 8 Νοεμβρίου 2017 (βλ. You Tube: https://youtu.be/icGGG3e5xYA?si=5mOqMiLvkRJgTj9z).

Αὐτόπτης μάρτυρας τοῦ μεγάλου τούτου θαύματος, στοῦ ὁποίου τὴ θερμὴ προσευχὴ ἀνταποκρίθηκε ἄμεσα ὁ ὅσιος Ἰάκωβος, εἶναι ὁ εὐλαβὴς χριστιανὸς Δημήτριος Δραγατσίκας ἀπὸ τὴν Κοζάνη, Ἕλληνας ἀπόδημος στὴν Ἀμερική, ὁ ὁποῖος καὶ τὸ ἀνέφερε στὸν ἐν λόγῳ Γέροντα Γαβριήλ, ποὺ τὸ δημοσιοποίησε πρὸς δόξαν Θεοῦ στὸ ἀνωτέρω Συνέδριο στὴν παρουσία καὶ τοῦ κ. Δραγατσίκα. Τί ἀκριβῶς συνέβηκε; Παραθέτουμε τὴ σχετικὴ διήγηση τοῦ Γέροντος Γαβριήλ.

«Ὁ Δημήτρης Δραγατσίκας πηγαινοέρχεται Ἀμερικὴ-Ἑλλάδα τουλάχιστον 4 φορὲς τὸν χρόνο. Τὸ 2002, μὲ μία πτήση τῆς Ὀλυμπιακῆς, πηγαίνοντας ἀπὸ Ἑλλάδα γιὰ Ἀμερικὴ καὶ περνῶντας ἀπὸ τὴ Γαλλία, ἐκεῖ πάνω ἀπὸ τὸν Ἀτλαντικό, ἔπεσε τὸ ἀεροπλάνο σὲ καταιγίδα. Κεραυνὸς τὸ ἔπληξε. Καὶ τὸ παρμπρὶζ τοῦ πιλοτηρίου ράγισε. Ἀμέσως ἄρχισε νὰ δημιουργεῖται ἀποσυμπίεση καὶ τὸ ἀεροπλάνο, ἐνῷ βρισκόταν στὰ 35000 πόδια καὶ ἔτρεχε μὲ 950 χιλιόμετρα ταχύτητα, ἄρχισε νὰ χάνει ὕψος καὶ νὰ φτάνει στὰ 15000 πόδια, ἐνῷ ἡ ταχύτητα μειωνόταν στὸ μισό. Οἱ πινακίδες λένε «προσδεθεῖτε». Ἄρχισαν νὰ ἀναβοσβήνουν. Ταραχὴ ἐπικράτησε.

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 Ξεχασμένη γιορτή τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ποιο το νόημα να θυμόμαστε οι πολλοί ένα γεγονός που σήμερα θα έμοιαζε αδιανόητο. 

  Δυο ηλικιωμένοι γονείς αφιερώνουν το τρίχρονο κοριτσάκι τους στον ναό του Θεού, για να μείνει για πάντα εκεί. Σήμερα θα ονομάζαμε την κίνηση θρησκευτική «ιδρυματοποίηση». Παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού. Και όντως θα ήταν διότι ο κόσμος έχει άλλες προτεραιότητες. Δεν βλέπει τη ζωή στα πλαίσια της σχέσης με τον Θεό, αλλά μόνο στην προοπτική της κοσμικής ευτυχίας. Δεν θεωρεί ο κόσμος την παιδεία του Θεού που έλαβε η Παναγία στα εννέα χρόνια παραμονής στον ναό ικανή συνθήκη, για να έχει η ζωή ενός ανθρώπου νόημα, αφού σκοπός του δεν είναι να μοιάσει στον Θεό, ενεργοποιώντας τα χαρίσματα του «κατ’ εικόνα», αλλά να μπορέσει να ζήσει τη ζωή του στον κόσμο τούτο. 

 Και η κατά κόσμον, η θύραθεν παιδεία είναι το κύριο όπλο για μια τέτοια πορεία, για να εργαστεί ο άνθρωπος, για να βγάλει χρήματα, για να πετύχει. Δεν θεωρεί ο κόσμος την μητρότητα το μείζον για μια γυναίκα. Την έχει υποκαταστήσει από την καριέρα, την αυτοδιάθεση του σώματος, την φιληδονία χωρίς ευθύνη. Δεν θεωρεί ο κόσμος την αρετή της ψυχής ζωτικό σημείο της ύπαρξης, αλλά τα προσόντα, τα χαρίσματα, ιδίως την ομορφιά και την ευφυΐα, τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο στην αναγνώριση. Δεν θεωρεί ο κόσμος την ταπεινότητα και την αφάνεια τρόπους που αξίζουν, αλλά την επίδειξη και την αυτοθεματοποίηση.

 Κι όμως, τα Εισόδια της Θεοτόκου εξακολουθούν να μας υποδεικνύουν έναν δρόμο αυθεντικό, χωρίς κατ’ ανάγκην να απορρίπτουν τον πολιτισμό των καιρών μας.

 Μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει ο έσω άνθρωπος, αυτός που τρέφεται από την εμπιστοσύνη στον Θεό, που νιώθει την ανάγκη της προσευχής ως αναφοράς της ύπαρξης στον ουρανό,

Παναγία η Μαλτέζα: «Ο καπετάνιος σπρωγμένος από όνειρο με την Θεοτόκο μάζεψε την εικόνα Της από την θάλασσα και έκτισε εκκλησία»

ΠΗΓΗ

Η Παναγία η Μαλτέζα (ή Ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου) πήρε το όνομά της από εικόνα που βρέθηκε στη θάλασσα κοντά στην Μάλτα.

Σύμφωνα με την παράδοση, σε ένα ταξίδι από τη Σαντορίνη στην Μάλτα, για μεταφορά βινσάντο, ο Μεροβιγλιανός καπετάνιος Θεόδωρος Μπορλής, σπρωγμένος από όνειρο με την Παναγία, μάζεψε την εικόνα Της από την θάλασσα και την έφερε στο Ημεροβίγλι όπου και έκτισε την εκκλησία προς χάρη Της.

Το ξυλόγλυπτο τέμπλο της έχει παραστάσεις από την Παλαιά Διαθήκη. Η αρχική εκκλησία της Παναγίας της Μαλτέζας ήταν του 19ου αιώνα, καταστράφηκε, όμως, με τον σεισμό του 1956 και στην θέση της οικοδομήθηκε νέος ναός

ΑΓΙΟΣ ΔΑΣΙΟΣ ο μάρτυρας από το Δορύστολο

Ἔμελλε καὶ Δάσιος ἀθλήσας ξίφει,
Ἀθλητικὸν στέφανον εὑρεῖν ἐκ ξίφους.

 Ο Άγιος Δάσιος έζησε γύρω στα τέλη του 3ου αιώνα επί Mαξιμιανού και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου στην πόλη Δορύστολος η οποία ήταν χτισμένη κοντά στον Ίστρο (Δούναβη) ποταμό.

 Ο Δάσιος άνηκε στις στρατιωτικές τάξεις, τον διακατείχε δε μεγάλη πίστη προς τον Χριστό. Γι' αυτόν τον λόγο τον κατήγγειλαν στον διοικητή του. Αυτός προσπάθησε να τον δελεάσει με υποσχέσεις και αφού είδε ότι δεν το κατάφερε τον απείλησε με βασανισμούς. Ο Άγιος όμως παρέμεινε πιστός στον Κύριο. Έτσι ο διοικητής του, διέταξε τον βασανισμό του και τέλος τον αποκεφαλισμό του.

Ο Φωτάκος, υπασπιστής του Κολοκοτρώνη. Περιγράφει την εμπλοκή των καλογέρων στη μάχη στο Μέγα Σπήλαιον)

 «Έξαφνα βλέπω να εξέρχωνται από το Μοναστήριον ο εις κατόπιν του άλλου μοναχοί έως 100 και καπετάνιον είχαν τον γνωστόν Γεράσιον Τορολόν.

 Ούτοι όλοι έβγαλαν τα καλογερικά και ενεδύθησαν στρατιωτικά Ελληνικά, έβαλαν φουστανέλλες και εφόρεσαν φέσιαν, εξάπλωσαν κάτω τα πλούσια μαλλιά της κεφαλής των και είχον οπλισθή κατά τρόπον των ατάκτων στρατιωτών. 

 Περνώντες δε έμπροσθεν ημών μας επροκάλεσαν ούτως: 

Έλατε να μας δήτε πως θα πολεμήσωμεν, και βαδίζοντες ετράβηξαν κατά το παλιάμπελον, θέσιν κειμένην άνωθεν και κατά το μεσημβρινοανατολικόν μέρος, φθάσαντες αμέσως ήρχισαν μόνοι τον πόλεμον με τους Τούρκους. Τούτο ιδόντες ημείς εξεροκοκκινήσαμεν από την εντροπήν μας και παρʼ ευθύς εβγήκαμεν από το μέρος της Κισσωτής να υπάγωμεν εις τον πόλεμον»

(Φωτάκος, υπασπιστής του Κολοκοτρώνη. Περιγράφει την εμπλοκή των καλογέρων στη μάχη στο Μέγα Σπήλαιον)

πηγή

Μνήμη του Αγίου Σωζομένου του Θαυματουργού

  Ένας κώδικας από την Αγία Τριάδα Ριζοκαρπάσου αναφέρει πως ο Άγιος Σωζόμενος καταγόταν από την Καρπασία της Κύπρου, ενώ από την ακολουθία του, καθώς και από άλλες πηγές, μαθαίνουμε πως έζησε πριν από τη φράγκικη κατοχή της Κύπρου (περί το 1100 ). Από τους γονείς του που ήσαν άνθρωποι θεοσεβείς οδηγήθηκε από μικρός στη μελέτη και τη γνώση του λόγου του Θεού και με τον καιρό απέκτησε μια σπάνια για την εποχή του μόρφωση και γνώση.

  Όταν ενηλικιώθηκε πήρε την απόφαση να φύγει κι από το σπίτι του και να τραβήξει στην ερημιά. Εκεί ελεύθερος από κάθε γήινη φροντίδα ένα μόνο θα σκεφτόταν και για ένα μόνο θα φρόντιζε: Πως να αρέσει στον Θεό. Έτσι, αφού περιπλανήθηκε αρκετά έφτασε σε μια σπηλιά που βρισκόταν στην πρόσοψη ενός κρημνού, που ήταν βραχώδης κι υψηλός. Εκεί σταμάτησε. Μπήκε μέσα, έκαμε τον σταυρό του και με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση και φόβο άρχισε να σιγοψάλλει: «Ἡ καρδία μου πρὸς Σέ, Λόγε, ὑψωθήτω, καὶ οὐδὲν θέλξει μέ, τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν, πρὸς χαμαιζηλίαν». (Τρίτο αντίφωνο του Δ' ήχου). Δηλαδή, σε Σένα Χριστέ μου, σε Σένα, Λόγε, του Θεού, ας υψωθεί η καρδιά μου. Και τότε τίποτα, Κύριε, από όλα εκείνα τα μάταια και φθαρτά του κόσμου τούτου δεν θα μπορεί να την τραβήξει μακριά σου, ούτε και να την αποσπάσει από τη θεωρία σου.

18 Νοεμβρίου 2024.Ανακομιδή των λειψάνων της ΑΓΙΑΣ ΟΛΓΑΣ ΤΗΣ ΑΛΑΣΚΑΣ

                           

18 Νοεμβρίου 2024.Ανακομιδή των λειψάνων της ΑΓΙΑΣ ΟΛΓΑΣ ΤΗΣ ΑΛΑΣΚΑΣ  και μεταφορά σε νέα λάρνακα

Η θαυμαστή συνάντηση δύο Ρουμάνων Αγίων

Η θαυμαστή συνάντηση δύο Ρουμάνων Αγίων, του Αγίου των κομμουνιστικών φυλακών Βαλέριου Γκαφένκου και του Οσίου Αρσενίου Μπόκα(επικειται η αγιοκατάταξή του το 2025)

Δεν ξέρω εαν σας το ξαναείπα αλλά ο άγιος των φυλακών,ο Βαλέριος Γκαφένκουσυναντήθηκε με τρόπο θαυμαστό με τον π.Αρσένιο Μπόκα,αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν.Ο π.Αρσένιος του δώρησε έναν τόμο της ''Φιλοκαλίας''.Ο Βαλέριος Γκαφένκου του ζήτησε να γράψει μία αφιέρωση,λίγα λόγια,στο βιβλίο.Ο π.Αρσένιος όμως του είπε΅
«Ότι έχω να γράψω θα το γράψω στην καρδιά σου»
Γι'αυτό ο Βαλέριος(+1952) έγραψε στην μητέρα του και στις αδελφές του να αναζητήσουν τον π.Αρσένιο(+1989) και να εξομολογηθούν σε αυτόν λέγοντάς τους ότι είναι ένας πρόφήτης,ένας Άγιος...

Μαρτυρία του π.Πέτρου Βαμβουλέσκου από το βιβλίο«Πόσο μου λείπεις π.Αρσένιε Μπόκα»

Απόδοση στα Ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης proskynitis.blogspot

Έρχονται Εισόδια!

  Ή Εκκλησία πιστεύει σε μια θετική καί πνευματική κληρονομικότητα. Πόση πίστη, πόση καλωσύνη, πόσες γενιές ανθρώπων πού αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν πρίν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο καί εύωδιαστό λουλούδι -την Παρθένο Παναγία! 

 Δυστυχώς όμως, ή κληρονομιά του κακου είναι πολύ πιο ορατή καί γνωστή σήμερα. Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή ή πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητα του να παραδίδει στίς μελλοντικές γενιές μια φωτεινή κληρονομιά καλωσύνης έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό καί την υποψία... Αυτός ό εχθρικός κυνισμός καί ή αποθαρρυντική υποψία είναι ακριβώς ό,τι μας κάνει ν' απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία, τη στιγμή πού αυτή γιορτάζει.με τέτοια χαρά καί πίστη, [ένα κορίτσι]στο όποιο συγκεντρώνεται όλη ή καλωσύνη,ή πνευματική ομορφιά, ή αρμονία καί ή τελειότητα, πού είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως.

 Μέσα άπ' αυτό το κορίτσι, ό Χριστός -το δώρο του Θεού, ή συνάντηση μαζί Του - έρχεται ν' αγκαλιάσει τον κόσμο. Εορτάζοντας , βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ, κινούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου.

+π.Αλεξ.Σμέμαν

πηγή

Άνθρωπος που δεν κοινωνεί...

Ο Ἱεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος αναφέρεται σε αυτούς που εκκλησιάζονται,αλλά ποτέ δεν κοινωνούν χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες.Και δυστυχώς είναι πολλοί...

«Ο άνθρωπος που δεν κοινωνεί, είναι αντίχριστος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα, από το να ξεχωρίζει ο άνθρωπος τον εαυτόν από τον Χριστόν!
Ταπεινολογίες ακούω:
Είμαι ανάξιος να κοινωνήσω, λένε πολλοί. Και τους απαντώ:
- Πώς και πότε θα γίνετε άξιοι; Μοιάζετε με εκείνον που θα πάει στη θάλασσα για κολύμπι, όταν μάθει να κολυμπάει. Μα στη θάλασσα θα μάθει κολύμπι. Μοιάζετε με εκείνον που είναι άρρωστος και περιμένει μόλις γίνει καλά να πάει στο νοσοκομείο. Μα στο νοσοκομείο θα γίνει καλά! Αστεία πράγματα...»

Ὁ βυζαντινός πολιτισμός παρέδωκεν τήν δᾷδα τῶν ἐπιστημῶν πρός τούς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθεύδοντας Εὐρωπαίους....

  «Ὁ βυζαντινὸς πολιτισμὸς παρέδωκεν τὴν δᾷδα τῶν ἐπιστημῶν πρὸς τοὺς ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου καθεύδοντας Εὐρωπαίους, ὅπως διαφωτίσῃ αὐτῶν τὸν ὁρίζοντα, διαυγάσῃ τοὺς νοεροὺς αὐτῶν ὀφθαλμοὺς καὶ ἀναγάγῃ εἰς τὸ κλέος τῆς σοφίας καὶ τῆς δόξης [...]

 Ἐὰν τὰ ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν τοῦ βυζαντινοῦ καὶ νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ εἰρημένα ἦσαν ἀληθῆ, οὔτε ἡ Εὐρώπη θὰ ἐσῴζετο τοῦ γενικοῦ κατακλυσμοῦ, τοῦ ἀπειλουμένου ὑπὸ τῆς βαραβαρότητος καὶ τῆς ἀμαθείας, οὔτε ἡ Ἑλλὰς οὔτε οἱ Ἕλληνες ὡς ἀληθεῖς καὶ γνήσιοι ἀπόγονοι τῶν προγόνων αὐτῶν θὰ ὑπῆρχον, οὐδὲ θὰ ἴσχυον νὰ ἐξεγερθῶσιν καὶ καταβάλωσιν αὖθις τὸ κράτος τῆς τυραννίας καὶ τὸν τοῦ πολιτισμοῦ πολέμιον καὶ δείξωσι τὴν ἰσχὺν τῆς ἠθικῆς ἀνδρείας, τῆς δυναμένης καὶ διὰ τῶν ἐλαχίστων μέσων νὰ μεγαλουργήσῃ.».

Ἅγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως

Ἡ ἀναβολή τῆς μετανοίας εἶναι κίνδυνος καί τρόμος...

Ὅποιος εἶναι γέρος, νὰ σκέπτεται, ὅτι ὕστερα ἀπὸ λίγο ἀπέρχεται τοῦ κόσμου. Ἔχει δυνατότητα μέσα σὲ λίγο χρόνο ν᾿ ἀπαλείψει τ᾿ ἁμαρτήματά του.

Ὅποιος πάλι εἶναι νέος, νὰ σκέπτεται τὸ ἄδηλο τῆς ἡμέρας τοῦ θανάτου.
Νὰ σκέπτεται, ὅτι πολλὲς φορὲς γεροντότεροι ἔμειναν, καὶ νεώτεροι πρὶν ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔφυγαν…

Ἡ ἀναβολὴ τῆς μετανοίας εἶναι κίνδυνος καὶ τρόμος. Ἡ μὴ ἀναβολὴ εἶναι ἀσφαλὴς σωτηρία…
Μὴ λές, «ἔχω καιρό». Διότι τέτοια λόγια πολὺ παροργίζουν τὸν Κύριο!

«Ὁ μὲν γέρων ἐννοείτω, ὅτι μικρὸν ὕστερον ἀπελεύσεται. Ἔξεστιν αὐτῷ ἐν βραχεῖ χρόνῳ τὸ πᾶν ἀπονίψασθαι.

Ὁ νέος πάλιν καὶ αὐτὸς τὸ ἄδηλον λογιζέσθω τῆς τελευτῆς, καὶ ὅτι πολλῶν πολλάκις πρεσβυτέρων μενόντων ἐνταῦθα, οἱ νέοι πρὸ αὐτῶν ἀπηνέχθησαν…
Ἐκ τοῦ ἀναβάλλεσθαι κίνδυνος καὶ φόβος.
Ἐκ δὲ τοῦ μὴ ἀναβάλλεσθαι σωτηρία δήλη καὶ ἀσφαλής…
Μὴ λέγε, ἔσται καιρός.Τοιαῦτα ρήματα σφόδρα παροργίζει τὸν Θεόν.»

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

... μια γενιά ευκολόπιστων ανθρώπων που κρέμονται από τα χείλη των αφεντικών τους...

 Πολλές αντιδράσεις για τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ μοιάζουν ψυχιατρικού χαρακτήρα. Καμία αντίρρηση για το δικαίωμα εκδήλωσης δυσαρέσκειας ή έκφρασης διαφωνίας με τις ιδέες του. Είναι η λογική της δημοκρατίας και δεν θα την αμφισβητήσουν όσοι είναι από καιρό -όπως ο συγγραφέας- θύμα περιθωριοποίησης και προκατάληψης. 

 Αυτό που προκαλεί ανησυχία είναι οι αποκαλυπτικοί τόνοι, οι άτακτες κραυγές, η λεκτική βία - προάγγελος της υλικής βίας - η πραγματική υστερία ορισμένων δηλώσεων ή συμπεριφορών. Ταινίες με τις απερίσκεπτες αντιδράσεις νεαρών Αμερικανών όλων των φυλών και τάξεων είναι πολύ δημοφιλείς στο Tik Tok,

Είναι κακό σημάδι. Κλαίνε από την ήττα, σκίζουν τα ρούχα τους, βρίζουν, φωνάζουν φράσεις χωρίς νόημα: τι θα γίνει με τη χώρα τους -και τη δική μας- όταν αυτή η εύθραυστη αλλά ολοκληρωτική γενιά είναι επικεφαλής, ανίκανη να αναγνωρίσει την ύπαρξη του άλλου και να φανταστεί ότι άλλες ιδέες από τίς δικές τους θα μπορούσαν να κερδίσουν; Σιωπηλοί κατά τη διάρκεια του Covid, αποδέχθηκαν κάθε περιορισμό συγκεκριμένης ελευθερίας χωρίς να πουν λέξη. σήμερα χάνουν το μυαλό τους για ένα εκλογικό αποτέλεσμα που είναι φυσιολογικό σε μια δημοκρατία. Έχουν χάσει κάθε κριτική αίσθηση, είναι μια γενιά ευκολόπιστων ανθρώπων που κρέμονται από τα χείλη των αφεντικών τους. Ένα φαινόμενο που πρέπει να αναλυθεί με ανησυχία, αφού χρειαζόμαστε ισορροπία, αυτονομία κρίσης, ελεύθερη αντίθεση ιδεών, έργων, μοντέλων, όχι αφορισμούς ή δαιμονοποιήσεις.

Παναγία Καστρέλλα (Χαλκιδική)

 Την περίοδο των εικονομαχιών, που οι οπαδοί του Θεόφιλου και των άλλων εικονομάχων αυτοκρατόρων, κατέστρεφαν κάθε τι ιερό και όσιο, εικονολάτρες χριστιανοί για να διασώσουν την ιερή αυτή εικόνα, την πέταξαν από τα κάστρα της Κωνσταντινούπολης στην θάλασσα.

Η εικόνα της Παναγίας που ονομάστηκε Καστρέλα, διότι πετάχτηκε από τα κάστρα ακολούθησε την πορεία της και κατέληξε στα δίχτυα ενός ψαρά στο χωριό Αφθώνη της νήσου Μαρμαρά. Ο ιερέας του χωριού παρέλαβε την ιερή εικόνα και την τοποθέτησε στην εκκλησία.

 Λίγο καιρό πριν την Μικρασιατική καταστροφή η εικόνα που αποτελούσε το κόσμημα της περιοχής, χτυπούσε και έπεφτε από τα χέρια όποιου την προσκυνούσε. Οι γηραιότεροι έλεγαν ότι το γεγονός αυτό ήταν κακό προμήνυμα για την καταστροφή που θα επακολουθούσε.Σήμερα βρίσκεται στην εκκλησία του χωριού Πυργαδίκια Χαλκιδικής.