Ένα ζήτημα, εκείνο τον καιρό είχε δημιουργήσει αρκετές εντάσεις στον εκκληστικό χώρο.
Παρόλο που διαφωνούσαν, θαύμαζα τα επιχειρήματα και των δυονών.
Κάποια στιγμή ο μητροπολίτης ανέβασε τον τόνο της φωνής του, κάνοντας τον π. Κοσμά να φύγει χωρίς να μιλήσει.
Είμαι βέβαιος πως αυτό που τον πίκρανε πιο πολύ δεν ήταν ότι του φώναξε ο Νικόλαος που αγαπούσε υπερβολικά αλλά ότι αισθάνθηκε ότι μπορεί και να μην ευσταθεί η άποψη του για το φλέγον εκκλησιαστικό ζήτημα.
Ο Μεσογαίας, ίσως και με ένα αίσθημα ενοχής, γυρίζει προς εμένα και μου λέει :
"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλός είναι. Είναι... πως να στο στο πω; Περπατάς σε ένα άγριο τοπίο στα κατσάβραχα και ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά σου ένα αγριολούλουδο.Αυτό είναι ο πάτερ Κοσμάς.
Δεν είναι της γλάστρας, είναι ένα αγριολούλουδο που το βλέπεις και αγαλλιάζει η ψυχή σου... "
Κοσμά ιερομονάχου πατρός ημών γενομένου, αιωνία η μνήμη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου