Τί κι αν το πέλαγος της αγάπης μας επιστρέφει πίσω σταγόνες;

  Σε έναν κόσμο κατακερματισμένο από τα πάθη και τις ανθρώπινες αδυναμίες, η πρόκληση δεν είναι να τον αλλάξουμε, αλλά να τον αντέξουμε. Οι άνθρωποι, πλασμένοι από χώμα και πνοή Θεού, φέρουν μέσα τους τόσο το κάλλος της θεϊκής εικόνας όσο και τη ρωγμή της πτώσης. Η συνύπαρξη με τον πλησίον δεν είναι ποτέ απλή, διότι δεν σχετιζόμαστε με αγγέλους, αλλά με υπάρξεις τρωτές, που κουβαλούν μέσα τους πληγές, ιδιοτροπίες, φόβους και ανασφάλειες. Το αίτημα για "διόρθωση" όλων αυτών φαντάζει όχι μόνο ουτοπικό, αλλά και επικίνδυνα αλαζονικό. Όποιος επιχειρεί να διορθώσει τον άλλον πριν διορθώσει τον εαυτό του, διακινδυνεύει να πέσει θύμα της ίδιας του της αυταπάτης.

  Η ανεκτικότητα, λοιπόν, δεν είναι στάση αδυναμίας, αλλά ανώτερη μορφή πνευματικής σοφίας. Είναι η εκούσια ταπείνωση μπροστά στο μυστήριο του άλλου· η αποδοχή πως ο κάθε άνθρωπος είναι ένας κόσμος ολόκληρος, ακατανόητος και συχνά αντιφατικός, που όμως καλούμαστε να αγαπήσουμε, όχι να ελέγξουμε. «Αγάπησε τον πλησίον σου ως σεαυτόν» δεν σημαίνει «φτιάξε τον κατά την εικόνα σου», αλλά «συν-χωρέσου με αυτόν μέσα στην κοινή μας ατέλεια».

  Η αχαριστία των ανθρώπων, όσο κι αν πληγώνει, είναι απόδειξη της τραγικότητας της ύπαρξης μας. Ο άνθρωπος ξεχνά εύκολα το καλό, όχι πάντα από κακία, αλλά συχνά από ψυχική φτώχεια. Περιμένοντας ανταπόδοση, στήνουμε παγίδες στον εαυτό μας· απογοητευόμαστε, πικραινόμαστε, κλεινόμαστε. Όμως η ανιδιοτελής προσφορά, εκείνη που δεν έχει βλέμμα στραμμένο προς την ανταμοιβή αλλά προς τον ουρανό, γίνεται δρόμος ελευθερίας και ειρήνης. Τί κι αν το πέλαγος της αγάπης μας επιστρέφει πίσω σταγόνες; Το μέγεθος της προσφοράς δεν εξαρτάται από την ανταπόκριση αλλά από την καρδιακή πρόθεση. Ο Θεός δεν ευλογεί το αποτέλεσμα, αλλά την προαίρεση.

Η αδικία, μέσα από το πρίσμα της θεολογίας, παύει να είναι αφορμή για παράπονο και γίνεται μέσο μεταμόρφωσης. 

Εκείνος που αδικείται χωρίς να ανταποδίδει, συμμετέχει μυστικά στον σταυρό του Χριστού. Γίνεται κοινωνός του πάθους Του και, κατ’ επέκταση, της δόξας Του. «Εάν μετ’ εμού κακουργείσαι, μετ’ εμού και δοξάζεσαι», λέγει ο Κύριος με τη σιωπή του επάνω στον σταυρό. Κάθε φορά που μας αδικούν και εμείς δεν ανταποδίδουμε, δεν μένουμε απροστάτευτοι· μας δικαιώνει ο Θεός. Και αυτή η θεία δικαίωση έχει τη βαρύτητα της αιωνιότητας, όχι την ελαφρότητα των επίγειων απολογισμών. 

 Ψυχολογικά, η αποδοχή των άλλων όπως είναι, αποτελεί μορφή ωριμότητας. Σημαίνει ότι έχουμε συμφιλιωθεί με τη δική μας ατέλεια και δεν απαιτούμε από τους άλλους κάτι που ούτε εμείς μπορούμε να δώσουμε τέλεια. 

Ο άνθρωπος που αγαπά χωρίς όρους, δεν σημαίνει ότι είναι αφελής· σημαίνει ότι έχει κατακτήσει την εσωτερική ελευθερία να βλέπει τον άλλον πέρα από τις πράξεις του, να τον αντικρίζει όχι όπως είναι, αλλά όπως τον οραματίζεται ο Θεός: ως πρόσωπο με απεριόριστη δυνατότητα μεταμόρφωσης.

 Η τέχνη της ζωής, λοιπόν, δεν είναι να φτιάξουμε τον κόσμο «κατ’ εικόνα» μας, αλλά να μάθουμε να αναπαυόμαστε εντός του, όπως είναι πληγωμένος, ατελής, τραχύς και άλλοτε τρυφερός. Ο δρόμος της συγκατάβασης δεν είναι δρόμος ήττας, αλλά νίκης· της ήρεμης νίκης του ανθρώπου που επέλεξε να ζήσει με εσωτερική γαλήνη, έστω και μέσα σε έναν κόσμο που δεν ανταποκρίνεται πάντα στην αγάπη του.

 Η πιο υψηλή μορφή ελευθερίας είναι να αγαπάς, να υπομένεις και να συγχωρείς, χωρίς να περιμένεις τίποτα.

Κούρος Αλέξανδρος