Της Αγίας Άννας στην Ίμβρο, τότε…

«Ο Πύργος είναι η εξοχή των Ιμβρίων. Δυο φιλόξενες αγκαλιές παραλίας, πελώριες.Για στολίδι έχει το εκκλησάκι της Αγίας Άννας.

Οι παραθεριστές το΄ χουνε συνήθειο να τη χαιρετάνε και να της μιλάνε. Είναι η δική τους Αγία. Το εκκλησάκι της βρίσκεται στην άκρη της αμμουδιάς. Είναι χτισμένο πάνω σε ένα ύψωμα μικρό κι από εκεί αγναντεύει το πέλαγο. Η Αγία ικετεύει την θυγατέρα της την Παναγιά για τους νησιώτες. Μόνο που καμιά φορά η ικεσία της μοιάζει να μη φτάνει ίσαμε τη κόρη της, αφήνοντας τους θαλασσινούς να δέρνονται από τις κάθε είδους φουρτούνες.

Είναι παραμονές της γιορτής της. Μέσα στο κατακαλόκαιρο. Ο Ιούλιος στο θρόνο του. Απόλυτος βασιλιάς να παρακολουθεί τους Πυργιώτες μαζεμένους στο εκκλησάκι για τη πρωινή λειτουργία.

Η θεία λειτουργία είναι για τους ανθρώπους αυτούς σαν επίσκεψη στο σπίτι της Αγίας. Nα τη τιμήσουν για τη γιορτή της. Δεν περνά από το νου τους οτι θα λείψουν από τούτο το ιερό πανηγύρι.

 Η «Aγιά ν- Άννα» είναι η προστάτιδα τους.
Οι ικεσίες και οι ευχαριστίες έφταναν στον ουρανό ταξιδεύοντας μέσα από το μοσχομυριστό θυμίαμα. Και καθώς αυτό γλιστρούσε μέσα από τα γαλάζια παράθυρα της εκκλησίας, βουτούσε στην αρμύρα της θάλασσας, έπαιζε με τον αφρό των κυμάτων και πάνω στα φτερά των γλάρων τραβούσε για τον ουρανό.

Οι νησιώτες τη γνώριζαν αυτή τη διαδρομή. Τη παρακολουθούσαν χρόνια τώρα με τα μάτια της ψυχής τους. Τα ψιθυρίσματα των κυμάτων και της ακρογιαλιάς συναγωνίζονταν με τους ψάλτες. Ποιο από τα δύο θα συνεπάρει τη ψυχή τους για πάνω, εκεί που αρμένιζαν στις θάλασσες ενός άλλου πελάγου. Εκεί που ο φόβος και το δάκρυ είναι ένας μακρινός αναστεναγμός.

Δεν ήταν ξέχωρα οι Άγιοι από τους ανθρώπους αυτούς. Συγγενείς τους λογάριαζαν, φίλους, γείτονες. Πώς φίλιωναν τον ουρανό και τη γη ήταν ένα θάμα. Ένα θάμα που στέριωνε την επιβίωση τους για πολλές γενιές.»

Δημήτρη Καραβασίλη, ''Αντριάνα το τζιβαέρι της Ίμβρου'', εκδ. Αρμός

πηγή