Σκέψεις για την ονομαστική μου εορτή

Σκέψεις του αδελφού Αλέξανδρου Κούρου επί τη ονομαστική του εορτή.Σκέψεις που αφορούν στον καθένα μας,σε όλα τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Η ονομαστική εορτή δεν είναι απλώς μια κοινωνική συνήθεια, ένα τυπικό αντάμωμα ευχών και χαμόγελων· είναι μια μυστική υπενθύμιση ταυτότητας, μια θεολογική ανάσα που ενώνει τον άνθρωπο με τον ουρανό μέσα από το πρόσωπο του αγίου του. Ο Άγιος Αλέξανδρος δεν είναι για μένα μια αφηρημένη μορφή από τα κατάστιχα της Εκκλησίας, αλλά ένας ζωντανός συνοδοιπόρος, ένας μάρτυρας και φύλακας του εσωτερικού μου αγώνα, μια αντανάκλαση του φωτός που αναζητώ να καθρεφτιστεί στη δική μου ψυχή.

Το όνομα, φορτισμένο με αιώνες προσευχής και μνήμης, λειτουργεί ως σφραγίδα· δεν είναι τυχαίο ούτε επιφανειακό. Είναι η κλήση σε μια αποστολή, σε μια μορφή ζωής που υπερβαίνει την καθημερινότητα. Όταν ακούω το «Χρόνια πολλά», μέσα μου αντηχεί το «Αλέξανδρε, φύλαξε, υπεράσπισε, αντιστάσου». Ο άγιος γίνεται υπόμνηση να γίνω «υπερασπιστής του ανθρώπου» απέναντι στην ίδια μου την πτώση, υπέρμαχος της αλήθειας σε μια κοινωνία που συχνά υποκύπτει στη λήθη του νοήματος.

Σε θεολογικό βάθος, η γιορτή αυτή είναι μνήμη της εν Χριστώ ζωής, μια υπενθύμιση πως ο δρόμος του αγίου δεν είναι μυθικός, αλλά βατός. Ο Άγιος Αλέξανδρος έζησε την ταπείνωση και την αλήθεια· το όνομά του διασώζει την ακτινοβολία της αγάπης που δεν διαλύεται από τον χρόνο. Στην ψυχή μου γίνεται παράκληση: «Μάθε κι εσύ, Αλέξανδρε, να αγαπάς με αυτή την καθαρότητα, να υπερασπίζεσαι με αυτή τη θέρμη».

Η εορτή μου με εισάγει στο μυστήριο της ταυτότητας: τι είναι ο εαυτός μου, αν όχι μια ατελείωτη αναμέτρηση με το φώς και το σκοτάδι; Το όνομα γίνεται το νήμα που με συνδέει με μια παράδοση μεγαλύτερη από μένα, μια αλυσίδα που ενώνει το άτομο με το συλλογικό, το πρόσκαιρο με το αιώνιο. Και ενώ η κοινωνία συχνά εκλαμβάνει την ονομαστική εορτή σαν μια κοσμική αφορμή για συναναστροφή, εγώ τη βιώνω σαν ευκαιρία αυτογνωσίας: να σταθώ ενώπιον του Αγίου, να δω κατάματα αν ακολουθώ τα ίχνη του ή αν χάνω τον δρόμο στη σιωπή των παθών.
Η στιγμή αυτή με διαπερνά με την τρυφερή αλλά και αυστηρή της οξύτητα. Είναι μια εσωτερική αναμέτρηση με το ερώτημα: 

«Ανταποκρίθηκες ως τώρα στο όνομά σου; Ή απλώς το κουβαλάς ως ετικέτα;» 

Το όνομα είναι ευλογία αλλά και ευθύνη· είναι δώρο αλλά και σταυρός. Και όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο κατανοώ ότι η εορτή δεν είναι για να δεχθώ απλώς ευχές, αλλά για να δώσω εγώ την ευχή του βίου μου στους άλλους: να γίνω φώς, θέρμη, παρηγοριά, υπεράσπιση.

Η εορτή είναι μια ποιητική στιγμή μέσα στον χρόνο· μια αναλαμπή που με βγάζει από τη μηχανική ροή των ημερών. Είναι σαν να ανοίγει ο ουρανός για λίγο και να αφήνει να στάξει μέσα μου το μυστήριο της αιωνιότητας. Οι λέξεις, τα βλέμματα, οι χειρονομίες αυτής της ημέρας μεταμορφώνονται σε σύμβολα· κάθε «χρόνια πολλά» είναι προφητεία, κάθε χαμόγελο είναι υπόσχεση πως η ζωή μπορεί να έχει νόημα.

Η ονομαστική εορτή με συνδέει με τη συλλογική μνήμη και την παράδοση του τόπου μου. Σε έναν κόσμο που αποδομεί συνεχώς τα νοήματα, η γιορτή αυτή γίνεται πράξη αντίστασης· διασώζει τη μνήμη, την κοινότητα, την ταυτότητα. Δεν είμαι ένας μεμονωμένος αριθμός· είμαι κρίκος μιας αλυσίδας που πηγαίνει πίσω στον χρόνο, στους πατέρες, στους αγίους, στη ζωντανή συνέχεια του γένους.
Έτσι, η ονομαστική μου εορτή δεν είναι απλώς μέρα γιορτής· είναι μέρα κρίσης και υπόσχεσης. Κρίσης για το ποιος είμαι και υπόσχεσης για το ποιός καλούμαι να γίνω. Είναι μια σιωπηλή λειτουργία μέσα στην καρδιά, όπου ο Άγιος Αλέξανδρος δεν με χειροκροτεί αλλά με προτρέπει· δεν με επαινεί αλλά με καλεί.
Κι εγώ, μέσα από αυτή τη μέρα, δεν θέλω να αρκούμαι στο να ακούω ευχές· θέλω να γίνομαι εγώ η ευχή. Να αφήνω πίσω μου ίχνη αλήθειας, αγάπης και υπεράσπισης· να είμαι Αλέξανδρος όχι μόνο κατ’ όνομα, αλλά και κατ’ ουσίαν.