Το 1943-44, η Κόκκινη Τρομοκρατία τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, δέν σταματοῦσε για τίποτε και ποτέ. Τίς ημέρες πού οἱ Γερμανοί δολοφονούσαν εκατοντάδες ανθρώπους, καί ἔκαιγαν τά χωριά τῆς Ἐπαρχίας Καλαβρύτων, ο ΕΛΑΣ αντι να πολεμήσει τους Γερμανούς και να προστατεύσει τον λαό, δολοφονούσε Έλληνες αμάχους!
«...Περνάω ἀπό τά Καλάβρυτα παραμονή (σ.σ. δηλαδή στίς 12 Δεκεμβρίου 1943) τοῦ Καψίματος, τῆς Καταστροφῆς. Διανυχτερεύω στά Σουδενά. Ἤμουνα μέ τή Χριστίνα τοῦ Πολίτη ἀπό τό Αἴγιο καί μέ μιά Καίτη –ὄχι ἀπό τό Αἴγιο. Αὐτές πήγαιναν γιά τό Ἀρχηγεῖο. Τό τάγμα τό δικό μας –τό «Αἰγιαλείας» τό λεγόμενο– εἶχε προωθηθεῖ στά Κλουκινοχώρια, στήν Περιστέρα.
Α! Τώρα θυμήθηκα καί τοῦτο: Στά Καλάβρυτα πού περάσαμε, συναντιόμαστε μέ μιά ὁμάδα κρατουμένων, δώδεκα ἤ δεκατρεῖς, καί τούς πήγαιναν τρεῖς τέσσερις [ἀντάρτες]. Ἀνεβαίνουμε στά Καλάβρυτα ἀπό πάνου, ἦταν ἕνα μαντρί καί μιά βρυσούλα. Ἐκεῖ σταματήσαμε στή βρύση.
Τούς παίρνουν ἐκείνους τούς πάνε πιό κάτου.
Μοῦ λέει ἡ Καίτη ἐμένα: -«Ἡρακλῆ, θά πᾶμε κάτου;»
-«Ὄχι», μοῦ κάνει νόημα ἡ Χριστίνα τοῦ Πολίτη, ἡ ὁποία βέβαια ἦταν σκληρή κομμουνίστρια.
Μοῦ κάνει νόημα λοιπόν: μήν πᾶς.
Περάσαν λίγα λεπτά, ἀκοῦμε κάτι ριπές.
-«Γι’αὐτό σοῦ εἶπα νά μήν πᾶς», μοῦ λέει ἡ Χριστίνα.
-«Τί ἔγινε;» τῆς λέω.
-«Τούς σκότωσαν», μοῦ λέει."
(σ.σ. τυχεροί, αν πράγματι τους δολοφόνησαν με σφαίρες, και δεν τους έσφαξαν όπως εκαναν συνήθως)
(Πηγή: «ΜΙΑ ΑΛΥΣΙΔΑ ΜΝΗΜΕΣ», Γιάννης Πριόβολος, Ἀλφειός, σελ. 101).
Την επομένη, 13 του μηνός, οἱ Γερμανοί, όταν ετοιμάζονταν να δολοφονήσουν τους Καλαβρυτινούς στό χωράφι τοῦ Καππῆ, φοβοῦνταν, επίθεση του ΕΛΑΣ, και, εἶχαν ἀναπτύξει στούς γύρω λόφους ἑκατοντάδες στρατιῶτες μέ βαριά ὅπλα.
Ο ΕΛΑΣ ὅμως ἦταν ἄφαντος! Άφησε τούς Γερμανούς ἀνενόχλητους νά ξεσπάσουν ἐπάνω στόν ἄμαχο πληθυσμό, τόν ὁποῖον μαζί μέ τό ΕΑΜ και την ΟΠΛΑ εἶχε ἐκθέσει με την απάνθρωπη δολοφονία των 3 τραυματιών Γερμανών στρατιωτών στα Καλάβρυτα τον Οκτώβριο και των 80 περίπου αιχμαλώτων στον Χελμό στις 7 Δεκεμβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου