Ἂν ὁ μεγάλος μας ἔρωτας ἦταν ὁ Θεός, τίποτε δέν θά ἐμπόδιζε,νά Τόν ἔχουμε πάντα στό κέντρο τῆς καρδιᾶς καί τοῦ μυαλοῦ

Ἐντύπωση προκαλεῖ ὅτι μᾶς προσκαλεῖ σὲ μέγα δεῖπνο ὁ Θεός, ἀλλὰ ἐμεῖς προσπαθοῦμε πάσῃ θυσία νὰ τὸ ἀποφύγουμε. Ἐκεῖνος μᾶς ὑπόσχεται χαρὰ καὶ καλοπέραση, ἐμεῖς, κολλημένα στὰ δικά μας, προτιμᾶμε τὴ μιζέρια μας. Καὶ οἱ δικαιολογίες μας; Πραγματικὰ γιὰ κλάματα. Προφασιζόμαστε δουλειές, φροντίδες καὶ διάφορα (Κυριακὴ ΙΑ΄ Λουκᾶ).

 Ἀνάμεσα στὶς «σημαντικές» αἰτίες ποὺ προβάλλουμε γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν ἀποχή μας ἀπὸ τὸ πλούσιο καὶ πανευφρόσυνο τραπέζι τοῦ Θεοῦ, εἶναι καὶ τὸ «γυναῖκα ἔγημα». Ἡ οἰκογένεια. Οἱ μέριμνες γιὰ τὴ συντήρηση καὶ τὴν προκοπή της δὲν μᾶς ἀφήνουν περιθώριο γιὰ ἐνασχόληση μὲ τὸν Θεό.

Ἡ οἰκογένεια ὅμως μᾶς δόθηκε γιὰ καλό. Ἔπλασε ὁ Θεὸς τὴν Εὔα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ τὴν ἔφερε μπροστά του γιὰ νὰ τὸν βοηθάει στὸν μεγάλο σκοπό του, ὄχι νὰ τὸν ἐμποδίζει. Νὰ τὸν συντροφεύει στὴ μεγάλη του προσπάθεια γιὰ τὴ θέωση. Τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς δύο νὰ κάνουν παιδιὰ καὶ νὰ τὰ χαίρονται. Νὰ τὰ ἔχουν συνοδοὺς στὴν πορεία τους πρὸς τὸν ἔσχατο προορισμό τους, νὰ φτάσουν ὅλοι μαζὶ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Πῶς γίνεται τώρα ἐμεῖς νὰ τὰ βλέπουμε ὅλα ἀντίστροφα; Νὰ θεωροῦμε κατάρα τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ; Καὶ τὴν οἰκογένεια ἐμπόδιο στὸ κάλεσμά του νὰ τὸν συναντήσουμε πρόσωπο πρὸς πρόσωπο, νὰ βρεθοῦμε σὲ μιὰ σχέση ἄμεσης κοινωνίας καὶ ἀληθινῆς ἀγάπης μαζί του; Θέτουμε ἀμέσως δυὸ εὐλογημένες πραγματικότητες, τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν Θεό, σὲ ἄμεση ἀντίθεση, σὲ σχέση ἀποκλεισμοῦ μεταξύ τους. Κάποιο λάθος γίνεται σίγουρα ἀπ’ τὴν πλευρά μας.

Λέει κάπου ὁ Χριστός: «Ὅπου ἐστὶν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν» (Ματθ. 6,21). Τί μᾶς λέει ὁ Χριστός; Τί ἀγαπᾶτε πιὸ πολύ; Σὲ τί ἔχετε προσκολληθεῖ περισσότερο; Ποιὸς θεωρεῖτε ὅτι εἶναι ὁ θησαυρός σας; Ἐκεῖ θὰ εἶναι στραμμένη καὶ προσκολλημένη καὶ ἡ καρδιά σας. Σὲ ὅ,τι θεωρεῖτε σπουδαιότερο καὶ λαχταρᾶτε περισσότερο. Αὐτὸ θὰ γίνει κέντρο τῆς ζωῆς σας, ὑπέρτατος σκοπός. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ θὰ παίρνουν σειρὰ προτεραιότητας τὰ ὑπόλοιπα.

Εἶναι λοιπὸν ὁ Θεὸς τὸ πρῶτο ποὺ ζητάμε στὴ ζωή μας; Θὰ προσαρμοστοῦν τότε ὅλα πρὸς αὐτόν. Τίποτε δὲν θὰ μᾶς ἐμποδίσει ἀπὸ τὸ νὰ πράξουμε ὅσα μᾶς ζητεῖ ὁ Θεός. Κερδίζει μήπως περισσότερο ἡ οἰκογένεια τὸ ἐνδιαφέρον μας, τὴν ἀπόλυτη ἀγάπη μας; Θὰ προσκολληθοῦμε τότε ἀποκλειστικὰ σ’ αὐτὴν καὶ δὲν θὰ βροῦμε ποτὲ χρόνο καὶ διάθεση γιὰ τίποτε ἄλλο.

Πῶς γίνεται ὅμως μὲ τὸν ἐρωτευμένο ἄνθρωπο; Ἀσχολεῖται μὲ ὅλα, ἀλλὰ ποτὲ δὲν φεύγει ἀπ’ τὸ μυαλό του τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπάει. Καὶ μάλιστα χωρὶς νὰ κάνει τὴν παραμικρὴ προσπάθεια γι’ αὐτό. «Ὁ ὄντως ἐρῶν ἀεὶ τὸ τοῦ φιλουμένου πρόσωπον φαντάζεται». Ὅ,τι κι ἂν κάνει, δὲν τὸν ἐμποδίζει νὰ ἀγκαλιάζει μέσα του γεμάτος εὐχαρίστηση τὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο (ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος). Ἂν ὁ μεγάλος μας ἔρωτας ἦταν ὁ Θεός, τίποτε δὲν θὰ ἐμπόδιζε, οὔτε οἱ φροντίδες τῆς οἰκογένειας οὔτε κάτι ἄλλο, νὰ τὸν ἔχουμε πάντα στὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ μυαλοῦ μας.

Δὲν εἶναι ὅτι οἱ πολλές μας φροντίδες δὲν μᾶς ἀφήνουν χρόνο γιὰ τὸν Θεό. Μᾶς δίνει ἄφθονο χρόνο, μιὰ ὁλόκληρη ζωή, ὁ Θεός. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι δὲν τοῦ δίνουμε προτεραιότητα στὴν καρδιά μας.
Θὰ νιώσουμε ἄραγε ποτὲ τὴν πρέπουσα διάθεση, ἀγάπη, ἔρωτα γι’ αὐτόν;

π. Δημητρίου Μπόκου