Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Φώτη Πήττα-Από το ημερολόγιο ενός μάρτυρα του κυπριακού αγώνα


Πέμπτη  10-1-57
Με συνέλαβεν ή Αστυνομία (...) ή ώρα 4 π.μ. Ξυλοκόπημα από τις 5 π.μ. - 11 π.μ. στον σταθμόν Αμμοχώστου. Το απόγευμα 3-5 και 9-11 μ.μ. ξυλοκόπημα. Ντίαρ, Λίγκουιτ, Ρόμαν (Μάριος), Όσμάν και άλλοι (Σ.Σ. οι βασανισται είναι "Αγγλοι και Τούρκοι). Ήμερα φρίκης, αγωνίας, πόνου. Σπάσιμο πλευρών. Παράλυσις δυνάμεων. Ουραιμία. Κρύο.
Παρασκευή  11-1-57
Δεν μπόρεσα να σκεπασθώ με τις πατανίες (κουβέρτες) από άπώλειαν δυνάμεων. Φρικτοί πόνοι. Ξυλοκόπημα από 8-10 π.μ. και 3-5 μ.μ. Δεν έφαγα τίποτε από την Τετάρτη. Μόνο νερό. Με δυσκολία περπατώ. Με πολλές προσπάθειες σηκώνομαι. Μέρα και νύκτα γογγύζω από τους πόνους. Κάθε κίνησι και γογγυσμός. Ξαπλωμένος με μαξιλάρι ψωμιά. Τραβώ με το χέρι τα μαλλιά μου, για να σηκώσω την κεφαλή μου.
Σάββατον  12-1-57
Ή νύκτα πέρασε με φοβερούς πόνους και αγωνία (...)· Από τις 8-10 π.μ. με ξυλοκόπησαν άγρια...Κυριακή  13-1-57(...) Ακούω την καμπάνα του αγίου Γεωργίου Έξορινού να κτυπά. Ή καρδιά μου κτυπά, αναγαλλιάζει. Παρακαλώ τον Παντοδύναμο να με βοη­θήσει, να μου δώσει κουράγιο και θάρρος για να μπορέσω να άνταπεξέλθω στο μαρτύριο. Παρακαλώ να με ενδυναμώσει. Να με αξιώσει να ιδώ την Κύπρο μας ελεύθερη. Ήμερα αγωνίας. Το απόγευμα μπαίνουν στο κελλί, με φοβερίζουν.
Δευτέρα  14-1-57
Την Κυριακή, χθες (...) έκανα το τάμα μου. Μια λαμπάδα ίση με το ανάστημα μου. Νύκτα τρόμου και αγωνίας (...). Ξυλοκόπημα από τις 8-10 π.μ. και 3-5 μ.μ. Πάλιν σχεδόν νηστικός. "Ενα γάλα, γιαούρτι και νερό. Προσευχή.
Τρίτη 15-1-57
Μια νύχτα, που θα την θυμάμαι σ' όλη μου τη ζωή (...)· Στίς 11 μ.μ, με πήραν στο γραφείο, οπού βρήκα ο,τι μου είπαν. Δυο ηλεκτρικούς προβολείς, πολύ ίσχυρας εντάσεως. Με υποχρέωσαν να κάθομαι μέχρι τη ροδοδάκτυλη αυγή μπροστά σ' αυτούς. Σέ απόσταση 12-15 ιντσών. Ζέστη. Με ψήσανε σιγά-σιγά. Τα χείλη μου σχημάτισαν κρούστα.
Τετάρτη 16-1-57
Ό ίδρωτας τρέχει αδιάκοπα. Αισθάνομαι ισχυρούς πονοκεφάλους. Μου περιγράφουν σκηνές φρίκης. Πώς θα με κρεμάσουν κ.λπ. Απώλεια αισθήσε­ων. Με περιλούουν νερό. Συνέρχομαι. Με μεταφέρουν στο κελλί μου δυο Τούρκοι επικουρικοί, υποβαστάζοντας με από τις μασχάλες. Όλη μέρα την Τρίτη δεν με άφησαν να κοιμηθώ. Τρίτη και Τετάρτη ήμερες τρόμου, ανα­κρίσεων και αγωνίας.
Σάββατο  19-1-57
(...) Οί ανακρίσεις συνεχίζουν νυχθημερόν. Ή καμπάνα κτυπά στην εκ­κλησία του "Αη-Γιώργη. Προσεύχομαι, παρακαλώ, ευχαριστώ.«· 
Κυριακή 20- 1-57
Με ξύπνησε το χαρμόσυνο σήμαντρο της εκκλησίας. Προσεύχομαι, αρχί­ζω να ψάλλω. Ό,τι ήξερα κι ό,τι μπορούσα να θυμηθώ από τη Θεία Λειτουρ­γία. Το απόγευμα τραγουδούσα πατριωτικά άσματα.
Τρίτη 22-1-57
(...) Καθώς με βγάζουν το πρωί και μεσημέρι (...) και το βράδυ, ακούω τις γοερές κραυγές άνακρινομένων προσώπων. Ασφαλώς τους κτυπούν με τον ίδιο κτηνώδη τρόπο πού με κτύπησαν και μένα.
Πέμπτη 24-1-57
Πληροφορούμαι ότι φονεύθηκε ό Μάρκος Δράκος, ένας από τους καλύτε­ρους αγωνιστές. Με λυπεί αυτό κατάκαρδα, άλλα και δεν χάνω το θάρρος και τις ελπίδες μου. Πιστεύω στην έλευθερίαν της Κύπρου, αργά ή γρήγορα θα 'ρθεί.
Σαββατο- 26-1-57
Κτυπώ τον τοίχον του διπλανού κελλιού. Δίδω το σύνθημα και το τραγού­δι αρχίζει, όπως και τις άλλες μέρες. Όλα περνούν μονότονα και πληκτικά. Πάλι κτυπά ή καμπάνα για τον εσπερινό.
Κυριακή 27-1-57 
Μετά από τα πρωινά τροπάρια καί ψαλμούς πού γνώριζα, άρχισα να σκέφτομαι να σχεδιάσω κάτι. στον τοίχο. Συλλαμβάνω την ιδέα. Ή Ελευ­θερία με το σπαθί ξεγυμνωμένο και τη σημαία ψηλά.Πέμπτη 31-1-57Ανοίγει ή πόρτα, όπως συνήθως, τρίζουν οι αμπάρες. Παίρνω τη σούπα μου από λουβάνες, κρεμμύδια κ.λπ. Μετά από λίγο ανοίγει ξανά ή πόρτα και μου λένε να ετοιμασθώ (...). Μου βάζουν τις χειροπέδες (με παίρνει το παράπονο), με ανεβάζουν στο αυτοκίνητο καί με μεταφέρουν στην Κοκκινοτριμιθιά. Νέα ζωή. Γνωστοί και άγνωστοι. "Εληξε το μαρτύριο Αρχίζει νέο.

Από το βιβλίο του Ν.Π. Βασιλειάδη, Εθνομάρτυρες του Κυπριακού "Επους 1955-59, εκδ. Αδελφ. Θεολόγων «Ό Σωτήρ», Αθήνα
μεταφορά στο διαδίκτυο  www.proskynitis.blogspot.com

1 σχόλιο: