Παναγία η Λιμνιά και η εύρεση της θαυματουργής εικόνας της

Του Θεοκλήτου Μοναχού Διονυσιάτη

Στα   χίλια   πεντακόσια   εξήντα   περίπου, -όταν σουλτάνος ήταν ό Σουλεϊμάν ό λε-. γόμενος μεγαλοπρεπής, ένα καράβι τούρ­κικο έπλεε στα μέρη της Κασσάνδρας, κατευ­θυνόμενο προς τη θαλάσσια περιοχή της Χαλ­κίδας. Μεταξύ του τούρκικου πληρώματος ήταν και   ένας   χριστιανός   ναύτης   σέ  περασμένη ηλικία πού κατείχε τη θέση του   λοστρόμου   μέσα   στο καράβι,  τον  έλεγαν  Δημητρό και καταγόταν από τα Μπουγάζια. Το καράβι είχε πλώρη προς τη Σκιάθο με φουσκωμένα  τα πανιά του από το σορόκο που φύσαγε. Ρόδιζε ή αυγή και ή σορο­κάδα άρχισε να πέφτει, ο­πότε ό λοστρόμος Δημητρός έδωσε   παράγγελμα   να   ρί­ξουν τις βάρκες στη θάλασ­σα για να ρυμουλκήσουν το καράβι.  Ξαφνικά,  βλέπει ό γερο-Δημητρός   να   επιπλέει πάνω στα κύματα ένα μεγά­λο εικόνισμα στο πλάϊ του καραβιού.Ό   ευλαβής   χριστιανός λοστρόμος  δεν  χάνει  ώρα.Αμέσως μπαίνει σε μια φελούκα (μικρή βάρ­κα), σηκώνει από τη θάλασσα την Ιερή Εικόνα, 95 εκατοστά υψος και 65 πλάτος, γονατιστός κάνει το σταυρό του, προσκυνάει και ασπάζε­ται με ευλάβεια τη Μητέρα του Θεοΰ, την Παναγία. Ανεβάζει την Εικόνα στο καράβι καί, σαν δουλευτής στον καπετάνιο Μεχμέτ,την παραδίνει σ' αυτόν κι ό άσεβης την άφήνει ανάποδα στην κάμαρη, στη πρύμνη



Από τη στιγμή που ανεβάστηκε ή ιερή Ει­κόνα στο καράβι, σηκώθηκε ένας δυνατός αέρας γρέγος και τραμουντάνα. Τριζοβολούνε τ' άλμπουρα, τα πανιά κολπώνονται, το καρά­βι σχίζει με ταχύτητα τα πέλαγα, ή πλώρη ση­κώνει αφρούς και ή πρύ­μνη αφήνει άσπρες λωρί­δες. Οί γλάροι φτεροκο­πούν και διαγράφουν «αί­νους στο γαλάζιο τον ου­ρανού», τα δελφίνια παί­ζουν στα κύματα και οι ναύτες, χωρίς να ξέρουν το γιατί, αφήνουν ευφρόσυ­νους αμανέδες ν' ακουσθούν μέσα στα πέλαγα. Ή Θεο­τόκος Μαρία, με αόρατη αγγελική συνοδεία και ύμνωδία, συνεκάλεσε την άλογη και έλλογη κτίση σε δοξο­λογία του Τριαδικού Θεού, με τον τρόπο του κάθε κτί­σμα, κατά αναλογία με τη γνώση ή την άγνοια του,ό λοστρόμος με τον ευσεβή ψαλμό στο στόμα και οι ", δυστυχείς  ασεβείς  ναύτες  με  ο,τι  θεωρούσαν ότι ευχαριστεί το Θεό τους.
  Το Ιστιοφόρο έπλεε στον προορισμό του με τους ανύποπτους ναύτες για το ποιο ήταν το θέλημα της Παναγίας. Παρέκαμψε τις νήσους Σποράδες, πέρασε στον Ευβοϊκό κόλπο και έ­βαλε πλώρη για την Χαλκίδα. "Ομως, μόλις.βρέθηκε το καράβι κάτω από την τοποθεσία που είναι τώρα ή Λίμνη, ή θάλασσα τελείως αφύσικα γαλήνεψε απότομα κι έπεοε σε τέλεια άπνοια. Το ιστιοφόρο ακινητοποιήθηκε. Όποτε ό Τούρκος κατεπάνιος δίνει εντολή να ρίχτουν πάλι οι βάρκες για να ρυμουλκήσουν το καράβι. Και όταν έφθασε υστέρα από ώρες κάτω από το άγριωπό βουνό της Ευβοίας Καντήλι, που οι απότομοι βράχοι του κατεβαίνουν από την πλευρά αυτή μέχρι βαθιά στη θάλασσα, ξέσπασε ξαφνική καταιγίδα, τελείως και αυτή αφύσικη. Σηκώνονται απειλητικά κύματα και κόντρα άνε­μος, που σπρώχνουν το σκάφος με κατεβασμένα πανιά κάτω από τη Λίμνη, ένω ό καπετάνιος και οι ναύτες έχουν περιέλθει σε απόγνωση.
  Και εδώ «βουλή Θεού έτελείτο», όπως λέγει ό υμνητής των θαλασσίων περιπετειών Όμη­ρος. Πράγματι, ένω το ιστιοφόρο βρισκόταν κάτω από τη Λίμνη, ή τρικυμία σταματάει και ή θάλασσα γαληνεύει, παρά τους φυσικούς νόμους. 'Αλλά τη θέληση της Θεοτόκου, πού εκδηλωνόταν με τα φυσικά στοιχεία, για να βγάλουν την ιερή Εικόνα Της εκεί, δεν την κατάλαβαν ακόμα. Γι' αυτό νέα απόπειρα να κατευθυνθεί το καράβι στον αρχικό προορισμό του πάλι απέτυχε. Γιατί στο ίδιο σημείο, στο Καντήλι, νέα καταιγίδα ξεσπάει πιο απειλητική από την προηγούμενη και μη θέλοντας το καράβι παρασύρεται πάλι στη Λίμνη.
 Ό ευλαβέστατος γέρο-Δημητρός, ό λοστρόμος, έπι τέλους φωτίστηκε. Κατάλαβε τη γλώσ­σα με την οποία μιλούσε ή Θεοτόκος. Παρου­σιάζεται λοιπόν στον Τούρκο καπετάνιο και του εκθέτει την πεποίθηση του, ότι δεν θα απαλλα­γούν από τους κινδύνους, αν δεν αφήσουν την Εικόνα έκεί. Όποτε ό ασεβής Μεχμέτ συγκατατίθεται και ειδοποιούν το χωριό, πού ήταν τότε λίγα χιλιόμετρα από την παραλία στα Καστριά.
 Κατέβηκαν για να παραλάβουν την ιερή Ει­κόνα ιερείς πλαισιούμενοι από πολύ λαό, με έξα-πτέρυγα, Σταυρούς και λαμπάδες, οι προύχοντες του χωριού και γέροντες ευλαβείς, στους οποί­ους ό ευσεβής λοστρόμος Δημητρός παρέδωσε την Εικόνα της αχράντου και άειπαρθένου Θεο­τόκου, σαν ατίμητο θησαυρό για το χωριό τους,πού τη δέχτηκαν με περισσή χαρά και κατάνυ­ξη. Και για να φανεί τρανότερα το θαύμα της Παναγίας, μόλις άποτέθηκε στη στεριά ή θεία Εικόνα, ή θάλασσα αμέσως ηρέμησε και ακο­λούθησε ένα φρέσκο μαϊστράλι, πού πήρε κατάπρυμνα το ιστιοφόρο με κολπωμένα τα πανιά του κατ ευθείαν για τον προορισμό του. Και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και οι σκοτισμένοι Μωα­μεθανοί έδόξασαν τι] Δέσποινα του κόσμου και Κυρία Θεοτόκο για τα θαυμάσια Της. 
  Κι ένω το καράβι έσχιζε με ούριον άνεμο τη θάλασσα, οι άρχοντες του χωριού συνόδευαν την Ιερή Εικόνα της Θεομήτορος φερόμενη από ιερείς, προπορευόμενων των έξαπτερύγων, των λαβάρων, των φανών και του αγίου Ευαγγελί­ου, πού κρατούσε ιερεύς. "Οταν έφθασαν στον ιερό Ναό της Μητέρας της Θεοτόκου αγίας Άννας, πού ήταν κοντά σ' ένα άλσος από γέρι­κες δρυς, πλατάνια, κυπαρίσσια και ύψηλόκορμα πεύκα, απόθεσαν σ' ένα προσκυνητάρι την ιερή Εικόνα, έψαλλαν Παράκληση και Δοξολο­γία και προσκύνησε όλος ό λαός, ευχαριστών­τας γονυκλινώς τη χάρη Της για τη θεία δωρεά.
  Την επομένη, όμως, ημέρα, όταν μαζί με τους Ιερείς οι χριστιανοί άνοιξαν τον ιερό Ναό για να προσευχηθούν, παρετήρησαν με φρίκη και τρόμο ότι η Εικόνα της Παναγίας είχε εξαφανιστεί κατά τη νύχτα. Αναστατώθηκε όλο το χωριό και όλοι οι χριστιανοί βγήκαν στα βουνά και στους λόγγους ψάχνοντας τρεις μέρες και τρεις νύχτες παντού, σε έξωκκλήσια να τη βρούνε, αλλά πουθενά ή Εικόνα.
  Όμως, ένας τσοπάνος —φαίνεται πώς θα ήτανε καθαρός χριστιανός- πού είχε το μαντρί του στους βράχους, ανατολικά επάνω από τη Λίμνη, είδε τη νύχτα ένα φως κάτω στην πεδιά­δα και το πρωΐ κατέβηκε και είδε τρομαγμένος την αγία Εικόνα στο μέσον των βράχων, έκεί πού είναι σήμερα χτισμένος ό Καθεδρικός Ναός της Λίμνης, κι εμπρός της μια καντήλα να φέγ­γει. 'Αμέσως έστειλε μήνυμα στο χωριό, ότι ή σεπτή Εικόνα βρίσκεται στη Λίμνη, και όλο το χωριό με το ιερατείο κατέβηκαν και την παρέ­λαβαν με πολλή ευλάβεια και την μετέφεραν και την απόθεσαν πάλι στο Ναό της αγίας Άννας.