Η...''μετα-ταμπουική'' εποχή μας

Τά ταμπού κάποτε λειτουργοῦσαν ὡς ἕνα εἶδος ἀναγκαστικῆς ἄσκησης. Οἱ ἄνθρωποι μάθαιναν νά ἀσκοῦν καί νά ἐλέγχουν τά πάθη τους, διότι τό ἐπέβαλε ἡ κοινωνία καί ὁ παραδοσιακός τρόπος ζωῆς. Ἔμπαιναν στόν γάμο γυμνασμένοι καί ἱκανοί νά συγκρατοῦν τίς ἄτακτες ὁρμές τους. Κάποιες παραδεδομένες ἀρχές, ὅπως ὁ σεβασμός, ἡ ντροπή,  ἡ χειρωνακτική ἐργασία, τά ἤθη καί τά ἔθιμα κρατοῦσαν τίς οἰκογένειες σέ μία ἰσορροπία καί ἁρμονία.

Σήμερα, στή... μετα-ταμπουική ἐποχή μας, στήν ἐποχή τοῦ πανσεξουαλισμοῦ, καμία κοινωνική δύναμη δέν μπορεῖ νά φρενάρει τίς ἀχαλίνωτες ὁρμές. Ζοῦμε τό ἀνεξέλεγκτο τῶν παθῶν. Ἀσυγκράτητοι καί συχνά πληγωμένοι προσερχόμαστε στόν γάμο, δηλαδή, στό στένεμα πού ἐπιτάσσει ἡ οἰκογενειακή ζωή. Μέ αὐτούς τούς ρυθμούς προδιαγράφουμε τήν καταδίκη μας. Ἄν δέν ἐγκολπωθοῦμε τόν θεληματικό πλέον ἀσκητισμό, ἀργά ἤ γρήγορα, θά γκρεμίσουμε τίς στενωπούς τῆς οἰκογένειας σέ μία ἀναζήτηση πολυτάραχων ἐμπειριῶν.
Τώρα πού καταργήθηκαν οἱ γήινες ἀντιστάσεις μόνο σέ οὐράνιες ἐπεμβάσεις ἐλπίζουμε. Διαφορετικά, οἱ διαρρηγμένες καί «τσακισμένες» σχέσεις θά ἀλληλοδιαδέχονται ἡ μία τήν ἄλλη μέ ἀποτέλεσμα νά πληγώνονται ἀνεπανόρθωτα οἱ ψυχές μας. Ὅταν κάποιος εἶναι ἐπιρρεπής στό ἀλκοόλ, δέν θεραπεύεται ἄν τόν συνοδεύσεις σέ μία ταβέρνα. Ἐκεῖ θά φουντώσει τό πάθος, θά ἀναζωπυρωθεῖ ἡ δίψα του γι' αὐτό. Ἀντιστοίχως, ὅταν κάποιος δέν μπορεῖ νά ἀντισταθεῖ στό ἄλλο φύλο κάι ἱκανοποιεῖ δίχως ἀναβολή τίς ὁρμές του, αὐτές δέν μειώνονται μέσα στόν γάμο ἀλλά αὐξάνονται. Ζώντας ἔτσι, εἶναι φύσει ἀδύνατον νά φρενάρει καί νά κορέσει τήν ὁρμή του. Θά ἀναζητᾶ κι ἄλλες διεξόδους.
Τό πάθος, ὅταν δέν ἐλέγχεται, διεκδικεῖ μανιωδῶς ὅλο καί περισσότερο χῶρο, βαθύτερη ἱκανοποίηση. Εἶναι ἀπό τή φύση του ἀκόρεστο καί ἀχόρταγο.
Ἡ ἀσκητική τῆς Ἐκκλησίας, κατευθύνοντας τήν ὁρμή μας πρός τόν Θεό καί τόν πάσχοντα συνάνθρωπο, τήν ἐξυγιαίνει. Σέ χώρους ἀνιδιοτελοῦς προσφορᾶς ἡ οἰκογένεια λειτουργεῖ ἀγαπητικά καί θεραπευτικά, δημιουργικά καί λυτρωτικά γιά τά μέλη της. Σήμερα, πού τόν πόθο μας τόν στρέψαμε σέ χώρους ἰδιοτέλειας, ζοῦμε τό δράμα τῶν παράλληλων σχέσεων, τῶν  ὁμόφυλων σχέσεων, τῶν χωρισμένων γονέων, τῶν πληγωμένων παιδιῶν. Εἶναι ἀναμενόμενο. Ἕνας ἐμπαθής πού μπαίνει στόν γάμο, μοιάζει μέ τόν ἀλκοολικό πού μπαίνει στήν ταβέρνα.
Ἡ ἄσκηση καί ἡ ἐκγύμναση τῆς θέλησης ἀπό τά παιδικά χρόνια μέ στροφή πρός τόν Θεό μπορεῖ νά μᾶς βγάλει ἀπό τή συμφορά τῆς ἐποχῆς. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἱκανοποιεῖ τά πάθη, γίνεται πιό ἀπαιτητικός καί ἰδιότροπος. Ὅταν πεινᾶς πολύ, ὅλα τά φαγητά σέ συγκινοῦν καί τά τρῶς μέ ὄρεξη. Ὅταν ὅμως ζεῖς μέσα στήν τρυφή τῶν πολυπληθῶν φαγητῶν, τότε ἤ θά μπουχτήσεις καί θά τρῶς πιό ὑγιεινά ἤ θά ἀναζητᾶς διακαῶς ἄλλες παράξενες ποικιλίες....
Τό ἀσκητκό φρόνημα ἴσως σώσει τήν κατάσταση. Ὅμως, ἄς μή γελιόμαστε. Δέ γυρίζει εὔκολα πίσω τό ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ. Ἡ μόνη λύση εἶναι ἡ ἐπιβλητική παρέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ἄς εὐχηθοῦμε λοιπόν νά εἶναι εὐμενής...
Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κωτσόπουλου, "Ἐκπλήξεις Χάριτος", Ἀθήνα 2010, σελ. 533-535/Πηγή