Ένα νεογραμμένο ποίημα για τα Χριστούγεννα από τον Μητροπολίτη Προικονήσσου κ. Ιωσήφ

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΦΟΝΟΚΤΟΝΗΘΕΝΤΩΝ

  

Ἦρθαν Χριστούγεννα

καὶ περιμένω νὰ μοῦ ποῦν τὰ Κάλαντα

παιδιά, πολλὰ παιδιά,

ἀπὸ τὸν ὄρθρο τῆς παραμονῆς ὥσμε τὸ βράδυ.

Νἄρθουν στὴν πόρτα μου

ἀγόρια καὶ κορίτσια,

ξανθά, μελαχρινά,

φρόνιμα ἤ σκανδαλιάρικα,

καλλίφωνα ἤ παράφωνα,

ἐντροπαλὰ ἤ παρρησιασμένα,

γεμᾶτα φῶς στὸ πρόσωπο,

μὲ τρίγωνα στὰ χέρια, φυσαρμόνικες,

αὐλοὺς καὶ τουμπελέκια.

Νὰ ἔχουνε καὶ καραβάκια ἄσπρα

μὲ γαλάζια ὕφαλα,

μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία στὸ κατάρτι

καὶ τοῦ Ἁγίου Νικολάου τ’ ὄνομα στὴν πλώρη,

νὰ ρἰξω στὸ ἀμπάρι τους

ἁπλόχερα τὸ φιλοδώρημα

ποὺ τοὺς ἀξίζει.

Ν’ ἀκούσω ἀπὸ τὸ στόμα τους

τὴ θεία Γέννηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀρχαίου,

τοῦ Παλαιοῦ τῶν Ἡμερῶν,

τοῦ Τρισαγίου.

Νὰ τραγουδήσουν γιὰ τὴ Βηθλεέμ,

τὸ Σπήλαιο, τὴ Φάτνη τῶν ἀλόγων,

γιὰ τοὺς Ποιμένες, γιὰ τοὺς Μάγους,

γιὰ τὸ ἀστέρι τὸ λαμπρὸ ποὺ τοὺς ὡδήγησε

χωρὶς νὰ λείψει ὥρα.

Νὰ καταγγείλουν τοῦ Ἡρώδη τὴ μιαιφονία,

ποὺ ζαλισμένος ἀπὸ τὴ δοτή,

τὴν κακορίζική του δόξα κι ἐξουσία,

διὰ Χριστὸν ὡς ἤκουσε ταράχτηκε

κι ἀπὸ Ἡρώδης ἔγινε ὁ τάλας θηριώδης

κι ἔχυσε χείμαρρο ἀθώου αἵματος

νηπίων ὑπομάζιων καὶ θηλαζόντων,

νὰ παρασύρῃ ἐκεῖνο τὴ μεγάλη ἀπειλή,

νὰ καταπνίξῃ τ’ ὄνομα τοῦ ἐν Βηθλεὲμ

τεχθέντος ἀνεπιθυμήτου Βασιλέως.

Περιμένω, τὰ παιδιά μας, περιμένω...

Κάπου-κάπου προβάλλουν ἕνα-δυό,

μοῦ λένε βιαστικὰ καὶ μὲ μισόλογα

δυὸ-τρεῖς στροφὲς ἀπὸ τὰ Κάλαντα

καὶ φεύγουν γιὰ νὰ πᾶνε παραπέρα.

Τὸ χαἰρομαι, δὲ λέω, τὸ εὐχαριστιέμαι,

ἀφοῦ καὶ τὸ χαλάζι στὴν ἀναβροχιὰ

τὸ κάνεις χάζι.

Ὅμως ἐγὼ περίμενα κι ἄλλα παιδιά,

πολλὰ παιδιά, νὰ μὴν προφταίνω

νὰ σηκώνωμαι τὴν πόρτα νὰ ἀνοίγω.

Ποῦ εἶναι τὰ παιδιά;

Γιατί δὲ φάνηκαν;

Θυμήθηκα! Ὁ Ἡρώδης συνεχίζει

μὲ ὑπερωρίες στὶς μέρες μας τὸ φοβερὸ

ἀνοσιούργημά του.

Συγχρονισμένος, ἐπιστήμων, gentleman,

μὲ γάντια, μάσκες,

φάρμακα ἀμβλωθρίδια,

μὲ φόρμες τῶν γιατρῶν, νυστέρια,

κρανιοθραῦστες, ἑλκυστῆρες

καὶ λογιῶν-λογιῶν λαβίδες,

ἀναιρεῖ μέσα στὰ μαιευτήρια

τὰ παιδιὰ ποὺ ἐγὼ περίμενα

νὰ ἔρθουν νὰ μοῦ ψάλουνε

τὰ Κάλαντα!

Μαρίες, Κατερίνες, Γιάννηδες,

Πέτροι, Εἰρῆνες, Παναγιῶτες,

Χρῆστοι, Δημήτρηδες καὶ Νικολάκια,

Ἑλένες, Κωνσταντῖνοι, Γιώργηδες,

Δεσποῦλες, Φώτηδες καὶ Μανωλάκια,

Στέφανοι, Καλλιοπίτσες, Σωτηράκια,

ἀθῷα, ἀπειρόκακα κι ἀνυπεράσπιστα,

μισοδιαμορφωμένα μὲσ’ στὴ μήτρα

τοσοδούλικα παιδάκια,

ψυχὲς ἀκέριες, ἔκτυπα τοῦ Θείου Βρέφους,

γίνανε κομμάτια,

πεταχτήκαν σ’ ἀποτεφρωτήρια, ἐχάθηκαν,

μ’ ἕνα: «Γιατί;» κι ἕνα παράπονο καυτὸ

δίχως ἀπάντηση, πυροσιδεροσφράγιστο

στῆς τρυφερῆς ψυχίτσας τους τὰ μάτια!

Καὶ ὅπως ἀραιὰ καὶ ποῦ

χτυπάει τὴν πόρτα μου κάποιο παιδὶ

ποὺ ἐκατάφερε νὰ γεννηθῆ στὸν κόσμο μας

καὶ μοῦ προτείνει: -Νὰ τὰ ποῦμε;

-Πέστα! τοῦ λέω, νὰ σὲ χαρῶ!

Πέστα καὶ γιὰ ν’ ἀκούσω τὴ φωνή,

τὸ αἷμα ποὺ βοᾶ,

τῶν ἄλλων ποὺ δὲν θἄρθουν!

Τῶν «ἄλλων», τῶν πολλῶν,

τῶν ἀμβλωθέντων Ἑλληνόπουλων,

τῶν μικραγγέλων ποὺ φονοκτονήθηκαν.

Πέστα! ν’ ἀκούσω ἀπ’τὸ δικό σου στόμα

τὶς μυριάδες τ’ἄλλα μου παιδιά

-μιὰ Πάτρα ὁλάκερη χάνεται κάθε χρόνο!-

τὰ παρ’ ὀλίγον Ἑλληνόπουλα,

τὰ παρὰ κάτι Χριστιανόπουλα,

ποὺ ἀπὸ πολὺ μακριὰ κοιτάζουνε λαχταρισμένα

τὸν Ἥλιο ν’ ἀνατέλλῃ ἐν σπαργάνοις!

Κλαῖε, Ραχήλ! Νιόβη, θρήνει!

Στηθοκοπιέστε, μάννες!

Τίλλετε τὶς τρίχες σας!

Ἐσύ, χαρά μου, πέστα!

Πέστα καὶ ξαναπέστα!...

Πειραιεύς, 20-12-14 

http://www.nyxthimeron.com/2014/12/blog-post_89.html

[Ευχαριστούμε τον Σεβ. Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, τον και Ποιητή Ιεράρχη, ότι σκέφτηκε να αποστείλει για πρώτη δημοσίευση στο Νυχθημερόν το ανωτέρω ποίημα, που σκάρωσε σήμερα, συνοδευόμενο από θερμές ευχές για τις Άγιες Εορτές! Ανταποδίδουμε θερμά αισθήματα αγάπης και σεβασμού!]