αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος
Κατά τα άλλα μπορεί το βράδυ να κάνουμε μετάνοιες και προσευχές, να τρώμε αλάδωτα, να έχουμε πνευματικό και να κοινωνούμε τακτικά.
Όμως ο ναρκισσισμός μας να μην μας αφήνει να ζήσουμε χριστιανικά. Έχουμε εκκλησιαστικοποιήσει τον εγωισμό μας, έχουμε κάνει την «πνευματική ζωή» μία ζωή αποξένωσης από τους άλλους και όχι κοινωνίας με τους άλλους.
Αυτόνομες νομοτελειακές πράξεις ηθικής και «κάθαρσης παθών» έχουν αντικαταστήσει τον Χριστό.
Αυτόνομες νομοτελειακές πράξεις ηθικής και «κάθαρσης παθών» έχουν αντικαταστήσει τον Χριστό.
Δεν αναζητούμε τον Χριστό, ούτε τον άλλο.
Η αγαπολογία δίνει και παίρνει στους εκκλησιαστικούς κύκλους· μοιάζει όμως με την κακιά μητριά της πνευματικής ζωής μιας και είναι αποκομμένη από την άσκηση που αναζητά την Χάρη.
Η αγαπολογία δίνει και παίρνει στους εκκλησιαστικούς κύκλους· μοιάζει όμως με την κακιά μητριά της πνευματικής ζωής μιας και είναι αποκομμένη από την άσκηση που αναζητά την Χάρη.
Έχουμε καταφέρει το ακατόρθωτο: να αυτοθεωνόμαστε χριστιανικά, να ταπεινωνόμαστε ναρκισσιστικά, να ασκούμαστε αντιχριστιανικά, να αυτοδικαιωνόμαστε εξομολογητικά, να κατακρίνουμε-απορρίπτουμε τους άλλους αγαπητικά, να εκκλησιαζόμαστε ατομικά…να «χριστιανεύουμε» αντίχριστα.
Το παραπάνω κείμενο είναι απόλυτα σωστό, μέ τήν έννοια ότι ξεσκεπάζει τήν υποκρισία τών ημερών μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέ αυτό πού διαφωνώ είναι ότι οι αρθρογράφοι τέτοιων κειμένων, στέκονται σέ αυτές τίς γενικότητες καί καταλήγουν σε ενα αρνητισμό,και δεν κάνουν στροφή καί νά αποδώσουν μία αισιόδοξη πρακτική μετανοίας, λίγο Φώς γιά νά έχει καί τό "happy end", δηλαδή την απαραίτητη αύρα γιά τήν ανάταση τής ψυχής καί την γλύκανση τής καρδιάς.
Αυτό πού εννοώ ειναι ότι ο τρόπος που φυγαδεύουμε Τον Χριστόν, ειναι και ο αντίστροφος γιά τήν μετάνοιά μας, καί εδώ δέν γίνεται αναφορά.
Όλοι πάσχουμε σέ βαθμό εφόσον θέλουμε νά είμαστε Χριστιανοί, όλοι κοπιάζουμε και ολοι ζητάμε την πρακτική γιά τήν στροφή στην πνευματική ζωή καί όλοι θέλουμε καί τήν ενθάρρυνση.
Άρα λοιπόν η ολοκληρωμένη στάση σέ όλα τά θέματα κατά τη γνώμη μου, είναι νά καταλήγουμε στό Χριστό καί νά μην μένουμε μόνο στην καταγγελία τής υποκρισίας καί της ανωμαλίας.