Το Πρόσφορο της μητέρας του Βαγγέλη

Κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας, σ’ ένα Ναό της Μητροπόλεώς μας, κάναμε Πρόθεση. Ο Βαγγέλης, παιδί του Γυμνασίου που διακονούσε στο Ιερό, ακούστηκε πίσω απ’ τους ιερείς ν’ αναφωνεί “ου-α-ου, αυτό είναι το πρόσφορο που έχετε εδώ (ενν. στο δισκάριο), το έφτιαξε η μητέρα μου!”…. “και τώρα, τίνος είναι ρε Βαγγέλη;” τον ρώτησα. 

Αυτός, σαστισμένος, μου απάντησε: “σίγουρα, όχι της μητέρας μου….”.

Ο Βαγγέλης εθεολόγησε, έχοντας στο μυαλό του ό, τι έχει ζήσει στην ενορία του, βοηθώντας στο ιερό βήμα από πολύ μικρός. Σίγουρα, ούτε Εκκλησιολογία έχει διαβάσει, ούτε θα τον έχει απασχολήσει η ερμηνευτική της Λατρείας. Άλλωστε, η Λατρεία μας είναι από μόνη της διδακτική. Δεν χρειάζονται και τόσες εξηγήσεις: απλά να καταλαβαίνεις ίσα ίσα τι γίνεται. Όπως ο Χριστός φανερώθηκε στον κόσμο, έτσι κι εμείς παιδαγωγούμαστε εν Χριστώ: είναι Αυτός που μας φανερώνεται μες την ζωή της Εκκλησίας.

Ο Βαγγέλης είχε ακούσει από τον εφημέριο του Ναού του, να λέει ένα- ένα όνομα, νεκρών ή κεκοιμημένων, να βγάζει, να εξάγει -όπως λέγεται στα εκκλησιαστικά- ένα ψιχουλάκι απ’ το πρόσφορο κι αυτό συχνά της μητέρας του. Να καλεί αποστόλους, μάρτυρες, οσίους, πατέρες της Εκκλησίας, αγίους άνδρες και γυναίκες, και απ’ το ίδιο πρόσφορο να εξάγει τις μερίδες, κάτι κομματάκια σε τριγωνικό σχήμα. Στο ίδιο σχήμα να εξάγει και μια μεγαλύτερη μερίδα και να ονομάζει την Μητέρα του Χριστού. Μα το πιο επιβλητικό κομμάτι, να είναι τετράγωνο και μεγαλύτερο απ’ όλα: αυτό θα γίνει το Σώμα του Χριστού. 

Άμεσα καταλαβαίνει, όχι μόνο ο Βαγγέλης, αλλά ο καθένας μας, ότι η αξία της προσφοράς μας, του ζυμώματος και της επιμέλειάς μας έχει να κάνει με το ότι αγωνιστήκαμε και κοπιάσαμε για κάτι μόνοι αλλά δεν το κρατήσαμε για τον εαυτό μας: το δώσαμε στον Χριστό, το προσφέραμε στην Εκκλησία. Κι έπειτα, η προσφορά των δικών μας χεριών, έγινε προσφορά όλης της Εκκλησίας, σε μια μυστική θυσία που σώζει τον καθένα από μας χωριστά.

Έπαψε το πρόσφορο να είναι της μητέρας του Βαγγέλη, παύει να είναι του καθενός από εμάς. Καμιά φορά ακούμε στη διακονία μας, ότι αυτοί που προσέφεραν πρόσφορο ζυμωτό, δηλαδή που έχουν φτιάξει με τα χέρια τους, θα πάρουν έπειτα απ’ τον ιερέα το “ύψωμα”, δηλαδή ένα τεμάχιο αντιδώρου απ’ το δικό τους πρόσφορο. 

Αυτή η πρακτική ίσως εμποδίζει τους χριστιανούς μας να κατανοήσουν τι σημαίνει προσωπική προσφορά που μεταμορφώνεται σε προσφορά όλης της Εκκλησίας στον Χριστό. Οι “εκκλησιαστικοί” ας μη κομπάζουμε για τις όμορφες σφραγίδες που φτιάχνουμε στα πρόσφορα που κομίζουμε στο ναό. Η σπουδαιότερη προσφορά μας είναι η Αγάπη. Αν έχουμε όντως Αγάπη, δεν χωρίζουμε τον εαυτό μας από τους άλλους. Δεν περιμένουμε τίποτε πίσω. Το πρόσφορο άλλωστε αγιάζεται προκαταρκτικά από την ειλικρίνεια της Αγάπης μας κατά ζύμωμα στο σπίτι μας. Και βέβαια, τίποτε δεν είναι δικό μας, ούτε καν αυτό προσφέρουμε. Ο δωδεκάχρονος Βαγγέλης με την αλήθεια της απάντησής του, παρότι σάστισε λίγο, μας βάζει τα γυαλιά.

Ιάσων Ιερομ.

πηγή

Άγιος Πέτρος του Τσέτινιε μητροπολίτης Μαυροβουνίου(+18 Οκτωβρίου 1834)

Μία τῶν μεγαλυτέρων προσωπικοτήτων τῆς Σερβικῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς Ἱστορίας.

Γεννήθηκε στό Μαυροβούνιο τό 1749 καί σπούδασε στήν Ρωσία (μεταξύ τῶν ἐτῶν 1762 καί 1766), ἀπ' ὅπου ἐπέτρεψε μοναχός.

Τό 1782 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος γιά τόν Θρόνο τοῦ Μαυροβουνίου. Ἀγωνίσθηκε κατά τῶν Τούρκων καί τῶν Γάλλων γιά τήν ἀνεξαρτησία τοῦ Μαυροβουνίου καί ἀναδείχθηκε πολιτικό-θρησκευτικός ἡγέτης τῆς πατρίδος του. Συνεργάσθηκε μέ τόν Ἡγεμόνα Καραγιώργη τῆς Σερβίας κατά τῶν Τούρκων (1809) καί πέτυχε τήν ἕνωση μέ τό Μαυροβούνιο μεγάλων παραθαλασσίων τμημάτων στίς Δαλματικές ἀκτές. Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1830.

Τό Λείψανό του ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο τό 1834 καί σήμερα φυλάσσεται στήν Μονή Τσετίνιε τοῦ Μαυροβουνίου.

Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 18η Ὀκτωβρίου.

πηγή/proskynitis

ΜΠΕΣ ΑΠ’ ΤΙΣ ΧΑΡΑΜΑΔΕΣ ΜΟΥ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ…

π.Ανδρέας Κονάνος

Τι ψεύτες που είμαστε,Θεέ μου!..Στα περισσότερα πράγματα της ζωής μας.
Λέμε ναι,ενώ μέσα μας λέμε όχι.

Συζητάμε θέματα που ούτε καν μας αφορούν,κι αποφεύγουμε να αγγίξουμε αυτά
που στ’ αλήθεια μας πονούν.

Υποκρινόμαστε την ευτυχία,ενώ μέσα μας ακούγεται άλλη μελωδία,πένθιμη.
Προσποιούμαστε ευλαβικές φιγούρες,για να κρύψουμε απίστευτες κοσμικές καμπούρες.

Ψέμα, ψέμα, ψέμα,μια ζωή.Μέχρι όλο αυτό, στη γη να μπει.
Κι είναι κρίμα.Μια ζωή ψέμα.Λίγη αλήθεια,Κύριε,έλα να βάλεις στη ζωή μου,
μέσα απ’ τις όποιες χαραμάδες που ανοίγονται στην ετοιμόρροπη και παραπαίουσα ψυχή μου.

Οσία Δόμνα η δια Χριστόν Σαλή του Τόμσκ(+16/29 Οκτωβρίου 1872)

 Η Δόμνα Κάρποβνα γεννήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από ευγενείς γονείς σε κάποιο χωριό της ρωσικής πόλης Πολτάβα στην ουκρανική επαρχία Περεγιασλάβ.
 Εκεί φαίνεται ότι η Δόμνα ορφάνεψε από μικρή και την ανέθρεψαν συγγενικά της πρόσωπα,επίσης πλούσιοι.Την σπούδασαν και σαν έφτασε σε ικανή ηλικία θέλησαν να την παντρέψουν.Εκείνη δεν ήθελε και έτσι το έσκασε και τριγυρνούσε στους δρόμους της Πολτάβας,όπου την συνέλαβαν με την κατηγορία της επαιτείας και την έστειλαν στην Σιβηρία.
 Εκεί δεν είχε μόνιμο τόπο διαμονής και άρχισε να προσποιείται την σαλή.Τις περισσότερες νύχτες,είτε ήταν χειμώνας,είτε καλοκαίρι,τις περνούσε στο ύπαιθρο προσευχόμενη.Ντυνόνταν πολύ παράξενα.Αντί για ρούχα είχε περιζώσει το σώμα της με διαφόρων μεγεθών τζόγους,που ήταν δεμένοι μεταξύ τους με σπάγκους.
Μέσα οι μπόγοι περιείχαν σχοινιά,παπούτσια ,σπασμένα γυαλιά,πέτρες,ενώ από πάνω είχαν σακούλια με ψωμί,τσάι,κεριά,ζάχαρη,λιβάνι,γάλα,μπίρα,λαχανικά ακόμα και τουρσιά.Αυτά όλα ήταν το ντύσιμό της,το οποίο συνεχώς μετακινούσε γύρω από το σώμα της ενώ προσευχόνταν.Ήταν ένα είδος κομποσχοίνι.

 Δεν ακολούθησε το πρότυπο των υπόλοιπων δια Χριστόν σαλών,που ήταν μόνιμα ανυπόδητοι.Η όσια φορούσε παπούτσια ή παντόφλες,αλλά πάντοτε διαλυμένες.Επίσης φορούσε σάλι ενώ πολλές φορές δύο ή τρία καπέλα ταυτοχρόνως.Είχε επίσης και ένα παλτό,το οποίο λόγω των μπόγων δεν μπορούσε να φορέσει κανονικά,ενώ τις βαρυχειμωνιές κατέληγε σε κάποιο δυστυχισμένο.
Κάποτε ο μητροπολίτης της περιοχής,Πορφύριος,που την είδε να κάθεται στο φοβερό κρύο της Σιβηρίας,της έδωσε το δικό του παλτό,το οποίο η Δόμνα,αφού τον ευχαρίστησε,το πήρε και σε δύο ώρες βρισκόνταν στους ώμους κάποιου φτωχού.Όταν το έμαθε ο ιεράρχης είπε:«Η αγαπητή μας μικρή σαλή διδάσκει εμάς τους γνωστικούς...»Οι μπόγοι της που ήταν ιδιαίτερα βαρείς και αποτελούσαν από μόνοι τους ένα είδος άσκησης,δεν μπορούσαν να την προφυλάξουν,διότι ανάμεσά τους υπήρχε αρκετό κενό αρκετό να διαπερνά το κρύο και η βροχή.

 Συχνά κοιμόνταν στις αυλές κάποιων σπιτιών και μόλις ξυπνούσε το πρωί δε μιλούσε σε κανένα,αλλά τακτοποιούσε τους μπόγους της για μία ολάκερη ώρα.Ήταν η ώρα της εωθινής προσευχής.Μετά χαρετούσε τους ιδιοκτήτες των αυλών που πέρασε το βράδυ με τα εξής:«Καλημέρα.Χρόνια πολλά,χρόνια πολλά».Ακολούθως έκανε το σταυρό της,τους φιλούσε και άρχιζε τις σαλότητές,μέχρι να αρχίσει η Θεία Λειτουργία στον κοντινό ναό.Πολλές φορές,αν υπήρχε πολύς κόσμος στον ναό,συνέχιζε και εκεί τις τρέλες της.

 Αγαπούσε πολύ τα ζώα και ιδιαίτερα τα μαντρόσκυλα.Συχνά τα βράδια πλησίαζε τους χώρους που τα είχαν δεμένα και τα έλυνε.Τα ζώα την αγαπούσαν και πολλές φορές μπορούσε κάποιος να τη δει τις νύχτες να ακολουθείται από ολάκερες αγέλες σκύλων.Καθόντουσαν γύρω της και γρύλιζαν ευχάριστα.
Ανάμεσα στα γρυλητά ακουγόνταν και η γλυκειά φωνή της Δόμνας να σιγομουρμουρίζει:
«Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.Πάσαι αι ουράνιαι δυνάμεις,τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ,πρεσβεύσατε υπέρ ημών».Πάντοτε προσευχόνταν εαν ήξερε ότι δεν την βλέπει κανείς.Μόλις αντιλαμβάνονταν ότι κάποιος την έβλεπε,άρχιζε τις σαλότητές της.

Το μοναστήρι του Τόμσκ το 1917

 Λίγο πριν κοιμηθεί απόκτησε το χάρισμα της προορατικότητας.Οι κάτοικοι της πόλης της τήν ευλαβούνταν πολύ και όταν κοιμήθηκε ειρηνικά στις 16/29 Οκτωβρίου 1872 παρευρέθηκαν μαζικά στην κηδεία της που έγινε στο γυναικείο μοναστήρι του Τόμσκ,όπου και θάφτηκε.

Από το βιβλίο του Ικαρου Πετρίδη Εμπαίζοντες''Ημείς μωροί δια Χριστόν''

Μεταφορά στο διαδύκτιο proskynitis.blogspot

Το άρωμα των Αγίων!

  Όχι.όχι. Δεν κληρονόμησε τον έρωτα για τα της εκκλησίας απ'το σπίτι της.Βλάστημος ο πατέρας κι η μάνα της η άγνοια προσωποποιημένη.

  Στο διάβα της ζωής της θέλησε μέσ'την αναζήτησή της κι ανακάλυψε την ομορφιά της αγάπης Του ή μάλλον η Ομορφιά πήγε και τη βρήκε καθ'οδόν στα εικοσιοχτώ της. 

  Μάνα πια και η ίδια,αναρωτήθηκε τί είχε να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της και τί νόημα είχε η ζωή της με τόσες περιπέτειες και ταξίδια,με ξενύχτια και δήθεν έρωτες και μια μέρα αποφάσισε να τα βρεί με τον Θεό των παιδικών βιβλίων και των παππούδων της.
Το πως θα σας το διηγηθώ ίσως άλλη φορά.

 Είχε,που λέτε,πάθος με τ'αρώματα. Μια τεράστια συλλογή από μπουκαλάκια,περίτεχνα στολισμένα ,διαφόρων εταιριών. Στεκόταν με τις ώρες,τ'άνοιγε ένα ένα και με βαθειές εισπνοές ρουφούσε τ'αρώματα.

 Όταν πρωτοπήγε στο μοναστήρι του Προδρόμου,ένας δόκιμος μοναχός γιατρός,καλή του ώρα του Σταμάτη,είναι στ' 'Αγιον όρος πιά,της πρότεινε να πάνε στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου Χριστιανουπόλεως,έξω απ'το προαύλιο του μοναστηριού ,να προσκυνήσουν τ'Αγια λείψανα . 

 Πάμε,του απάντησε και κίνησαν ν ανεβαίνουν το μονοπάτι. Σαν μπήκαν στο εκκλησάκι ,ο δόκιμος άνοιξε τη λάρνακα του Αγίου κι έσκυψε να προσκυνήσει. Έσκυψε κι εκείνη,λίγο μιμούμενη την κίνηση,όπως όλοι όσοι πρωτομπαίνουν σ'έναν καινούριο χώρο.

Αλλά,Θεέ μου, τί ήταν αυτό το θεσπέσιο άρωμα που ήρθε στη μύτη της ! Τί βάζετε για να μυρίζει τόσο όμορφα,ρώτησε τον δόκιμο. Τίποτα , απάντησε εκείνος. Αυτό είναι το άρωμα των Αγίων!

Έμεινε έκπληκτη.
Κι όταν πια επέστρεψε στο σπίτι της,πήρε τη συλλογή της και την πέταξε στα σκουπίδια. Κανένα απ'τα πανάκριβα αρώματά της δε συγκρινόταν μ'εκείνο του Αγίου Αθανασίου.
Έκτοτε ,πολλές φορές την επισκεπτόταν ΤΟ άρωμα. Ακόμα κι όταν ταξείδευε πολλά χιλιόμετρα μακριά απ το μοναστήρι,ακόμα κι όταν έκανε τ'απλούστερα της ζωής....
Γιατί παντού κι εν πάση ώρα μας επισκέπτεται Ο Έρωτας!

ΑΡΓΥΡΩ ΘΕΟΦΑΝΙΔΟΥ

facebook

Η ΛΑΜΠΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

 Η ΛΑΜΠΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ είν΄ ένα κείμενο που αγαπώ πολύ και πάντα ταξιδεύω στο διάβασμά του, γραμμένο από έναν σπουδαίο λογοτέχνη, τον Στρατή Μυριβήλη για τον Κωστή Παλαμά, τον μεγάλο μας ποιητή. 
 Σαν το διαβάσεις έχεις για πάντα την αίσθηση πως έχεις υπάρξει εκεί, στ΄ όμορφο δωμάτιο του Ποιητή, κάτω κι εσύ από τη ζεστασιά που σκορπούσε το φως της λάμπας του "μιας φτωχικής λάμπας πετρελαίου", όπως γλαφυρά ιστορεί ο Μυριβήλης, "που είδε, έναν έναν, όλους τους παλαμικούς στίχους να γεννιούνται μέσα στον φτερωτό περίγυρό της" μες στο γραφείο του ποιητή "το κελλί τ΄ αγιασμένο από την ακοίμητη δουλειά ενός συγγραφέα".
 Θεωρώ ότι πρόκειται για σπάνιας αξίας και ομορφιάς κείμενο που αποτυπώνει με όλη τη θέρμη του σεβασμού και του θαυμασμού που έτρεφε ο νεαρός τότε Μυριβήλης για τον ποιητή, μοναδικές εικόνες από τη ζωή και την καθημερινότητα του Παλαμά, που αλλιώς θα είχαν λησμονηθεί. 
 Κυρίως όμως αποδίδει εξαίσια κείνο που είναι η ψυχή του έργου και της ζωής κάθε αληθινά μεγάλου πνευματικού ανθρώπου, όπως υπήρξε ο Παλαμάς και που δεν είναι νομίζω άλλο από την ασίγαστη και φλογερή αγάπη για την πατρίδα του και το λαό της, για τα ιδανικά του και για κάθε αληθινή κι αιώνια ομορφιά, όπως ο Παλαμάς τα τίμησε με το ίδιο το ολόφωτο παράδειγμα της ζωής του και τα έκλεισε μοναδικά στο έργο του κρατώντας τα αναλλοίωτα και ιερά για πάντα.

Το κείμενο το βρήκα σ΄ ένα παμπάλαιο τεύχος της "Νέας Εστίας" και το μεταφέρω τηρώντας τις γλωσσικές ιδιοτυπίες που χρησιμοποιεί ο Μυριβήλης στη γραφή των λέξεων.

Η ΛΑΜΠΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, σαν χτες ήταν αυτό, μέσα στην καρδιά τούτης της πολιτείας στέκονταν ένα σπίτι χωρίς θόρυβους, όπως στέκεται μιαν εκκλησιά. Του Παλαμά το σπίτι ήταν. Εκεί στην αρχή της οδού Ασκληπιού.

Όταν καθαρίσετε τά μάτια της ψυχής σας...

...Παύει νά υπάρχει ὁ ἥλιος; Ὄχι. Ὁ ήλιος υπάρχει ἀλλά ο τυφλός δέν τόν βλέπει. 

Παρομοίως συμβαίνει καί μέ τήν ψυχή...Ὅταν σκοτιστεί, ὅταν ἀρρωστήσει δηλαδή από τά πάθη, σκοτίζονται τά μάτια της καί φθάνει ο άνθρωπος νά πει ότι δέν υπάρχει Θεός, ότι δέν βλέπει τόν Θεό. Καί νά ἀναρωτιέται: «Ἐσύ, πού τόν βλέπεις τόν Θεό;».

Ὁ Θεός ὑπάρχει αλλά αὐτός, επειδή έχει κατεστραμμένα τά μάτια της ψυχής, άρρωστα καί σκοτισμένα, δέν βλέπει πλέον τόν Θεό. 
 Γι΄ αὐτό είπε ὁ Χριστός πώς, όταν καθαρίσετε τά μάτια της ψυχής σας, τόν νοῦ – πού ἀλλιώς λέγεται καί καρδία στούς Πατέρες – τότε θά δείτε τόν Θεό...

π.Ιωάννης Ρωμανίδης

Ε, τότε να μας θωρείς Εσύ...

Περιμένοντας την μέρα Σου, Μάνα, τους βλέπουμε που μας περιμένουν στη γωνία.

Οι ίδιοι είναι πάντα. Αυτοί που άλλοι τους λένε του συστήματος, άλλοι της Νέας Τάξης, άλλοι του διαβόλου όργανα. Όλοι οι χαρακτηρισμοί τους ανήκουν -έτσι κι αλλιώς- και δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία.
Εκείνο που βαραίνει είναι εκείνο που πονάει. Άλλωστε κι' αυτοί να πονέσουμε, έως θανάτου, επιδιώκουν ώστε -την ώρα της ματωμένης φροντίδας για την επιβίωση- να λησμονήσουμε πως πριν από το ψωμί μας έκλεψαν (ή αποπειράθηκαν) την πίστη στο Παιδί Σου.

Άνθρωποι αναγκεμένοι όλοι μας (πια), άνθρωποι με κατεύθυνση (σήμερα-αύριο) τους κάδους σκουπιδιών, για τον επιούσιο, άνθρωποι κατατρεγμένοι.
Από πού να κρυφτείς, από ποιόν να φυλαχτείς; Αυτοί πάντα έχουν έναν τρόπο, έναν "νόμο" κι' εσύ την ευθύνη να πληρώσεις, να σκύψεις το κεφάλι, να...απελπιστείς, να πεθάνεις ή να αυτοκτονήσεις.

Δεν περιμένουμε τους ....άλλους γιατί δεν υπάρχουν. Είναι ΟΛΟΙ ίδιοι.
Δεν περιμένουμε κανέναν αλλά δεν είμαστε μόνοι, γιατί περιμένουμε Εσένα. Δηλαδή την στιγμή που το ρούχο που άπλωσες, θα ακουμπήσει την γη. Αυτό δεν λέγεται "προσκαρτερούντες" Μανούλα;
Αυτό δεν είναι που λένε η μόνη ελπίδα;
Δεν είναι για το ψωμί τα δάκρυα, Κυρά, κι' ας μοιάζει έτσι. Το ψωμί είναι η αφορμή.
Όλος αυτός ο λυγμός που μας πνίγει είναι οι μέρες που δεν ήταν δικές Σου και έγιναν -εν γνώσει ή εν αγνοία μας- δικές τους, καθώς τίποτε δεν μένει χωρίς να ανήκει κάπου.

Τις θυμόμαστε τις μέρες της "σιγουριάς" των γεμάτων πορτοφολιών.....Θυμόμαστε και τα φώτα στις βιτρίνες, στα κλαμπ, στα καφέ, τους φτωχούς "καλέ κυρία, Θεός σχωρές τα πεθαμένα σου" που τραβιόμαστε μακριά τους να μην μας λερώσουν....

Ίσως αν είχαμε αφήσει τον ζητιάνο να ακουμπήσει το καινούργιο μας συνολάκι, ίσως αν είχαμε επενδύσει σε έναν κόμπο λιβάνι αντί σε ένα δαχτυλίδι, ίσως αν δεν είμαστε ζαλισμένοι από τα τσίπουρα και μπορούσαμε να πούμε την προσευχή το βράδυ, ίσως να μην ήταν τόσο μεγάλος τώρα ο λυγμός. Αλλά πάλι ποιός το ξέρει πώς ανοιγοκλείνουν οι θύρες της Παράδεισος, ποιός μπορεί να πει με σιγουριά τις απαντήσεις σε όσα επέτρεψε ή ανέχτηκε ο Κύριος;

Τώρα πια σημασία έχει η επιστροφή: Με τον χαμένο καιρό κουβαριασμένο χαρτί στην τσέπη μας, με μονόπετρα αρραβώνος -εν Εδέμ- στα μάτια τα δάκρυά μας, με ένα ζυμωτό πρόσφορο στα χέρια να περπατάμε, λέει, και Συ να είσαι στην γωνιά και να απλώνεις τα κρινοδάχτυλα -που πλέχτηκαν στεφάνια πόνου στον Σταυρό- και μεις να βαδίζουμε ώσπου να φτάσουμε να είμαστε πολύ κοντά Σου.
Δεν μπορούμε και δεν τολμούμε παραπάνω Κυρά....
Μόνο να Σε θωρούμε στην γωνιά του δρόμου μας (ή μήπως του δρόμου Του;)
Μόνο αυτό.
Είναι πολύ Κυρά;
Ε, τότε να μας θωρείς Εσύ.......Μας φτάνει και μας περισσεύει!

πηγή

Κυριακή Ε Λουκά-Η δικαιοσύνη του Ουρανού

 π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 Οι άνθρωποι συχνά συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους και παραπονιόμαστε ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στη ζωή, ιδίως όταν είμαστε εμείς αυτοί που δεν έχουμε τα πράγματα όπως τα θέλουμε. 

 Κρίνουμε την πορεία μας με βάση τα υλικά αγαθά, τις επιτυχίες ας, την αποδοχή από τους συνανθρώπους μας, τις σχέσεις μας, τις μικρότερες ή τις μεγαλύτερες απολαύσεις μας, τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στο καταναλωτικό πρότυπο ζωής, το οποίο ταυτίζουμε με την ευτυχία. Κι όταν διαπιστώνουμε ότι υστερούμε, ότι δεν έχουμε αυτά που θέλουμε σε σχέση και με άλλους ανθρώπους του ευρύτερου ή στενότερου περιβάλλοντός μας, παραπονιόμαστε. 

 Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι απόλυτη δικαιοσύνη σε έναν κόσμο μεταπτωτικό και χωρίς την παρουσία του Θεού να είναι δεσπόζουσα δεν μπορεί να υπάρξει. Ότι το νόημα της ζωής και η ευτυχία δε βρίσκεται στην ποσότητα των αγαθών, στην εκπλήρωση του θελήματός μας, αλλά στη δυνατότητα της πίστης στον Θεό, της αγάπης που κάνει την συνείδησή μας αναπαυμένη και στην αίσθηση ότι ο χρόνος μας δίνεται για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, όχι για να συγκρίνουμε και να δούμε τι έχουμε σε περίσσεια και τι μας λείπει, αλλά για να μάθουμε να δοξάζουμε τον Θεό γι’ αυτό που επέτρεψε να έχουμε και να χτίσουμε ένα «είναι» στηριγμένο στο «διδόναι» και όχι στο «λαμβάνειν».

Η παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, την οποία διηγείται ο Χριστός στους φιλάργυρους Φαρισαίους, αποτελεί μία συγκλονιστική υπόμνηση αληθειών, οι οποίες δεν περιορίζονται στο «νυν», αλλά ισχύουν για το «αεί».

 Στη ζωή αυτή ο πλούσιος είχε όλα τα αγαθά. Απολάμβανε τιμών, ηδονών, αποδοχής, οικειότητας, κυρίως όμως την αφθονία της τροφής. Ήταν ντυμένος με πολυτέλεια. Είχε δηλαδή πλήρως καλύψει αυτό που ονομάζουμε «φαίνεσθαι», «εικόνα». Τα χρήματα τον έκαναν αξιοζήλευτο. 

 Από την άλλη ο φτωχός Λάζαρος ήταν στην απόλυτη ένδεια.

Ο υποκριτικός εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου

Του Μανώλη Βολουδάκη

Σήμερα, 28 Οκτωβρίου 2016, είναι μία ημέρα υποκρισίας σε ένα Έθνος, που έχει κόψει κάθε δεσμό με το παρελθόν και τους προγόνους του. Στην σημερινή Ελλάδα ο μεθυσμένος νεοέλληνας, που επιστρέφει από το γλέντι της προηγούμενης εκμεταλλευόμενος την αργία, τολμάει να κορνάρει στην μπάντα του δήμου επειδή στις 7:00 το πρωί περνάει από τον δρόμο παιανίζοντας εθνικά εμβατήρια! Μάλιστα! Δεν είναι σχήμα λόγου, αλλάπραγματικό γεγονός, που συνέβη σήμερα στο κέντρο της Αθήνας!

Ο σημερινός νεοέλληνας παρά την εξοντωτική σε βάρος του πολιτική των πάλαι ποτέ εχθρών του, Γερμανών και Ιταλών, εξακολουθεί να σέρνεται πίσω τους θέλοντας να ονομάζεται "Ευρωπαίος εταίρος". Ο σημερινός νεοέλληνας θα γιορτάσει στην Θεσσαλονίκη μαζί με τον αμοραλιστή δήμαρχό της και τους υποκριτές πολιτικάντηδες όλων των κομματικών αποχρώσεων, την απελευθέρωση που από ότι φαίνεται δεν κράτησε πολύ στην σήμερα οικονομικά κατεχόμενη, από τους Βουλγάρους και τους Σκοπιανούς, νύμφη του Θερμαϊκού.

Σήμερα ο νεοέλληνας γιορτάζει το "ΟΧΙ" που είπε στο παρελθόν "κάποιος" -ούτε το όνομα του Ιωάννη Μεταξά δεν τολμά να ψελλίσει κανείς στην σημερινή "δημοκρατική" ανιστόρητη Ελλάδα- που απαξιωτικά και περιφρονητικά ονομάζει φασίστα και δικτάτορα γιατί, πολύ απλά, πίστεψε την έκδοση της Ιστορίας που συνέγραψαν οι αγράμματοι και προδότες φιλελεύθεροι "δημοκράτες" πολιτικάντηδες. Ο νεοέλληνας δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να μάθει τα γεγονότα, να μάθει τι συνέβη, να κρίνει την Ιστορία και τους πρωταγωνιστές της.
Σήμερα ο νεοέλληνας γιορτάζει την νίκη κατά των Γερμανών και των Ιταλών έχοντας την περιουσία του "εξασφαλισμένη" και μεταφερμένη στις χώρες που πολέμησαν οι πρόγονοί μας. Σήμερα ο νεοέλληνας στο αντίστοιχο ερώτημα του Ιταλού διπλωμάτη Emanuele Grazzi απαντάει "ΝΑΙ", παραχωρώντας όχι μόνο πέρασμα στην Ευρωπαϊκή κατακτητική πορεία αλλά ολόκληρη την Εθνική κυριαρχία του τόπου!

Ο σημερινός νεοέλληνας έδωσε τα νησιά, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τον φυσικό και ορυκτό πλούτο, κάθε τι πολύτιμο στους Ευρωπαίους μόνο και μόνο για να μην "αποξενωθεί" από αυτούς. Ο σημερινός νεοέλληνας πριν από όλα αυτά είχε πουλήσει την δύναμή του, που πήγαζε πάντοτε μέσα από τηνβαθειά του πίστη στον Θεό.

Ο σημερινός νεοέλληνας «πούλησε και τη μάνα του», κατά το κοινώς λεγόμενο. Πράγματι, ο σημερινός νεοέλληνας υβρίζει, βλαστημάει και δεν θέλει να βλέπει την Μητέρα του, που δεν είναι άλλη από τηνΠαναγία μας! Κι Εκείνη, με την λεπτότητα που Την διακρίνει ΕΦΥΓΕ ΚΑΙ ΜΕΙΝΑΜΕ ΟΡΦΑΝΟΙ!
ΤΙ ΓΛΕΝΤΑΜΕ ΒΡΕ ΑΝΟΗΤΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ;;;

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΛΟΥΚΑ-Το εμπρόθεσμο ναι

Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή πού διηγεῖται την παραβολή τοῦ πλουσίου και τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου μᾶς φέρνει μπροστά στο δύσκολο και ἀκανθῶδες πρόβλημα τοῦ πλούτου και τῆς φτώχειας. Εἶναι ὅμως τό κεντρικό θέμα της ἡ καταδίκη τοῦ πλούτου καί ὁ ὕμνος τῆς φτώχειας ὅπως φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως;

Ὁ φτωχός δεν κερδίζει την εὔνοια τοῦ Θεοῦ ἐπειδὴ εἶναι φτωχός, ἄλλα ἐπειδή στηρίζει τὶς ἐλπίδες του στὸ Θεὸ καὶ ζεῖ σύμφωνα μὲ την ἐντολή του καὶ ὁ πλούσιος δεν εἶναι καταδικασμένος μόνο καὶ μόνο γιατί ἔχει ὑλικὰ ἀγαθά, ἄλλα γιατί στηρίζει τήν ζωὴ του στὰ ἀγαθά καὶ ὄχι στὸ Θεό, γιατί ἔχει ξεχάσει τὸ φτωχὸ συνάνθρωπό του καὶ γιατί ἔχει κλεισθεῖ καὶ παγιδευθεῖ στον πλοῦτο του. Ὅτι μπορεῖ ἕνας πλούσιος νὰ εἶναι πρότυπο ἀγάπης καὶ ἕνας φτωχός νὰ εἶναι ἀσεβής, ἀποτελεῖ ἐπίσης μιά πιθανή κατάσταση μέσα στὴ ζωή.

Ἔτσι οἱ λέξεις «πλούσιος» καὶ «πτωχός» γιὰ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουν ἕνα περισσότερο θεολογικό παρὰ κοινωνικὸ περιεχόμενο. Ἐκεῖνο στὸ ὅποιο ἀποβλέπει ἡ παραβολὴ εἶναι ἡ ἐπισήμανση ἑνός πραγματικοῦ κινδύνου, τοῦ κινδύνου τῆς αὐτάρκειας καὶ τῆς πεποίθησης ὅτι ἡ εὐημερία εἶναι ἀτέλειωτη καί ὅτι τὸ μόνο σταθερὸ καὶ ἀμετάβλητο εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως διατυπώθηκε μέσα στήν Ἁγία Γραφή. Ὅλα ἀλλάζουν καί εὑρίσκεται ὁ ἄνθρωπος μπροστά σέ ἀπροσδόκητες ἐκπλήξεις. Ὅταν μάλιστα εἶναι ἀργά πιά γιά νά μετανοήσει, ἡ κατάσταση τότε γίνεται ἀναπόφευκτα τραγική.

Ὁ πλούσιος τῆς διηγήσεως βλέπει νά μεταβάλλονται τά πάντα στήν ἄλλη ζωή. Αὐτός διψᾶ καί ὁ φτωχός Λάζαρος εὐφραίνεται. Ζητεῖ νά προειδοποιήσει τούς πέντε ἀδελφούς του γιά τήν μελλοντική τύχη τους. Ἀλλά ἡ ἀπάντηση εἶναι σαφής: «Ἔχουν τούς Προφήτες, ἄς τούς ἀκούσουν».

Ὁ κάθε ἄνθρωπος θέλει λογικές ἀποδείξεις γιὰ ὅλα τὰ πράγματα ποὺ τον ἀφοροῦν, θέλει ἕνα θαῦμα, ζητεῖ την περιγραφὴ ἑνός αὐτόπτη μάρτυρα γιὰ νὰ πεισθεῖ, θέλει ἡ πίστη του νὰ στηρίζεται σὲ μιὰ τετράγωνη λογική. Ὅλοι λίγο πολὺ εἴμαστε παγιδευμένοι στον πλοῦτο τῶν γνώσεών μας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς λογικῆς μας. Θά δεχόμασταν ἀμέσως μιά κάποια μελλοντική μορφή ζωῆς ἀρκεῖ κάποιος αὐτόπτης μάρτυρας νά ἐρχόταν ἀπό ἐκεῖ καί νά τήν περιέγραφε, ἀρκεῖ νά τήν ἀποδείκνυε λογικά.

Ἡ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ θέλει νὰ μᾶς προτρέψει γιὰ τὸ ναὶ στὸ προσκλητήριο τοῦ Θεοῦ γιὰ μετάνοια καὶ καινούριο τρόπο ζωῆς, θέλει νά στρέψει τήν προσοχή μας στό ὅτι ἡ τωρινή στιγμή εἶναι ἡ ὥρα τῆς μεγάλης ἀπόφασης.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΞΑΝΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΕΩΡΙΟΥ 

πηγή

Το Θαύμα(του Αγ.Νεκταρίου) στον πόλεμο του 1940 και τα κεραμίδια

Κάποιος νέος διηγόταν: «Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια οβίδα. Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – πού βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ’ έριξε στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από Θαύμα.

Όταν γύρισα στον Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες Ιερωμένων, για να βρω τον παπά που μ’ έσωσε...

Εκείνος, μόλις μ’ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μού ’κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή. Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του...Αγίου Νεκταρίου! Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος...

Γι’ αυτό έρχομαι στο Μοναστήρι του. Ήθελα κι εγώ, κάτι να προσφέρω στο Μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι Μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ’ την αρχή. Γι’ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά.

Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι Μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν.
«Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν!

Τα έχασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν:
«Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…»

(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄ Τόμος)

πηγή/αντιγραφή

ΑΣΠΡΟΓΑΛΑΝΟ ΠΑΝΙ

Μιλούσανε δυο νεράιδες:
- Τι σημαία να δώσουμε σ' αυτή τη χώρα; είπαν κι έδειξαν την Ελλάδα.
- Ας ρωτήσουμε την ίδια, είπε η μια.
- Ας ρωτήσουμε, συμφώνησε και η άλλη.

Βρήκαν την Ελλάδα να λούζεται σε μια καταγάλανη θάλασσα και να στεγνώνει κάτω από έναν ολόλαμπρο ήλιο.
- Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, τι χρώμα θέλεις να 'χει η σημαία σου;
- Να ρωτήσω τα παιδιά μου, είπε η Ελλάδα.

Τα μισά παιδιά της ζούσαν στη στεριά, παιδεύονταν με τη γη και τα βουνά.
- Κυρά, κυρά αρχόντισσα, κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, σκληρός ο τόπος. Και η δουλειά σκληρή. Μα άσπρα περιστέρια οι ψυχές μας. Γι' αυτό άσπρη, ολόασπρη τη θέμε τη σημαία μας.
Τα 'γραψε τα λόγια αυτά σε χρυσόδετο τεφτέρι η Ελλάδα.

- Ας πάω τώρα να ρωτήσω και τ' άλλα μου παιδιά, τα παιδιά της θάλασσας, είπε η Ελλάδα. Τα βρήκε να παλεύουν με τα δίχτυα. Να τα τραβούν με κόπο, γιατί ήταν γιομάτα απ' ασημένια λαχταριστά ψάρια.
- Κυρά, κυρά αρχόντισσα κυρά μας παινεμένη, Ελλάδα δοξασμένη, εμάς οι ψυχές μας είναι δοξασμένες στο γαλανό νερό. Τούτη η θάλασσα η μεγάλη, που μας δίνει χαρά και ζωή, θέλουμε να χωρέσει τη σημαία μας. Τα 'γραψε και τούτα τα λόγια η Ελλάδα σε χρυσόδετο τεφτέρι και το 'δωσε, το τεφτέρι, στις νεράιδες.
- Έτσι να γίνει, είπαν εκείνες. Και τότε μέσα από την αφρισμένη θάλασσα βγήκε τ' ασπρογάλανο πανί κι απλώθηκε σε ουρανό και γη. Κείνη την ώρα ο ήλιος άστραψε, έσκυψε, φίλησε το πανί και το φίλημα του έγινε ένας ολόχρυσος σταυρός.

- Η σημαία μας, είπε η Ελλάδα. Η σημαία για τα παιδιά της στεριάς, για τα παιδιά της θάλασσας.

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ! Στα πρόσωπά τους καθρεφτίζεται η ιστορία της Ελλάδας!

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ! Στα πρόσωπά τους καθρεφτίζεται η ιστορία της Ελλάδας! Χήρες, μητέρες και κόρες πεσόντων της περιόδου 1912-1922 παρελαύνουν στην πλατεία Συντάγματος στις 28 Οκτωβρίου του 1946 (φωτ. Εταιρεία Φίλων του Ελληνικού Λαού)

πηγή

ΕΛΥΤΗΣ -Το Άξιον Εστί (Πίνδος 1940)

Μόνος απέλπισα το θάνατο

Μόνος εδάγκωσα μες στον Καιρό με δόντια πέτρινα

Μόνος εκίνησα για το μακρύ

Ταξίδι σαν της σάλπιγγας μες στους αιθέρες!

Ήταν στη δύναμή μου η Νέμεση το ατσάλι κι η ατιμία

Να προχωρήσω με τον κορνιαχτό και τ΄ άρματα

Είπα: με μόνο το σπαθί του κρύου νερού θα παραβγώ

Και είπα: με μόνο το Άσπιλο τον νου μου θα χτυπήσω!

Στο πείσμα των σεισμών στο πείσμα των λιμών

Στο πείσμα των εχτρών στο πείσμα των δικών

Μου, ανάντισα κρατήθηκα ψυχώθηκα κραταιώθηκα

Μία και δύο και τρεις φορές

Θεμελίωσα τα σπίτια μου στη μνήμη μόνος

Πήρα και στεφανώθηκα την άλω μόνος

Το στάρι που ευαγγέλισα το ΄δρεψα μόνος!

ΕΛΥΤΗΣ Το Άξιον Εστί

Πίνδος 1940 

πηγή

Ταγματάρχης Δημήτριος Κωστάκης: Ο θρυλικός πυροβολητής του '40

Ένας από εκείνους που μεγαλούργησαν στον ανυπέρβλητο εκείνο αγώνα του 1940 και πρόταξαν τα στήθη τους για την Ελλάδα, ήταν και ο θρυλικός ταγματάρχης του πυροβολικού Δημήτριος Κωστάκης.

Γράφει ο Νικηφόρος Κατσένος 

Για μια ακόμη χρονιά και πάλι φέτος, το Έθνος μας, θυμάται τη μεγάλη του στιγμή της νεώτερης ιστορίας του, την 28η Οκτωβρίου 1940. Ό,τι χαρακτηρίζει τη μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή ελληνική σελίδα, είναι πως πέρασε αμέσως, ενώ ακόμη γραφόταν στο Καλπάκι και την Πίνδο, στην περιοχή όπου το γεγονός γίνεται πνεύμα και μύθος και όπου ο πόνος και το πνεύμα εξαγιάζονται μέσα στην αίσθηση της ευθύνης και του χρέους.

Θεωρεί κανείς ότι το έπος αυτό, που πραγματοποίησαν οι δικοί μας πατεράδες και παππούδες, έγινε για να ερμηνεύει ολόκληρη την περιπετειώδη και θαυμαστή εθνική μας ζωή, να τη ζωντανέψει στις μέρες μας και να την καταστήσει αλάνθαστο κριτήριό της. Παρουσιάζεται σαν συμπύκνωση μιας τρισχιλιόχρονης γόνιμης ιστορίας, αλλά με πλάτος μεγαλύτερο, με έκταση δυσανάλογη και με ένταση ισχυρή.

Ένας από εκείνους που μεγαλούργησαν στον ανυπέρβλητο εκείνο αγώνα του 1940 και πρόταξαν τα στήθη τους για την Ελλάδα, ήταν και ο θρυλικός ταγματάρχης του πυροβολικού Δημήτριος Κωστάκης. Μαζί με τον Διοικητή της VIII Μεραρχίας, Υποστράτηγο Χαρ. Κατσιμήτρο και τον Συνταγματάρχη Παναγ. Μαυρογιάννη αποτελούσαν το Επιτελείο της Μεραρχίας που έπαιρνε τις οριστικές αποφάσεις για τον αγώνα και τις υλοποιούσε με άφθαστο ηρωισμό και πείσμα ο ελληνικός στρατός.

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

 

 Χρειαζόμαστε άραγε σήμερα την πατρίδα; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, για τους πολλούς πατρίδα είναι ο τόπος καταγωγής και ο τόπος διαβίωσης. Είναι ρομαντισμός, μία ιδέα η οποία συγκινεί μειοψηφίες. Οι έφηβοι και οι νέοι, ζώντας σε μια παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα, θεωρούνε ότι η πατρίδα είναι μία περιθωριοποιημένη έννοια. Προϋποθέτει άλλωστε το «εμείς» και ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το «εγώ». Ο κόσμος της αποθέωσης της εικόνας, στην οποία νομίζουμε ότι βρίσκουμε νόημα με τα σχόλια των άλλων για το πρόσωπό μας, κι ένα σωρό απασχολήσεις δεν μας αφήνουν χρόνο για να είμαστε «εμείς». Το παρελθόν αντιμετωπίζεται ως κάτι πολύ μακρινό. Έτσι η έννοια «πατρίδα» έχει φτάσει τελικά να συμπίπτει με το «κράτος».

  Κι όμως χρειαζόμαστε τον ρομαντισμό της πατρίδας. Χρειαζόμαστε την μνήμη των προσώπων εκείνων τα οποία έκριναν ότι αξίζει περισσότερο και από την ίδια τη ζωή τους να θυσιαστούν για τα «ιερά και τα όσια», δηλαδή για τον τόπο, την ιστορία, την μνήμη, τους άλλους, όπως αποτυπώνονται στην ταυτότητα του λαού μας. Στην αίσθηση του συλλογικού «εμείς», το οποίο αν πάψει να υφίσταται, θα αφήσει να ξεθωριάσει κάθε δεσμός που έχουμε οι άνθρωποι και με άλλες συλλογικότητες, όπως είναι η οικογένεια, το σχολείο, η θρησκευτικότητα. 

  Χωρίς πατρίδα οι άνθρωποι δεν αισθανόμαστε ευθύνη για τους πολλούς, αλλά μόνο για τον εαυτό μας. Μια τέτοια νοοτροπία στην πράξη καθιστά τη ζωή επιβίωση. Ο άνθρωπος παύει να έχει προοπτική ένταξής του στην ιστορία. Θα είναι ένα άτομο το οποίο θα σβήνει και κανείς, αργά ή γρήγορα, δε θα το θυμάται, διότι ό,τι είναι εσωστρεφές και δεν παλεύει να αφήσει ίχνη για τους πολλούς, είναι καταδικασμένο στη διαγραφή από τον χρόνο.

  Ίσως αναρωτηθούμε: όλοι όσοι πάλεψαν στα βουνά της Αλβανίας στον αγώνα του ’40 είναι γνωστοί σήμερα; Μας εμπνέουν; Τους θυμόμαστε; 

Προφανώς λίγους γνωρίζουμε με το όνομά τους. Όμως θυμόμαστε τη συλλογική τους αντίδραση εναντίον του εχθρού, ο οποίος δεν ήθελε μόνο να καταλάβει ένα έδαφος. 

Προσέβαλε την αξία της ελεύθερης ψυχής που χαρακτήριζε τον Έλληνα. Προσέβαλε την θρησκευτική του συνείδηση, τορπιλίζοντας την «Έλλη» το Δεκαπενταύγουστο του 1940 στην Τήνο.

 Προσέβαλε την επιθυμία του Έλληνα τα παιδιά του να ορίζουν τον εαυτό τους, ακόμη και το δικαίωμα να κάνουν λάθη. Την παράδοση του Έλληνα να παλεύει εναντίον των ισχυρών και «να μένει και μαγιά». Την αντίληψη της δικαιοσύνης που έχουμε.

Αυτή τη συλλογική αίσθηση και αντίδραση καλούμαστε όλοι μας, μικρότεροι και μεγαλύτεροι, να θυμηθούμε, να ζήσουμε και να μεταδώσουμε. Την οδό του «εμείς». 
Μέσα από την οικογένεια, τη σχολική τάξη, την Εκκλησία, κάθε συλλογική δραστηριότητα, ακόμη και τον αθλητισμό. Όχι με ευχολόγια, αλλά με βάση την μνήμη και την παράδοση, που ξεκινούν από τη γνώση της ιστορίας, της θρησκευτικής πίστης, της γλώσσας, του πολιτισμού μας, που καλλιεργούν συνειδήσεις. Μπορούμε να κρατήσουμε ό,τι μας συνέχει ως κοινωνία, που είναι ο πατριωτισμός, και να διαλεχθούμε με το σήμερα. Κρίνοντάς το, δεχόμενοι ό,τι αξίζει και παλεύοντας εναντίον τού ό,τι μας αλλοτριώνει. Αυτό είναι το αληθινό μας χρέος!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 26 Οκτωβρίου 2016

Έπος 1940 – Μαρτυρία του δακτυλογράφου του 44ου Συντάγματος Πεζικού Γιάννη Μπριλάκη

Του Μανώλη Παντινάκη 

Ο Γιάννης Μπριλάκης, στρατιώτης το 1938, με τις εξαδέλφες του Ελευθερία και Φωφώ

Ο δακτυλογράφος του 44ου Συντάγματος Πεζικού Γιάννης Μπριλάκης βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου και μέσα στα χιόνια και το βαρύ ψύχος πολεμούσε και έγραφε. Αποτυπώνει στο ημερολόγιο του τις φρικτές μέρες του ελληνο-ιταλικού πολέμου, μέσα σε ένα διαρκή κίνδυνο. Τον κίνδυνο που άρχισε να τον «τυλίγει» από την πρώτη στιγμή που κατατάχθηκε και προωθήθηκε με χιλιάδες Έλληνες στα βουνά της Αλβανίας. Κατατάχθηκε στο Στρατό στις 4 Σεπτεμβρίου του ’40 και δυο ημέρες πριν την κήρυξη του πολέμου, γύρισε στο χωριό του το Σπήλι, έχοντας 48ωρη άδεια και «τυχαίως γλεντήσαμε με φίλους». 

Το πρωί πληροφορήθηκε από το ραδιόφωνο την απόφαση των Ιταλών: «Όλοι, τότε, μείναμε απολιθωμένοι. Γυναίκες έκλαιαν και υπήρχε μεγάλη ταραχή, γιατί όλοι μας περιμέναμε ότι θα μας νικούσε η Ιταλία. Προπαντός, όμως, για τις κακουχίες που θα υποφέραμε, αδιάφορο ότι σύντομα καταλάβαμε ότι τους νικούσαμε…» 

 Το ημερολόγιο του πολέμου που έγραψε ο δακτυλογράφος είναι συγκλονιστικό και κόβει την ανάσα. 

Περιγράφει μέρα- μέρα με κάθε λεπτομέρεια τις εικόνες των συγκρούσεων μέσα στα χιόνια, άλλα αξιοπερίεργα και τεκταινόμενα και τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών, που μέσα σε ανήκουστες συνθήκες έδιναν και τη ζωή τους για την πατρίδα. Χιλιάδες στη νιότη τους, «πότισαν» με το αίμα τους τα πεδία των μαχών και χιλιάδες άλλοι, σαράβαλα, γύρισαν για να βρουν στον τόπο τους ως κατακτητές τους ναζί του Χίτλερ. 

Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποσπάσματα από το ημερολόγιο: 

 «Την 15η Δεκεμβρίου 1940, ώρα 2 το μεσημέρι, φύγαμε από το χωριό Καπεστίτσα και περάσαμε το χωριό Μπιλίτσα και κάποια άλλα.

Τα 4 πράγματα που σκοτίζουν την ψυχή

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Ο άνθρωπος για να έχει πνευματική ζωή, να έχει το φως στη ζωή του, πρέπει να έχει τελεία επικοινωνία με το περιβάλλον του.
Από τη στιγμή που δεν έχει αυτή την απλή, την φυσική, την άνετη εγκατάλειψη και παράδοση του εαυτού του στον άλλον, και επομένως την βίωση του άλλου ως οικείου μέλους, δεν μπορεί να έχει Θεόν. Γι’ αυτό σκοτίζεται η ψυχή, όταν κλονίζεται η σχέση της με τον Θεό.

Μίσος

Πως όμως κλονίζεται; Με το να μισεί τον πλησίον του. Το μισώ τον πλησίον έχει κατά κύριον λόγο ενεργητική έννοια και σημαίνει, κτυπώ, αρνούμαι, επιτίθεμαι εναντίον του άλλου. Εκφράζει την επιθετική διάθεση της ψυχής. Αντί να έχω φυσική σχέση με τον άλλον, να τον βάζω στην καρδιά μου, έχω το μίσος, που είναι μία έξοδος του άλλου από την καρδιά μου και από την ζωή μου.
Μίσος λοιπόν είναι να βλέπω ως έτερον τον άλλον, να τον πετάω έξω από την καρδιά μου, να μην το θεωρώ ως είναι μου. Αντί να δω ότι ο άλλος είμαι εγώ, βλέπω ότι είναι κάτι διαφορετικό. Αυτό μπορεί να είναι φυσικό για τους ανθρώπους του κόσμου, αλλά για μας, που είμαστε σώμα Χριστού, είναι αφύσικο. Το μίσος είναι εκ των μεγάλων αμαρτημάτων, διότι είναι απόρροια μεγάλης εμπαθείας και δείχνει ότι ο άνθρωπος δούλεψε πολλά χρόνια στην αμαρτία και τα πάθη, και έχει σκληρυνθεί τόσο πολύ η καρδιά του, ώστε κατά κάποιο τρόπο έγινε ανώμαλη και όχι μόνο δεν μπορεί να αγαπήσει, αλλά και μισεί. Χρειάζεται πολύ δάκρυ για να αποβάλλει κάποιος το μίσος. Δεν είναι υπόθεση μιας αποφάσεως απλώς ή αγώνος μιας μέρας. Όταν μισώ κάποιον, δεν μπορώ να πω, αποφασίζω να μην τον μισώ. Μπορώ να πω, αποφασίζω να μην τον χτυπήσω, να μην τον βλάψω, αλλά για να μην τον μισώ πλέον, χρειάζεται μια εσωτερική κάθαρσις. Το μίσος προς τον πλησίον φανερώνει μεγάλο βάθος πάθους, γι” αυτό και συσκοτίζει την ψυχή.

Εξουδένωση

Πως αλλιώς κλονίζεται η σχέση με τους άλλους;
Με την εξουδένωση. Με το να ταπεινώνεις τον άλλον. Με το να τον κρίνεις. Όταν όμως κρίνω τον άλλον, τον βγάζω πάντοτε μικρό, μηδαμινό, τίποτα. Είναι τόσος ο εγωισμός του ανθρώπου, ώστε τίποτε δεν μπορεί να σταθεί ενώπιον της κρίσεώς του, ούτε ένας Θεός, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος. Το να θεωρώ τον άλλον ως κατώτερο, περισσότερο όμως το να το εκφράζω, είναι κεφαλαιώδες αμάρτημα.

Ζήλεια

Άλλη μορφή σχέσεώς μας με τους ανθρώπους, η οπο
ία διαταράσσει την ειρήνη και την ενότητα, είναι η ζήλεια με όλες τις έννοιες. Ζηλεύω κάποιον από αγάπη, τον θεωρώ δικό μου και ενώνομαι αναπόσπαστα μαζί του. Η ένωση αυτή δεν είναι εν τω σώματι του Χριστού, είναι μία υποβίβαση του σώματος του Χριστού σε ανθρώπινη σχέση. Είναι επίσης μία πλήρης μοιχική εσωτερική ενέργεια. Αν πάρουμε την ζήλεια με την έννοια ότι ζηλεύω αυτόν τον άνθρωπο και τον απωθώ, τότε η ζήλεια είναι έκφραση εσωτερικής αδυναμίας αλλά και ανώμαλης αγάπης. Δηλαδή τον αγαπώ κατά τρόπο εγωιστικό και αποκλειστικό, πιστεύω ότι έχω δικαιώματα στη ζωή του και ότι αυτός έχει υποχρεώσεις απέναντί μου, ότι πρέπει να μου δίνει λογαριασμό για το που πηγαίνει και τι κάνει. Η ζήλεια λοιπόν είναι διαταραχή των σχέσεών μας λόγω περισσής εσωτερικής ψυχικής ενέργειας.

Ζήλεια είναι κάθε στροφή προς τον άλλον, που ξεκινάει από κάτι υπερβολικό, από έναν ζήλο, από μία ζέση, από μία βράση. Επομένως ζήλος μπορεί να είναι το ενδιαφέρον μου, η αγάπη μου, η φροντίδα μου να τον σώσω, να τον βοηθήσω να βγει από την αμαρτία, να γίνει παιδί του Θεού. Αυτή η ζέσις είναι ένας αφύσικος εσωτερικός οργασμός, μία αφύσικη πνευματική συσσωμάτωση.

Γογγυσμός

Το αντίθετο της ζήλειας είναι ο γογγυσμός, ο οποίος επίσης προέρχεται από αδυναμία της ψυχής. Γογγύζω σημαίνει διαμαρτύρομαι, αρνούμαι, παραπονούμαι, είμαι στενοχωρημένος, δεν ικανοποιούμαι. Αυτόν τον γογγυσμό τον εκφράζω στο περιβάλλον μου, στα γραπτά μου, στην προσευχή μου. Ζητώ λόγου χάριν, κάτι από τον άλλον, ή προσδοκώ ή απαιτώ κάτι. Δεν μου το δίνει όμως, γιατί και αυτός είναι απορροφημένος από τον δικό του αγώνα και πόθο, από την δική του σκέψη, αμαρτία, χαρά, από τη δική του ακολασία, αγιότητα ή αρετή. Τότε πέφτω σε έναν γογγυσμό, διότι περιθωριοποιούμαι στην σκέψη του. Προσεύχεται αυτός, νομίζω ότι με αφήνει μοναχό μου. Ενδιαφέρεται για μένα, νομίζω ότι δεν το έκανε από αγάπη ή ότι το έκανε ελλιπές.
Ο γογγυσμός είναι το ανικανοποίητο που νοιώθουμε στη ζωή μας και προέρχεται από ένα μειονεκτικό εγώ. Η ζήλεια προέρχεται από ένα εγώ υπερτροφικό, ενώ η εξουδένωση από ένα εγώ αυτοτρεφόμενο και αυτοδυναμούμενο άνευ Θεού, που βλέπει τον άλλον κατώτερο, μηδαμινό. Το μίσος είναι η διαφοροποίηση, η απώθηση του άλλου από την ύπαρξη μας.

 Aπό Το Βιβλίο «ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ» ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΒΒΑ ΗΣΑΪΑ

ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ ΑΡΧ. ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ

πηγή

Άγιος Δημήτριος από το Μιστί της Καππαδοκίας ή Αϊ - Ρημήτ. (+26 Οκτωβρίου).

Άγιος Δημήτριος από το Μιστί της Καππαδοκίας ή Αϊ - Ρημήτ. (+26 Οκτωβρίου).

Ο  Άγιος Δημήτριος ήταν από το Μιστί της Νίγδης της Καππαδοκίας όπου έζησε βίο οσιακό. Έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Τα χαριτόβρυτα λείψανά του βρέθηκαν με θαυματουργικό τρόπο κατά τα έτη 1860 με 1870 όταν μια αγράμματη αλλά θεοσεβής γυναίκα η Ελευθερία Ελεκίδου από το Μιστί είδε ένα όνειρο.
Οδηγεί τον σύζυγό της κι όλους του κατοίκους του Μιστίου σε μια κατακόμβη ανάμεσα στα χωριά Μιστί και Λιμνά, όπου τα βρήκαν  αναβλύζοντα μυρίπνοον ευωδία και δίνοντας έκτοτε πλούσιες ευλογίες και πολλές ιάσεις σε όσους τον επικαλούνται.

Κατά την Μικρασιατική καταστροφή οι Καππαδόκες μετέφεραν τα άγια λείψανα και την εικόνα του αγίου Δημητρίου στο χωριό Ιάνα της Αλεξανδρούπολης. Στην εικόνα εμφανίζεται ένας Άγιος με λαϊκή καππαδοκική ενδυμασία, μάλλον ποιμένας ή γεωργός, ο οποίος κρατάει σταυρό.

Τα λείψανα του Αγίου μέχρι πρόσφατα, φυλάσσονταν στην Καππαδοκική Εστία της Αλεξανδρουπόλεως, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου Ιάνας 

και από τον Ιανουάριο του 2012 τα αποθησαύρισαν στον Ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Αλεξανδρουπόλεως.

Τη γενναιοδωρία σου ποτέ μην την δείχνεις στον κενόδοξο. (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

«Ο κενόδοξος όσο σκυφτός είναι στους ανωτέρους τόσο θρασύς και απάνθρωπος γίνεται προς τους κατωτέρους
Υπάρχει προσκύνηση αγία που γίνεται από ταπείνωση, από σεβασμό προς τον πλησίον, από σεβασμό προς την εικόνα του Θεού, από σεβασμό προς τον αδελφό του Χριστού.
Και υπάρχει προσκύνηση ψυχοκτόνα, προσκύνηση υστερόβουλη, προσκύνηση ανθρωπάρεσκη και συνάμα μισάνθρωπη, προσκύνηση θεομίσητη.
Είναι η προσκύνηση που ζήτησε ο σατανάς από τον Θεάνθρωπο με αντάλλαγμα όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη λαμπρότητά τους.

Προσεκτικά παρατήρησε όσους σε προσκυνούν. Το κάνουν άραγε από σεβασμό προς τον άνθρωπο; Το κάνουν από αγάπη και ταπείνωση;
Ή μήπως η προσκύνησή τους αφενός ικανοποιεί τη δική μας υπερηφάνεια και αφετέρου αποβλέπει στο δικό τους πρόσκαιρο συμφέρον;
Μεγάλε της γης! Προσεκτικά παρατήρησε και συνετά συλλογίσου. Μπροστά σου σέρνονται η υποκρισία, το ψέμα, η κενοδοξία.
Αυτοί που σε προσκυνούν, όταν πετύχουν τον σκοπό τους θα σε χλευάσουν και με την πρώτη ευκαιρία θα σε προδώσουν.

ΤΗ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΣΟΥ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΤΗΝ ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΕΝΟΔΟΞΟ!
Ο ΚΕΝΟΔΟΞΟΣ ΟΣΟ ΣΚΥΦΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΝΩΤΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΤΟΣΟ ΘΡΑΣΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥΣ ΤΟΥ.

Πώς θα καταλάβεις τον κενόδοξο;
Από την ιδιαίτερη ικανότητα και επίδοσή του στην κολακεία, την ιδιοτελή προθυμία του για εξυπηρετικότητα, το ψέμα και γενικά τη φαυλότητα και τη χαμέρπεια.
Οι επιπόλαιοι κριτές συχνά θεωρούν ταπεινό έναν υποκριτή και τιποτένιο που επιδιώκει να αρέσει στους ανθρώπους. Αυτός όμως στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μια άβυσσος κενοδοξίας.
Απεναντίας υπερήφανο θεωρούν εκείνον που δεν αποζητά επαίνους ή αναγνώριση από τους ανθρώπους και γι΄ αυτό δεν σέρνεται δουλικά μπροστά τους. Αυτός είναι αληθινός υπηρέτης του Θεού.

Έχοντας γνωρίσει τη θεϊκή δόξα που αποκαλύπτεται μόνο στους ταπεινούς, οσφράνθηκε τη δυσοσμία της ανθρώπινης δόξας κι έφυγε μακριά της.
Την ψυχή που πετά ψηλά, την ψυχή που ελπίζει στα ουράνια, την ψυχή που περιφρονεί τα φθαρτά αγαθά του κόσμου, την ψυχή που δεν γνωρίζει τη φτηνή δουλοπρέπεια και τη χαμέρπεια των ανθρώπων εσφαλμένα την αποκαλούμε υπερήφανη επειδή δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις των παθών μας…
Αυτό που θεωρείς υπερηφάνεια δεν είναι παρά η αγία ταπείνωση.
Η ταπείνωση είναι ευαγγελική διαδασκαλία και αρετή, είναι το μυστικό ένδυμα και η μυστική δύναμη του Χριστού.
Ντυμένος την ταπείνωση ήρθε ανάμεσά μας ο Θεός.
Όποιος από τους ανθρώπους ντυθεί την ταπείνωση γίνεται όμοιος με τον Θεό!».

Αποσπάσματα από το βιβλίο: ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Β΄, σελ. 382-4

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

πηγή

Η Θεία Λειτουργία - π.Ζαχαρίας (Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ)

Η Θεία Λειτουργία - π.Ζαχαρίας (Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ)

Ο Άγιος Δημήτριος. Σημεία από τον βίο του για την πνευματική ζωή ".

Ομιλία με θέμα: " Ο Άγιος Δημήτριος -Σημεία από τον βίο του για την πνευματική ζωή ". 

Ομιλητής ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμία.

ΠΗΓΗ

Άγ. Γεώργιος και Αγ.Δημήτριος μαζί σε εικόνες και τοιχογραφίες

Άγ. Γεώργιος και Αγ.Δημήτριος μαζί σε εικόνες και τοιχογραφίες

Οι ψυχοπαθολογικές καταστάσεις μέσα στην οικονομία του Θεού

  π. Συμεών Κραγιοπούλου

Οι ψυχοπαθολογικές καταστάσεις δεν είναι θέματα απλώς ψυχολογικά ούτε, και αν ακόμη είναι απλώς ψυχολογικά θέματα, πρέπει να τα δούμε μόνο από την ψυχολογική πλευρά, αλλά πρέπει να τα δούμε μέσα στην πρόνοια του Θεού, μέσα στην όλη οικονομία του Θεού, μέσα στο όλο θέμα της σωτηρίας μας.

 Οι καταστάσεις αυτές δεν φεύγουν εύκολα. Δεν είναι όπως οι σωματικές ασθένειες, στις οποίες δίνει κανείς φάρμακα, και αυτά τις γιατρεύουν· ούτε είναι θέμα να απλώσει κανείς το χέρι και να πάρει τις αρρώστιες αυτές. Αυτές εν πολλοίς εξαρτώνται από την όλη στάση του ίδιου του ανθρώπου που έχει τις ψυχοπαθολογικές καταστάσεις, από την όλη ενέργειά του. Λέω συχνά ότι ο Θεός το όλο θέμα, όπως πιστεύω, το οικονομεί έτσι για κάποιον λόγο· για να μάθει κάποιο μάθημα ο άνθρωπος. Και όσο αργεί να το μάθει, τόσο αυτά δεν φεύγουν.

Ο άνθρωπος έχει πάντοτε την τάση να ξεφεύγει από δω και από κει, και ο Θεός, τρόπον τινά, τον δεσμεύει μέσα από αυτές τις καταστάσεις, και, θέλει δεν θέλει, κάθεται κανείς κοντά στον Θεό. Όχι βέβαια με το ζόρι, ούτε θέλει ο Θεός να τον κρατήσει με το ζόρι, αλλά ξέρει ο Θεός, ως Θεός που είναι, ότι ο άνθρωπος, αν τελικά δει την αλήθεια, θα πει μόνος του:
 «Θεέ μου, δεν θα σε ευγνωμονούσα τόσο πολύ, όσο αισθάνομαι την ανάγκη να σε ευγνωμονώ τώρα, που επέτρεψες να έχω αυτές τις καταστάσεις, οι οποίες με βασάνισαν στη ζωή. Όμως είναι εκατό τοις εκατό βέβαιο ότι, αν δεν τις είχα, δεν θα σε είχα γνωρίσει και δεν θα ήμουν κοντά σου, δεν θα ήμουν στον δρόμο σου και δεν θα σωζόταν η ψυχή μου». Έτσι είναι.

Η εικόνα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ του Ανδρονίκου

 Ἀνῆκε στόν Βυζαντινό Αὐτοκράτορα Ἀνδρόνικο Γ' Παλαιολόγο (1328 - 1341) καί σύμφωνα μέ τήν διαθήκη του δωρήθηκε μετά τόν θάνατό του στήν Μητρόπολη Μονεμβάσιας. 

Τό 1821, μέ τήν ἔκρηξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως κατά τῶν Τούρκων, ὁ Ἐπίσκοπος Ἀγαπητός πῆρε τήν Εἰκόνα γιά περισσότερη ἀσφάλεια μαζί του στήν Πάτρα, ὅπου πρίν πεθάνει τήν ἐμπιστεύθηκε στόν συγγενή του Ν. Ἰ. Βλασόπουλο, Πρόξενο τῆς Ρωσίας στήν Πελοποννησιακή πρωτεύουσα.

 Τό 1839, ὁ γιός τοῦ Βλασόπουλου δώρησε τήν Εἰκόνα στόν Τσάρο Νικόλαο Α' καί ἐκεῖνος τήν κατέθεσε στό Παρεκκλήσιο τῶν Χειμερινῶν Ἀνακτόρων, στήν Ἁγία Πατρούπολη. Τριάντα χρόνια ἀργότερα ἡ Εἰκόνα μεταφέρθηκε στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τό 1877 κατατέθηκε στό Καθολικό τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν, στό Τβέρ.

Στήν Εἰκόνα εἰκονίζεται μόνον τό σεπτό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Εἶναι ἔργο ἐξαιρετικῆς τέχνης, φέρει ἀσημένιο κάλυμμα, διακοσμημένο μέ πολυτίμους λίθους καί φέρει τήν ἐπιγραφή, "αὐτή ἡ πολυσέβαστη Εἰκόνα εἶναι δῶρο τοῦ εὐσεβοῦς Αὐτοκράτορος Ἀνδρονίκου στήν Μονεμβάσια".

Τιμᾶται τήν 1η Μαΐου, τήν 8η Ἰουλίου καί την 22α Ὀκτωβρίου.

πηγή

Αγία Φωτεινή (Σμύρνη)

Από το βιβλίο: Ν. Kαρτσωνάκης-Nάκης, Θυμάμαι τη Σμύρνη, Tο Eλληνικό Bιβλίο, 1972

Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι,
Πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.

Καθώς ήμπαινες μέσα στην εκκλησιά αιστανόσουνε ότι ήμπαινες κάτω από την ασφάλεια του Χριστού. Αυτή είχε τρία κλίτη, ήτανε ναός δρομικός. Φωτιζότανε λίγο από τα τζάμια των παραθύρων της που είχανε πολλά χρώματα κόκκινα-κίτρινα, πράσινα, μπλε, μωβ. Το φως του πρωινού ή του απογεύματος ήμπαινε μέσα φιλτραρισμένο από τα πολύχρωμα τζάμια κι ήδινε μια μυστηριώδικη ατμοσφαίρα στην εκκλησιά.

Το τέμπλο που χώριζε την εκκλησιά από το ιερό, ήτανε ξυλόγλυπτο, ψιλοδουλεμένο και επίχρυσο. Η διακόσμησή του ήτανε καμωμένη από άνθη, φυτά, πουλιά και ζώα, όμορφα συνθεμένα κι αριστουργηματικά σκαλισμένα. Ίσως να είχε ακόμα μικρές ανάγλυφες θρησκευτικές σκηνές, όπως έχει και το ξυλόγλυπτο τέμπλο της εκκλησιάς του Άη Γιάννη του Θεολόγου στον Απάνω Μαχαλά, που σώθηκε και τώρα είναι στημένο στην εκκλησιά τση Άγια Φωτεινής της Νέας Σμύρνης. Και τα δύο αυτά τέμπλα είναι φαίνεται σύγχρονα καμωμένα στις αρχές του 19ου αιώνα.

Οι εικόνες του τέμπλου ήτανε παλαιικές μαυρισμένες από τα κεριά και τα λιβάνια. Μερικές ήτανε καπλαντισμένες με ασήμι. Βαρύτιμα ασημένια καντήλια ήτανε κρεμασμένα μπροστά τους.

Ο θρόνος ο δεσποτικός καθώς και ο άμβωνας ήτανε ξυλόγλυπτα έργα. Καρσί από τον δεσποτικό θρόνο ήτανε δυο άλλοι, ο ένας του Πρόξενου της Ρωσσίας και ο άλλος της Ελλάδας. Και οι δυο τους είχανε στο απάνω μέρος τα στέμματα των δύο κρατών κεντημένα απάνω σε ατλάζι.

Όταν ήβλεπες το Ρούσικο δικέφαλον αετό,

Η κατάθλιψη στις μέρες μας...

Γράφει ο Κωνσταντίνος Γανωτής

Η ευθυμία που δείχνουν οι σημερινοί άνθρωποι είναι διανοητικά επιτηδευμένη. Έχουν πεισθεί οι άνθρωποι από την ψυχολογική προπαγάνδα ότι χαρά είναι η επιδερμική ηδονή, η ικανοποίηση των σαρκικών επιθυμιών και, όταν βρίσκονται αυτές οι προϋποθέσεις, «πείθονται» ότι είναι ευτυχισμένοι, χαρούμενοι.
Κι επειδή έχουν ασυνείδητα την ειδοποίηση της ανεπάρκειας αυτής της ευτυχίας, βάζουν ένταση μεγάλη για να καλύψουν το αίσθημα αυτό και τότε φαίνονται πολύ ψυχαγωγούμενοι, πολύ κεφάτοι.

Αυτά βέβαια μας τα δείχνει η παρατήρηση, αλλά έχομε και πολλούς τρόπους να την επιβεβαιώσομε αυτή την παρατήρηση. Ο σημερινός άνθρωπος στη μεγάλη πλειοψηφία βρίσκεται σε διαρκή αγανάκτηση για τα εμπόδια της ευτυχίας του και για τους εχθρούς του.
Βλέπομε να φτάνουν οι άνθρωποι στα δικαστήρια και να δικάζονται για διάφορες αδικίες μικρές και μεγάλες, σε ποσοστά πολύ μεγαλύτερα από παλαιότερες εποχές. Αυτή η ανικανότητα συνδιαλλαγής είναι μια από τις ενδείξεις της πλήξης, που κυριαρχεί στα συναισθήματα του σημερινού ανθρώπου, που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τίποτε και με κανένα.

Βλέπομε ότι ο σημερινός άνθρωπος δεν αναπαύεται με καμμιά ευχαρίστηση και πολύ γρήγορα χάνει την ευχαρίστησή του και ζητάει αλλαγές. Ακόμα και στο γάμο χάνει πολύ σύντομα την ευχαρίστησή του από το πρόσωπο του/της συζύγου κι έτσι έχομε τα πολλά διαζύγια, τις διαστάσεις, τους οικογενειακούς καυγάδες, ειδικά τις συγκρούσεις και τους διαπληκτισμούς με τα κληρονομικά. Σχεδόν κανείς δεν θυσιάζει το παραμικρό, για να διατηρήσει τη γλυκιά σχέση με τ’ αδέρφια του.

ΤΑΦΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ(Κέρκυρα 1895)

Επειδή μάς φάνηκε παράξενο η εκφορά σε θρόνο νεκρού Επισκόπου, κάποιοι έφτασαν στα όρια της παράνοιας, κάποιοι "σύλησαν" τον νεκρό, κάποιοι ''ειδικοί''... μίλησαν για επέμβαση ακόμη και του Εισαγγελέα σας δείχνω ένα ντοκουμέντο που νομίζω υπάρχει στο Μουσείο Μπενάκη.

Είναι η κηδεία του Αρχιεπισκόπου Κερκύρας κυρού Ευσταθίου Βουλισμά το 1895 σε θρόνο.

Ήταν η συνήθης τακτική της Ορθοδόξου (και όχι μόνο) Εκκλησίας οι Επίσκοποί της να κηδεύονται σε θρόνο.

Κάποια στιγμή καταργήθηκε βέβαια αλλά οι οι Παλαιοημερολογίτες κράτησαν την παράδοση της Εκκλησίας.

πηγή