Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Ὁ Ἱερομάρτυς Γεώργιος Σκρέκας καὶ ἡ τιμία αὐτοῦ πρεσβυτέρα

Νέο βιβλίο ἀπὸ τὴν ΕΡΩ: 

Διαβάστε και:Δύο ιερείς που σταυρώθηκαν από κομμουνιστές1)Ιερομάρτυς Κωνσταντίνος Ποντγκόρσκυ και 2)Ιερέας Γεώργιος Σκρέκας



 Ὁ πα­τήρ Γε­ώρ­γιος Σκρέ­κας μέ τήν ζω­ή του, ἀλ­λά κυ­ρί­ως μέ τό μαρ­τυ­ρι­κό τέ­λος του, θέ­τει μπροστά μας τό με­γά­λο ἐ­ρώ­τη­μα: ποι­ός καί πῶς ἀ­να­γνω­ρί­ζε­ται ὡς ἅ­γιος ἀ­πό τήν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκκλη­σί­α; 

Ποι­οί λοι­πόν εἶ­ναι ἅ­γιοι σύμ­φω­να μέ τήν ὀρ­θό­δο­ξη πα­ρά­δο­ση, ὥστε νά ἐ­πι­κα­λού­μα­στε τίς εὐ­χές τους, νά προσκυνοῦμε τά ἱ­ε­ρά τους λεί­ψα­να καί νά δε­χώ­με­θα μέ­σῳ αὐ­τῶν τήν θεί­α Χά­ρη; «Κα­τά τήν δι­δα­σκα­λί­α τῶν Πα­τέ­ρων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας τά λεί­ψα­να τῶν Ὁ­σί­ων δέν προ­σκυ­νοῦν­ται ὡς ἅγια, ἄν ὁ Θε­ός δέν κά­νη (πρίν) θαύ­μα­τα μέ αὐ­τά, ὥ­στε νά ἀ­πο­δει­χθῆ ἡ ἁ­γι­ό­τη­τά τους ἤ τοὐ­λά­χι­στον νά τι­μή­ση αὐ­τά μέ εὐ­ω­δί­α, ἐ­πει­δή δέν εἶ­ναι γνω­στή στούς ἀν­θρώ­πους ἡ κρυ­φή πί­στη καί ἡ ἀ­γά­πη πού εἶ­χαν στόν Θε­ό. Τῶν μαρ­τύ­ρων ὅ­μως τά Λεί­ψα­να προ­σκυ­νοῦν­ται ὡς ἅ­για καί χω­ρίς θαύ­μα­τα καί εὐ­ω­δί­α, μέ τό νά γί­νε­ται φα­νε­ρή σέ ὅ­λους ἀ­πό τήν ἔμ­πρα­κτη ἀ­πό­δει­ξη τοῦ Μαρ­τυ­ρί­ου ἡ τε­λεί­α πί­στη καί ἀ­γά­πη αὐ­τῶν πρός τόν Θε­ό»
Αὐ­τά γρά­φει ὁ με­γά­λος δά­σκα­λος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας Ἅ­γιος Νι­κό­δη­μος ὁ Ἁ­γι­ο­ρεί­της στό “Προ­οί­μιό” του γιά τούς ἁ­γί­ους Νε­ο­μάρ­τυ­ρες. 

Ἀ­πό αὐ­τό ἀ­πο­δει­κνύ­ε­ται ὅ­τι τό μαρ­τύ­ριο εἶ­ναι ση­μεῖ­ο βέ­βαι­ης ἁ­γι­ό­τη­τας. Γιά τόν λό­γο αὐ­τό στήν Ὀρθόδο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μπο­ροῦ­με κά­θε μάρ­τυ­ρα νά τόν τι­μοῦ­με ἀ­μέ­σως ὡς ἅ­γιο καί πρίν ἀ­κό­μη νά γί­νη ἡ ἁ­γι­ο­κα­τά­τα­ξή του μέ ἐ­πί­ση­μη δι­οι­κη­τι­κή ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή πρά­ξη. Ὁ ἅ­γιος Κο­σμᾶς ὁ Αἰ­τω­λός, παραδείγματος χά­ριν, ἐ­πί δι­α­κό­σια χρό­νια ἐ­τι­μᾶ­το ὡς ἅ­γιος χω­ρίς ἐ­πί­ση­μη ἁ­γι­ο­κα­τά­τα­ξη. Ἀ­μέ­σως με­τά τό ἔν­δο­ξο μαρ­τυ­ρι­κό τέ­λος του κα­τά τό 1779 κτί­σθη­κε ἱ­ε­ρά μο­νή στό ὄνο­μά του, ζω­γρα­φί­σθη­καν εἰ­κό­νες, ἔ­γι­ναν ἀ­κο­λου­θίες καί ἐ­τή­σι­ες ἑ­ορ­τές. 

Οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἐ­ξ ἄλ­λου, ἔν­δο­ξοι πα­λαι­οί καί νέ­οι Μάρ­τυ­ρες τῆς Ὀρ­θό­δο­ξης Ἐκ­κλη­σί­ας οὐ­δέ­πο­τε χρειά­στη­κε νά.... ἀ­να­γνω­ρι­σθοῦν ὡς ἅ­γιοι μέ ἐ­πί­ση­μη ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή ἀ­πό­φα­ση, ἀλ­λά τι­μῶν­ται καί δοξάζονται ἐ­πί πολ­λούς αἰ­ῶ­νες ὡς ἅ­γιοι ἀ­πό ὅ­λους τούς χρι­στια­νούς, κλη­ρι­κούς καί λα­ϊ­κούς, μέ θεῖ­ες Λειτουρ­γί­ες, μέ εἰ­κό­νες καί να­ούς, μέ εἰ­δι­κές ἀ­κο­λου­θί­ες καί Πα­ρα­κλή­σεις. 

 Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή πε­ρί­πτω­ση ἀ­να­γνώ­ρι­σης Νε­ο­μάρ­τυ­ρος ὡς ἁγί­ου μό­λις με­ρι­κά λε­πτά με­τά τό δο­ξα­σμέ­νο μαρ­τύ­ριό του εἶ­ναι ἡ πε­ρί­πτω­ση τοῦ ἁ­γί­ου Νε­ο­μάρ­τυ­ρα Γε­ωρ­γί­ου τοῦ Χι­ο­πο­λί­του, ὅ­πως πε­ρι­γρά­φε­ται στό Νέ­ο Μαρ­τυ­ρο­λό­γιο:
 Ὁ Γε­ώρ­γιος ὁ Χίος μαρ­τύ­ρη­σε στίς 26 Νο­εμ­βρί­ου 1807. Ἐ­νῶ ὁ­δη­γεῖ­το στό Μαρτύ­ριο, οἱ ἱ­ε­ρεῖς μέ ὅ­λον τόν χρι­στι­α­νι­κό λα­ό συγ­κεν­τρώ­θη­σαν στήν ἐκ­κλη­σί­α νά προ­σευ­χη­θοῦν, ὥστε ὁ Θε­ός νά στη­ρί­ξη τόν μάρ­τυ­ρα μέ­χρι τέ­λους. Τήν ὥ­ρα πού στήν ἐκ­κλη­σί­α ἐ­ψάλλ­ε­το ἡ Λι­τή, οἱ ἱερεῖς ἔ­κα­ναν συ­ζή­τη­ση γιά τό πῶς νά μνη­μο­νεύ­σουν τόν Γε­ώρ­γιο, τά­χα ἀ­κό­μη σάν ἁ­πλό ἄν­θρω­πο ἤ ὡς τέ­λει­ο μάρ­τυ­ρα; Νά τόν μνη­μο­νεύ­σουν μα­ζί μέ τούς Μάρ­τυ­ρες; Φά­νη­κε σω­στό νά μήν ἐ­πι­κα­λε­στοῦν τίς πρε­σβεῖ­ες καί τίς με­σι­τεῖ­ες του μα­ζί μέ τούς ὑ­πο­λοί­πους Μάρ­τυ­ρες, ἀλ­λά νά πα­ρα­κα­λέ­σουν τόν Θε­ό γι᾽ αὐ­τόν, προ­κει­μέ­νου νά τε­λει­ώ­ση τόν δρό­μο τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου. Ἀλ­λά στό με­τα­ξύ, πρίν ἀρ­χί­σει τό “Σῶ­σον ὁ Θε­ός τόν λα­όν Σου καί εὐ­λό­γη­σαν τήν κλη­ρο­νο­μί­αν Σου …”, κα­τα­φθά­νει τρέ­χον­τας ὁ ἀ­πε­σταλ­μέ­νος πού εἶ­χε ὁ­ρι­σθεῖ νά πα­ρα­κο­λου­θῆ ἀ­πό κρυ­φό μέ­ρος τί γί­νε­ται μέ τόν μάρ­τυ­ρα. Φω­νά­ζει στήν ἐκ­κλη­σί­α: “Τετέ­λε­σται”. Δη­λα­δή, ὁ μάρ­τυ­ρας ἔ­μει­νε στα­θε­ρός μέ­χρι τέ­λους.
 Τό­τε μέ­σα σέ δά­κρυ­α ἀ­πε­ρί­γρα­πτης χα­ρᾶς καί πνευ­μα­τι­κῆς ἀ­γαλ­λί­α­σης οἱ ἱ­ε­ρεῖς καί τό πλῆ­θος τῶν χρι­στια­νῶν τῆς Χί­ου ἐ­πι­κα­λέ­σθη­καν ἀ­πό ἐ­κεί­νην ἀ­κρι­βῶς τήν στιγ­μή τόν Γε­ώρ­γιο ὡς ἅ­γιο μα­ζί μέ ὅ­λους τούς ἄλ­λους Μάρ­τυ­ρες καί Ἁγί­ους.
 Ἀ­πό ὅ­λα αὐ­τά γί­νε­ται σα­φέ­στα­τα κα­τα­νο­η­τό ὅ­τι μπο­ροῦ­με νά τι­μοῦ­με τόν ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρα Γε­ώρ­γιο Σκρέ­κα ὡς ἅ­γιο καί πρίν ἀ­πό ὁ,­ποι­α­δή­πο­τε ἐ­πί­ση­μη ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή ἀ­να­γνώ­ρι­ση. 
Ἡ μέ­χρι σή­με­ρα τι­μή στό ἅ­γιο γι­νό­ταν κρυ­φά καί σι­ω­πη­λά, για­τί τά τραύ­μα­τα τοῦ Ἐμ­φυ­λί­ου πυ­ορ­ρα­γοῦ­σαν ἀ­κό­μη. 
Τό μαρ­τυ­ρι­κό τέλος τοῦ πα­πα–Γι­ώρ­γη Σκρέ­κα σί­γου­ρα συ­νε­τέ­λε­σε στό νά λυ­πη­θῆ ὁ Θε­ός τόν ἑλ­λη­νι­κό λα­ό καί νά σταμα­τή­ση τίς αἱ­μα­τη­ρές συγκρούσεις με­τα­ξύ ὁ­μο­ε­θνῶν καί μά­λι­στα σέ πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις με­τα­ξύ στενῶν συγ­γε­νῶν. 
Πα­ρά ταῦ­τα, ὁ πα­ρά­λο­γος αὐ­τός πό­λε­μος συ­νε­χί­σθη­κε δυ­στυ­χῶς γιά πολ­λά ἀ­κό­μη χρό­νια σέ πο­λι­τι­κό ἐ­πί­πε­δο μέ πολ­λές κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πει­ες γιά τόν τό­πο αὐ­τό. Σή­με­ρα οἱ λε­γό­με­νες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις τοῦ τό­που ἔ­χα­σαν τόν ἐ­παγ­γελ­λό­με­νο μεσ­σι­α­νι­σμό τους, ἀ­φοῦ δέν ἀν­τι­με­τώ­πι­σαν ἔγκαι­ρα τούς με­γά­λους οἰ­κο­νο­μι­κούς, κοι­νω­νι­κούς καί ἐ­θνι­κούς κιν­δύ­νους πού ἀ­πει­λοῦ­σαν αὐ­τόν τόν λαό καί τόν ὁ­δή­γη­σαν στίς ὀ­δυ­νη­ρές πε­ρι­πέ­τει­ες πού σή­με­ρα βι­ώ­νου­με. Ἔ­τσι μπο­ροῦ­με πλέ­ον νά ἐλπίζου­με ὅ­τι κλεί­νει ἐκ τῶν πραγ­μά­των ὁ­ρι­στι­κά καί τό κε­φά­λαιο­ τοῦ Ἐμ­φυ­λί­ου. 

Τό γε­γο­νός ὅ­μως τῆς ἁ­γι­ό­τη­τας τοῦ πα­πα–Γι­ώρ­γη καί ὅ­λων ὅ­σων θυ­σι­ά­στη­καν στίς ἴ­δι­ες μέ αὐ­τόν συνθῆ­κες δέν ἐ­ξαρ­τᾶ­ται οὔ­τε ἀ­πό πο­λι­τι­κές συγ­κυ­ρί­ες, ἀλ­λά οὔ­τε καί ἀ­πό πρό­σω­πα καί κα­τα­στά­σεις. Ὁ Ἅγιος εἶ­ναι ἡ δια­ρκής πα­ρου­σί­α τοῦ Θε­οῦ στήν γῆ, εἴ­τε μαρ­τύ­ρη­σε στήν ἀρ­χαί­α Ρώ­μη ἀν­τι­πα­λαί­ον­τας τό ἑλ­λη­νι­κό δω­δε­κά­θε­ο, εἴ­τε κα­τα­πα­τή­θη­κε ἀ­πό τίς βάρ­βα­ρες ὀρ­δές τῶν σταυ­ρο­φό­ρων τοῦ Πά­πα, εἴ­τε μαρτύ­ρη­σε ἐ­πί ὀ­θω­μα­νι­κῆς ἐ­πο­χῆς σέ ἔ­λεγ­χο τοῦ Ἰσ­λάμ, εἴ­τε τίς τε­λευ­ταῖ­ες δε­κα­ε­τί­ες στήν Ρωσ­σί­α, στά Βαλ­κά­νια, στήν Ἑλ­λά­δα, ἀν­τι­λέ­γον­τας ἔμ­πρα­κτα στόν θε­σμο­θε­τη­μέ­νο ἀ­θε­ϊ­σμό καί στήν ἀ­νε­λεύ­θε­ρη καί ἀ­πάν­θρω­πη προ­σπά­θεια νά ξε­ρρι­ζω­θῆ ἀ­πό τίς καρ­δι­ές τῶν ἀν­θρώ­πων ἡ ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη, δῆ­θεν ὡς “ὄ­πιο τοῦ λα­οῦ”. Μέ τίς ἅ­γι­ες εὐ­χές του, πού δια­ρκῶς ἐ­πι­κα­λού­με­θα, γίνε­ται ὁ Θε­ός εὐ­νο­ϊ­κός σέ μᾶς καί μᾶς σώ­ζει ἀ­πό δο­κι­μα­σί­ες. 

Ὁ Ἅ­γιος δέν ἀ­νή­κει μό­νο στήν οἰ­κο­γέ­νειά του ἤ ἀ­κό­μη καί στό χω­ριό του ἤ στό Ἔ­θνος του. Εἶ­ναι παγκόσμια προ­σω­πι­κό­τη­τα, ἐ­λεύ­θε­ρη ἀ­πό κά­θε ἰ­δι­ο­τέ­λεια καί ἀ­νάγ­κη, καί μπο­ρεῖ νά βο­η­θῆ τό ἴ­διο ἀποτε­λε­σμα­τι­κά ὅ­λους ὅ­σους τόν ἐ­πι­κα­λοῦν­ται. Εἴτε τόν γνώ­ρι­σαν προ­σω­πι­κά εἴ­τε ὄ­χι, εἴ­τε τόν ἀγάπησαν, εἴ­τε τόν πο­λέ­μη­σαν. Ὁ ἅ­γιος μπο­ρεῖ νά προστα­τεύ­η καί νά ἐ­λε­ῆ καί αὐ­τούς ἀ­κό­μη τούς σταυρω­τές του, ἄν τόν ἐ­πι­κα­λε­σθοῦν μέ πί­στη. Ἡ ἐκκλησι­α­στι­κή ἱ­στο­ρί­α ἔ­χει ἄ­πει­ρα τέ­τοι­α παραδείγματα. 
Ζη­τᾶ­με λοι­πόν τήν Χά­ρη τοῦ Τρι­α­δι­κοῦ Θε­οῦ, τόν ὁ­ποῖ­ον ὁ ἱ­ε­ρο­μάρ­τυς Γε­ώρ­γιος Σκρέ­κας ὑ­πη­ρέ­τη­σε μέχρι θα­νά­του, γιά νά πα­ρου­σι­ά­σου­με τήν φω­τει­νή του προ­σω­πι­κό­τη­τα, πρῶ­τον πρός δό­ξα τοῦ μό­νου ἀλη­θι­νοῦ Θε­οῦ καί δεύ­τε­ρον γιά νά στη­ρι­χθοῦ­με οἱ ση­με­ρι­νοί Ὀρ­θό­δο­ξοι χρι­στια­νοί καί νά κα­τα­λά­βου­με ἀ­πό τήν ζω­ή τοῦ ἁ­γί­ου αὐ­τοῦ ὅ­τι ἡ πί­στη μας εἶ­ναι ζων­τα­νή. Δέν δο­ξά­στη­κε ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α μό­νο μέ τούς πα­λαι­ούς Μάρ­τυ­ρες, πρίν ἀ­πό πολ­λούς αἰ­ῶ­νες, ἀλ­λά μέ­χρι σή­με­ρα δο­ξά­ζε­ται συ­νε­χῶς μέ νέ­ους με­γά­λους Μάρ­τυ­ρες. Ποι­ά ἄλ­λη πί­στη ἔ­χει νά δεί­ξη τό­σους νέ­ους Μάρ­τυ­ρες τίς τε­λευ­τα­ῖ­ες δε­κα­ε­τί­ες; Ποι­ά χρι­στι­α­νι­κή ὁ­μο­λο­γί­α ἔ­χει τέ­τοι­ους ἁ­γί­ους πού νά τούς ἀ­ξι­ώ­νη ὁ Θε­ός νά πε­θά­νουν, ὅ­πως Αὐ­τός ὁ Ἴ­διος, σταυ­ρι­κό θά­να­το καί μά­λι­στα με­τά ἀ­πό δύ­ο χι­λιά­δες χρόνια, ὅ­ταν ἡ χρι­στι­α­νι­κή πί­στη φαί­νε­ται νά ἔ­χη κου­ρα­στῆ ἀ­πό τήν πο­λυ­και­ρί­α; 

Τέ­λος, ἡ ἀ­νά­δει­ξη τῆς ἁ­γι­ό­τη­τας τοῦ πα­πα-Γι­ώρ­γη στήν ση­με­ρι­νή πο­λύ ἐ­πι­κίν­δυ­νη κοι­νω­νι­κά ἐ­πο­χή μπορεῖ νά ἐ­νερ­γή­ση σάν κα­τα­λύ­της καί, ὅ­πως τό­τε μέ τό μαρ­τύ­ριό του ἔ­κλει­σε τό αἱ­μα­τη­ρό κε­φά­λαι­ο τοῦ Ἐμ­φυ­λί­ου, καί σή­με­ρα μέ τίς ἅ­γι­ες εὐ­χές του νά προ­λά­βη τά ἐ­περ­χό­με­να στόν τό­πο μας πα­ρό­μοι­α δει­νά καί νά μᾶς φυ­λά­ξη “ἀ­πό λοι­μοῦ, λι­μοῦ, σει­σμοῦ, κα­τα­πον­τι­σμοῦ, πυ­ρός, μαχαίρας, ἐπι­δρο­μῆς ἀλλοφύλων, ἐμ­φυ­λί­ου πο­λέ­μου …”. 

Θά ἦ­ταν πα­ρά­λει­ψη ἄν δέν κά­να­με καί τίς ἀ­ναγ­καῖ­ες ἀ­να­φο­ρές στόν ἄν­θρω­πο ἐ­κεῖ­νο πού στή­ρι­ξε τόν πα­πα–Γι­ώρ­γη τό­σο στόν ἱ­ε­ρα­τι­κό ὅ­σο καί στόν μαρ­τυ­ρι­κό του δρό­μο, τήν πρε­σβυ­τέ­ρα Εὐ­θυ­μί­α. Καί αὐ­τή ὑ­πῆρ­ξε συμ­μάρ­τυ­ρας, κα­τά πρό­θε­ση, μα­ζί μέ τόν πα­πα–Γι­ώρ­γη, τοῦ Σταυ­ρω­θέν­τος Χρι­στοῦ, στόν Ὁποῖ­ο ἀ­νή­κει πά­σα δό­ξα ἐν οὐρανῷ καί ἐ­πί γῆς.

3 σχόλια:

  1. Μήπως ξέρετε που θα βρούμε το βιβλίο στην Αθήνα; Το βιβλίο της Αποστολικής Διακονίας το πουλάει ; Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αποψε ,νωριτερα, ενω ειχα κλεισει τα φωτα και τα ματια να κοιμηθω γιατι νυσταζα,διαβαζα πολυ ωρα μερικα βιβλιαρακια, για να τα χαρισω απο Δευτερα...ξαφνικα ακουσα ενα θορυβο, σαν καποιος να ανοιξε το παραθυρο, εξω στη σκαλα- στον οροφο- στον διαδρομο της πολυκατοικιας.Φοβηθηκα. Αναψα το φως-στο δωματιο μου- κλειδωσα ακομα μια φορα την εξωπορτα και με επιασε ταχυκαρδια.Αυτο το λεω γιατι, διαβαζοντας για τους Αγιους μαρτυρες που βρηκαν φρικτο βασανιστικο θανατο απο κακοποιους- αντιχριστους, συνειδητοποιω πως δεν εχω θαρρος και φοβαμαι ευκολα.Θα ηθελα και γω να ειχα τη δυναμη τους.---Μια φορα ,πριν καιρο, που ειχαν σκοτωσει 2 παιδια εν ψυχρω και εξ επαφης, αναρωτιομουν πως να ενιωσαν την στιγμη που εβλεπαν την σφαιρα να ερχεται κατα πανω τους.Και το βραδυ ειδα στον υπνο μου, εναν κακοποιο να με πυροβολει και την σφαιρα να ερχεται και να τρυπαει το κρανιο μου και εγω δεν πονουσα αλλά ημουν γαληνια και ηρεμη και εβλεπα το σωμα μου απο ψηλα. Καταλαβα τοτε πως το σωμα παθαινει ,αλλά η ψυχη ίπταται και δεν παθαινει τιποτα...Δοξα Τω Θεω παντων ενεκεν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή