Ευαγγέλιο: Λουκ. ιδ΄ 16-24
11 Δεκεμβρίου 2016
Το μεγάλο δείπνο το οποίο ετοίμασε ο καλός οικοδεσπότης Θεός είναι το ιερό δείπνο της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο και σήμερα έχει ετοιμάσει ο Χριστός επάνω στην αγία Τράπεζα της Εκκλησίας. Και όπως τότε «εκάλεσε πολλούς», έτσι και σήμερα καλεί όλους όσους τον αναγνωρίζουν Σωτήρα και Λυτρωτή, να έλθουν να γευθούν το Σώμα και το Αίμα του, να λάβουν «φως εκ φωτός», να ενωθούν με την Παναγία Τριάδα και να βιώσουν την χαρά και την ειρήνη της βασιλείας του.
Δυστυχώς όμως και οι σημερινοί προσκεκλημένοι περιφρονούν το θεϊκό κάλεσμα.
Άλλος από αγάπη του πλούτου και των ηδονών μη μπορώντας να εννοήσει τα υπερφυσικά και άλλος από αγάπη προς την ύλη, υποτάσσοντας τις αισθήσεις της ψυχής στις αισθήσεις του σώματος, δεν παραδέχονται το μυστήριο. Κι ο τρίτος, ο φιλήδονος, που έχει θεοποιήσει την σάρκα του, δεν ενδιαφέρεται για την πρόσκληση του Θεού.
Λίγοι είναι που αποδέχονται την πρόσκληση με τιμή και παρακάθονται μαζί με τον Χριστό στο τραπέζι της αγάπης του Θεού.
Η Θεία Λειτουργία στην οποία κάθε Κυριακή μας καλούν οι γλυκόλαλες της Εκκλησίας μας καμπάνες είναι μέγιστο μυστήριο. Ο Χριστός μας δίνει τη ζωή Του και μας αναβιβάζει στον ουρανό. Δεν μας επαναφέρει απλά στην προ της πτώσεως κατάσταση, αλλά μας ανεβάζει στο χώρο «ου ο Χριστός έστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος» (Κολ. γ΄ 1). Θυσιάζεται για να ζήσει ο κόσμος και μεταδίδεται για να ανακαινίσει ολόκληρη την κτίση.
Η Θεία Λειτουργία δεν είναι μια απλή τελετή προσευχής και λατρείας, είναι η επανάληψη του μυστηρίου της οικονομίας του Θεού. Όλες οι φάσεις του μυστηρίου τούτου επαναλαμβάνονται σε κάθε λειτουργία. Αρχίζουμε με την ετοιμασία της προθέσεως, η οποία κατά τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης «την Βηθλεέμ και το σπήλαιον διαγράφειν». Ύστερα παίρνουμε το πρόσφορο που συμβολίζει την Παναγία και βγάζουμε τον άγιο αμνό. Όπως από την αγία Γη, την Θεοτόκο, βλάστησε ο Χριστός, έτσι και από τους καρπούς της γης λαμβάνουμε το τεμάχιο εκείνο που θα μεταβληθεί με την επίκληση του λειτουργού σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Στη συνέχεια, μετά την ολοκλήρωση της Προσκομιδής, έχουμε τα τροπάρια του όρθρου με τα οποία υμνείται το γεγονός της Αναστάσεως. Και εισερχόμαστε στην θεία Λειτουργεία, στην οποία δεσπόζουν τα ιερά αναγνώσματα,η ομολογία της πίστεως και το κύριο μέρος της θυσίας.
Το ότι μέσα στη Θεία Μυσταγωγία έχουμε επανάληψη του μυστηρίου της οικονομίας, το διατυπώνει μια ευχή της Θείας Λειτουργίας του Μεγάλου Βασιλείου, που λέει ο ιερεύς λίγο πριν το τέλος της Λειτουργίας:
«Ήνυσται και τετέλεσται όσον εις την ημετέραν δύναμιν, Χριστέ ο Θεός ημών, το της σης οικονομίας μυστήριον. Έσχομεν γαρ του θανάτου σου την μνλημη, είδομεν της αναστάσεως σου τον τύπον, ενεπλήσθημεν της ατελευτήτου σου ζωής, απηλαύσαμεν της ακενώτου σου τρυφής…»
Την θυσία του Γολγοθά επιτελούμε στη Θεία Λειτουργία. «Την αυτήν θυσία, αεί ποιούμεν», γράφει ο ιερός Χρυσόστομος. Ο Χριστός για μας ξανασταυρώνεται και ξαναθάπτεται και ξαναανίσταται. Δεν έχουμε επάνω στην αγία Τράπεζα τον τύπο του Σώματος και Αίματος του Χριστού, αλλά το ίδιο το Σώμα Του και το ίδιο το Αίμα Του. Ύστερα από τον καθαγιασμό έχουμε εκεί το πανάγιο σώμα του Χριστού που δέχθηκε τις ύβρεις, τους ονειδισμούς, τους μώλωπες, τα ραπίσματα.
Το σώμα που μαστιγώθηκε, που εμπτύσθηκε, που γεύθηκε χολή. Το σώμα που σταυρώθηκε και τάφηκε και αναστήθηκε και εκάθησε στα δεξιά του Θεού Πατρός.
Τι φοβερό μυστήριο! Τι ακατάληπτη συγκατάβαση του Θεού! Τι ανεξιχνίαστη ευσπλαχνία! Η αυτοζωή χαρίζει στους θνητούς τον εαυτό της.
Με την μετάδοση της θείας κοινωνίας ο πιστός ενώνεται με το Σώμα του Χριστού. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτό», είπε ο Κύριος. Όχι θεωρητικά, αλλά προσωπικά, όχι διανοητικά, αλλά οργανικά γίνεται ένα μείγμα, ένα φύραμα, ένα σώμα με τον Χριστό. Ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος μ’ αυτά τα λόγια περιγράφει τη θεία ενότητα πιστού και Χριστού: «Μέλη Χριστού γινόμεθα, μέλη Χριστός ημών δε και χειρ Χριστός και πους Χριστός εμού του παναθλίου και χείρ Χριστού και πους Χριστού ο άθλιος εγώ δε».
Η Θεία Λειτουργία είναι σύναξη ουρανού και γης. Άνθρωποι ζωντανοί και ψυχές των κεκοιμημένων μαζί με τους Αγγέλους και τους Αγίους ενώνονται γύρω από την Αγία Τράπεζα. «κοινή των επουρανίων και των επιγείων συγκροτείται πανήγυρις» (ι. Χρυσόστομος). Ότι έγινε στην Βηθλεέμ γίνεται και κάθε φορά που τελούμε τη Θεία Λειτουργία. Οι καιροί συνάγονται και τα μετακόσμια αρμόζονται σε μια ενότητα Μέγας Αρχιερεύς, θύτης και θύμα είναι ο Χριστός, που έρχεται πάλι για να θυσιαστεί «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».
Η βίωση της ενότητας μεταξύ των πιστών είναι το πιο μεγάλο δώρο της Θείας Λειτουργίας. Ένα πλήθος με μια καρδιά. «Εν σώμα οι πολλοί έσμεν· οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν»(Α΄ Κορ. ι΄ 17). Εδώ καταργείται η μοναξιά και βασιλεύει η αγάπη. Ενωμένοι με τον Χριστό αισθανόμαστε και μεταξύ μας ενωμένοι, «σύμψυχοι, το εν φρονούντες» (Φιλ. Β΄ 2).
Η ενότητα φέρνει την ειρήνη της ψυχής. Η συνάντηση μας με τον Χριστό, «την όντως ειρήνη», εγκαθιδρύει στην καρδιά μας την ειρήνη.
Πολλά χάνουν εκείνοι που αποποιούνται την πρόσκληση του Θεού για την Θεία Λειτουργία. Εάν κανείς τους πει κάτι, θα αντικρούσουν την κατηγορία με το επιχείρημα ότι ναι μεν πιστεύουν, αλλά δεν έχουν καιρό. Προτιμούν να δαπανήσουν τις δυνάμεις τους σε άλλα έργα, να κάνουν κάτι που θα τους ευχαριστήσει, παρά να συμμετάσχουν στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής η οποία, όπως λένε, τους κουράζει με την πολύωρη ορθοστασία και τις δυσνόητες ευχές.
Πολυάνθρωπες ενορίες μένουν άδειες την Κυριακή. Όχι μόνο στις μεγαλουπόλεις, αλλά και στα χωριά. Ο εκκλησιασμός και η συνειδητή βίωση της Θείας Λειτουργίας δίνει μιαν άλλη διάσταση στη ζωή.
Γιώργος Σαββίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου