«Δημήτριον τιμήσωμεν τόν σο­φώ­­­τατον ἐν διδαχαῖς καί στεφα­νί­την ἐν μάρτυσιν»

 «Δημήτριον τιμήσωμεν τόν σο­φώ­­­τατον ἐν διδαχαῖς καί στεφα­νί­την ἐν μάρτυσιν».
Αὐτή τήν προτροπή ἀπευθύνει πρός ὅλους μας σήμερα, ἑορτή τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης στό δοξαστικό τῶν αἴνων τῆς ἑορτῆς.

Μᾶς καλεῖ νά τιμή­σου­με ὄχι μό­νο τόν γενναῖο μάρτυρα τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ὁποῖος ἀγωνίσθηκε τόν κα­λόν ἀγώνα καί ἀξιώθηκε νά λά­βει τόν στέφανο τῆς δικαιο­σύ­νης ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί τόν σο­φό δι­δά­σκα­λο καί κήρυκα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λίου. Διό­τι ὁ μεγαλομάρτυς καί ἀθλη­φό­­­ρος Δημήτριος συνδυάζει, ἀδελφοί μου, καί τίς δύο ἰδιότη­τες, καί αὐτή τοῦ δι­δασκάλου τῆς ἀληθοῦς πίστεως στόν Χριστό καί αὐτή τοῦ μάρτυ­ρος, καί ἑπομένως εἶναι δίκαιο καί πρέπον νά τιμᾶται καί γιά τίς δύο.

Μάλιστα ἡ διπλή αὐτή ἰδιότητά του εἶναι πού τόν κάνει ἀκόμη πε­ρισ­σότερο ἀξιέπαι­νο καί ἀπό τούς ἀνθρώπους ἀλλά καί ἀπό τόν Θεό. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἄλλωστε δια­βε­βαί­ωσε τούς μαθη­τές του ὅτι «ὁ ποι­­ήσας καί διδάξας οὗτος μέγας κληθήσεται». Μέγας, δηλαδή, θά ἀνα­­γνωρισθεῖ ἀπό τόν Θεό ἐκεῖ­νος ὁ ὁποῖος καί θά διδά­ξει τόν Εὐ­­αγγέλιο καί τήν πίστη στόν Χρι­στό ἀλλά καί θά ζήσει σύμ­φω­να μέ αὐτά, διότι τό ἕνα συμπλη­ρώ­νει τό ἄλλο, καί διότι τό ἕνα ἀπο­δεικνύει τήν ἀλήθεια τοῦ ἄλλου.

Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Χριστοῦ δί­δει συγχρόνως, ἀδελφοί μου, καί τήν ἀπάντηση στό ἐρώτημα γιατί ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος τι­μή­θηκε τόσο πολύ ἀπό τόν Θεό καί ἔλαβε τόση πολλή χάρη, ὥστε νά εἶναι ἀναρίθμητα τά θαύματά του καί ἀκένωτο τό μύρο τό ὁποῖο ἀνα­­βλύζει ἀπό τά τίμια λείψανά του, ὥστε νά ἔχει παρρησία ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ καί νά μεσιτεύει ὑπέρ ὅλων ὅσων τόν ἐπικαλοῦ­νται μέ πίστη καί εὐλάβεια.

Ὁ τιμώμενος σήμερα ἀθλοφόρος τοῦ Χριστοῦ Δη­μήτριος δέν διέθε­τε μία πίστη θεω­­ρητική ἀλλά μία πίστη βιω­μα­τική. Ζοῦσε τήν πίστη του στόν Χριστό. Ζοῦσε τήν ἀγάπη του στόν Χριστό, καί μάλιστα σέ μία ἐποχή πού ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ἦταν μία δύσκολη ὑπόθεση λό­γω τῶν διωγ­μῶν ἀλλά καί λόγω τῶν πειρασμῶν καί τῶν προκλήσεων καί τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀνηθικό­τητος πού κυριαρ­χοῦ­σαν στόν κό­σμο.

Καί ὁ ἅγιος Δημή­τριος δέν ἔζησε μακριά ἀπό τόν κόσμο καί τούς πει­­ρασμούς του. Ἔζησε μέσα σέ μία μεγαλούπολη, ὅπου ἐπλεόναζε ἡ ἁμαρτία, καί ὅμως διατήρησε τήν ἁγνότητα καί τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός του· διατήρησε τή σω­φροσύνη καί τήν παρθενία του, καί ἔζησε μέ ἀπό­λυτη ἀφοσίωση στόν Χριστό.

Ζώντας ἐν Χριστῷ δέν ἦταν δυ­να­τόν νά μήν κηρύσσει τόν Χριστό καί νά μήν ἑλκύει τούς ἀνθρώ­πους στήν πίστη του. 

Ζώ­ντας μέ τόν Χριστό καί ἀπολαμ­βά­νοντας καθημερινά τήν κοινω­νία μαζί του δέν ἦταν δυνατόν νά μή θέλει νά γνωρίσει τόν Χριστό στούς Θεσσαλονικεῖς καί ἰδίως στούς νέ­ους πού συγκεντρωνόταν στίς στο­ές τῆς Καταφυγῆς γιά νά ἀκού­σουν τόν νεαρό ἀξιωματοῦχο τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ πού δίδα­σκε γιά τόν ἀληθινό Θεό, τόν Χριστό.

Δέν ἦταν ὅμως μόνο ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Δημητρίου πού ἔκανε ὅσους τόν ἄκουαν νά πιστεύουν, ἀλλά ἦταν καί ἡ ἴδια ἡ ζωή του πού ἀπο­δείκνυε στήν πράξη ποιά εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή καί πῶς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζήσει. Ἀποδείκνυε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πού πλημ­μύ­ριζε τήν ψυχή τοῦ ἁγίου Δημη­τρίου καί τόν ἔκανε νά ζεῖ μόνο γιά τόν Χριστό καί νά ἐπιθυμεῖ μό­νο τήν κοινωνία μαζί του.

Ἡ ἐπιθυμία του αὐτή τόν ἔκανε νά βαδίσει μέ χαρά καί στό μαρ­τύριο. Δέν χρειάσθηκε νά σκεφθεῖ ὁ ἅγι­ος Δημήτριος τί θά κάνει, τί θά πεῖ, πῶς θά ἀντιμετωπίσει αὐτή τή νέα καί πρωτόγνωρη κατάστα­ση στή ζωή του. Φλεγόμενος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἔχο­ντας νεκρώσει τόν παλαιό ἄνθρω­πο καί ὅ,τι τόν συνέδεε μέ αὐτόν, προχώ­ρησε χωρίς δισταγμό στό μαρ­τύριο, γιατί ἦταν πεπεισμένος ὅτι αὐτό δέν μπορεῖ νά τόν χω­ρί­σει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μπορεῖ μόνο νά τόν ἑνώσει ὁριστικά καί αἰώνια μα­ζί του.

Προχώρησε στό μαρτύ­ριο, πού δέν ἦταν γιά τόν ἅγιο Δη­μήτριο τί­­ποτε ἄλλο παρά ἡ σφρα­γίδα τῆς γνησιότητος τῆς ἀποστο­λῆς του, ἡ σφραγίδα τῆς γνησιό­τη­τος τῆς δι­δα­σκαλίας του, καί ἔτσι ἔλαβε τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου ἀπό τόν Θεό, τόν στέφανο τοῦ μαρ­τυ­ρίου πού ἦταν συγχρόνως καί τό βρα­βεῖο του γιά τήν πίστη του, γιά τήν ἀγάπη του καί γιά τήν ἀπό­λυτη ἀφοσίωσή του στόν Χριστό καί τή διδασκαλία του.

Ἔτσι ἀνεδείχθη μέγας ὁ μεγαλο­μάρτυς καί ἀθλοφόρος Δημήτριος καί τιμᾶται καί ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς ἀνθρώπους, ὡς «σοφώ­τα­τος ἐν διδαχαῖς καί στεφανίτης ἐν μάρτυσι», ὑπενθυμίζοντας καί σέ μᾶς πού τόν τιμοῦμε καί τόν ἐγκωμιάζουμε σήμερα ὅτι δέν ἀρ­κεῖ μία πίστη πού δέν ἀντιστοιχεῖ στή ζωή μας, δέν ἀρκεῖ ἕνα κήρυγ­μα πού δέν γίνεται πράξη, δέν ἀρκεῖ μία ἀγάπη πρός τόν Θεό πού παραμένει μόνο συναίσθημα. Χρει­­ά­ζεται νά ζοῦμε τόν Χριστό κά­θε ἡμέρα καί κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας, ὅπως τόν ζοῦσε καί ὁ ἅγι­ος Δημήτριος, γιά νά ἔχουμε καί ἐμεῖς διά πρεσβειῶν του τή χάρη τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας καί νά ἀξιωθοῦμε τῆς αἰωνίου μακα­ριότητος τήν ὁποία καί ὁ ἅγιός μας ἀπολαμβάνει.

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

πηγή