Ότι καλό κατακτούμε ή έχουμε το έχουμε επειδή εμείς το καταφέραμε ... 'Οτι κακό μας συμβαίνει , φταίει ο Θεός ...

Είδες το σπίτι που έφτιαξα;
Είδες ένα γιο που έκανα;
Κοίτα το αυτοκίνητο που αγόρασα!
'Εγινα πετυχημένος ιατρός το έχουν καταλάβει όλοι!
Είμαι υγιής!
'Εχω οικονομική άνεση!

~ ~ ~ ~ ~ 

Ο Θεός μου πήρε την υγεία μου δε με αγαπά.
Ο Θεός φταίει που αρρώστησε ο γιος μου...
Υπάρχει Θεός ; τότε γιατί συνέβη να τρακάρω το αμάξι μου και να καταστραφεί;
Με καταράστηκε ο Θεός και έχασα τη δουλειά μου.
Ο Θεός με βασανίζει με τη φτώχεια που με δέρνει...
Αυτοί είμαστε ...Ότι καλό κατακτούμε ή έχουμε το έχουμε επειδή εμείς το καταφέραμε ...
'Οτι κακό μας συμβαίνει , φταίει ο Θεός ...
'Αραγε σε τι διαφέρουμε από το ληστή τον εξ αριστερών ;

πηγή

Πάψε να σταυροκοπιέσαι!(Από τον βίο του Αγίου Νεομάρτυρα Μιχαήλ+1940

Ο νέος ομολογητής του Χριστού π. Μιχαήλ και οι συνεφημέριοί του, νέοι ομολογητές επίσης, Βίκτωρ και Αλέξανδρος, αποτελούν τους ουράνιους προστάτες του Μπερντιάνσκ, μιας μικρής πόλης στα βόρεια παράλια της Αζοφικής Θάλασσας.

Οι Άγιοι τρεις ιερομάρτυρες και Ομολογητές Μιχαήλ,Βίκτωρας και Αλέξανδρος προστάτες του Μπερντιάνσκ

Ο π. Μιχαήλ γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1883 στο χωριό Σόσκι της επαρχίας Ταμπώφ. Μετά τη βασική του εκπαίδευση φοίτησε στο Εκκλησιαστικό Σεμινάριο του Ταμπώφ και στη Θεολογική Ακαδημία της Πετρουπόλεως. Πήρε το πτυχίο του το 1909 και διορίστηκε καθηγητής της ηθικής και δογματικής στο Εκκλησιαστικό Σεμινάριο Ταυρίδας στη Συμφερούπολη.

Εργάστηκε αρκετά χρόνια στο Σεμινάριο, μέχρι το 1921, οπότε οι μπολσεβίκοι αποφάσισαν να το κλείσουν. Τότε ο Μιχαήλ διορίστηκε καθηγητής της λογικής και της παιδαγωγικής στο Γυμνάσιο Στανισέφσκι της Συμφερουπόλεως. Εκεί γνώρισε τη μελλοντική σύζυγό του. Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια ωρίμασε στην ψυχή του η απόφαση να αναδεχθεί την ιερωσύνη. Ήταν, πραγματικά, μια ηρωική για την εποχή του απόφαση. Μετά τον γάμο του, λοιπόν, και σε ηλικία τριάντα οκτώ χρονών, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον αρχιεπίσκοπο Ταυρίδος Νικόδημο (Κρότκωφ) και τοποθετήθηκε εφημέριος του Ναού της Αναλήψεως της πόλης Μπερντιάνσκ.

Κατά τη δεκαετία του 1920 οι σοβιετικές αρχές οργάνωναν συχνά αντιθρησκευτικές διαλέξεις και συζητήσεις, στις οποίες η προσέλευση ήταν ελεύθερη. Ο π. Μιχαήλ συμμετείχε ενεργά σ’ όλες αυτές τις εκδηλώσεις. Παίρνοντας τον λόγο, κατατρόπωνε πάντοτε τους αθέους, ανασκευάζοντας εύκολα τα επιχειρήματά τους, χάρη στην εξαιρετική θεολογική και εγκυκλοπαιδική του κατάρτιση.

Οι αρχές ενοχλήθηκαν από τις επιτυχίες του χαρισματικού αυτού κληρικού, αλλά

«Κλάψε, Παναγιά μου!...»

 «Κλάψε, Παναγιά μου!...»

Γράφω την φράση και τρέμει το χέρι μου.

Γράφω τις τρεις αυτές λέξεις και μουρχεται να κλάψω σαν μικρό παιδί έρημο κι'εγκαταλειμμένο μέσα στην σκοτεινή και άγρια νύχτα.Δεν είναι δικιά μου η φράση αυτή.Την βρήκα τώρα,που έχω μπροστά μου το ''Ευχολόγιον''και διαβαζω την «Ακολουθία είς Ψυχορραγούντα».

 Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το κείμενο το θεοστάλαχτο και υγραίνονται τα μάτια μου και δαγκώνεται η καρδιά μου και δεν ξέρω πως να πω τον θαυμασμό μου και να εκφράσω τα χίλια-μύρια ευχαριστώ μου στον Κύριον,που πάντα μας φροντίζει και μας οικονομεί με αμέτρητους τρόπους για να σωθούμε και να πάμε κοντά Του,όπου είναι η αιώνια και τέλεια ευτυχία!

 Η ψυχή μου πλαντάζει με όλα τούτα τα θαυμαστά και τα ξεχωριστά και τα ασυνήθιστα.Νοιώθω και σκέφτομαι αλλιώτικα πράγματα.Μία χαρμολύπη παράξενη,σπαραγμό κι ελπίδα και χαρά και θέλω να γράψω σε τούτο το χαρτί,που έχω στο τραπέζι μου.Αύριο ποιος ξέρει αν θα ζει;Σκέφτομαι πως και εγώ θα πεθάνω μία μέρα,σήμερα,αύριο,μεθαύριο;Ποιος το γνωρίζει αυτό;Μπορεί και σε μίαν ώρα,σκέφτομαι...Κι είμαι τόσο αμαρτωλός άνθρωπος,τόσο ανέτοιμος για το μεγάλο αυτό ταξίδι,για τον οδυνηρό χωρισμό της ψυχής από το σώμα...Θέλω να προλάβω να βάλω αρχή μετανοίας:
-Αχ,Δέσποινα,Δέσποινα,άρτι ελέησον,ψυχήν απορουμένην!...

 Όσοι δεν έχετε ''Ευχολόγιον''τρέξτε αμέσως να βρείτε και να διαβάσετε όλες τις ''Ακολουθίες'' του και πρώτη-πρώτη ετούτη την πικρά και θλιβερήν «Ακολουθία είς Ψυχορραγούντα»,γιατί όλοι βρισκόμαστε μέσα στα λόγια της και μέσα στον ουρανόπλοκον Κανόνα της και τον σπαραχτικόν της πόνον θα τον βρούμε βαθιά φωλιασμένο μέσα στα σπλάγχνα μας,αφού όλοι το ξέρουμε πως θα πεθάνουμε μία μέρα,αργά ή γρήγορα,θα χωριστούμε από το σώμα και θα φύγουμε για τον άλλον κόσμο...

Σε τούτην λοιπόν την έξοχη «Ακολουθία»βρήκα την φράση όπου έβαλα στην αρχή και είναι από το τελευταίο «Θεοτοκίον»του Κανόνος,που το αντιγράφω εδώ,κατά λέξιν,ολόκληρο:
«Θεού Μήτηρ βλέψον εις άβυσσον, ίδε ψυχήν βασάνοις εκδοθείσαν κολάζεσθαι, και τα γόνατα κλίνασα, δάκρυσον˙ ίνα επικαμφθείς σου ταις παρακλήσεσιν, ο το αίμα δους υπέρ εμού, ανακαλέση με».

Και σε μία πρόχειρη μετάφραση στον καθημερινό μας λόγο,λέγει τα εξής:

«Ω,Μητέρα του Θεού,κοίταξε την άβυσσον όπου βρίσκομαι και δες την ψυχήν μου,που έχει παραδοθεί στα βάσανα για να τιμωρηθή,και αφού γονατίσεις,κλάψε Παναγιά μου!Για να καμφθή από τις παρακλήσεις σου,εκείνος,που έδωσε το αίμα του για μένα,και να με ανακαλέση κοντά του».

  Ακού μέχρι που έφτασε αυτός ο ευλογημένος και κατανυκτικός αυτός υμνογράφος,ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης,να παρακαλή την Υπεραγία Θεοτόκον να γονατίσει και να κλάψει,για να σωθεί την ώρα εκείνη του αμαρτωλού η ψυχή.

 Πόσος όμως είναι και ο πόνος,ο φόβος,η αγωνία και ο συγκλονισμός της ψυχής,που ψυχορραγεί και πάσχει και βλέπει μπροστά της τον «όχλον των πονηρών πνευματών»να φωνάζει και να ζητεί«αναιδώς την ταπεινήν μου ψυχήν»Φρίκη και τρόμος και κλαυθμός πολύς...

Από το βιβλίο του Π.Μ.Σωτήρχου «Μέγα Θεοτοκίον-Η Παράκλησις της Θεοτόκου»Εκδ.''Αστήρ''σελ.63

proskynitis.blogspot

Οι ερημίτες του Βίκου...

  Σε ένα τόπο εφαρμοσμένης ασκήσεως και βιωμένης θεώσεως , σε μια διάρκεια κοντά χιλίων χρόνων , το γεωλογικό φαινόμενο που λέγεται χαράδρα του Βίκου , αποτελεί έναν πνευματικό σταθμό απογείωσης για τον αναχωρητή του κόσμου , προς τον ουράνιο κόσμο….. 

Οι αναχωρητές του Βίκου ήταν οι επαναστάτες του πνεύματος της κάθε εποχής, που προσπέρασαν τους μάταιους αντίλαλους και τις παλινδρομικές φωταγωγήσεις του κόσμου που ανακυκλώνουν τον δρόμο της ζωής στα οριζόντια μονοπάτια της ανθρώπινης επινόησης. 

Άνθρωποι με πνευματικές αναταράξεις και συγκλονισμένοι από τα βουητά του υπαρξιακού τους γκρεμού, εγκαταστάθηκαν στα σπλάχνα αυτού του τόπου,

Δοκιμασίες και πειρασμοί-Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου)

''Δοκιμασίες και πειρασμοί'' -Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου)

Μην τσαλακώνεις την καρδιά του πλησίον...Είναι σχεδόν αδύνατον- έπειτα- το σιδέρωμα...

Αγαπημένο μου,

θα χαιρόμουν, να θυμάσαι αυτές τις δυο εικόνες.
Του λείου χαρτιού, του πεντακάθαρου, που μπορείς να γράψεις ό,τι θέλεις επάνω του, και την εικόνα την άλλη

του χαρτιού που -λιγότερο ή περισσότερο- τσαλακώθηκε.

Όταν πρωτογνωρίζεις την όποια ψυχή, η σχέση μεταξύ σας, είναι λευκή και άσπιλη.Μοιάζει γεμάτη δυνατότητες για να γραφούν τα ωραιότερα ποιήματα, οι συγκλονιστικότερες αφηγήσεις...
Και μετά...
-Τι συμβαίνει μετά;
-Κάποιος από τους δύο, δεν προσέχει και κάνει την π ρ ώ τ η αδέξια κίνηση.

-Τι είναι αδέξια κίνηση, χαμένη τρελόγρια;
-Αδέξια κίνηση, αγαπημένο μου, είναι ακόμα και ο ελαφρότατα υψωμένος, ψυχρός τόνος φωνής, το ανεπαίσθητο απορριπτικό σήκωμα φρυδιού, η ελάχιστα καταγραφόμενη -κι απ' την πιο ευαίσθητη κάμερα- σύσπαση μυός στο πρόσωπο, που δηλώνει αρνητικότητα, επίκριση, καχυποψία, έπαρση δική μας.

Αυτά, ο απέναντι-ο όποιος απέναντι-το συλλαμβάνει απ' τους ουδούς του υποσυνειδήτου και μετά, μας πετάει και κείνος με τη σειρά του, κακή μπαλιά στο επικοινωνιακό τέννις, και τότε εμείς-βλακωδώς- επανατροφοδοτούμε αρνητικά και κείνος ανεβάζει τους τόνους.
Απ' την ψυχρή έκφραση, πάει στα λόγια τα πικρά, μετά στα έργα τα πληγωτικά και στη συνέχεια εμφανίζονται τα μεγάλα μαχαίρια και γίνονται οι φόνοι των συναισθημάτων, των υπολήψεων, οι φόνοι της ζωής μας ολόκληρης, απ'το περί-

Τὸ πατρομητρότεκνον ἀθλητῶν γένος

Συναξάρι 29ης Ἰουλίου…ἀνάμεσα στοὺς πολλούς ἁγίους τῆς ἡμέρας κι αὐτοί:
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες πατὴρ καὶ μήτηρ
μετὰ δύο τέκνων αὐτῶν, πυρὶ τελειοῦνται.
Πατὴρ ἐκαύθη καὶ τεκοῦσα καὶ τέκνα.Τὸ πατρομητρότεκνον ἀθλητῶν γένος.

Γρηγόρης, Ἐβίτα, Ἄνδρέας, Βασιλική, Σοφία, Καλλιόπη…
κι ἄλλοι πατέρες, καὶ μάνες καὶ παιδιά παραδομένοι στὴ φωτιά.

Πενθοῦμε, μὰ ξέρουμε συνάμα,
πώς τὸ πατρομητρότεκνον γένος τῶν ἀθλητῶν
αὐξήθηκε στοὺς οὐρανούς,
μὲ κάποιους ἀπὸ τὴ δική μας ταλαίπωρη γενιά.

π. Μιλτιάδης Ζέρβας

πηγή

Θέλω να δικάσω το Θεό…

π. Θωμά Ανδρέου

 Η ώρα είναι ήδη μιάμιση τα μεσάνυχτα. Και ενώ είχα κατακλιθεί για να μπορώ να είμαι ξεκούραστος για την αυριανή λειτουργία, μια σκέψη στροβίλιζε στο μυαλό μου, μια εικόνα τάραζε την ψυχή μου και δεν επέτρεπε στον Μορφέα να μου χαρίσει το δώρο της ξεκούρασης.
 Είχα διαβάσει πως τελικά, τα δύο αγνοούμενα δίδυμα μικρά κορίτσια, βρέθηκαν και αυτά τελικά απανθρακωμένα και αγκαλιασμένα, μαζί με άλλα μικρά αγγελούδια που φτερούγισαν πρόωρα από την μητρική αγκαλιά στον ουρανό! Σκεπτόμουν τι είδαν τα δυο μικρά κοριτσάκια ώστε να αισθανθούν το τέλος, εκείνα που δεν ήξεραν τι θα πει θάνατος και το μόνο που σκέφτηκαν ήταν να αγκαλιαστούν, να μην τις χωρίσει ο θάνατος όπως δεν τις χώρισε η ζωή!
 Πολλοί απανθρακωμένοι από την καταστροφική αυτή πυρκαγιά που μια φορά άναψε αλλά θα καίει για πάντα, βρέθηκαν αγκαλιασμένοι! Γονείς να κρατούν σφικτά στα χέρια τους τα παιδιά τους να τα καταφιλούν λίγο πριν ο παγερός θάνατος με το δικό του φίλημα τους στερήσει τη ζωή, νέα ζευγάρια ερωτευμένα που θέλησαν την αγάπη τους να την ζήσουν για πάντα μαζί και στη ζωή και στο θάνατο! Καμένα όνειρα ,καμένα κορμιά!

  Πετάχτηκα πάνω: Θέλω να δικάσω το Θεό, είπα σχεδόν φωναχτά! Ναι! Θέλω να Τον δικάσω γιατί άφησε να καούν μικρά παιδιά, ανήμποροι άνθρωποι, που από την μια στιγμή στην άλλη έχασαν τα πάντα! Θέλω να δικάσω το Θεό γιατί επέτρεψε να συμβεί αυτό το έγκλημα που στη γη , ίσως να μείνει ατιμώρητο όπως και τόσα άλλα! Θέλω ένα εδώλιο κατηγορουμένου για να καθίσω μπροστά μου το Θεό και να Του πω ΓΙΑΤΙ; Θέλω τέλος, να δικάσω το Θεό, γιατί ανέχεται ακόμα

«Εμείς, Γέροντα, σε θεραπεύουμε, εάν θέλεις, αλλά αυτό δεν σε συμφέρει!»

Θεοφύλακτος μοναχός Νεοσκητιώτης (1897 - 1986)

...Είχε μεγάλη ευλάβεια στους Αγίους Ανάργυρους, τους προστάτες της Καλύβης του. Πολλές φορές είδε τα θαύματά τους στη ζωή του και τους είχε ένθερμους και αχώριστους φίλους του, τους ονόμαζε «χρυσά παλληκάρια». Όλα του τα προβλήματα τα έλυνε διά των αγίων. 

Κάποτε που ήταν πολύ άρρωστος, πήγε στην εικόνα τους κι άκουσε να του λένε το εξής θαυμάσιο και αξιοπρόσεκτο: 

«Εμείς, Γέροντα, σε θεραπεύουμε, εάν θέλεις, αλλά αυτό δεν σε συμφέρει!». Στο τέλος της ζωής του τυφλώθηκε τελείως, φωτίσθηκαν όμως τότε πιό πολύ τα μάτια της ψυχής του. Πήγαιναν να τον παρηγορήσουν και παρηγορούνταν οι ίδιοι. Η ζωή του κύλησε μέσα σε θεία και αποκαλυπτικά οράματα. Οι επιθέσεις του πονηρού πολλές. Οι πρεσβείες των άγιων δυνατές και η σκέπη της Θεοτόκου σωστική.

Υπόμενε ασθένειες, γηρατειά, τύφλωση γενναία. Είχε όμως κουρασθεί και ήθελε να φύγει από τη ζωή. Είχε προγευθεί ουράνιες δωρεές της θείας Χάριτος κι επιθυμούσε την αιώνια ζωή. Προσευχόμενος απήλθε της παρούσης ματαιότητος. Ανεπαύθη στις 15/28.7.1986. Ένας ιερεύς της σκήτης που έκανε σαρανταλείτουργο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του, είδε τον Γέροντα Θεοφύλακτο αναπαυμένο με πολλή δόξα σε ολόφωτο ανάκτορο…

Εκτενέστερα ΕΔΩ

«Φθερεί τούτον ο Θεός»(Αποστολικό Ανάγνωσμα Θ' Ματθαίου)

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 Δύο μεγάλες ανάγκες έχουμε οι άνθρωποι στην ζωή μας: αγάπη και δικαιοσύνη. Αισθανόμαστε ότι γι’ αυτές έχουμε πλαστεί. Για να αγαπούμε και να μας αγαπούνε, κάτι που φαίνεται από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μας, στην ασυνείδητη για το έμβρυο και το βρέφος σχέση του με την μητέρα του, αλλά και για να εκπληρώνεται στην ζωή μας ο νόμος της συνείδησής μας, που μας λέει τι είναι καλό και τι όχι. 
Αν συμβαίνει το κακό, τότε το ταυτίζουμε με το άδικο, αν συμβαίνει το καλό, τότε αισθανόμαστε ότι υπάρχει δικαιοσύνη. Είναι πολλές οι εικόνες της αρχαιότητας με την τυφλότητα της δικαιοσύνης, την οποία θεοποιούσε. Δεν είχε να κάνει μόνο με την απροσωποληψία, αλλά και με τις συνέπειες της εφαρμογής του δικαίου, που κάποτε είναι καταστροφικές, ακόμη κι αν έτσι πρέπει. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη. Μπορεί κάποτε να είναι καταστρεπτική, αν δεν εκφράζεται με γνώμονα το αυθεντικό συμφέρον του άλλου, αλλά είναι έκφραση της δικής μας απόλυτης ανάγκης να δοθούμε, χωρίς μέτρο και χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας τι ο άλλος μπορεί να σηκώσει. Η ανθρώπινη ύπαρξη παλεύει ανάμεσα σε τέτοιες διαβαθμίσεις και οι δυσκολίες των σχέσεων και της κοινωνικότητας, που γίνονται υπαρξιακές, μαρτυρούνται στην ιστορία μας.

  Αναλόγως βλέπουμε και οι άνθρωποι τον Θεό. Τον θέλουμε Θεό αγάπης, για να μας αντέχει και να μας βοηθά να αντέχουμε τόσο τον εαυτό μας, όσο και τους άλλους, αλλά Τον θέλουμε και Θεό δικαιοσύνης, ώστε να υπάρχει ισορροπία στην ζωή μας, να μην αισθανόμαστε απροστάτευτοι έναντι του κακού. Ο Θεός είναι το πρωτότυπο του πατέρα. Αγάπη με ασφάλεια. Αυστηρότητα με δικαιοσύνη. Παιδαγωγία με ελευθερία. Και συνεχής επιστροφή σ’ Αυτόν είτε ως μνήμη είτε ως πίστη και αναζήτησή Του στην ζωή μας. Εύκολα λοιπόν οι άνθρωποι συγχέουμε αυτούς τους δύο δρόμους, της αγάπης και της δικαιοσύνης, με την

Κι αφού κανείς δεν πήρε την ευθύνη του χαμού την πήρε όλη το φεγγάρι

Κι αφού κανείς δεν πήρε την ευθύνη του χαμού
την πήρε όλη το φεγγάρι.
Και μάτωσε..
Από την αγωνία του πατέρα να σώσει τα παιδιά του..
Από την κραυγή της μάνας που βαλε το σώμα της
μπροστά στη φωτιά..
Από το κλάμα του κοριτσιού που έπεφτε απ’ το βράχο
στην αγκαλιά της θάλασσας..
Από το θάρρος της ηλικιωμένης που έσωσε τα εγγονάκια της και γύρισε στο πλευρό του άρρωστου συντρόφου της προτιμώντας να καεί μαζί του..
Μάτωσε κι απ’ τα κλάματα των ζωντανών..
Και βγήκε κατακόκκινο απ’ το αίμα τόσων ανθρώπων
σ’ ένα ουρανό αμίλητο και σταχτί..

facebook

Διδαχή για τη βοήθεια του Θεού στον άνθρωπο που θλίβεται (Kυριακή Θ'Ματθαίου)

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ ΜΑΤΘΑΙΟΥ /Ματθ. 14, 22-34

 Ο ΑΓΙΟΣ απόστολος Πέτρος, όταν είδε κάποτε τον Κύριο να βαδίζει πάνω στην τρικυμισμένη θάλασσα, Του είπε: «Δώσε μου εντολή να έρθω κοντά Σου περπατώντας πάνω στα νερά». Και παίρνοντας την εντολή από τον παντοδύναμο Κύριο, κατέβηκε από το καΐκι, όπου βρισκόταν, και άρχισε να βαδίζει πάνω στα νερά, τα οποία ήταν σαν να είχαν στερεοποιηθεί κάτω από τα πόδια του. Όσο πίστευε ο Πέτρος στην εντολή του Κυρίου, όσο ήταν προσηλωμένος με τον νου και την καρδιά του σ’ αυτή την εντολή, βάδιζε πάνω στο υγρό στοιχείο όπως στη στεριά. Αλλά ο άνεμος ήταν πολύ δυνατός και τα κύματα σηκώνονταν ψηλά. Ο Πέτρος, στρέφοντας την προσοχή του σ’ αυτά, άφησε να εισχωρήσει μέσα του κάποιος φόβος, φόβος που από έναν επιφανειακό κριτή θα χαρακτηριζόταν φυσικός και εύλογος. Τότε, όμως, άρχισε να βουλιάζει. «Κύριε, σώσε με!», κραύγασε στον Χριστό. Κι Εκείνος, απλώνοντάς του το χέρι, τον έσωσε από τον πνιγμό, λέγοντας: «Ολιγόπιστε, γιατί σε κυρίεψε ή αμφιβολία;».

  Όλοι μας βαδίζουμε πάνω στα άστατα κύματα της θάλασσας του βίου, που σείεται και αναταράζεται από τις τόσες συμφορές και δυσκολίες· όλοι μας βαδίζουμε πάνω σ’ αυτά τα κύματα και κατευθυνόμαστε προς τις πύλες του θανάτου, για να κριθούμε από τον Θεό. Πόσο επισφαλής είναι κάτω από τα πόδια μας η θάλασσα του βίου! Δεν μπορούμε να μάθουμε τι θα μας συμβεί την κάθε στιγμή. Οι πιο μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας γίνονται απροσδόκητα, αιφνιδιαστικά. Ακόμα κι ο θάνατος μας κρυφοζυγώνει σαν κλέφτης, μας κρυφοζυγώνει όπως όλες σχεδόν οι συμφορές.

  Δέρνεται η θάλασσα από ισχυρούς ανέμους, που σηκώνονται από διάφορες μεριές για ανεξιχνίαστη αιτία. Και του βίου μας η θάλασσα δέχεται διάφορες επιθέσεις από τα πονηρά πνεύματα και από τους ανθρώπους που έχουν γίνει όργανά τους. Παθαίνουμε ποικίλες συμφορές από αναπάντεχα περιστατικά, από τη μυστηριώδη πορεία των πραγμάτων. Είναι αδύνατο να προβλέπουμε και να προγνωρίζουμε τι θα επινοήσει η μοχθηρία, τι θ’ αποτελέσει αφορμή ή μέσο κάποιου κακού, από πού θα έρθει ένας πειρασμός. Και όλα αυτά είναι μεν αδύνατο να τα προβλέπουμε, τις περισσότερες φορές, όμως, είναι αδύνατο και να τα αποτρέπουμε.

 Υπάρχει άλλη μια θάλασσα, θάλασσα αόρατη, κάτω από τα νοερά βήματά μας. Η θάλασσα αυτή δέρνεται και αναταράζεται από άλλους ανέμους. Είναι η καρδιά μας, όπου συσσωρεύονται ποικίλα αισθήματα. Τα αισθήματα του πεσμένου ανθρώπου είναι μολυσμένα από την αμαρτία και γι’ αυτό συνήθως δεν είναι σωστά. 

Ο «παλαιός άνθρωπος», που δεν έχει ανακαινιστεί από τη θεία χάρη, σπάνια

Θά 'ρθει στον κόσμο πνευματική πείνα...

 Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος PG 59.555-6

''Περί αυτής της πνευματικής πείνας λέγει ο Κύριος δια του προφήτου, «Καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις͵ ἐπάγω λιμὸν ἐπὶ τὴν γῆν˙ οὐ λιμὸν ἄρτου͵ οὐδὲ δίψαν ὕδατος͵ ἀλλὰ λιμὸν τοῦ ἀκοῦσαι λόγον Θεοῦ. Καὶ περιδραμοῦνται ἀπὸ ἀνατολῶν ἕως δυσμῶν͵ ζητοῦν τες τὸν λόγον Κυρίου» (Αμως 8.11-12).

 Βλέπεις ότι δεν ομιλεί περί άρτου; Διότι ο Θεός δεν ομιλούσε περί του άρτου. Ω πόσο δεινός και βλαβερός και ψυχοφθόρος λιμός, ω λιμός πρόξενος της αιωνίου κολάσεως! 

Αυτός ο λιμός είναι που προξενεί κάθε πονηρό πράγμα, αίτιος παντός κακού. Αυτόν τον λιμό, όταν τον προείδε ο προφήτης Δαβίδ επερχόμενο, παρακαλούσε τον Θεό λέγοντας, «Ὁ Θεός μου͵ μή παρασιωπήσῃς ἀπ΄ ἐμοῦ» (Ψαλμ. 27.1).

 Και για τους σπουδαίους εκείνους πιστούς που θ’ αναζητούν τότε τον λόγο του Θεού προφήτευσε λέγων, «Ρύσασθαι ἐκ τοῦ θανάτου τάς ψυχάς αὐτῶν͵ καί διαθρέψαι αὐτούς ἐν λιμῷ» (Ψαλμ. 32.19). 

Και αλλού λέγει, «Καί ἐν ἡμέραις λιμοῦ χορτασθήσονται» (Ψαλμ. 36.19). 

Και πάλι, «Ἐλεήμων καί οἰκτίρμων ὁ Κύριος τροφήν ἔδωκεν τοῖς φοβοῦσιν αὐτόν» (Ψαλμ.110.4-5). 

Αυτά είπε ο Δαβίδ για όσους ερευνούν τις Γραφές, ότι δεν θα πεινάσουν. Να ερευνήσουμε τις Γραφές, αδελφοί, για να μην πεινάσουμε όταν θα έρθει ο ψυχοφθόρος λιμός˙ να ερευνήσουμε για να μην πλανηθούμε, για να μην αγόμαστε και φερόμαστε από κάθε άνεμο που φυσάει..''

πηγή

"Η Αγία Παρασκευή του Βίκου"

Ιερά Μονή της Αγίας Παρασκευής στο Μονοδένδρι

 Σε ένα από τα παραδοσιακά και όμορφα Ζαγοροχώρια του νομού Ιωαννίνων, στο Μονοδένδρι, την ιδιαίτερη πατρίδα των μεγάλων ευεργετών αδελφών Ριζάρη, υπάρχει εδώ και 600 χρόνια το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής. Η μονή βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού της μεγαλύτερης ίσως χαράδρας στον κόσμο, του Βίκου.

Το μοναστήρι απέχει λιγότερο από ένα χιλιόμετρο από την πλατεία του χωριού. Ένα όμορφο λιθόστρωτο οδηγεί στην είσοδο της μονής που χτίστηκε το 1412 από τον άρχοντα Μιχαήλ Βοεβόδα. Πρόκειται για μοναστήρι – φρούριο, καθώς βρίσκουμε πύλη με καμάρα, κτίσματα πέτρινα, καλοχτισμένα κελιά, πηγάδι, καταπακτή, κ.λ.π. που σε όλα κυριαρχεί το περίτεχνο χτίσιμο της πέτρας.

πηγή

Κατά την παράδοση χτίσθηκε από ασκητές, οι οποίοι από τον 13ο αιώνα ασκήτευσαν στις σπηλιές που υπάρχουν βορειοδυτικά από το μοναστήρι. Σύμφωνα με επιγραφή στο υπέρθυρο του κυρίως ναού, ο ναός ανεγέρθη και

Αγ.Παντελεήμων-Νέος στην ηλικία,πρεσβύτης στο μυαλό

 Ἀλλὰ ὁ Ἅγιος, ποὺ ἑορτάζομε σήμερα τὴ μνήμη του, ἦταν ἕνας νέος καὶ ὡραῖος ἄνθρωπος, καὶ δὲν πρέπει αὐτὸ νὰ τὸ ἀφήσουμε νὰ περάση ἀπαρατήρητο. 

 Ἔχει πολλὴ σημασία πότε δίνει κανεὶς τὴ ζωή του γιὰ κεῖνο ποὺ πιστεύει· ὅταν εἶναι νέος κι ἔχει ἐμπρός του τὴ χαρὰ τῆς ζωῆς ἢ ὅταν εἶναι γέρος καὶ λίγες πιὰ τοῦ μένουν οἱ μέρες του. 

 Ὁ Παντελεήμων ἦταν νέος στὴν ἡλικία, ἀλλὰ πρεσβύτης στὸ μυαλό· ὄμορφος στὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ στὴν ψυχὴ ὡραῖος. Ὅπως τὸ ἤθελαν οἱ ἀρχαῖοι καὶ φρόντιζαν ὁ κάθε νέος νὰ εἶναι «καλὸς κἀγαθός». 

Ἔτσι ἀκριβῶς ζωγραφίζει τὸν ἅγιο Παντελεήμονα ἕνα τροπάριο στὴν ὑμνολογία τῆς ἑορτῆς του σήμερα· «...φέρων ἐν νεότητι / πρεσβυτικὴν καὶ θεόφρονα σύνεσιν / καλλονή τε σώματος; / τὴν εὐπρέπειαν τῆς ψυχῆς ἐπισπώμενος». 

Ἡ καλωσύνη καὶ ἡ εὐγένεια τῆς ψυχῆς καθρεφτίζεται στὴ μορφὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐξωτερικὴ ὀμορφιὰ δείχνει τὴν ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς, καθὼς ἔτσι κάπως τὸ λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Ἐπίσκοπος Νύσσης στὸ ἐγκώμιο στοὺς ἁγίους Μ’ Μάρτυρες.

Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Σερβίων καὶ Κοζάνης κυροῦ Διονυσίου

Ὁμιλία εἰς τὸν Ἅγιον καὶ ἰαματικὸν Παντελεήμονα, 

πηγή

Στο ναό του Θεού...

 «Στό ναό τοῦ Θεοῦ ὁ καθένας λέει λόγια δοξολογίας. Εἶναι παρόντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι καταγράφουν τά λόγια· εἶναι παρών ὁ Κύριος καί ἐξετάζει τίς διαθέσεις αὐτῶν πού εἰσέρχονται. Ἡ προσευχή τοῦ καθενός εἶναι φανερή στό Θεό· ποιός μέ εἰλικρινῆ διάθεση, ποιός μέ πόθο ζητεῖ νά γνωρίσει τά ἐπουράνια...»

Μέγας Βασίλειος

ΚΗ΄ Ψαλμ. ΕΠΕ 5, 128-130

facebook

Η ευχή του Ιησού για τους κεκοιμημένους

Παράλληλα μέ τά τρισάγια, τά μνημόσυνα, τά ὀνόματα πού δίνομε στήν Προσκομιδή γιά μνημόνευσι, μαζί μέ τά Σαρανταλείτουργα καί τίς ἐλεημοσύνες ὑπέρ τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων, παράλληλα μέ ὅλα αὐτά πού ἔχει θεσπίσει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, ἐπιβάλλεται νά λέμε, τό ''Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἀνάπαυσον τούς δούλους σου''.
Αὐτή ἡ προσευχή ἐνδείκνυται περισσότερο γιά τούς κεκοιμημένους σέ σχέση μέ τούς ζῶντας ἀδελφούς μας, ἐφ᾽ ὅσον οἱ κεκοιμημένοι δέν μποροῦν πλέον νά βοηθήσουν τόν ἑαυτό τους. Διότι ἔχει πλέον λήξει ἡ προθεσμία μετανοίας τους.

Ὁ πανάγαθος ὅμως Θεός, ἔστω καί τήν τελευταία στιγμή, θέλει ὅλους νά τούς σώση.
 Ἐδῶ εἶναι ἕνα λεπτό σημεῖο, πού φαίνεται ἡ ἀρχοντιά τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία ἀντί νά μᾶς συγκινῆ, πολλές φορές μᾶς σκανδαλίζει. Ἐάν ἐπενέβαινε ἀπό μόνος του ὁ Θεός γιά νά σώση τίς ψυχές τῶν κεκοιμημένων θά παραβίαζε τήν ἐλευθερία τους, τό αὐτεξούσιο.
 Ὁπότε περιμένει ἀπό μᾶς ὁ καλός Θεός νά προσφέρωμε ἐλεύθερα τό δικό μας αὐτεξούσιο ὑπέρ τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων γιά νά βρῆ "ἀφορμή" νά βοηθήση ὅλες αὐτές τίς ψυχές. Καί ἔτσι οἱ πάντες ὠφελοῦνται. Καί οἱ σεσωσμένοι, καί οἱ κολασμένοι, ἐφ᾽ ὅσον καί στίς δύο καταστάσεις ὑπάρχουν ἄπειρες διαβαθμίσεις.

  Ὅταν ξεκινᾶμε τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, μέ ἤ χωρίς κομβοσχοίνι, τήν πρώτη μόνο φορά ἐνδείκνυται νά ἀναφέρωμε κάποια ὀνόματα κεκοιμημένων, ὅπως ὀνόματα συγγενῶν γνωστῶν κλπ. 

Νά ἀναφέρωμε δηλαδή τήν πρώτη μόνο φορά τά ὀνόματα αὐτά καί μετά ἐν συνεχείᾳ χωρίς νά ζαλιζώμεθα καί ἔτσι νά συγχέεται ὁ νοῦς μας, ἐπαναλαμβάνοντας συνεχῶς τά ἴδια ὀνόματα, νά λέμε ἁπλᾶ μόνο τό ''Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἀνάπαυσον τούς δούλους Σου''. 

Ἐκεῖ μέσα, στό ''ἀνάπαυσον τούς δούλους Σου'', εὑρίσκονται ὅλοι οἱ ἀπ᾽ αἰῶνος κεκοιμημένοι ἀδελφοί μας, ἀλλά ἐπί πλέον κατά ἕναν ἐντελῶς ξεχωριστό, μοναδικό καί ἰδιαίτερο τρόπο, εὑρίσκονται καί τά ὀνόματα πού ἀναφέραμε τήν πρώτη μόνο φορά, στήν ἀρχή.

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ

πηγή

Όλοι μίλησαν,λίγοι σώπασαν,ελάχιστοι προσευχήθηκαν

   Τόση φλυαρία,τόση κακία,τόση αγανάκτηση,τόση κατάχρηση.
Οι άνθρωποι,αυτοί οι βασανιστές.Δεν σκέφτηκαν,δεν σεβάστηκαν,
δεν αφουγκράστηκαν την τραγικότητα,την ιερότητα των στιγμών.

  Οι λέξεις έγιναν στα χέρια τους όπλο κοφτερό,
στο στόμα τους δηλητήριο και στην καρδιά τους ένα ατέλειωτο μαρτύριο.

 Μια φωτιά πυροκόκκινη στον αέρα κι έσβησε ξαφνικά μέσα σε μια αγκαλιά η ζωή.Μαύρο κάρβουνο η ψυχή.

Όλοι μίλησαν,λίγοι σώπασαν,ελάχιστοι προσευχήθηκαν.

 Κι όλοι εμείς που φύγαμε από κοντά Σου,αφήνοντας σε γυμνό
πάνω στο ξύλινο σταυρό, σε βγάλαμε άλλη μια φορά φταίχτη.

-Εσύ φταις για το κακό,είπαμε.
Δεν απάντησες.
Κι άλλο αλάτι στην πληγή.Καινούρια καρφιά στο κορμί.

 Μόνο κοίταξες τον ουρανό τον μαύρο απ'τον καπνό:
"Πάτερ άφες αυτοίς,ου γαρ οίδασι τι ποιούσι"
Δεν καταλάβαμε...
Και γυρίσαμε μετά από λίγες μέρες στην αδιάφορη ζωή μας.

Και οι λέξεις σώπασαν...

Αλέξης Αλεξάνδρου 25/7/18

πηγή

Έχετε ακούσει για τα επίχειρα της αποστασίας και της εωσφορικά εμμονικής αμετανοησίας;

του Νεκτάριος Δαπέργολας

  Φτάνει πια, ρε ανεκδιήγητοι αγαπούληδες, επιτέλους φτάνει! Δεν έχετε ιδέα τι είναι ο Θεός - κι ας συνεχίζετε (τρομάρα σας) να παριστάνετε τους εκκλησιαστικούς ταγούς! Κι εξακολουθείτε να τον πιάνετε εργολαβικά στο στόμα σας, ερμηνεύοντάς Τον κατά τα τραγικά μέτρα σας και ξεστομίζοντας τη μία νεοεποχίτικη γελοιότητα μετά την άλλη!

  Και φυσικά, για να το ξεκαθαρίσουμε, ουδείς είπε πως ο Θεός δεν είναι αγάπη ή πως είναι εκδικητικός - πού τα βρίσκετε δηλαδή αυτά τα ξεδιάντροπα ψεύδη που λέτε, προκειμένου να «στηρίξετε» την στρεβλή ψευτοθεολογία σας; Κανείς δεν το ισχυρίζεται! 

 Από την άλλη πλευρά όμως, έχετε ακούσει ποτέ σας τίποτε για το τι σημαίνουν «πνευματικοί νόμοι» και πώς λειτουργούν (όπως με τόση έμφαση τόνιζε ο Άγιος Παΐσιος); 

Έχετε ακούσει για τα επίχειρα της αποστασίας και της εωσφορικά εμμονικής αμετανοησίας;

 Έχετε ακούσει τίποτε περί θείας οργής ή θείας δοκιμασίας, όταν ο λαός αρνείται πεισματικά να βγει από τον βούρκο μέσα στον οποίο ζει και ο Θεός επιτρέπει δεινά, για να ξυπνήσει και να έλθει «εις εαυτόν»; 

 Δεν περνάει καν από το μυαλό σας η υποψία ότι το πνευματικό χρέος σας είναι να καλέσετε επιτέλους αυτόν τον λαό σε μετάνοια (πέφτοντας φυσικά πρώτοι οι ίδιοι στα γόνατα για να κλάψετε για τις δικές σας πολυπληθέστατες αμαρτίες), αντί να συνεχίσετε να τον αποκοιμίζετε με γελοία κι ανυπόστατα αγαπολογικά παραμύθια της νεοεποχίτικης Χαλιμάς;

  Ή μήπως έχετε υποστεί τόση λοβοτομή και πνευματική τύφλωση από την διεφθαρμένη σας εκκοσμίκευση και την οικουμενιστική σας απόνοια, που τα θεωρείτε παραμυθάκια όλα αυτά πλέον, όπως κι οτιδήποτε άλλο παρεκκλίνει από την πλάνη που έχει εδώ και χρόνια κατακλύσει τους τρικυμισμένους εγκεφάλους σας; 

 Άντε μελετήστε επιτέλους λιγάκι και το Ευαγγέλιο να δείτε τι γράφει, άντε μελετήστε τους Αγίους μας (σύγχρονους και παλαιούς), άντε μελετήστε και τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας να δείτε τι λένε σχετικά - κι αφήστε για λίγο έστω στην άκρη τους Βαρθολομαίους, τους Ζηζιούλες και τους Θερμούς. Αλλά ξέχασα, αυτοί και μαζί κι εσείς είστε οι προδευτικοί και φωτισμένοι, οι άγιοί μας είναι παρωχημένοι και φανατικοί.

 Όπως κι εσείς έχετε ξεχάσει τόσα και τόσα άλλωστε. Κι ανάμεσα σ’ αυτά βεβαίως και την περίφημη εκείνη φράση του Χριστού: «ὑποκριταί, τό μέν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;». Αλλά φυσικά και την άλλη φράση: "Οὐαὶ ὑμῖν, ὁδηγοὶ τυφλοί, ὅτι κλείετε τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων"…

Φωτιά ή νερό

Υπάρχουν οι δυνατοί άνθρωποι.Που είναι σκέτη φωτιά και φλόγα η ψυχή τους.
Όρθιοι πάντα.Όσα βέλη κι αν τους χτυπούν.Απτόητοι.
Συκοφαντίες, διωγμοί, στεναχώριες.Αυτοί εκεί, πάλι όρθιοι.
Χωρίς κλάψα, μεμψιμοιρία,μουρμούρα, μοίρλα,γκρίνια.
Μπαίνει ο άλλος για χημειοθεραπεία,και λέει ανέκδοτα στο δρόμο.
Δίνει κουράγιο στο παιδί του.
Έρχεται ο λογαριασμός φουσκωμένος,και δίνει φιλάκια στη γυναίκα του,
λες και δε τρέχει τίποτα.
Τον βρίζουν στο διαδίκτυο,και παραγγέλνει πίτσα και μπύρες!
Δεν αδιαφορεί,ούτε είναι αναίσθητος.
Είναι που μοιάζει με τον Όλυμπο.Οι κεραυνοί, η γοητεία του.

Κι είμαστε κι εμείς, οι άλλοι,που διαλυόμαστε με το παραμικρό.
Ένα φύσημα ανέμου,κι ο κόσμος όλος σκοτεινιάζει.
Μια σκιά στον τοίχο,κι η φαντασία βλέπει μιλιούνια δράκοντες.
Απειλές θανάτου.Φοβίες.Ανασφάλειες,τρόμος,αϋπνία κι ιδρώτας αγωνίας
και πανικού.

Και αναζητούμε δύναμη.Ισχύ.Θάρρος.Φωτιά.Και πίστη σε Σένα, Κύριε.
Αλλά και σε μας, Χριστέ μου.Στη δύναμη και τα χαρίσματά μας.
Μια έστω αξιοπρέπεια…

π Ανδρέας Κονάνος

Μνήμη Αγίας Παρασκευής-Η άρνηση του μαρτυρίου

 π. Δημητρίου Μπόκου 

Ήταν ένας νέος άνθρωπος η αγία Παρασκευή. Με όλες τις προοπτικές για μια ωραία ζωή. Για να τη ζήσει όπως ήθελε. Να κάνει τη ζωή της, όπως λέμε.

Η επιλογή της
Μα η αγία Παρασκευή δεν βρέθηκε καθόλου σε δίλημμα, όταν τής ζητήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στον Χριστό και τη ζωή της. Αν και ήταν μια πολύ νεαρή κοπέλα, με τα όνειρα όλα μπροστά της, αλλά και με όλες τις δυνατότητες να τα πετύχει, δεν είχε καθόλου πρόβλημα να θυσιάσει τα πάντα, παρά να αρνηθεί τον Χριστό. Είχε ήδη ευθυγραμμίσει τη ζωή της με το θέλημα του Χριστού. Νόημα της ζωής της, για να είναι αληθινή, έκαμε τον Χριστό (Ιω. 14, 6). Χωρίς αυτόν δεν ήθελε να ζήσει. Γι’ αυτό και προτίμησε το μαρτύριο με ολοπρόθυμη διάθεση, απ’ το να ζει ανοημάτιστα, μια ά-χριστη (χωρίς Χριστό) και συνεπώς άχρηστη ζωή.
Είναι η βασική της διαφορά με μάς, τους σημερινούς Χριστιανούς. Που δεν καλούμαστε φυσικά να μαρτυρήσουμε. Δεν μας οδηγούν ενώπιον βασιλέων και ηγεμόνων, δεν μας τραβολογούν «εις συνέδρια και εις συναγωγάς» (Μαρκ. 13, 9). Υπάρχουν βέβαια Χριστιανοί, σε άλλες χώρες, που και σήμερα δίνουν τη μαρτυρία τους ενώπιον βασιλέων και ηγεμόνων, βασανίζονται το ίδιο σκληρά με τους παλιούς μάρτυρες και σφραγίζουν με το αίμα τους τη μαρτυρία τους για τον Χριστό.
Εμείς όμως σήμερα εδώ ζούμε σε μια εντελώς άλλη διάσταση. Δεν καλούμαστε όπως εκείνοι να μαρτυρήσουμε. Και ευτυχώς, γιατί η διάθεση που μας χαρακτηρίζει είναι η άρνηση του μαρτυρίου. Και σ’ αυτό διαφέρουμε καίρια απ’ την αγία Παρασκευή και όλους τους μάρτυρες και τους αγίους. Για ποια όμως άρνηση του μαρτυρίου μιλάμε; Ποιο είναι αυτό το μαρτύριο;

Η ψεύτικη ζωή
«Δεν θα γίνω οσιομάρτυρας», είπε μια νεαρή κοπέλα, της εποχής μας αυτή. Εννοούσε πως δεν το ’χε σκοπό να κάτσει να σκάσει υπομένοντας ένα σύζυγο, με τον οποίο πλέον δεν μπορούσε, η και ίσως να μην ήθελε, να τα βρει. Τόσες άλλες ευκαιρίες έχει πλέον η ζωή! Γιατί να μην προτιμήσει και αυτή να κάνει τη ζωή της, αντί να τη χαραμίσει; Ο σημερινός Χριστιανός ζωή θεωρεί ό,τι και ο κόσμος, που δεν έχει φρόνημα Θεού.
Ο Χριστός όμως λέγει κάποια παράξενα πράγματα. Ενάντια στη δική μας λογική. Ότι όποιος προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του, θα τη χάσει (Ματθ. 10, 39). Δεν θα ζήσει τίποτε. Δεν θα νοιώσει τίποτε από ζωή. Αυτό που θα ζει δεν θα ‘ναι ζωή, μα απουσία ζωής. Άνοστη, ανούσια, ανοημάτιστη. Φάντασμα ζωής, όχι χαρά. Όσο περισσότερο θα τη ζει, τόσο πιο πολύ θα του φεύγει από τα χέρια του και θα μένει ανικανοποίητος. Όσο θα τη γεμίζει ηδονές, απόλαυση, διασκεδάσεις, τόσο πιο άδεια θα γίνεται. Σαν το τρύπιο πιθάρι των Δαναΐδων του αρχαίου μύθου, που όσο κι αν προσπαθούσαν να το γεμίσουν με νερό, έμενε άδειο πάντοτε, αφού ήταν τρύπιος ο πάτος του.
Αυτή η ζωή θα έχει μία και μόνο προοπτική: τον θάνατο. Γιατί θα είναι ζωή χωρίς αγάπη (Α Ἰω. 3, 14). Η ακόρεστη ικανοποίηση του εαυτού μας συνεπάγεται τον

Αυτοκτόνησε η ηγέτης των FEMEN στην Ουκρανία

 Η Oksana Shachko ,η διάσημη ακτιβίστρια και συνιδρύτρια του Ουκρανικού παραρτήματος των FEMEN,απαγχονίστηκε στο διαμέρισμά της στο Παρίσι.

Μετά από πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες αυτοκτονίας τελικά έφυγε, αφήνοντας το μήνυμα:«Όλοι είστε ένα ψέμα»

Ένθερμη ''αγωνίστρια''για τα δικαιώματα και την προστασία των γυναικών απέναντι στην σεξουαλική παρενόχληση,την ανεκτικότητα,τις διακρίσεις,την ομοφοβία κ.τλ.,η προοδευτική της ιδεολογία τελικά εξαντλήθηκε...
Μονίμως στο επίκεντρο της προσοχής του Τύπου,υποστηριζόμενοι από πλούσιους και με επιρροή φίλους,έφυγε σε ηλικία 31 ετών...Τραγικό και πολύ λυπηρό...

Με λύπη θυμάμαι το κόψιμο των Εσταυρωμένων με πριόνι στο Κίεβο,το σατανικό σχέδιο ''Krestopoval'',βάση του οποίου ήθελαν να κόψουν όλους τους Εσταυρωμένους στα ιερά μέρω της Ρωσίας και της Ουκρανίας.
Τα τελευταία χρόνια η Oksana είχε δημοσιεύσει στο Instagram αισχρα σκίτσα όπου καθυβριζε τα ιερά σύμβολα του Χριστιανισμού...Επίσης δεν μπορούν να ξεχαστούν τα βλάσφημα βίντεο των Femen που έφτιαχνε αυτή η χαμένη και βασανισμένη ψυχή..

Αν και στο τέλος η Οksana κατάλαβε την ματαιότητα του εφήμερου αυτού κόσμου,μάλλον ήταν αργά..Συνειδητά,σε όλη της την ζωή ,κατέστρεψε όλες τις γέφυρες προς Εκείνον που μπορεί να είναι το μόνο στήριγμα στις δύσκολές στιγμές της εσωτερικής ανισσοροπίας...

''Θάνατος αμαρτωλών πονηρός..(Ψαλμ.33),ενώ ο Σολομώντας μας λέει ότι οι άπιστοι:« θησαυρίζουσιν ἑαυτοῖς κακά, ἡ δέ καταστροφή ἀνδρῶν παρανόμων κακή·αὗται αἱ ὁδοί εἰσι πάντων τῶν συντελούντων τὰ ἄνομα· τῇ γάρ ἀσεβείᾳ τήν ἑαυτῶν ψυχήν ἀφαιροῦνται».
Πρόσχωμεν

π.Teodor Pelin

πηγή/ Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης /  proskynitis.blogspot

Αν τύχει και ξαναπάρεις εκείνο το δρόμο...

Αν τύχει και ξαναπάρεις εκείνο το δρόμο

πέρνα κι από εκείνα τα σπίτια

με τις στέγες του πόνου

με τ΄ανοιχτά παράθυρα που κάποτε έκραζαν:

"Βοήθεια!".

Μπορεί να μην τα βρείς

να μην τα δείς, να μην ακούσεις τίποτε

όμως εσύ πέρνα και κάνε κρυφά μιά δέηση!

(Χαράλαμπος Κ. Βάϊος)

Θαυμάζουμε τους Αγίους μας και από την άλλη ξεχνούμε τις δοκιμασίες, τις αδικίες που υπέστησαν

   

Καθόμαστε και αναλύουμε τις δοκιμασίες που μας βρήκαν, το άδικο που ήρθε στην ζωή μας. Προσπαθούμε να βρούμε λύσεις. Ρωτάμε ίσως και κάποιους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, για να βρούμε απαντήσεις στα "γιατί" που μας στοιχειώνουν.
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που τους "πνίγει το άδικο", που τους συντρίβουν οι δοκιμασίες έρχονται και στον πνευματικό και ζητούν απαντήσεις, λύσεις, ακόμα και ευχές ώστε να σταματήσει αυτό το "άδικο κακό" που τους ταλαιπωρεί.
  Σίγουρα κανείς μας δεν θέλει να υποφέρει, κανείς δεν θέλει στην ζωή του ταλαιπωρίες, αδικίες, συκοφαντίες, δοκιμασίες, πόνο, προδοσίες, απάτες, απιστίες κ.α. Όμως μέσα στη ζωή κάποια απ' αυτά έρχονται. Είναι δεδομένο πως σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής μας θα τα γευτούμε. Αυτήν όμως την πραγματικότητα δεν θέλουμε να την δεχθούμε. Θεωρούμε ότι δεν πρέπει τίποτα το "κακό" να μας βρει. Γι'αυτό φτάνουμε και στο σημείο -εάν κάποια δοκιμασία κτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας- να βλασφημούμε και κατά του Θεού, αποκαλώντας τον άδικο και άσπλαχνο.
  Έχω διαπιστώσει -μέσα από τις εξομολογήσεις- ότι όλες οι δοκιμασίες που έρχονται στη ζωή μας είτε προκαλούνται από εμάς τους ίδιους με τις επιλογές της ζωής μας, είτε για να κρατιόμαστε σε πνευματική εγρήγορση.

 Το δυστύχημα όμως είναι ότι στην πρώτη περίπτωση οι άνθρωποι αρνούνται να δούνε το φταίξιμό τους, αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη των επιλογών τους και το μόνο που κάνουν είναι να κατηγορούν τους άλλους, τον Θεό, την ζωή, το

'Ένας λαός, ένα έθνος, δεν εξαφανίζεται μονάχα με τη φωτιά...''

Ένας άνθρωπος, ένας λαός, ένα έθνος, δεν εξαφανίζεται μονάχα με τη φωτιά και με το σίδερο.
''Δεν εξαφανίζεται μονάχα με το χάσιμο της ζωής του...''
Εξαφανίζεται πιο ριζικά,πιο τελειωτικά, σαν χάσει την ψυχή του. Την ατομική και την ομαδική ψυχή του...

 ~ Στρατής Μυριβήλης

Χάσαμε άραγε ως λαός την ψυχή μας;
Ύστερα συλλογίστηκα τι είναι τελικά η ψυχή ενός λαού αν οχι η πίστη του...
Τώρα η εικόνα αρχίζει να αποκτά νόημα. Αφήσαμε τον Θεο. Έτσι χάσαμε την ψυχή μας.
Αφήνει ο Θεός, όταν τον αφήνουν. Τώρα έγινε κατανοητό το νόημα.
Προφανώς και οχι απο όλους. Γιαυτό άλλωστε υπάρχει και αιώνια φωτιά.
Συγχώρεσέ μας, Κύριε. καί δώρισέ μας, δάκρυα μετανοίας καί ἐξομολογήσεως.

 Πνεύματος κοινωνία

Ο Βασιλιάς είναι γυμνός;

Νομίζω ότι οι περισσότεροι έχουμε διαβάσει το παραμυθακι αυτό του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: "Tα καινούργια ρούχα του Βασιλιά".

 Ξέρετε που τον κορόιδεψαν ότι θα του φτιάξουν μια πανέμορφη φορεσιά από μια κλωστή διάφανη και το πίστεψε - ή μάλλον έπεισε τον εαυτό του να το πιστέψει- γιατί όλοι γύρω του τον κολάκευαν και έλεγαν το αντίθετο, ότι βλέπουν να φοράει την καινούργια αστραφτερή φορεσιά του.Φοβηθηκε και 'κείνος να διαφωνήσει και αφέθηκε να βγεί με αυτή " την υπέροχη φορεσιά" στους δρόμους.
Ο κόσμος που μαζεύτηκε να δει τον Βασιλιά παραξενεύτηκε που ήταν γυμνός.Αλλα κάνεις δεν τολμούσε να το ξεστομίσει ούτε να γελάσει ,μια που όλοι τον επεφημουσαν και θαύμαζαν τα φρεσκοραμμενα του ρούχα.
Μόνο ένας τόλμησε και φώναξε από το πλήθος:Ο Βασιλιάς είναι γυμνός ,ο Βασιλιάς είναι γυμνός!
Στη συνέχεια όλο το πλήθος άρχισε να φωνάζει το ίδιο και να γελάει με το Βασιλιά !Ο Βασιλιάς κοκκίνισε απ'τη ντροπή του που αφέθηκε να τον εκθέσουν οι αυλικοί του και δεν  εμπίστευθηκε τα μάτια του και την κρίση του.

Αυτή η διδακτική ιστορία έχει άμεση σχέση με τον Εκκλησιαστικό χώρο.
Όλοι βλέπουμε και καταλαβαίνουμε τα κακώς κείμενα.Αλλα δεν μιλάμε-προφασιζομενοι λογους πνευματικούς- τις περισσότερες φορές.

Φοβομαστε δεν είμαστε ελεύθεροι.Φοβομαστε μην χάσουμε τη χάρη του Θεού,μην μας απομακρύνουν οι ευσεβείς του χώρου ως ιδιότροπους και ασεβείς.Μηπως οι προϊστάμενοι μας δυσαρεστηθούν από την κριτική μας.Μηπως δεν είπαμε όσα "ναι " χρειάζονταν αυτή την εβδομάδα,και δεν χαμογέλασαμε σε όλους συγκαταβατικα.
Ναι έχουμε ξεγυμνωθει και στους ανθρώπους που μας λένε ότι είμαστε γυμνοί αντί να τους ευχαριστήσουμε και να πάμε να ντυθούμε, τους κατηγορουμε για τρελούς και ασεβείς.Ποση ξεδιαντροπια επιτέλους!

π.Ελ.Μπαλάκος

Ποτέ σου μην στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα

-Έϊ, παιδί, πάνε να ρωτήσεις,για ποιον χτυπάει η καμπάνα!
-Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εσένα, τον ίδιο, γιατί, θέλεις δεν θέλεις,
είσαι ένα με την ανθρωπότητα, και έτσι ποτέ σου μην στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα˙ χτυπάει για σένα...
Οι προσευχές όλων μας υπέρ των πληγέντων...

πηγή

Η απίστευτη ιστορία του Αββά Δανιήλ

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

  Στους άγιους λειτουργεί μια πολύ οξεία συνείδηση. Αυτό πού ο μέσος άνθρωπος θεωρεί μικρή αμαρτία, οι άγιοι το θεωρούν μεγάλη παράβαση.
 Λέγεται γιά τον αββά Δανιήλ, ότι τρεις φορές τον έπιασαν αιχμάλωτο κάποιοι ληστές και τον έσυραν μέσα στο δάσος. Ευτυχώς τις δύο κατάφερε και γλύτωσε, αλλά την τρίτη φορά στην προσπάθειά του να δραπετεύσει χτύπησε με μια πέτρα τον ένα ληστή, τον σκότωσε και διέφυγε.

Ο φόνος αυτός βάραινε τη, συνείδησή του και ήταν βαρύς σαν μολύβι. Προβληματισμένος ο Δανιήλ για το τί έπρεπε να κάνει πήγε στον πατριάρχη Αλεξάνδρειας Τιμόθεο, εξομολογήθηκε και ζήτησε τη συμβουλή του. Ο πατριάρχης τον ανακούφισε με λόγια νουθεσίας και παρηγοριάς και τον απελευθέρωσε από κάθε επιτίμιο.
Όμως η συνείδησή του ακόμα τον έτυπτε κι έτσι πήγε στον πάπα της Ρώμης. Ο πάπας του είπε τα ίδια, όπως και ο πατριάρχης Τιμόθεος. Δυσαρεστημένος ακόμη ο Δανιήλ, επισκέφτηκε διαδοχικά και τούς άλλους επισκόπους Κωνσταντινουπόλεως, Αντιόχειας και Ιεροσολύμων: εξομολογήθηκε σε όλους και ζήτησε τη συμβουλή τους. Ούτε τότε αναπαύτηκε.

Έτσι επέστρεψε στήν Αλεξάνδρεια, πήγε στα αρχές και παραδόθηκε ως εγκληματίας. Οι αρχές τον συνέλαβαν και, όταν έγινε η δίκη ενώπιον του άρχοντα, ο Δανιήλ αφηγήθηκε όλα όσα είχαν συμβεί και ικέτευσε να τον σκοτώσουν, προκειμένου να σώσει τήν ψυχή του από το αιώνιο πυρ.

Έκπληκτος ο άρχοντας με όσα άκουσε του είπε: «Πήγαινε, πάτερ, προσευχήσου στον Θεό και γιά εμένα, ακόμη κι αν σκοτώσεις άλλους επτά!». Αποκαρδιωμένος ο Δανιήλ και μη βρίσκοντας ανάπαυση, αποφάσισε να πάρει έναν λεπρό στο κελί του και να τον υπηρετεί μέχρι τον θάνατό του- όταν αύτός πέθανε, πήρε στο κελί του κάποιον άλλο λεπρό. Έτσι έπραξε ο άγιος και ανέπαυσε τη συνείδησή του.

''Ο Πρόλογος της Αχρίδος''Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς,μήνας Ιούνιος

πηγή