Τι θα πει να είσαι άνθρωπος της Εκκλησίας; (Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης)

 

Να τι θα πει, με απλά λόγια:
Βλέπεις έναν φτωχό που ζητάει ελεημοσύνη; Αναγνώρισε σ’ αυτόν τον αδελφό σου και ελέησέ τον, αντικρίζοντας στο πρόσωπό του τον ίδιο τον Χριστό.
Σε επισκέπτεται ένας άνθρωπος γνωστός ή και άγνωστος; Δέξου τον όπως θα δεχόσουνα τον Κύριο, αν σου χτυπούσε την πόρτα. Αγκάλιασέ τον με την αγάπη σου, φιλοξένησέ τον με χαρά και συζήτησε μαζί του πνευματικά θέματα.

  Βλέπεις έναν κληρικό; Αναγνώρισέ τον ως ποιμένα των λογικών προβάτων του Χριστού, που έργο του είναι να αναγεννά πνευματικά και να καθοδηγεί τους ανθρώπους προς την αιωνιότητα.
Να πιστεύεις ότι στο πρόσωπό του αναπαύεται η χάρη του Αγίου Πνεύματος, από το οποίο έχει λάβει την εξουσία να διδάσκει, να τελεί τα θεία Μυστήρια και να ποιμαίνει τους χριστιανούς. Την ευλογία του αρχιερέα ή του ιερέα να τη δέχεσαι σαν ευλογία του Χριστού, και με ευπείθεια να τον ακούς όταν διδάσκει και νουθετεί, αλλά και όταν ελέγχει και επιτιμά.

  Τα Μυστήρια να τα δέχεσαι από τα χέρια Του σαν από τα χέρια του ίδιου του Χριστού. Τα επιτίμια να τα δέχεσαι όμοια σαν από τον Χριστό. Στο πρόσωπο του αρχιερέα να τιμάς τη μορφή του Μεγάλου Αρχιερέα Χριστού.
Μην ξεχνάς ότι μέσω αυτού μεταδίδονται η χάρη της ιεροσύνης και κάθε άλλο ουράνιο χάρισμα. Γι’ αυτό να υποτάσσεσαι στον επίσκοπο όπως στον Κύριο, βλέποντάς τον ως απόστολο και κανονικό διάδοχο της εξουσίας Εκείνου. Έτσι πιστεύει και έτσι πολιτεύεται ο γνήσιος άνθρωπος της Εκκλησίας.

  Πρέπει ακόμα να έχεις βαθιά πεποίθηση ότι η Υπεραγία Θεοτόκος, που είναι

«Άγιος είναι αυτός, που, όχι μόνον δίνει άφεση, αλλά διασχίζει πελάγη και διανύει μακρούς δρόμους, για να ζητήση συγγνώμη και όταν μάλιστα δεν φταίει».(Άγιος Αμφιλόχιος Πάτμου)

  Ο Γέροντας ( Ο γέρων της Πάτμου π. Αμφιλόχιος Μακρής, 1889-1970) ήταν όντως δύσκολα στην υγεία του. Πολύ γρήγορα, όμως, κατάλαβα ότι δεν μεριμνούσε για το σαρκίο, ούτε τον ψυχοπλάκωναν τα άσχημα αποτελέσματα των εξετάσεων.
Ο σκοπός του στην Αθήνα ήταν άλλος: να αποχαιρετίση τα αγαπητά του πρόσωπα και να ζητήση απ’ όλους συγγνώμη. Όπου πηγαίναμε, στο τέλος έβαζε εδαφιαία μετάνοια, λέγοντας:
– Και αν σε κάτι σας λύπησα και δεν το κατάλαβα, να με συγχωρέσετε, γιατί εγώ πρέπει να ετοιμάζωμαι για το ουράνιο ταξίδι.

Επίμονα ζήτησε να πάμε στην Αίγινα την αγαπητή του. Σάββατο βράδυ μείναμε στον Άγιο Νεκτάριο και, μετά την θεία Λειτουργία της Κυριακής, ανεβήκαμε στον Άγιο Μηνά, το μοναστήρι του. Μπήκε μέσα σαν ξένος και σαν να εισήρχετο για πρώτη φορά.
Ζήτησε την Γερόντισσα. Αφού πήραμε το συνηθισμένο κέρασμα, λέγει στην ηγουμένη:
– Εγώ, Γερόντισσα, ήλθα ωρισμένως να σας ιδώ ιδιαιτέρως· ήλθα με μια αποστολή.
Σηκώθηκαν και μπήκανε στο άλλο δωμάτιο.
Εγώ βγήκα προς τα έξω και από το παράθυρο, άθελά μου, είδα γονατιστό τον γέροντα Αμφιλόχιο να ζητά συγγνώμη.
Με πήρε το παράπονο: «Ώστε γι’ αυτό ζητούσες να έρθουμε στην Αίγινα, για να ζητήσης συγγνώμη από αυτήν που σου άρπαξε το μοναστήρι, σε πέταξε έξω, περιφρονητικά πάντοτε σου εφέρετο, ούτε ένα κομμάτι τοίχο δεν διέθεσε να αναρτήση την φωτογραφία την δική σου, που τόσο κοπίασες στο πρώτο ξεκίνημα αυτού του μοναστηριού;».

 Γυρίσαμε στην πόλη του νησιού. Στην διαδρομή ήταν τόσο χαρούμενος σαν να γύριζε νικητής από Ολυμπιακούς αγώνες. Χάρηκε βαθιά μέσα του την νίκη που νιώθει αυτός που ζητά πρώτος συγγνώμη.
Η καλή διάθεση του Γέροντα μου διέλυσε κάθε θλίψη και είπα τελικά:
«Άγιος είναι αυτός, που, όχι μόνον δίνει άφεση, αλλά διασχίζει πελάγη και διανύει μακρούς δρόμους, για να ζητήση συγγνώμη και όταν μάλιστα δεν φταίει».

(Από το βιβλίο: Πνευματική συμπόρευσις, Γρηγορίου μοναχού Κουβαρίτου,Ιερά Μονή Δοχειαρίου,Άγιον Όρος, 2014, σελ. 77-78)

πηγή

"Οι πρόσφυγες δεν επιτρέπεται να επιβιβασθούν"

30 Αυγούστου 1922

Κανείς δεν ήξερε το πιο μεγάλο κακό που ερχόταν.....
την μεγάλη φωτιά ...η Σμύρνη βυθισμένη ολοκληρωτικά στο χάος.....
Το μακελειό δεν περιοριζόταν μόνο στην αρμένικη συνοικία, αλλά σε ολόκληρη την πόλη και τα προάστια, με εξαίρεση την τουρκική συνοικία. Ο Άγγλος εφημέριος Τσαρλς Ντόμπσον τόλμησε να περιδιαβεί την πόλη για να καταγράψει την κατάσταση: Έπεφταν διαρκώς τυχαίοι πυροβολισμοί στα σοκάκια, και ακολουθούσαν ουρλιαχτά και πανικόβλητα τρεχαλητά.
Παντού γίνονταν λεηλασίες και βιασμοί. Υπήρχαν πτώματα στις εισόδους των σπιτιών και στα σοκάκια κάθε γειτονιάς… Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια μεγάλη ομάδα από γυναίκες και μωρά όπως και ένα μικρό κορίτσι, σχεδόν γυμνό, που είχε πυροβοληθεί στο στήθος… Οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα πάντα. Ένας άνδρας είχε πυροβοληθεί και στους δύο μηρούς, και τα ουρλιαχτά του άφηναν ασυγκίνητους τους έντρομους ανθρώπους [Μίλτον: 2008, σ. 231-2]. Από τους 5.000 χιλιάδες περίπου Αρμένιους που είχαν καταφύγει στον μητροπολιτικό ναό και στην Επισκοπή τους, οι περισσότεροι σφαγιάστηκαν στην προσπάθειά τους να διαφύγουν.
Χιλιάδες χριστιανοί είχαν στριμωχτεί στους τοίχους της προκυμαίας, αναζητώντας κάποιο πλεούμενο για να τους μεταφέρει σε κάποιο από τα ξένα πλοία που βρίσκονταν στον κόλπο. Η αναζήτησή τους όμως άκαρπη. Οι ψαρόβαρκες των ντόπιων βρίσκονταν σε κοντινά ελληνικά νησιά και τα ξένα σκάφη είχαν αυστηρές εντολές να μην δέχονται Έλληνες ή Αρμένιους [Μίλτον: 2008, σ. 326]. Η φυγή από τη Σμύρνη για όποιον δεν ήταν υπήκοος ξένων κρατών ήταν πλέον αδύνατη. Τα τελευταία ελληνικά πλοία είχαν αποπλεύσει πριν από τρεις ημέρες και 500.000 Έλληνες και Αρμένιοι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε παγίδα θανάτου. Κάποιες υπερφορτωμένες βάρκες πλησιάζουν τα συμμαχικά πλοία, αλλά οι διαταγές ήταν ρητές . . . . .
"Οι πρόσφυγες δεν επιτρέπεται να επιβιβασθούν"

πηγή

«Καθώς εις τον καιρόν του Νώε οι άνθρωποι δεν επίστευον αλλά τον επεριγελούσαν....

 «Καθώς εις τον καιρόν του Νώε οι άνθρωποι δεν επίστευον αλλά τον επεριγελούσαν, έως όπου ήλθεν εξάφνως η οργή του Θεού και ο κατακλυσμός και έπνιξεν όλον τον κόσμον, ομοίως και τώρα χριστιανοί μου εις την Δευτέραν Παρουσίαν του Χριστού μας δεν έχουν να πιστεύσουν οι άνθρωποι καθώς και τότε δεν επίστευσαν. Το ηξεύρω και εγώ χριστιανοί μου πως με περιγελούν και λέγουν: Τώρα ήλθες εσύ παλαιοκαλόγερε, να μας ειπείς λόγια εδικά σου. Τα λόγια οπού σας λέγω δεν είναι εδικά μου, είναι λόγια του Παναγίου Πνεύματος, οι αμαρτίες είναι εδικές μου, και όποιος θέλει να πιστεύσει, πλην είναι ο καθένας ελεύθερος και όπως θέλει να κάμει. Εγώ το χρέος μου κάμνω, την πραγματεία μου.»

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Ο Θεός δεν κολάζει κανέναν, την κόλαση την δημιουργούμε μέσα μας.

Ο Θεός δεν κολάζει κανέναν, την κόλαση την δημιουργούμε μέσα μας. Διαλέγεις έξω λοιπόν το κλείσιμο όλων αυτών των πραγμάτων στον εαυτό σου, ώς υποταγή των πάντων στην δική σου θέληση και κυριαρχία, και βάζεις και τον Θεό εκεί μέσα...Αυτό το πράγμα είναι κόλαση..Είναι το να υποτάσεις τα πράγματα σε ένα τυφλό εγώ το οποίο δεν αλλάζει, γιατί στην πραγματικότητα δεν προσφέρεται σε κανέναν, αλλά ζητάει την προσφορά όλων των άλλων.
Πόσο είναι δυστυχισμένοι οι άνθρωποι σήμερα γιατί μόνο αυτό ξέρουνε; Τα παιδιά μας δηλαδή δεν τα μαθαίνουμε να αγαπούν, αλλά να ζητούν αγάπη.... Τα μαθαίνουμε ότι αν έχεις αξία θα σε αγαπούν, όχι όμως ότι θα έχεις αξία αν αγαπας, και τα ετοιμάζουμε έτσι για μία μεγάλη σύγκρουση και την μεγάλη δυστυχία που ακολουθεί.... Γιατί θα συγκρούονται συνέχεια με τον άλλον και θα τον ρωτάνε, πονώντας και προξενώντας πόνο, «γιατί δεν με αγαπάς;» και θα ζητάνε συνέχεια απόδειξη αυτής της αγάπης. Δεν έχουν όμως το δικαίωμα να ζητάνε συνέχεια αυτή την απόδειξη, γιατι ο άλλος δεν μπορεί να χάσει τον εαυτό του προσπαθώντας να αποδείξει την αγάπη του.

π.Νικολαος Λουδοβίκος

''Τα πράγματα θα πηγαίνουν χειρότερα και εμείς πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι''

 

πηγή

Ἡ εὐσπλαγχνία εἶναι εὐαισθησία ψυχῆς ἀγαθῆς ἀγαπώσης τόν πλησίον αὑτῆς

ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

(Τόμος ε ´ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ)

   Ἡ εὐσπλαγχνία εἶναι εὐαισθησία ψυχῆς ἀγαθῆς ἀγαπώσης τὸν πλησίον αὑτῆς. Ἡ εὐσπλαχνία εἶναι μεγίστη ἀρετὴ ὡς κίνησις ψυχῆς βουλομένης τὸ ἀγαθὸν τοῦ πλησίον αὑτῆς καὶ ἐργαζομένης ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἡ εὐσπλαχνία εἶναι μεγίστη ἀρετή, διότι ἐξομοιοῖ τὸν εὐσπλαχνον πρὸς τὸν Θεόν. 

 Ὁ εὔσπλαχνος μιμεῖται τὸ παράδειγμα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ τοῦ εὐσπλαχνισθέντος καὶ λυτρωσαμένου τὸν κόσμον ἐκ τῆς καταδυναστείας τῶν κακῶν, τῆς ἀθλιότητος, τῆς ταλαιπωρίας, τῶν παθῶν τῆς κακοδαιμονίας, τῆς ἀγνοίας καὶ τῆς ἀμαθείας. Ὁ εὔσπλαχνος συμπάσχει τοῖς πάσχουσι καὶ ἴδιον πάθος οἴεται τὸ τοῦ πλησίον πάθος· σπεύδει πρὸς θεραπείαν αὐτῶν καὶ αἰσθάνεται ἀνακούφισιν, ὅταν ὁ πλησίον αὐτοῦ παύσῃ στενάζων.

πηγή

Ο Χριστιανός δεν έχει διγλωσσία, δεν έχει διψυχία, δεν έχει διπλωματία...

   «Ο Χριστός ήξερε ότι εβαδίζει προς τον Σταυρό αλλά δεν έκανε διπλωματία. Ο Χριστιανός δεν έχει διγλωσσία, δεν έχει διψυχία, δεν έχει διπλωματία, λέει το σωστό κι αν δεν πει το σωστό, είτε από φόβο είτε από άλλες σκοπιμότητες, είναι προδότης της αλήθειας.
  Εάν σκέπτονταν έτσι οι Χριστιανοί των παρελθόντων αιώνων, αλλά και της εποχής μας, που μαρτύρησαν, δεν θα μαρτυρούσαν.

   Θα έλεγαν, εμείς δεν έχουμε σχέση με τον Χριστό. Θα έλεγαν -μυστικά- τον έχουμε στην καρδιά μας τον Χριστό, ας πούμε ότι δεν (Τον) έχουμε μην μας κυνηγούν και μας σφαγιάζουν. Δεν θα είχαμε Μάρτυρες και Αγίους εάν σκέφτονταν έτσι...».

Νικόλαος Σωτηρόπουλος

Ο «Άνθρωπος του Θεού» και το δάκρυ του νέου στον θερινό

 Οι καλές ταινίες και τα καλά βιβλία σε αλλάζουν για πάντα! “Ο άνθρωπος του Θεού” είναι μια ταινία όπου και ξένος να είσαι με την πίστη, θα σταθείς και θα σκεφτείς!
 Στο σενάριο αγάπησα τις λεπτομέρειες! Όπως το γεγονός που γράφουν όλες οι βιογραφίες του Αγίου, πως στην προσευχή του στην Παναγία μας, της μιλούσε στον πληθυντικό!
 Αγάπησα που είδα στην οθόνη το γεγονός που από μικρή μ’ είχε συγκλονίσει όταν το διάβασα κι αν έλειπε θα ήταν βασική παράλειψη. Ο Άγιος όταν ήταν διευθυντής της Ριζαρείου σχολής και αρρώστησε ο οικονόμος, σηκωνόταν την νύχτα και καθάριζε κρυφά απ’ όλους τις τουαλέτες, προκειμένου να μην χάσει την δουλειά του!
  Αγάπησα τις ανθρώπινες ώρες του πόνου του Αγίου και του πικρού “γιατί” που ξεστομίζουμε όλοι στον πόνο και την αδικία όταν γίνεται εναντίον μας. Μόνο που ο Άγιος, κι αυτό διαφαίνεται ξεκάθαρα στην ταινία, το εξέφραζε μόνο τις ώρες της προσευχής για λίγο κι αμέσως συνέχιζε με την ευχή του Ιησού και τις μετάνοιες…Το βασανιστικό “γιατί” του καθένα μας επανέρχεται με την δυνατή σκηνή του τέλους στο νοσοκομείο, όταν ο τετραπληγικός ασθενής που νοσηλεύεται στον ίδιο θάλαμο ρωτά τον άνθρωπο του Θεού, για ποιον λόγο είναι στη ζωή αφού είναι σ’ αυτή την κατάσταση. Για να ακουστεί: “Είναι μια ερώτηση που θα έπρεπε να κάνει κάθε άνθρωπος στον εαυτό του”…

Καθόλου επιτηδευμένα με μικρές λεπτομέρειες διακρίνεις την αγάπη του Αγίου για το καθετί! Για τα λουλούδια, για τα δέντρα, για τον σωματικό πόνο, για τα παιδιά, για τους αλλόθρησκους, για τους διώκτες του, για τους επαίτες και πονεμένους.

 Οι σχέσεις που “χτίζει” είναι σχέσεις καρδιάς, για αυτό ακόμα κι όσοι τον αντιπαθούν όταν τον ζήσουν έρχονται “εις εαυτόν”. Η μουσική, η φωτογραφία, τα σκηνικά είναι όλα αντάξια της βιογραφίας! Όσο για τον κ. Άρη Σερβετάλη δεν είναι απλώς η υποκριτική του δεινότητα σημαντική. Είναι ένας πιστός που ήξερε, που ένιωθε, που ασκήτεψε-ασκήθηκε για να αποδώσει την μεγάλη μορφή του Αγίου Νεκταρίου και πραγματικά χαριτώθηκε! Εξέπεμπε την γλυκύτητα και την απαλότητα της αγιότητας! Ήθελες να διαπεράσεις το πανί, να γονατίσεις μπροστά του και να εξομολογηθείς! Νιώθω πως σε ώρες προσωπικής μου ταραχής θα ανατρέχω στην ηρεμία της μορφής του σ’ αυτή την ταινία.

 Είναι και ο Άγιος Νεκτάριος σκάνδαλο για την ανθρώπινη λογική και τα ανθρώπινα μέτρα! Τόση σιωπή και αγάπη σε τόση συκοφαντία και λάσπη… Τόσος άδικος πόνος! Υπάρχει στην ταινία μια σκηνή που του λένε: Αν εγώ ήμουν στην θέση σας, μ’ όλα αυτά που σας έκαναν δεν θα ξαναπατούσα στην εκκλησία και απαντά: “Αλίμονο αν η πίστη μου εξαρτάται από τους ανθρώπους”. Όλη η ταινία βοά πως η γαλήνη του Χριστού είναι ο μοναδικός αληθινός τόπος χαράς!

  Αν με άκουγαν οι συντελεστές και οι δημιουργοί της ταινίας για τους κόπους τους και για “μπράβο” θα ήθελα μόνο να μεταφέρω μια σκηνή από το θερινό σινεμά.  Ανοίγουν τα φώτα και δίπλα μου, στην απέναντι σειρά, κάθεται ένας νεαρός 20-22 χρόνων, από την όψη καθόλου εκκλησιόπαιδο, μάλλον τον “Λάζαρο” (από το “Είσαι το ταίρι μου”) πήγε να δει, με σκυμμένο το κεφάλι να κλαίει διακριτικά! Έμεινε σ’ αυτή την θέση μέχρι που έφυγα. 

“Τι έπαθες, τι κατάλαβες;” ρωτούσε η κοπέλα δίπλα του. 

Σιωπή! Ποιος νοιάζεται για κριτικές και εισιτήρια; Έστω ένας να έσκυψε μέσα του… Και θα είναι πολλοί! Να το δείτε και να αφεθείτε…

Σίσσυ Κόσσυβα

antifono.gr

Άγιος Νεκτάριος: μια άγνωστη ελληνική ταινία

Αφιέρωμα στην ταινία "Ο Άγιος Νεκτάριος, προστάτης των φτωχών" του 1969

Η ταινία ΕΔΩ

Ο Νεκτάριος δεν ανακηρύχθηκε Άγιος αμέσως όταν πέθανε. Χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια και στις 20 Απριλίου του έτους 1961 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, έκρινε πως έπρεπε να τον ανακηρύξει σε άγιο, καθώς είχε πραγματοποιήσει πολλά μεγάλα έργα πάνω στη Θρησκεία και την Εκκλησία. 8 χρόνια μετά την ανακήρυξή του ως άγιο, γυρίζεται για πρώτη φορά σε ταινία η ζωή του. Ποιος όμως ήταν εκείνος που ενσάρκωσε πρώτος τον Άγιο Νεκτάριο και τι απήχηση είχε η ταινία στην εποχή της;
Το 1969 η κινηματογραφική εταιρία Τζέιμς Πάρις -που έχει μπει δυναμικά στο χώρο του ελληνικού σινεμά- παίρνει την απόφαση να γυρίσει τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος έχει ανακηρυχθεί άγιος 8 χρόνια πριν. Με σκηνοθέτη τον σπουδαίο Γρηγόρη Γρηγορίου που έχει πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό του και σενάριο της Κικής Σεγδίτσα (το δεύτερο για ταινία, ενώ θα γράψει και το σενάριο για το πρώτο ελληνικό σίριαλ ένα χρόνο μετά) και του Αντώνη Δαυίβ (που ειδικεύεται σε σενάρια πολεμικών ταινιών) αρχίζουν τα γυρίσματα. Πρωταγωνιστούν ο Ανδρέας Μπάρκουλης -που αποτελεί εγγύηση έτσι κι αλλιώς- η Βέρα Κρούσκα (ανερχόμενη πρωταγωνίστρια της εταιρίας), ο Στέφανος Στρατηγός, η Γιώτα Σοϊμοίρη, ο Μάκης Ρευματάς, η Γκόλφω Μπίνη, ο Γιάννης Χειμωνίδης κ.α. Για το ρόλο του αγίου Νεκταρίου, επιλέγεται ο ζεν πρεμιέ, Χρήστος Πολίτης.

Ο Χρήστος Πολίτης από το Ηράκλειο Κρήτης, ξεκίνησε την καριέρα του με το

Το πατρικό σπίτι του Αγίου Νεκταρίου

Το πατρικό σπίτι του Αγίου Νεκταρίου, κατά κόσμον Αναστασίου Κεφαλά, στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης..
Κατεδαφίστηκε το 1976. Σήμερα υπάρχει σχέδιο ανοικοδόμησης του από τον Δήμο Σηλυβρίας και τον Μητροπολίτη κ. Μάξιμο.

πηγή

...αδύναμος να προσκυνάς αυτούς που σε ληστεύουν...

Στις άδειες πόλεις που γυρνάς

εικόνες σε ξοδεύουν

αδύναμος να προσκυνάς

αυτούς που σε ληστεύουν

Μοναξιά Μου Όλα~Πυξ Λαξ

πηγή

Άγιος Μωϋσής ο Αιθίοπας-Ο ''έγχρωμος''άγιος με την πάλλευκη ψυχή

«Δήγματι αμαρτίας, μεμελανωμένην την καρδίαν μου, καταλεύκανον Πάτερ, μετανοίας τοις όμβροις, πρεσβείαις σου» (α΄ ωδή).

(Πάτερ [Μωυσή], διά των πρεσβειών σου, κάνε κατάλευκη, με τα δάκρυα της μετανοίας μου, την καρδιά μου, που είναι κατάμαυρη από το δάγκωμα της αμαρτίας).

  Αγαπημένος αββάς του Γεροντικού ο όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας, μοναδικό παράδειγμα βαθειάς μετάνοιας που παραπέμπει στο αντίστοιχο της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, αλλά και πιθανός ήρωας για πολλούς της σύγχρονης εποχής που αρέσκονται στους δυνατούς κατά το σώμα και στους «κακούς» της κοινωνίας, όταν μάλιστα λειτουργούν ως φόβητρα των ανθρώπων με τις ληστείες και τις προκλήσεις τους! Ίσως να τον έκαναν και ήρωα παιδικών και εφηβικών «παιχνιδιών» με τον θεόρατο σωματότυπό του, τις «υπερφυσικές» δυνάμεις του, τα ηγετικά του χαρίσματα – δεν διστάζει για να σκοτώσει βοσκό που τελικώς του διέφυγε, να φτάσει και μέχρι τα βουνά κυνηγώντας τον, να σφάξει πολλά πρόβατά του, να φάει μόνος του τέσσερα πρόβατα αφού τα πέρασε όλα μέσα από ποτάμι κολυμβώντας, να είναι ο αρχιληστής συμμορίας που είχε συστήσει, να έχει μπει ως ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος στο στόχαστρο της τότε ηγεσίας του τόπου. Κι όμως αυτός τελικά ο άνθρωπος αναδεικνύεται ένας από τους μεγαλύτερους οσίους διαχρονικά και παγκόσμια. Γιατί; Διότι όταν ήλθε σ’ επαφή με κάποιους αγιασμένους ασκητές πάνω στα βουνά, άλλαξε: κατανύχθηκε η καρδιά του, άνοιξαν τα μάτια του να δει την κατάντια του, του έδωσε ο Θεός μοναδική ευκαιρία να προσανατολίσει τον εαυτό του εκεί που είναι το αληθινό φως˙ τη δική Του παρουσία. Ο Μωυσής μετάνιωσε!

  Και το συντομότατο τροπάριο από την α΄ ωδή του κανόνα της ακολουθίας του ακριβώς αυτό επισημαίνει. Δεν ήταν ασφαλώς το σκουρόχρωμο του δέρματος του

ΜΝΗΜΗ ΑΠΟΤΟΜΗΣ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Η Κυριακή αυτή συμπίπτει με την μνήμη της αποτομής της κεφαλής του Τιμίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου.

  Ο Πρόδρομος υπήρξε ο σπουδαιότερος άνθρωπος που έζησε στη γη, δεύτερος μετά την Υπεραγία Θεοτόκο. Η σύλληψη και η γέννησή του, αναγγέλθηκαν από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον πατέρα του, τον ιερέα Ζαχαρία, με θαυμαστό τρόπο. Ενώ ήταν έμβρυο στην κοιλιά της μητέρας του, προσκύνησε τον Χριστό, που ήταν και αυτός έμβρυο στην κοιλιά της Παναγίας μας, κατά την επίσκεψη της δεύτερης στην ξαδέρφη της την Ελισάβετ. Με την γέννησή του λύθηκε η αφωνία του πατέρα του, ο οποίος φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα προφήτεψε: «Κι εσύ, παιδί μου, θα ονομαστείς προφήτης του ύψιστου Θεού, γιατί θα προπορευτείς πριν από τον Κύριο για να ετοιμάσεις το δρόμο του κάνοντας γνωστή στο λαό του τη σωτηρία με τη συγχώρηση των αμαρτιών τους».

  Από μικρός ζούσε σαν ασκητής στην έρημο με μεγάλη εγκράτεια στο φαγητό και την ενδυμασία. Κατ’ εντολή του Θεού πήγε να μείνει στις όχθες του Ιορδάνη ποταμού και κήρυττε μετάνοια στον λαό. Βάφτιζε στα νερά του ποταμού και εξηγούσε, ότι όπως με το νερό καθαρίζεται το σώμα από τις βρωμιές, έτσι και με τη μετάνοια καθαρίζεται η ψυχή από τις αμαρτίες. Όλοι συγκλονίζονταν από το λόγο του και τον τρόπο της ζωής του.

Δόγμα τους η αποδόμηση των παραδοσιακών αξιών της κοινωνίας.

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο προοδευτισμός ως σύνθημα κυκλοφορεί πολύ και στις ημέρες μας. Προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις λέγονται, προοδευτικοί διανοούμενοι προβάλλονται, πολλά κοινωνικά κινήματα φέρουν τον υπότιτλο προοδευτικά. Ο τίτλος του προοδευτικού αυτοαπονέμεται. Είναι ένας αυθαίρετος προσδιορισμός.

   Στον 20ό αιώνα τον χρησιμοποίησαν μεταξύ των πρώτων οι Γάλλοι σουρεαλιστές. Ο Αντρέ Μπρετόν στο σχετικό μανιφέστο του, το 1930, έγραψε ότι προοδευτικός είναι όποιος «καταστρέφει με κάθε μέσο τις ιδέες της οικογένειας, της πατρίδας, της θρησκείας...» και ξαναφτιάχνει μια κοινωνία από την αρχή. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τον όρο του προοδευτικού απένειμαν στους εαυτούς τους οι οπαδοί του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Τους δημοκράτες ιδεολογικούς αντιπάλους τους αποκαλούσαν «φασίστες», «αμερικανόδουλους» και άλλα σχετικά κοσμητικά επίθετα.

     Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων οι νεομαρξιστές, κυρίως οι Γάλλοι, ξαναγύρισαν στις αντιλήψεις του Μπρετόν. Δόγμα τους η αποδόμηση των παραδοσιακών αξιών της κοινωνίας. Αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, επειδή είναι υπέρ της απόλυτης ελευθερίας, όπως ισχυρίζονται, στα θέματα των ανθρωπίνων σχέσεων, στα θέματα της αναπαραγωγής και στα θέματα της οικογένειας. 

   Κέντρο της δογματικής τους ελευθερίας είναι η άρνηση του Θεού και κάθε μεταφυσικής σκέψης. Ο Ντοστογιέφσκι στους «Δαιμονισμένους» περιέγραψε την κατάσταση τους. Για να ζήσουν οι άθεοι ελεύθεροι δεν πρέπει να έχουν συνείδηση, για να μην ενοχλούνται από τύψεις. Το επιτυγχάνουν όταν ως ανθρωπόθεοι σκοτώνουν μέσα τους τον Θεάνθρωπο. Με τον θάνατό του Θεού στον άθεο συμβαίνει αυτό που αποκαλύπτει ο Σταυρόγκιν στον Τύχωνα, δεν νιώθει πια τι είναι κακό, έχει χάσει την αίσθηση της διαφοράς καλού και κακού.

   Ο Φώτος Πολίτης (1890-1934), μία από τις σημαντικότερες πνευματικές μορφές του νεοελληνικού θεάτρου, που σπούδασε και έζησε για χρόνια στη Γερμανία, έγραψε στο βιβλίο του «Καραγκιόζης ο μέγας», που κυκλοφορήθηκε στα 1924:

 « Το μεγαλύτερο κακό το κάνουν οι “προοδευτικοί” μας άνδρες. Τα ξιπασμένα τους μυαλά θαρρούνε πως η λευτεριά και η προκοπή βρίσκουνται πάρα πολύ εύκολα, φτάνει να τσακίσουμε κάθε μας βάθρο και να μαγαρίσουμε όλα τα ιερά. Για νάσαι πλέρια “εξελιγμένος” άνθρωπος πρέπει... να βρίσκης τους οικογενειακούς δεσμούς τυραννικούς, ν’ αρνιέσαι το Θεό και να καταφρονάς κάθε παράδοση, να δέχεσαι πως η ύλη κυβερνά το νου και νάχης την ιδέα πως η Ελληνική Επανάσταση ήτανε κίνημα αστικό. Με τέτοια και παρόμοια καραγκιοζιλίκια παίρνει χρώμα εδώ και “συγχρονίζεται” κ’ η πρόοδο. Όσο λιγώτερη αντοχή μπορείς να δείξης στη ζωή σου, όσο πιο άδειος και πιο κούφιος γίνεσαι κι ανίκανος να νοιώσης την αξία της ηθικής κλερονομιάς, που πρόγονοι σου αφήσανε, τόσο πιο “προοδεμένος” άνθρωπος λογιάζεσαι. Κι όμως η πρόοδο δεν είναι και δεν ήτανε ποτέ έννοια γελοία».

   Η απτή πρόοδος είναι στην τεχνολογία. Αυτήν την αποδέχονται όλοι. Το ζήτημα είναι το πώς χρησιμοποιείται αυτή η εκρηκτική τεχνολογική ανάπτυξη. Αποτελεί γεγονός αναμφισβήτητο ότι η ηθική και κοινωνική πρόοδος δεν ακολουθεί την τεχνολογική και η ανησυχία των δημοκρατών πολιτών σήμερα είναι έντονη από τις καινοτόμες ιδέες που προωθεί η τάση παγκοσμιοποίησης και αποδόμησης των αξιών της κοινωνίας.-

πηγή

Εὐχὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τῆς Ἐνάτης Ὥρας

 Δέσποτα Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ μακροθυμήσας ἐπὶ τοῖς ἡμῶν πλημμελήμασι, καὶ ἄχρι τῆς παρούσης ὥρας ἀγαγὼν ἡμᾶς, ἐν ᾖ ἐπὶ τοῦ ζωοποιοῦ ξύλου κρεμάμενος, τῷ εὐγνώμονι λῃστῇ τὴν εἰς τὸν Παράδεισον ὡδοποίησας εἴσοδον, καὶ θανάτῳ τὸν θάνατον ὤλεσας, ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ταπεινοῖς, καὶ ἁμαρτωλοῖς καὶ ἀναξίοις δούλοις σου.

Ἡμάρτομεν γὰρ καὶ ἠνομήσαμεν, καὶ οὐκ ἐσμὲν ἄξιοι ἄραι τὰ ὄμματα ἡμῶν, καὶ βλέψαι εἰς τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, διότι κατελίπομεν τὴν ὁδόν τῆς δικαιοσύνης σου καὶ ἐπορεύθημεν ἐν τοῖς θελήμασι τῶν καρδιῶν ἡμῶν.

Ἀλλ' ἱκετεύομεν τὴν σὴν ἀνείκαστον ἀγαθότητα.

Φεῖσαι ἡμῶν, Κύριε κατὰ τὸ πλῆθος τοῦ ἐλέους σου, καὶ σῶσον ἡμᾶς διὰ τὸ ὄνομά σου τὸ Ἅγιον, ὅτι ἐξέλιπον ἐν ματαιότητι αἱ ἡμέραι ἡμῶν.

Ἐξελοῦ ἡμᾶς τῆς τοῦ ἀντικειμένου χειρός, καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ἁμαρτήματα, καὶ νέκρωσον τὸ σαρκικὸν ἡμῶν φρόνημα, ἵνα τὸν παλαιὸν ἀποθέμενοι ἄνθρωπον, τὸν νέον ἐνδυσώμεθα, καὶ σοὶ ζήσωμεν τῷ ἡμετέρῳ Δεσπότῃ καὶ κηδεμόνι.

Καὶ οὕτω τοῖς σοῖς ἀκολουθοῦντες προστάγμασιν, εἰς τὴν αἰώνιον ἀνάπαυσιν καταντήσωμεν, ἔνθα πάντων ἐστὶ τῶν εὐφραινομένων ἡ κατοικία.

Σὺ γὰρ εἶ ἡ ὄντως ἀληθινὴ εὐφροσύνη καὶ ἀγαλλίασις τῶν ἀγαπώντων σε, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναμπέπομεν, σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρί, καὶ τῷ Παναγίῳ, καὶ ἀγαθῷ, καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Αμήν.

"Όταν τα πράγματα πάνε καλά ξεχνάμε τόν Χριστό..."

«Ενθυμάσαι το Χριστό, όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση ευτυχίας και ευημερίας; Τότε θα σε θυμηθεί και ο Χριστός, όταν βρεθείς σε δύσκολες καταστάσεις στη ζωή σου.» (Είπε Γέρων)
Κάποιος είχε ένα συγγενή του στο νοσοκομείο. Κάποια μέρα πέρασε ένας βιβλιοπώλης από εκεί, και τον ρώτησε αν είχε κανένα θρησκευτικό βιβλίο, που να μιλάει για την αρρώστεια και τον πόνο, για να παρηγορηθεί ο συγγενής του. Πράγματι του έδωσε ένα.
Μετά από κάποιες μέρες ξαναπέρασε ο βιβλιοπώλης από τον θάλαμο εκείνου του ασθενούς και ρώτησε τον συγγενή του:
– Πως πάει ο άνθρωπός σου;
– Πάει πολύ καλύτερα!
– Ε, ασφαλώς θα θέλεις να του πάρεις πάλι ένα θρησκευτικό βιβλίο!
– Όχι βέβαια, απάντησε εκείνος. Θα του πάρω κάποιο άλλο βιβλίο σήμερα, πιο «ευχάριστο», για να του ανέβει το ηθικό!
Θρησκευτικό ήταν το βιβλίο, όσο δεν πήγαινε καλά ο ασθενής, τώρα που έγινε καλύτερα, δεν του χρειάζονται τα θρησκευτικά. Τώρα που γίνεται καλά, να διαβάσει κανένα αστείο, κανένα φαιδρό…
Αυτοί είμαστε…
Όσο τα πράγματα δεν πάνε καλά, είμαστε γονατιστοί και ζητούμε την βοήθεια του Κυρίου και όταν τακτοποιηθούν τα ζητήματα, ξεχνούμε τον Χριστό, για να Τον θυμηθούμε στην επόμενη δυσκολία μας.

Μία παπαρούνα στο πεζοδρόμιο...

 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό σποράκι παπαρούνας,
που ζούσε στριμωγμένο, μαζί με τ’ άλλα αδέρφια του,μες στην κοιλιά της μάνας του.
Μια μέρα του καλοκαιριού,η μάνα τους, αφού έχασε και το τελευταίο κόκκινο πέταλό της,πέθανε ήσυχα, όπως ήσυχα είχε ζήσει όλη τη ζωή της.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και η κοιλιά της,ξεραμένη απ’ τον ήλιο, έσκασε,
κι από μέσα της τινάχτηκαν τα ελάχιστα μαύρα σποράκια κι έπεσαν στο χώμα.
  Το χώμα, όπως ξέρετε, το καλοκαίρι είναι στεγνό και σκληρόκαι τα σποράκια δεν μπορούσαν να χωθούνε μέσα του και να μείνουν εκεί, όλα μαζί, στο μέρος που γεννήθηκαν.
Έτσι, ο πρώτος άνεμος που πέρασε από ‘κει τα πήρε και τα σκόρπισε, άλλα μέσα σε σταροχώραφα,άλλα μέσα σε κήπους, άλλα σε ξέφωτα δασών κι άλλα επάνω στις πλαγιές των λόφων.
  Ένα απ' αυτά, το σποράκι αυτής της ιστορίας,ήταν πιο μικροκαμωμένο από τ’ άλλα, πιο ελαφρύ,κι έτσι ο αέρας το κουβάλησε μακριά, πολύ μακριά από την εξοχή,στη μεγάλη γκρίζα πολιτεία.
Σαν έφτασε όμως εκεί δεν ήξερε πού να το αποθέσει,γιατί στην γκρίζα πολιτεία το χώμα είχε πια χαθεί.

Παντού δεν έβλεπες άλλο από τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο.Μάταια έψαχνε ο άνεμος να βρει λιγάκι χώμα ν’ αποθέσει το μικρό σποράκι, έτσι που να μπορέσει το άμοιρο κι αυτό να ρίξει ρίζες κάποτε και να βλαστήσει.Κι επειδή είχε φτάσει η ώρα του, του ανέμου, να πεθάνει και δεν προλάβαινε ή να το πάει το σποράκι πιο μακριά ή να το φέρει, εκεί απ’ όπου το ’χε πάρει, έψαχνε απελπισμένα να βρει μια γλάστρα σε μπαλκόνι ή παράθυρο.
Τίποτε όμως. Γλάστρες δεν είχε στην πολιτεία,παρά μόνο, όπως είπαμε, τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο, τσιμέντο κι άσφαλτο και σίδερο.
Τότε, ο άνεμος, που δεν άντεχε άλλο, ξεψύχησε κι άφησε το σποράκι να πέσει στο πεζοδρόμιο μιας μεγάλης λεωφόρου.

Ό, τι μάζεψες στην ψυχή, με αυτά μένεις.

 Στα γυρίσματα της ταινίας ‟Το νησί” έπρεπε να ξαπλώσω στο φέρετρο. Τρείς φορές το έσκαγα από κει. Δεν άντεχα. Αυστηρό πράγμα το φέρετρο: είσαι ξαπλωμένος, τοίχοι στενοί, και τίποτα άλλο δεν υπάρχει. Ούτε Ευαγγέλιο για να διαβάσεις. Ό, τι μάζεψες στην ψυχή, με αυτά μένεις. Στην αιωνιότητα θα πάρουμε αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις, αυτά που παραχωρήσαμε, αυτά που συγχωρήσαμε, αυτά που δώσαμε. Είναι πιο μακάριο να δίνεις παρά να παίρνεις.

+Πιότρ Μαμόνοβ

πηγή

Μάνα έφυγε η σφαγή; 25η Αυγούστου 1898

 Από τας 1000-1200 χριστιανικάς ψυχάς, όπου ευρίσκοντο εντός της πόλεως, μόνον 358 ως φαίνεται εσώθησαν. Οι λοιποί εύρον θάνατον μαρτυρικόν. Ολη η κινητή περιουσία των χριστιανών διηρπάγη και μέγας αριθμός οικιών και καταστημάτων παρεδόθησαν εις τας φλόγας.

 Tα γεγονότα της μεγάλης σφαγής του Ηράκλειου εκείνο το μεσημέρι της 25η Αυγούστου 1898 μας είναι ήδη γνωστά.

  Δεν τέλειωσαν όμως όλα εκείνη την ημέρα. Στην πραγματικότητα η ιστορία που γράφτηκε με ολόχρυσα γράμματα εκείνη την ανεπανάληπτη στιγμή δεν άφησε  ασυγκίνητο κανέναν … Τις επόμενες ημέρες θα γίνει η σύλληψη και η καταδίκη σε  θάνατο 18 Tουρκοκρητικών ή καλύτερα βασιβουζούκων.  Οι υπόλοιποι από τους 83 που είχαν συλληφθεί καταδικάστηκαν σε φυλακίσεις ή απελάθηκαν. Τρεις απ’αυτούς καταδικάστηκαν λίγο αργότερα σε θάνατο με απαγχονισμό, για αντιστάθμισμα προφανώς του ολοκαυτώματος των Χριστιανών.Τα πτώματα των Τούρκων παρέμεναν στις αγχόνες και σε κοινή θέα για τρία μερόνυχτα.

Η Εκτελεστική Επιτροπή με ανακοίνωσή της προς το χριστιανικό λαό της Κρήτης, στις 30 Αυγούστου 1898, γράφει:

“Εγνωστοποιήσαμεν δια δυο προηγουμένων εγκυκλίων εις τον λαόν ό,τι ήτο τότε γνωστόν δια τα συμβάντα του Ηρακλείου. Δυστυχώς αι έκτοτε ειδήσεις παριστώσιν ακόμη μεγαλυτέραν την καταστροφήν. Από τας 1000-1200 χριστιανικάς ψυχάς, όπου ευρίσκοντο εντός της πόλεως, μόνον 358 ως φαίνεται εσώθησαν. Οι λοιποί εύρον θάνατον μαρτυρικόν. Ολη η κινητή περιουσία των χριστιανών διηρπάγη και μέγας αριθμός οικιών και καταστημάτων παρεδόθησαν εις τας φλόγας. Την στιγμήν αυτήν ουδέ εις χριστιανός ευρίσκεται εις το Ηράκλειον. Μόνο 300 περίπου Ευρωπαίοι στρατιώται κρατούν μιαν γωνίαν του φρουρίου. Η πόλις είναι παραδεδομένη εις την διάθεσιν του όχλου και των Τούρκων στρατιωτών, από τους οποίους πολλοί καθώς εβεβαιώθην επυροβόλουν και κατά των Αγγλων, απεγύμνωναν τα θύματα και ελάμβανον μέρος εις την διαρπαγήν…”.

Ο Νίκος Καζαντζάκης περιγράφοντας μία  από τις σφαγές του Μεγάλου Κάστρου  γράφει:

“…Το Μεγάλο Κάστρο είχε τέσσερις καστρόπορτες. Kάθε ηλιοβασίλεμα οι Τούρκοι τις κλείδωναν και κανένας δεν μπορούσε πια, όλη τη νύχτα, μήτε να μπει

Τί τρομερή εποχή... αυτή όπου ηλίθιοι κυβερνούν τυφλούς!

Τί τρομερή εποχή...
αυτή όπου ηλίθιοι κυβερνούν τυφλούς!
Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, "Βασιλιάς Ληρ".

Ο προφητικός λόγος του ιεροεθνομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου το 1902

  Ο προφητικός λόγος του ιεροεθνομάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου το 1902 όταν για πρώτη φορά χειροτονήθηκε Επίσκοπος...

 "Εν όλη τη καρδία και εν όλη τη διανοία θα υπηρετήσω την Εκκλησία και το Γένος και η μίτρα την οποίαν αι άγιαι χείρες σου εναπέθεσαν επί της κεφαλής μου, εάν πέπρωται να απολέση ποτέ την λαμπηδόνα των λίθων της, θα μεταβληθή είς ακάνθινον στέφανον μάρτυρος ιεράρχου".

πηγή

"Όταν τελειώνει η ταινία, δεν ξέρεις αν πρέπει να χειροκροτήσεις ή να κάνεις τον σταυρό σου..."

Ο Άνθρωπος του Θεού: Η κριτική του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

 Ο Άγιος Νεκτάριος είναι ο πιο πρόσφατος από τους μεγάλους Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τιμήθηκε το 1920 και μέχρι πριν 30-40 χρόνια ζούσαν άνθρωποι που έστω και σε μικρή ηλικία τον είχαν γνωρίσει, τον είχαν δει από κοντά. Είναι ο μόνος από τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας, που τις πιο πολλές φορές δεν εικονίζεται σε εικόνα, αλλά με την φωτογραφία του. Οπότε είναι ακόμα πιο δύσκολο να γυριστεί μια ταινία με τη ζωή του…

Ο Άγιος Νεκτάριος και οι ταινίες του

Το έχω πει και το έχω γράψει πάρα πολλές φορές πως οι παλιοί άνθρωποι του θεάτρου έλεγαν: «άμα έχεις έναν ηθοποιό κατάλληλο για να παίξει τον Άμλετ, τότε μόνο ανεβάζεις τον Άμλετ»… Αν αυτό ισχύει για τον Άμλετ, τότε φανταστείτε τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον Άγιο Νεκτάριο…

Για να γράψεις κριτική για τη συγκεκριμένη ταινία, Ο Άνθρωπος του Θεού (Man of God), που στην ουσία είναι η ζωή του Αγίου Νεκταρίου – ή μάλλον τα τελευταία 30 χρόνια (1890-1920) της επίγειας ζωής του – αναγκαστικά στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να διαχωρίσεις την ταινία από τον πρωταγωνιστή και να αναφερθείς διαφορετικά στο καθένα από τα δύο…

Δεν είναι η πρώτη φορά που γυρίζεται μία ταινία αφιερωμένη στον Άγιο Νεκτάριο. Έχει προηγηθεί η πολύ φτωχική σε παραγωγή ταινία Άγιος Νεκτάριος το 1968 σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Γρηγορίου με τον Χρήστο Πολίτη στον συγκεκριμένο ρόλο. Είχε έξυπνο σενάριο και είχε γυριστεί με σεβασμό, αλλά δύσκολα θα μπορούσε κανείς να πει πως ήταν κάτι ξεχωριστό κι αντάξιο στο θέμα του…

Η τωρινή ταινία της οποίας το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Yelena Popovic είναι κατά 98% στα αγγλικά και είναι μία απολύτως πιστή στα γεγονότα. Διαθέτει υψηλή αισθητική, η οποία τη βοηθάει να αποκτήσει μία συγκινησιακή ατμόσφαιρα πιο πολύ απ’ ότι την βοηθάει – ας πούμε – το σενάριο, το οποίο είναι πολύ προσεκτικό στην ιστορική ακρίβεια, τόσο που κάποιες στιγμές εμποδίζει την ταινία να απογειωθεί. Όμως, η εξαιρετική φωτογραφία του Παναγιώτη Βασιλάκη, τα σκηνικά του Σπύρου Λάσκαρη, το μοντάζ του Λάμπη Χαραλαμπίδη και τα κοστούμια της Εύας Νάθενα δεν δίνουν απλώς στυλ στην ταινία, αλλά είναι και όπλα για να μπορέσει να διηγηθεί η ιστορία ενός Αγίου, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό στα μάτια ενός πολύ πιστού, αλλά και στα μάτια ενός άθεου.

Ντίνος Χριστιανόπουλος «Δημάς»

 Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950). Στα ποιήματα αυτής της συλλογής, ο ποιητής χρησιμοποιεί πρόσωπα κυρίως από την εποχή των πρώτων χριστιανικών χρόνων («Ο εκατόνταρχος Κορνήλιος», «Η Μαγδαληνή», «Άνθρωποι της Λαοδικείας» κ.ά.). αλλά και την αρχαία εποχή («Αντιγόνη υπέρ Οιδίποδος»), που τα εκμεταλλεύεται, για να αποδώσει σύγχρονες καταστάσεις και συμπεριφορές.


Δημάς Παύλῳ δεσμίῳ εν Ρώμη χαίρειν·
Είναι η τέταρτη φορά που επιχειρώ να σας γράψω,
μέσα σε τούτο το πολυθόρυβο μπαρ με το ράδιο να παίζει σουίγκ
και το κορίτσι να με κοιτάει παραξενεμένο.
Συχνά θυμούμαι την εν Χριστῴ ζωή, τους αδελφούς εν Κυρίῳ,
με ταράζει η νοσταλγία, με διαλύει.
Όλοι με θεωρούν ευτυχισμένο καθώς με βλέπουν με το χακί,
το περίστροφο στα δεξιά, να βαδίζω γεμάτος αυτοπεποίθηση,
στη Μπάρα, στα θέατρα, στα ζαχαροπλαστεία, στα γυμναστήρια.
Όμως νιώθω καλά την τερηδόνα να προχωρεί.
Τι τα θέλετε, κύριε, τι τα θέλετε,
εμείς που γνωρίσαμε μικροί το Χριστό ζούμε τώρα τη θλίψη·
χάσμα γαρ μέγα εστήρικται μεταξύ ημών και υμών.
Όπου να γυρίσω, με σκοτώνει το παράπονό σας:
Δημάς μ’ εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα.
Κι όμως νιώθω παράταιρος μέσα στον κόσμο αυτό,
σαν κλασική μουσική σε ταβέρνα.
Κι όταν ανοίγω το άλμπουμ με τα εικόνια που μας κάμναν
πλανόδιοι ζωγράφοι σ’ εξορμήσεις ιεραποστολικές,
δεν ξέρω αν θα ‘θελα να επιστρέψω, είναι τόσο οδυνηρή
η εποχή της φρόνησης, θα ‘θελα μόνο
να ξεριζώσω με τα χέρια μου τη μνήμη.
Τάχα θα βάλω πια τις χώρες μου σε κάποια τάξη;
Και πώς μες στ’ αδιέξοδο έξοδο να ‘βρω;


1. Δημάς: Φίλος και συνεργάτης του αποστόλου Παύλου στην αρχή, απαρνήθηκε αργότερα το χριστιανισμό, και απαρνήθηκε τον Παύλο, όταν φυλακίστηκε.

2. «Χάσμα γάρ μέγα ἐστήρικται μεταξύ ἡμῶν και ὑμών». ΚΔ Λουκ. 16,26. Σύ δέ ὀδυνᾶσαι∙ καί ἐπί πᾶσι τούτοις μεταξύ ἡμῶν και ὑμών χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρός ὑμᾶς μή δύνωνται, μηδέ οἱ ἐκεῖθεν πρός ἡμᾶς διαπερῶσιν». [Εσύ, λοιπόν, υποφέρεις. Και πέρα από όλα αυτά, υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ σ’ εσάς να μην μπορούν, ούτε οι από εκεί να περάσουν σ’ εμάς.] Το απόσπασμα προέρχεται από την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου.

Και κομματιάσαμε την ψυχή μας πηγαίνοντας από τον ένα στον άλλο

Κάποτε είχαμε τον ευλαβή ιερέα μας, στον οποίο πηγαίναμε, λέγαμε τις αμαρτίες μας.Παίρναμε τη συγχώρηση του Θεού, φεύγαμε με ειρήνη και νέες δυνάμεις για τον αγώνα της ζωής.

Σήμερα διώξαμε τον ιερέα του Θεού και φέραμε δέκα άλλους στη θέση του.
Φέραμε τον ψυχολόγο, τον ψυχίατρο, το νευρολόγο, τον κοινωνιολόγο, τον ειδικό μάγο και άλλους παρατρεχάμενους.
Και κομματιάσαμε την ψυχή μας πηγαίνοντας από τον ένα στον άλλο.

Γεμίζουμε έντυπα, κάνουμε “τεστ” και παίρνουμε με τις χούφτες τα φάρμακα και τελικά γινόμαστε χειρότερα από πριν.
Και χάνουμε τον καιρό μας, βασανιζόμενοι και βασανίζοντες…

Οι δοκιμασίες που περνούμε και όλες οι αρνητικές εκδηλώσεις στη ζωή μας σήμερα, έρχονται για να μας οδηγήσουν σε συναίσθηση των αμαρτιών μας και επομένως στη μετάνοια.
Υπάρχει, αδελφοί μου, δυνατότητα διαφυγής. Ας μη χάσουμε τη δυνατότητα αυτή που ο Κύριος μας δίνει.

Ιερομ. Ευσεβίου, Ομιλίες Πνευματικής Οικοδομής στην Αποκάλυψη, Τόμος Β΄ταυτότητα διαφυγής.

«Μόνο όποιος εκτιμά πραγματικά τη ζωή και την ελευθερία και μάχεται μέχρις εσχάτων για αυτές αξίζει να ζει ελεύθερος…

Κάποτε, με φώναξε ο πατέρας μου στον κήπο:«Έλα εδώ, αλητάκο! Και φέρε μαζί σου ένα μαχαίρι!».
Πήρα ένα μαχαίρι από την κουζίνα,αυτό που χρησιμοποιούσα συνήθως
για να σκοτώνω τις χήνες και τις κότες κι έτρεξα στον κήπο.
Κάτω από μία μεγάλη, γέρικη καρυδιά ήταν καθισμένοι ο πατέρας μου, ο φίλος του θείος Αλεξάντρ, που όλοι τον φώναζαν «Κόκκαλο» και ο θείος μου ο Βιτάλι.
Μιλούσαν για περιστέρια, το πάθος κάθε Σιβηριανού εγκληματία.
Ο θείος Βιτάλι έσφιγγε στα χέρια του ένα περιστέρι,του άνοιγε τα φτερά και το έδειχνε στον πατέρα μου και στο Κόκκαλο, εξηγώντας τους κάτι.
«Νικολάι, γιε μου, σκότωσε μία κότα και πήγαινέ τη στη μητέρα σου.Πες της να τη μαδήσει και να φτιάξει μία σούπα για απόψε, γιατί ο θείος Κόκαλο θα μείνει μαζί μας να μιλήσουμε λίγο».[…]
Έτρεξα στο κοτέτσι στο βάθος του κήπου και έπιασα το πρώτο κοτόπουλο που βρήκα.Ήταν ένα συνηθισμένο κοτόπουλο, κοκκινωπό,αρκετά παχύ και πολύ ήσυχο.
Το έσφιξα στα χέρια μου και κατευθύνθηκα προς ένα κούτσουρο λίγο μακρύτερα,
που το χρησιμοποιούσαμε για να εκτελούμε τα κοτόπουλα.
Δεν προσπαθούσε να ξεφύγει και δεν έμοιαζε ανήσυχο, αντίθετα κοιτούσε γύρω του σαν τουρίστας σε εκδρομή.
Το έπιασα από το λαιμό ακουμπώντας το στο κούτσουρο και, όταν σήκωσα το μαχαίρι στον αέρα, για να εκτελέσω τη θανάσιμη κίνηση μου, το κοτόπουλο άρχισε να κινείται βίαια και ζωηρά,μέχρι που κατάφερε να ελευθερωθεί από τη λαβή μου,
τσιμπώντας με μάλιστα δυνατά στο κεφάλι.
Έχασα την ισορροπία μου κι έπεσα με τον κώλο.Είχα νικηθεί από ένα κοτόπουλο.

Αμέσως μετά πρόσεξα ότι ο πατέρας μου και οι άλλοι παρακολουθούσαν το θέαμα.
Ο θείος Βιτάλι γελούσε, ακόμα και το Κόκκαλο είχε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του κάτι σαν χαμόγελο,ο πατέρας μου όμως ήταν πιο σοβαρός από ποτέ,είχε σηκωθεί και ερχόταν προς το μέρος μου.
«Σήκω, φονιά! Δώσε μου αυτό το μαχαίρι,θα σου δείξω εγώ πώς γίνεται!».
Πήγε προς το κοτόπουλο, που στο μεταξύ είχε αρχίσει να σκάβει μία τρύπα στη γη
λίγα μέτρα από το σημείο που είχε εκτυλιχθεί η κωμωδία.
Φτάνοντας κοντά στο κοτόπουλο, ο πατέρας μου κύρτωσε ολόκληρος,σαν τίγρης που ετοιμάζεται να χιμήξει στη λεία του· το κοτόπουλο καθόταν ήσυχο,
εξακολουθώντας να σκάβει τη γη για λόγους που μόνο εκείνο ήξερε.
Κάποια στιγμή, ο πατέρας έκανε μία γρήγορη κίνηση να το πιάσει, αλλά το κοτόπουλο αντέδρασε όπως προηγουμένως και με εξαιρετική σβελτάδα απέφυγε τη λαβή του και τον τσίμπησε στο πρόσωπο, ακριβώς κάτω από το μάτι.
«Παναγιά μου Δέσποινα! Με τσίμπησε στο μάτι!»,ούρλιαξε ο πατέρας μου.
Τότε ο θείος μου και το Κόκκαλο σηκώθηκαν από το παγκάκι κάτω από την καρυδιά και έτρεξαν προς το μέρος του.
Πρώτα ο θείος Βιτάλι ξαναβάλε το περιστέρι στο κλουβί και το κρέμασε μερικά μέτρα πάνω από το έδαφος, για να κρατήσει μακριά τη γάτα μας τη Μούρκα
που της άρεσε πολύ να σκοτώνει τα περιστέρια,λόγος για τον οποίο έμενε πάντα κοντά στον θείο Βιτάλι, που ασχολούνταν μαζί τους όλη μέρα.
Οι μεγάλοι άρχισαν να κυνηγούν το κοτόπουλο,το οποίο, διατηρώντας πάντοτε την ηρεμία του και με τρόπο αποφασιστικά δραστικό, κατάφερνε κάθε φορά να τους ξεφεύγει.

Η 26η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ είναι μια σκληρή μέρα για τους Μικρασιάτες

 Η 26η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ είναι μια σκληρή μέρα για τους Μικρασιάτες.

  Η απαρχή της τραγωδίας στο Μαντζικέρτ (26 Αυγούστου 1071), το πραξικόπημα των Σωσάνδρων (26 Αυγούστου 1258) και η κορυφή της μεγάλης Λύπης, το τέλος ενός ολόκληρου πολιτισμού το 1922. 

  Η Μαγνησία είχε ήδη εγκαταλειφθεί εκείνο το πρωί ενώ ολοκληρώνονταν η εκκένωση της Σμύρνης. Ο εφιαλτικός ήχος από τα μεταγωγικά ή τα βήματα των υποχωρούντων προς την Ερυθραία ελληνικών τμημάτων, οι σποραδικοί πυροβολισμοί, η προκυμαία που μαύριζε από το τελωνείο ως την Πούντα από μυριάδες απελπισμένων με τα μάτια καρφωμένα στην είσοδο του λιμανιού, τα γραφεία διοίκησης που αδειάζανε και τα έγγραφα που καίγονταν, ο αρμοστής Στεργιάδης που την κοπανούσε, ο Χρυσόστομος που έτρεχε στους προξένους μήπως και σωθούν οι άμαχοι (ο ίδιος ήξερε τι τον περίμενε) και η αναχώρηση των ελληνικών πολεμικών πλοίων το απόγευμα, με την τελευταία ανάκρουση του εθνικού ύμνου και υπόκρουση τους λυγμούς του σμυρναϊκού ελληνισμού.

   Η μέρα που θα ξημέρωνε θα ήταν ο εφιάλτης. Και μετά; Μετά η σφαγή, η προσφυγιά κι η μεγάλη νύχτα της λήθης και του θριάμβου εκεί της βαρβαρότητας, εδώ του μικροελλαδισμού. 

 Στην πατρίδα δεν θα έμεναν παρά μόνο οι θαμμένες θεότητες. Που σε πείσμα της Ιστορίας, αυτού του ατελείωτου σφαγείου, έρχονται ακόμη στο φως και έχουν στα μάτια μονάχα ένα ρώτημα: "Γύρισαν;" Μα καθώς δεν παίρνουν απάντηση στη γλώσσα που ξέρουν, σιωπούν για πάντα.

Kostas Hatziantoniou

Η Παναγία είναι δεν τη γνωρίζεις; Μου έδειξε την αξονική και μου είπε να μη φοβάμαι(Αληθινό συμβάν)

  Ενα βραδυ, πριν πολλα χρονια, μπηκα σε εναν θαλαμο ενος καρκινοπαθους νεαρου προκειμενου να του χορηγησω ενα παυσιπονο.Θα ηταν γυρω στα 25.
Ακουγαμε και την ιδια μουσικη.
Η μανα του ηταν απεναντι στη καρεκλα σκυφτη, σχεδον κουλουριασμενη και μυριοταλαιπωρημενη.Καλοκαιρακι ηταν.Εξω διασκεδαζε ο κοσμος και χαιροταν τη ζωη.Μεσα παλευαμε να σωσουμε το νεαρο.
Ο ογκολογος του ηταν σαφης.
''Δεν εξαρταται μονο απο εμας παιδι μου. Τωρα πια εξαρταται και απο σενα και απο τη πιστη σου. Θα το παλεψουμε ολοι μαζι, αλλα δεν ξερω τί θα γινει''.
Ο νεαρος πονουσε και μαρτυρουσε καθε βραδυ.
Εμεις προσπαθουσαμε να τον ηρεμησουμε ειτε με τα παυσιπονα ειτε με μια κουβεντα παρηγοριας.
Ετσι κι εκεινο το βραδυ που ελαχε να ειμαι εγω βαρδια.
Του μιλουσα για μουσικη, για συναυλιες.
Περνουσαμε λιγη ωρα μαζι (ειχαμε κι αλλους ασθενεις και ημασταν μονο δυο στη βαρδια) και αυτο εδειχνε να τον ανακουφιζει λιγο.
Μαλιστα εκεινο το βραδυ ειχαμε και τη πρωτη διαφωνια μας.
Εγω επεμενα πως το δικο μου αγαπημενο συγκροτημα ηταν το καλυτερο, εκεινος ελεγε τα δικα του. Τί τα θες; Παιδιαστικα πραματα.
Απο αυτα ομως που σε κανουν και ξεχνας τη μαυριλα μεσα σου.
Στο τελος γελασαμε και οι δυο και συμφωνησαμε, οτι και οι δυο ειχαμε δικιο.
Να μη σας τα πολυλογω, τον αφησα να κοιτα το ταβανι και να αναπολει δικες του στιγμες και πηγα στον επομενο θαλαμο.

  Θα πρεπει να ειχαν περασει 10 λεπτα οταν ακουσα μια φωνη απο τον θαλαμο του νεαρου. Γυριζω και βλεπω τη μανα του να ερχεται προς το μερος μου με γουρλωμενα ματια.
Με τραβαει απο το χερι και με μπαζει στο θαλαμο του γιου της.
Τον βρηκα οπως τον αφησα.
Να καρφωνει το ταβανι με το βλεμμα του, αλλα μουσκεμα στον ιδρωτα.
Η μανα νομισε πως ειχε πεθανει ο γιος της αφου ηταν ακινητος.
- Αυριο η αξονικη θα ειναι καθαρη, μου λεει εκεινος κοιτωντας επιμονα το ταβανι.
- Μακαρι, του λεω και ασυναισθητα κοιταζω κι εγω το ταβανι.
- Την ειδες κι εσυ ετσι δεν ειναι; Με ρωταει με αγωνια.
- Ποια; Απαντω.
- Η Παναγια ειναι δεν τη γνωριζεις; Μου εδειξε την αξονικη και μου ειπε να μη φοβαμαι.
Επειτα απο δυο μερες ο νεαρος εκανε αξονικη.Ηταν καθαρος.

«Βοήθα μας Ἅη Γιώργη καί σύ Ἅγιε Κοσμᾶ, νά πάρουμε τήν Πόλη καί τήν Ἁγιά Σοφιά».

 

Κοσμάς ο Αιτωλός, ο άγιος των Σκλάβων, ο πατροΚοσμάς της Ρωμιοσύνης, ο φλογερός Εθναπόστολος που σήμανε την καμπάνα του Όρθρου της Λευτεριάς , ιερούργησε την άγια Προσκομιδή του Έθνους για να αρχίσει, πριν 200 χρόνια η μεγάλη Λειτουργία της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας.

   Μέ τόν μαρτυρικό θάνατό του στήν ἀγχόνη τῶν δημίων του (Κολικόντασι Βορείου Ἠπείρου, 24-8-1779) ὁ Πατροκοσμᾶς γίνεται θρῦλος, σύμβολο καί πρότυπο γιά τούς ὑποδούλους. Ἡ ἁγιότητά του ἀναγνωρίζεται ἀμέσως ἀπό ὅλο τό σκλαβωμένο Γένος πολύ πρίν ἀναγνωρισθεῖ ἐπισήμως τό 1961. 

  Στήν Ἐλληνική Ἐπανάσταση ἕνα γνωστό ἆσμα ἔλεγε: «Βοήθα μας Ἅη Γιώργη καί σύ Ἅγιε Κοσμᾶ, νά πάρουμε τήν Πόλη καί τήν Ἁγιά Σοφιά». 

 Ἡ θυσία του ἐνέπνευσε καί ἐμπνέει ἀκόμη καί σήμερα, εἰδικά δέ τούς ἐμπερίστατους Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς μας. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἀγχόνῃ ἐτελειώθη καί κατέδειξε ἐμπράκτως ὅτι ἡ Ἐλευθερία τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἀπ’ τά κόκκαλα βγαλμένη. Μαζί μέ τό νέφος τῶν ἀναρίθμητων Νεομαρτύρων ἔβαλε τό λίπασμα γιά τήν ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία τῶν ὑποδούλων, ἡ ὁποία ὁδήγησε στήν Παλιγγενεσία τοῦ 1821. Κλίνουμε εὐλαβικά τό γόνυ στήν ἱερά μνήμη του!

πηγή

Η απάντηση του Ανδρέα Κάλβου στο Ελληνικό αίτημα υποτέλειας και αποκλειστικής προστασίας, στην Αγγλία

Η απάντηση του Ανδρέα Κάλβου στο Ελληνικό αίτημα υποτέλειας και αποκλειστικής προστασίας, στην Αγγλία υπήρξε η έκτη Ωδή, .Ευχαί. 

Αξιζει την προσοχή σας .Αι Ευχαί του Εθνεγέρτη Κάλβου,συνεργατη του Καποδίστρια, εκδόθηκαν με την στηριξη του Καποδίστρια στο Παρισι οπου «συμπιπτουν» στα 1826..

Ευχαί:
α΄
Της θαλάσσης καλῄτερα
φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
έρημον βάρκαν.
β΄
Στην στεριάν, στα νησία
καλῄτερα μίαν φλόγα
να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαούς και ελπίδας.
γ΄
Καλῄτερα, καλῄτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες·

δ'
...Αν οπόταν πεθαίνει
πονηρός βασιλεύς
έσβην’ η νύκτα έν’ άστρον,
ήθελον μείνει ολίγα
ουράνια φώτα.

ε'
Το χέρι οπού προσφέρετε
ως προστασίας σημείον
εις ξένον έθνος, έπνιξε
και πνίγει τους λαούς σας,
πάλαι, και ακόμα.

ζ'
Όταν υπό τα σκήπτρά σας
νέους λαούς καλείτε,
νέους ιδρώτας θέλετε
εσείς διά να πληρώσητε
πλουσιοπαρόχως,΄

η'
Τα ξίφη οπού φυλάγουσι

Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς για την έκθεση έργων του Πάμπλο Πικάσο στην Μόσχα

«Μην μου λέτε τίποτα γι’ αυτόν, είναι κάθαρμα. Είναι κάθαρμα, χαιρετίζει τη σοβιετική εξουσία και τον κομμουνισμό μας, την στιγμή που τους ζωγράφους οπαδούς του, δεν τους αφήνουν να δουλέψουν στην ΕΣΣΔ, τους διαπομπεύουν.
  Ναι, κι εγώ είμαι κάθαρμα, δειλός, μα εγώ είμαι στη φυλακή. Καταλαβαίνετε πως είμαι στη φυλακή, πως φοβάμαι για τα παιδιά μου και για μένα, εκείνος όμως είναι ελεύθερος, μπορεί να μην λέει ψέματα! Με καλούν όλες οι χώρες, δεν πηγαίνω όμως και δεν θα πάω, όσο δεν μπορώ να πω την αλήθεια, να απαντήσω στο ερώτημα αν μου αρέσει η απόφαση της Κ.Ε. για την μουσική και τα έργα μου. Εκείνος, όμως; Ποιος τον τραβάει από τη γλώσσα; Όλοι αυτοί, ο Ζουλέι Τζόνσον, ο Ζολιό Κιουρί, ο Πικασό, όλοι είναι άθλιοι. Ζουν σε ένα κόσμο, όπου μπορεί να η ζωή να μην είναι εύκολη, αλλά μπορούν να λένε την αλήθεια, να δουλεύουν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Κι έρχεται και ζωγραφίζει το περιστέρι της ειρήνης! Το μισώ το περιστέρι του. Μισώ τη σκλαβιά της σκέψης εξίσου με εκείνη του σώματος».
Από το βιβλίο του Σ. Τσουπρίνιν «Το λιώσιμο των πάγων: 1953-1968"

πηγή