Ετούτος δω ο Άγιος, κάτοικος κι αυτός μαζί με άλλους, στο βυζαντινό εκκλησάκι των Εισοδίων της Θεοτόκου στο Φόδελε της Κρήτης, του 11ου αιώνα - σίγουρα θα εγτακαταβιούσε εκεί και ο πολλά γνωστός και δίκαια, Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, παίζοντας κουτσό ή κρυφτό, παρατηρώντας τους χιλιογδαρμένους τοίχους της σεμνής εκκλησίας του χωριού του - είχε βέβαια την ίδια τύχη από τα χέρια των αγαρηνών μεθ' όλων των αγίων της κατακτημένης Ρωμηοσύνης, αλλά και επιπλέον μια ιδιαίτερη τιμή. Να του βγάλουν τα μάτια, γιατί καταλαβαίναν οι εχθροί του Φωτός, ότι οι άγιοι της Ορθοδοξίας είναι ζωντανοί και βλέπουν, πλην όμως του προσεχώρησαν και μια τιμητική δήλωση. Ο μιαρός, έχοντας καβαληθεί από το σατανά, έβαλε στο τέλος του έργου του, όνομα, επώνυμο και χρονολογία της ύβρεώς του. Για να μένει εις τους αιώνας των αιώνων η αναντίρρητη έπαρση του συνειδητά θεότυφλου και μισόκαλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου