Το 2021 θα το θυμάμαι, για τα μαθήματα του

Το 2021 θα το θυμάμαι, για τα μαθήματα του:
1. Περπατάς έξω; Έχει ήλιο, αέρα, βροχή; Οδηγείς και ακούς μουσική; Να χαίρεσαι κάθε στιγμή. Είναι δώρο Θεού. Η επόμενη στιγμή δεν ξέρεις πώς θα είναι, σε τί κατάσταση θα σε φέρει και πώς θα αλλάξει τη ζωή σου.
2. Η αγάπη και η φροντίδα είναι μεγάλα ιατρικα. Δυστυχώς δεν γίνεται να συνταγογραφηθούν.
3. Το δωμάτιο ενός νοσοκομείου είναι Πανεπιστήμιο. Η ύλη της ασθενείας, δικής σου ή αγαπημένων, μάθημα ζωής. Βλέπεις τις συμπεριφορές των ανθρώπων (ασθενών, νοσοκόμων, ιατρών, επισκεπτών, τρίτων, του εαυτού σου) και σπουδάζεις τον άνθρωπο.
4. Τις στιγμές του κινδύνου (της μοναξιάς και αβεβαιότητας που ενέχει) τις νιώθεις σαν να έχει μια μεγάλη πληγή που αιμορραγεί το στομάχι σου. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές αφήνεσαι στα χέρια του Θεού και λες "και αυτό θα περάσει". Με οποιονδήποτε τρόπο, πάντως, ναι, κάποτε θα περάσει.
5. "Έχει ο Θεός". Μεγάλη κουβέντα που έλεγαν οι παλιότεροι. Και στα πιο δύσκολα σε εκπλήσσει με τα θαύματα Του, αλλά και με τη δύναμη που σου δίνει.
6. Κάποια πολύ αρνητικά γεγονότα μπορεί να είναι συγκεκαλυμμένες ευλογίες. Να προλαμβάνουν και να προστατεύουν από χειρότερα. Γι'αυτό οι δυσκολίες χρειάζονται ελπίδα και πίστη, γιατί μετά από καιρό αντιλαμβάνεσαι το δώρο που σου ήλθε με πικρό τρόπο.
7. Οι δικοί μας που έχουν φύγει ψηλά μας ακούνε και βοηθάνε. Η αγάπη που είχαμε μαζί τους δεν χάθηκε. Απλά πονάει η απώλεια (για πάντα).
8. Όσοι μας αγαπάνε είναι δίπλα μας και το δείχνουν και στα χαρούμενα και στα

100 χρόνια από την τελευταία Πρωτοχρονιά στη Σμύρνη!

  Για τελευταία χρονιά η Σμύρνη της Ιωνίας- η Σμύρνη των Ελλήνων θα γιορτάσει την Πρωτοχρονιά. Θα υποδεχθεί το νέο έτος 1922 με χαρά και ελπίδα..!
Οι γιορτινές μέρες περνούσαν χαρούμενα καθώς δε έλειπε η καλή διάθεση από κανέναν. Στη Σμύρνη την παραμονή του Αγίου Βασιλείου έπρεπε όλοι να ετοιμαστούν για να καλοδεχτούν τον καινούριο χρόνο. Στην αλλαγή του χρόνου, μόλις ακούγονταν το δωδέκατο χτύπημα από τα καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής, αμέσως χτυπούσαν όλες μαζί οι καμπάνες των ορθοδόξων εκκλησιών και περιχώρων. Οι μπουρούδες όλων των βαποριών που τύχαινε να ήταν αραγμένα στο λιμάνι σφύριζαν καλωσορίζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο το νέο έτος. Τα πολεμικά πλοία έριχνα τους προβολείς τους στο μακρύ Και και έπειτα ψηλά στην πολιτεία της Σμύρνης από άκρη σε άκρη, μέχρι το βουνό Πάγο και το κάστρο του Μ. Αλέξανδρου.

 Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς οι νοικοκυρές μπαινόβγαιναν φουριόζες κι όλο μουρμούριζαν για τα παιδιά που μπερδεύονταν μέσα στα πόδια τους. Τα σπίτια λαμποκοπούσαν και μοσχοβολούσαν κανέλα και γαρίφαλο.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Όλα σβηστά εκτός από το κερί μου...

...Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Όλα σβηστά εκτός από το κερί μου. Το κοιτάζω και η σιωπηλή του φλόγα ηρεμεί το πνεύμα μου, η πλαστικότητά του μαλακώνει την ψυχή μου και η εξαέρωσή του μου θυμίζει το φθαρτό σαρκίο μου...

Αργύρη Παυλιώτη

Τώρα εξημερωμένοι και ανιάτως εξευρωπαϊσμένοι ανεχόμαστε τους καντιποτένιους να βλασφημούν την Θεοτόκο

 Στο ιστορικό του βιβλίο , «το χρονικό του Καρς», ο Χρήστος Σαμουηλίδης, Κιλκισιώτης συγγραφέας, περιγράφει τα πάθια, τους καημούς και τις σφαγές των Ελλήνων του Καυκάσου και την μετεγκατάστασής τους στην Ελλάδα, όσοι γλύτωσαν από τον αιμοσταγή Κεμάλ.

  Η σκηνή είναι από τον ερχομό των πλοίων για το «νόστιμον ήμαρ».

 «Εκείνη την στιγμή κατέφθασαν στο λιμάνι και δυο άνδρες του κλιμακίου της Μίσιας (=η ελληνική αποστολή που θα μετέφερε τους πρόσφυγες στην πατρίδα).
Ο ένας βλέποντας την κατάσταση εκνευρίστηκε τόσο πολύ ώστε άρχισε να βρίζει Χριστούς και Παναγίες.
  Μόλις τον άκουσαν οι πρόσφυγες που δεν ήταν συνηθισμένοι ούτε να λένε ούτε να ακούνε παρόμοιες βρισιές, έγιναν έξαλλοι και στράφηκαν εναντίον του υβριστή, παρ’ όλο που είδαν ότι ήταν υπερασπιστής τους. Τον άρπαξαν και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια». (σελ. 249). Ήταν αληθινοί Έλληνες…
Τώρα εξημερωμένοι και ανιάτως εξευρωπαϊσμένοι ανεχόμαστε τους καντιποτένιους να βλασφημούν την Θεοτόκο.

(Δημ.Νατσιός)

Έχει «ἡ Παναγία ἀνάγκη τή δική μας ὑπεράσπιση;»

Νεκτάριος Δαπέργολας

  Καί ἕνα ἀκόμη σχόλιο περί βλασφημίας, μιά πού ἔγραφα προχτές καί γιά κάποιους πού λένε ὅτι «ἡ Παναγία δέν ἔχει ἀνάγκη τή δική μας ὑπεράσπιση». Θα ἐπαναλάβω ὅτι προφανῶς καί δέν μᾶς ἔχει ἀνάγκη, ἀλλά τό θέμα εἶναι τί ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀνάγκη γιά τούς ἑαυτούς μας καί ποιό εἶναι τό δικό μας χρέος. Καί θά ξεκαθαρίσω καί κάτι ἀκόμη: δέν θά ἀντιδράσουμε ἀπλῶς καί μόνο ἀναλογιζόμενοι τό κρίμα πού παίρνουμε μή ἀντιδρώντας.

   Δεν εἶναι δηλαδή μόνο τό βάρος στήν ψυχή μας, οὔτε μονάχα τά μαῦρα σύννεφα πού φορτώνουμε ἀκόμη περισσότερο στόν ἤδη σκοτεινό πνευματικό οὐρανό τῆς πατρίδας μας (δεδομένου ὅτι ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν), προκαλώντας τήν ὁργή τοῦ Θεοῦ. Καλά καί θεμιτά εἶναι καί αὐτά, εἶναι ὅμως περισσότερο ἴδια τοῦ ὑπηρέτη, ὅχι τοῦ τέκνου. Καί ἐμεῖς δέν εἴμαστε ὑπηρέτες, ἀλλά παιδιά της.
  Καί τίποτε ἀπό αὐτά συνεπῶς νά μήν ὑπῆρχε, καί καμία ἀπολύτως συνέπεια πνευματική νά ἤμασταν σίγουροι πώς δέν θά ἔχουμε, καί πάλι θά ὀφείλαμε νά ἀντιδράσουμε ἔντονα σέ κάθε χυδαῖα ἐπίθεση ἀπέναντι στό ἄσπιλο πρόσωπο τῆς γλυκιᾶς μας Μάνας. 

 Ἀφοῦ αὐτό θά κάναμε καί γιά τή φυσική μας μάνα, πόσο μᾶλλον θά ἔπρεπε νά τό πράξουμε γιά τήν ἐν οὐρανοῖς, ἐκείνη πού μᾶς ἀγαπάει καί μᾶς προστατεύει νυχθημερόν ἀπείρως περισσότερο καί ἀπό τή φυσική. Νά τό πράξουμε, χωρίς ἀνταλλάγματα, ὑστεροβουλίες καί φόβους γιά κάποια μελλοντική ἄνωθεν τιμωρία. Ἀλλά ἀποκλειστικά καί μόνο γιά τή μορφή της. Μόνο γιά τήν ἀγάπη της.

Πρωτ.Σπ.Βασιλάκος:AΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ- «Γράμματα από την αγάπη»

                   

Πρωτ. π. Σπυρίδων Βασιλάκος: Οι επιστολές του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως
Μέσα από τις επιστολές αποκαλύπτεται η καθαρότητα της ψυχής του και η πνευματική του κατάσταση. Και ακόμα και μέσα από επιστολές που φαίνεται ότι αφορούν μικρά γεγονότα, αντιλαμβάνεται κανείς το μεγαλείο του αγίου.

Ομιλία με θέμα «Γράμματα από την αγάπη: Επιστολές Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως», πραγματοποίησε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Σπυρίδων Βασιλάκος, κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας και Διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού «Βοιωτική Εκκλησία», στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου.
Της ομιλίας, που δόθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», προηγήθηκε Ιερά Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο τη Βηματάρισσα.
Η ομιλία μεταδόθηκε από το κανάλι του προγράμματος στο YouTube.

   Ο π. Σπυρίδων, παρουσίασε στην ομιλία του επιστολές του αγίου Νεκταρίου, μέσα από τις οποίες αποκαλύπτεται η καθαρότητα της ψυχής του και η πνευματική του κατάσταση. Και ακόμα και μέσα από επιστολές που φαίνεται ότι αφορούν μικρά γεγονότα, αντιλαμβάνεται κανείς το μεγαλείο του αγίου.

  Η πρώτη επιστολή του αγίου στην οποία αναφέρθηκε ο π. Σπυρίδων, απευθύνονταν στον Αρχιεπίσκοπο Σιναίου. Αφορούσε το αίτημα ενός Αιγύπτιου μουσουλμάνου αμαξά, που είχε κληθεί από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας να παραχωρήσει τις άμαξες του, για την κηδεία ενός Ορθοδόξου Ιταλού και δεν είχε πληρωθεί, γιατί ο κληρικός που είχε αναλάβει την πληρωμή και ανήκε στην Μονή Σινά, είχε στο μεταξύ κοιμηθεί.
Ο άγιος, ακούγοντας τον πόνο αυτού του ανθρώπου, προσπαθεί γράφοντας επιστολές, να αποδοθεί στον άνθρωπο αυτόν, το ποσό που του ανήκε. Άκουσε την κραυγή και το παράπονο του και είδε τα δάκρυα του.

Εσένα έχω Πατέρα! Τι με νοιάζει;

Μπουρίνι θα ξεσπάσει; Ποιός ξέρει;

Μα ποιός μπορεί να πει για την αυγή,

σαν τις παρηγοριές θε να μου φέρνει;

Ας έρθει κι η βροχή και το χαλάζι,

κι ας σπάσουν οι ουρανοί μ' ορμή στη γη.

Εσένα έχω πατέρα! Τι με νοιάζει;

Γ. Βερίτης

Αναγραφή του ίδιου του Μάρκου Μπότσαρη σε ηλικία μόλις 13 ετών !

Η αναγραφή βρέθηκε σε εξώφυλλο Μηναιων της Παναγίας Τζουμέρκων .
( Το «Μηναίον» ήταν εκκλησιαστικό βιβλίο με τις Ακολουθίες των σταθερών εορτών για κάθε μήνα ) .

«κανο θιμιση όπου μπήκε το ασκέρι με συμπούπουλο κι' έκαμαν από τα ευγά του Σεπτεμβρίου έως [...]βρίου, ο θεός να κάμι τα δικά του διότι εσταβρόθηκε άδικαν από την μπίνα, κι ο θεός να τους βγάλι [...] έως χριστουγενον εξαποφάσεως
μαρκομπότζιαρις 1803 νοεμβρίου 3»

Καθίσταται πλέον σαφές ότι ο Μάκρος έμαθε τα ελληνικά από το σπίτι του από μικρή ηλικία και έτσι αποδεικνύεται ότι οι Σουλιώτες είχαν ως κύρια γλώσσα τα ελληνικά .
Επίσης στην αναγραφή φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Μάρκος ήταν γαλουχημένος με τις ιδέες της ορθόδοξης πίστης από πολύ μικρός και σε συνδυασμό με την αναφορά που είχε κάνει για «ελληνικό αίμα στις φλέβες»δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης για την ελληνική συνείδηση και παιδεία των Σουλιωτών. (Αυτό είναι σημαντικό γιατί συχνά αμφισβητείται από διάφορους παραχαράκτες ότι οι Αρβανίτες είχαν ελληνική συνείδηση πριν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους περιγράφοντάς την Επανάσταση του 21 ως πόλεμο απλά μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Έτσι καταρρίπτεται ένα ακόμη παραμύθι. Ο Μάρκος, οι Σουλιώτες και γενικά οι Αρβανίτες είχαν ελληνική συνείδηση από πάντα για τον απλούστατο λόγο ότι είναι Έλληνες.
ΠΗΓΗ

Αρχείο Εθνικού Ιστορικού Μουσείου ( ΕΙΜ 4541 )
Έκθεμα : Μουσείο αργυροτεχνίας Ιωαννίνων • Περιοδική έκθεση «Επανασυστασις 1821» , Πολιτιστικό ίδρυμα ομίλου Περαιώς ( ΠΙΟΠ ) και Εθνικού ιστορικού μουσείου ( ΕΙΜ )

Αν όμως, βρεις άλλον έναν σαν κι εσένα, τότε βρίσκεται ήδη όλος ο κόσμος παρών....

  Αν όλοι σ' εγκαταλείψουν κι αν μείνεις ολομόναχος, πέσε τότε κάτω στη γη και φίλησέ την και βρέξε την με τα δάκρυά σου και θα βγάλει η γη καρπό από τα δάκρυά σου, ακόμα κι αν κανείς δεν σε είδε και δεν σε άκουσε στη μοναξιά σου.
  Αν όμως, βρεις άλλον έναν σαν κι εσένα, τότε βρίσκεται ήδη όλος ο κόσμος παρών, όλος ο κόσμος της ζωντανής αγάπης! Αγκαλιάστε ο ένας τον άλλο με συγκίνηση και υμνήστε τον Κύριο, γιατί η αλήθεια Του εκπληρώθηκε, έστω και με σας τους δυο μονάχα.

Φ. Ντοστογιέφσκι - Από το βιβλίο "Αδελφοί Καραμάζωφ"

Εφύγαμεν από τον Θεό, αδελφοί μου

''Γιατί στην Ελλάδα μας τόση ανακατωσιά;Γιατί τόση αναστάτωση;

Γιατί το ξεχαρβάλωμα σε αυτόν τον τόπον, από τη μία άκρη στην άλλη;

Τι συμβαίνει;

Εφύγαμεν από τον Θεό, αδελφοί μου

Και όλα όσα υποφέρουμε αυτή τη στιγμή και όσα θα υποφέρουμε, αν δεν μετανοήσουμε, θα υποστούμε πολύ περισσότερα."

 π.Σάββας Αχιλλέως

«Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ

   Στὴν εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος τὸ κεντρικὸ πρόσωπο,τὸ θεῖο Βρέφος, ­εἰκονίζεται μέσα σὲ σπήλαιο ἀνάμεσα σὲ ζῶα·ἢ μᾶλλον τὰ ζῶα εἶναι σκυμμένα πάνω Του·εἶναι πάντοτε δύο καὶ εἶναι συγκεκριμένα:
ἕνας «βοῦς» (βόδι) καὶ ἕνας «ὄνος» (γαϊδουράκι).
Δηλώνεται ἔτσι ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος ὄχι σὲ παλάτι βασιλικό,
οὔτε κὰν σὲ σπίτι ὅπου μένουν ἄνθρωποι, ἀλλὰ σὲ στάβλο, σὲ σπηλιὰ ποὺ χρησίμευε ὡς κατάλυμα ζώων!
Ὑπενθυμίζει δηλαδὴ τὶς πολὺ ταπεινὲς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες γεννήθηκε ὁ Κύριος,
ποὺ ἦταν ἡ ἀρχὴ τῶν ἀλλεπάλληλων ταπεινώσεων ποὺ καταδέχθηκε νὰ ὑπομείνει στὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του γιὰ τὴ σωτηρία μας μέχρι τὴν Ἄκρα Ταπείνωση τοῦ σταυρικοῦ Πάθους Του!
Δὲν πρόκειται ὅμως μόνο γι᾿ αὐτό.Ἡ παρουσία τῶν δύο συγκεκριμένων ζώ­ων κοντὰ στὸ νηπιάσαντα Θεὸ ὑπενθυμίζει κυρίως τὴν ἐκπλήρωση δύο προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῶν προφητῶν Ἀμβακοὺμ καὶ Ἡσαΐα.

 Ὁ προφήτης Ἀμβακοὺμ μὲ τὸ προφητικό του βλέμμα διακρίνει τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβεῖ μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, καὶ λέγει στὸν Υἱὸ μεταξὺ τῶν ἄλλων:
«Ἐν μέσῳ δύο ζῴων γνωσθήσῃ» (Ἀββ. γ´ 2).
Στὸ χωρίο αὐτὸ ἔχουν δοθεῖ πολλὲς ἑρμηνεῖες·αὐτὴ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι ἡ ἑξῆς:
Θὰ γνωρισθεῖς ἀνάμεσα σὲ δύο ζῶα.Ὁ Θεὸς «ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α´ Τιμ. γ´ 16), ἔγινε γνωστὸς κατ᾿ ἀρχὰς μεταξὺ δύο ζώων. Ἑπομένως ἡ βυζαντινὴ ἁγιογραφία εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέει:Κοιτάξτε αὐτὸ τὸ βρέφος! Εἶναι ὁ Μεσσίας ποὺ προφήτευσε ὁ προφήτης Ἀμβακούμ.

Πιὸ σαφὴς εἶναι ἡ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα:
«Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκε» (Ἡσ. Α´ 3).

Όπως έψελνα το ''Χριστός γεννάται, δοξάσατε’’ήλθαν όλα αυτά τα πουλιά και έψελναν και αυτά!(Όσιος Ιάκωβος)

  Κάποια Χριστούγεννα ο Μητροπολίτης Μόρφου, όταν ήταν φοιτητής, πήγε στη μονή του Οσίου Δαβίδ. Μετά την αγρυπνία των Χριστουγέννων, αφού ξεκουράστηκαν λίγο, αποφάσισαν μαζί με ένα φίλο του να περπατήσουν προς την περιοχή Αγιονέρι, όπου υπήρχαν πολλά πλατάνια και ποταμός που έτρεχε. Καθώς περπατούσαν προς το Αγιονέρι, ακούνε κάποιον να ψάλλει πολύ γλυκά:
  «Χριστός γεννάται, δοξάσατε· Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε· Χριστός επί γης, υψώθητε· άσατε τω Κυρίω πάσα η γη και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε, λαοί, ότι δεδόξασται».
  Πλησιάζουν προς το μέρος από όπου ερχόταν η ψαλμωδία και βλέπουν τον Γέροντα Ιάκωβο γονατιστό μέσα στην κουφάλα ενός πλατάνου να προσεύχεται με τα χέρια υψωμένα, άδοντας και ψάλλοντας την καταβασία αυτή των Χριστουγέννων. Το πλέον όμως θαυμαστό που είδαν ήταν ότι τα πουλιά του δάσους μαζεύτηκαν και πετούσαν πάνω από το πλατάνι που βρισκόταν, και όλα τα άλλα μαζεύτηκαν στα γύρω πλατάνια, που νόμιζες ότι τα πλατάνια είχαν φύλλα, αφού ως φυλλοβόλα εκείνη την εποχή είχαν ρίξει τα φύλλα τους.
Βλέποντάς τους, ο Γέροντας σταμάτησε να ψέλνει και τα πουλιά έφυγαν με την παρουσία των «ξένων». Σηκώθηκε ο άνθρωπος του Θεού και τους λέει:
«Να, καλά μου παιδιά! Ήταν τόση η χαρά μου από τη γέννηση του Χριστού, που δεν άντεχα να την έχω μόνος μου και είπα: 

‘‘Δεν πηγαίνεις, χαζέ Ιάκωβε, μέσα στο δάσος να ψέλνεις Χριστός γεννάται, δοξάσατε’’; Και, όπως έψελνα, ήλθαν όλα αυτά τα πουλιά και έψελναν και αυτά»!
Πηγή: immorfou.org.cy

28η Δεκεμβρίου 1949-"Ημέρα Πένθους"για τα 28.000 παιδιά που είχαν απαχθεί από τους κομμουνιστές

Σαν σήμερα η 28η Δεκεμβρίου 1949 ορίζεται ως "Ημέρα Πένθους" σε όλες τις εκκλησίες της Ελλάδας για τα 28.000 παιδιά που είχαν απαχθεί από τους κομμουνιστές.

 Η Βασίλισσα Φρειδερίκη σε ραδιοφωνικό της μήνυμα που θα μεταδοθεί παγκοσμίως κάνει έκκληση για την επιστροφή τους. 

Μεταξύ άλλων θα πει:
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟΝ
 «Όπως οι περισσότερο από Σας, που ζείτε μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, εόρτασα κι εγώ τα Χριστούγεννα με τα παιδιά μου. Το χαρούμενο γέλιο τους αντηχεί ακόμη στ’ αυτιά μου. Αυτό σκέπτομαι τις άλλες εκείνες Ελληνίδες μητέρες των οποίων τα παιδιά άρπαξαν οι κομμουνιστικές συμμορίες και τα τράβηξαν δια της βίας στις χώρες που βρίσκονται πίσω από το σιδηρούν Παραπέτασμα.
Εν ονόματι ολόκληρου του Έθνους και ειδικότερα εν ονόματι των οικογενειών που επλήγησαν ζητώ σήμερα από τον πολιτισμένο κόσμο:

 ″Προσευχηθείτε μαζί μου για την τύχη αυτών των 28.000 απαχθέντων παιδιών″. Οι μητέρες τους έρχονται σε μένα και μου ζητούν βοήθεια. Είδα το απελπισμένο βλέμμα τους και άκουσα τους σπαρακτικούς λυγμούς των. Μαζί με τις σπαραγμένες αυτές καρδιές και τις αδειανές τους αγκαλιές στρέφομαι προς όλους σας σήμερα και σας παρακαλώ εν ονόματι του Θεού και εν ονόματι των παιδιών σας: 

Αυτός που έκανε τα σύμπαντα,Αυτός που έχει τον κόσμο όλο στο χέρι Του γεννήθηκε στον πιο ταπεινό τόπο...

 Αυτός που έκανε τα σύμπαντα,Αυτός που έχει τον κόσμο όλο στο χέρι Του γεννήθηκε στον πιο ταπεινό τόπο, μέσα σε ένα σπήλαιο, μέσα στη φάτνη των ζώων.
Όσοι έχετε ζώα και ξέρετε, καταλαβαίνετε ότι οι στάβλοι είναι το πιο βρώμικο πράγμα που έχει κανείς κοντά του. 

Γι' αυτό λέμε"αυτό το σπίτι είναι στάβλος" δηλαδή είναι ό,τι χειρότερο και ό,τι πιο ευτελέστερο.
Και ο Χριστός πήγε απο μόνος Του, όχι γιατί έτσι έτυχε και δεν είχε τόπο να μείνει..
Αυτός εάν ήθελε μπορούσε να γεννηθεί μέσα στα ανάκτορα των αυτοκρατόρων.
Αλλά ο Ίδιος ηθέλησε να γεννηθεί στη φάτνη των ζώων και να μπει μέσα στα άχυρα, μέσα στα χόρτα που έτρωγαν τα άλογα ζώα.
Και εκεί ήταν βρώμικα, ήταν τα πιο περιφρονημένα πράγματα, αυτά που και τα ζώα δεν τα καταδέχονται.
Μέσα σ' αυτά ο Χριστός γεννήθηκε για να μας δείξει ότι η βάση της ζωής μας είναι η ταπείνωση. Η άκρα ταπείνωση.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

πηγή

Θυμηθείτε τα λόγια Του, για το πόσο λίγοι θα μείνουν...

  Τα χρόνια που ζούμε μπορεί να λέγονται "έσχατα"και δεν είναι καθόλου "άσχετα" όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν,αλλά θα πρέπει να τα διανύουμε με χαρά.
Μπορεί να είναι δύσκολα αλλά θα πρέπει να χαιρόμαστε που μπορούμε να "κατέχουμε" την ψυχή μας, το πιο σημαντικό μας συστατικό.
Που δεν αποδεχόμαστε να την παραδώσουμε και να γίνουμε Μετάνθρωποι.

Κάθε φορά που είστε μπερδεμένοι, προσπαθήστε να βρεθείτε νοητά σε εκείνη την "έσχατη μέρα".
Βρίσκεστε κάτω στο μεγάλο πλήθος εκείνη την ώρα που ο Πόντιος Πιλάτος φωνάζει να επιλέξετε ανάμεσα στον Χριστό και στον Βαραββά.
Το πλήθος γύρω σας κραυγάζει δαιμονισμένο! Υπέρ του ληστή.Δεν έχετε καμιά ελπίδα αν και γνωρίζετε πως ο Χριστός είναι αθώος.Φωνάζετε με όλη σας την ψυχή, δακρύζετε σαν την Παναγιά,αλλά θα πρέπει να το αποδεχτείτε πως δεν μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο.Είστε πολύ λίγοι. Και αν συνεχίσετε, θα σας κατασπαράξει το πλήθος.Γνωρίζετε ποια είναι η μοναδική Αλήθεια.Τον βλέπετε ήρεμο, ατάραχο να Δέχεται την καταδίκη Του.Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα άλλο εκτός από το να επιμένετε στην αρχική σας θέση και να μην αλλάξετε με καμία πίεση. Να μην Τον πουλήσετε για κανέναν λόγο. Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα άλλο εκτός από το να περιμένετε την Ανάσταση.

Αχ θα μας βλέπει ο Ιούδας και θα θαυμάζει…

Περνώντας μπροστά από μία καφετέρια συναντώ στην έξοδο μια ενορίτισσα.

-«Καλημέρα κυρία τάδε»
-«Καλημέρα πάτερ μου,χαθήκαμε… να με συγχωρείτε…δεν νομίζω να έρθω και τα Χριστούγεννα στην Εκκλησία…. καταλαβαίνετε…τόσος κόσμος… είναι και ο κορονοϊός……»
-«Όπως νομίζετε…Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!»
Ήθελα να της πω…
Βρε ευλογημένη ψυχή εδώ μέσα(καφετέρια) γίνεται της κακομοίρας και δεν σε χωράει μια γωνίτσα στην Εκκλησία; Τόσο αξίζει το Ποτήριο-η Κοινωνία με τον Χριστό όσο ένας καφές;
Τόση φθηνή η παρέα Του και τόσο πολύτιμη η παρέα εκείθε……
Αχ θα μας βλέπει ο Ιούδας και θα θαυμάζει…
Το ξέρω στην Εκκλησία δεν ακούγονται αστεία αλλά σαν αφήσεις να σ΄ αγγίξει η Χάρης Του το φτερούγισμα που θα νοιώσει η ψυχούλα σου δεν συγκρίνεται με καμιά χαρά του κόσμου τούτου……
Στην Εκκλησία δεν θα μάθεις τα κουτσομπολιά του κόσμου όλου, αλλά σαν αφήσεις
να μπει λίγο από το Φως Του θα γνωρίσεις τον εαυτό σου….
Από διάκριση βέβαια δεν είπα τίποτα,αλλά ξέρεις…… καμιά φορά ο ποιμένας χρειάζεται μ’ αγάπη να κάνει χρήση όχι μόνο της φλογέρας(αυλού) αλλά και της ράβδου (δείχνοντας τον δρόμο για να μην χαθούν και γίνουν βρώση των αρπακτικών)

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

Έχεις αναρωτηθεί γιατί ο Χριστός έπρεπε να γεννηθεί και όχι απλά να εμφανιστεί στην γη;

 O Χριστός έπρεπε να γεννηθεί και όχι απλά να εμφανιστεί Ρωτήσατε γιατί ο Κύριος Χριστός έπρεπε να γεννηθεί, και να μεγαλώσει και να βαπτισθεί;

  Γιατί δεν εμφανίστηκε ξαφνικά με μιας από τους ουρανούς με τη μορφή ώριμου ανθρώπου όπως, κατά τους ελληνικούς μύθους, ο Απόλλων εμφανιζόταν στους ανθρώπους; Εντελώς ανάρμοστη σύγκριση! Πως μπορεί να συγκρίνεται ο πραγματικός άνθρωπος με μια παραίσθηση και ο αληθινός Θεός με φανταστικά τέρατα; Όσο πιο ψηλά είναι ο ουρανός πάνω από τη γη, τόσο είναι υψηλή η σοφία του Θεού πάνω από το λογικό του ανθρώπου. Κατά τη σοφία του Υψίστου ο Χριστός έπρεπε να εμφανιστεί στον κόσμο και σαν παιδί και σαν νεαρός και σαν ώριμος άνθρωπος, για να είναι σε όλους προσιτός και να κερδίσει τους πάντες. Εάν Αυτός δεν ήταν ποτέ παιδί, θα ήταν ωχρός και κρύος ο λόγος Του: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρὸς με καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία των ουρανών»(Ματθ.18,3).Εσείς είστε δάσκαλος των παιδιών, και σαν δάσκαλος σκεφτείτε, πόσο διαφορετική θα ήταν η σχέση σας με τα παιδιά, εάν δεν είχατε υπάρξει κι εσείς παιδί.

Ο Χριστός αναμφίβολα μπορούσε να εμφανιστεί στον κόσμο και έτσι όπως το θέλετε εσείς αλλά, εάν το είχε κάνει, Αυτός δεν θα μπορούσε να είναι για το γένος των ανθρώπων εκείνο που Αυτός ήθελε να είναι, δηλαδή Δάσκαλος και Σωτήρας

Το σωσμένο εαυτό μας σε τι ακριβώς κόσμο τον ονειρεύεστε;;

Στο περιθώριο της κρουσματολαγνείας και του εγχυμένου προπαγανδιστικού τρόμου, μια ερώτηση κρέμεται τον τελευταίο χρόνο στα χείλη και πριν γίνει για πέταμα γόπα ρωτώ:
-Να σωθούμε από τον ιό;;
-Να σωθούμε
-Το σωσμένο εαυτό μας σε τι ακριβώς κόσμο τον ονειρεύεστε;;

Anna Staikou

Γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο; Μια από τις πιο υποκριτικές απορίες που έχουν ποτέ ειπωθεί...

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ

Γιατί υπάρχει κακό στον κόσμο; ... ποιος το επιτρέπει και για ποιο λόγο;
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ; Μα τι λέω και βέβαια έχεις αναρωτηθεί... ότι κι αν πρεσβεύουμε, όσες αντιθέσεις και διαφωνίες κι αν έχουμε, ότι επιλογές κι αν κάναμε, μπροστά στην είδηση ότι το κακό με κάποιο τρόπο κάνει την εμφάνισή του ολόγυρά μας, έχουμε πάντα την ίδια απορία:
"Γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο;"
Ένας τζιχαντιστής αποκεφαλίζει έναν αιχμάλωτο... ένας ανώμαλος βασανίζει ένα παιδί... ένας ισχυρός εξαθλιώνει έναν ανίσχυρο... βία, βία, βία σε όλες τις μορφές, με όλους τους τρόπους, με κάθε λογής μεταμφίεση... τόσες πράξεις μίσους, τόσα λόγια μίσους, τόσες σκέψεις μίσους, σε τόσο διαφορετικές περιστάσεις και στο τέλος πάντα η ίδια απορία:

"Γιατί υπάρχει κακό στον κόσμο;"
Δε μου άρεσε να μου μένει η απορία κι άρχιζα να διαβάζω ότι θα φαινόταν ικανό να μου δώσει μια απάντηση, πειστική, μια απάντηση που να βγάζει νόημα...
Γιατί υπάρχει κακό στον κόσμο;
Ψάχνοντας ανακάλυψα, γιατί μερικές απορίες είναι στ' αλήθεια ενοχλητικές γι' αυτόν που τις έχει: Ψάχνοντας κατάλαβα ότι η απορία μου είναι μια από τις πιο υποκριτικές απορίες που έχουν ποτέ ειπωθεί... υποκριτική γιατί ενώ φαίνεται να αναζητά το καλό, στην ουσία με εξαιρεί από το κακό... ωσάν να είμαι εγώ στην απέξω, ωσάν να μην έχω πράξει, να μην έχω πει, να μην έχω σκεφτεί τίποτε που να προκάλεσε κάποτε πόνο σε ένα συνάνθρωπο: για σκέψου το λίγο (έτσι για να μη βασανίζομαι μονάχη μου): όταν αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει το κακό, δεν υπονοώ ότι εγώ με το κακό ουδεμία σχέση έχω;
Δεν υπονοώ ότι θα ήθελα έναν κόσμο απαλλαγμένο από το κακό όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, αλλά με εμένα μέσα σ' αυτόν τον κόσμο, λαμπρή εκπρόσωπο των καλών;
Μα, άραγε πώς είμαι τόσο σίγουρη ότι ένας κόσμος χωρίς κακό θα έχει χώρο για μένα;
Η μήπως ερμηνεύω ως κακό μόνο τις πράξεις των άλλων που με σοκάρουν;
Και τι γίνεται με τις δικές μου πράξεις που σοκάρουν τον διπλανό μου;
Τι γίνεται με την ειρωνεία μου, την αυστηρότητά του, την απανθρωπιά μου, την υστεροβουλία μου, τη χυδαιότητά μου, την έπαρσή μου;
Αυτές να φύγουν ή να μείνουν;
Κι αν εγώ δεν προτίθεμαι να αλλάξω απαλάσσοντας τον κόσμο από τον ενοχλητικό μου χαρακτήρα, τι θα απογίνω αν ποτέ εισακουστεί η ευχή μου να καθαρίσει ο κόσμος από τους κακούς;
Βασανιστική έγινε ξαφνικά η απορία μου, γιατί όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι στα χείλη μου απλά δεν ταιριάζει: μια χαρά απορία για αγγέλους, μα για ανθρώπους, υποκρισία... Είναι μια απορία που μοιάζει να αρνείται κάθε μορφή αυτοκριτικής και το χειρότερο κάθε μορφή μεταμέλειας... Είναι μια απορία που δεν μπορείς να την έχεις αν δεν έχεις το θάρρος να αντέξεις την απάντησή της:
Γιατί υπάρχει κακό στον κόσμο;
Διότι για να μην υπήρχε θα έπρεπε να καταστραφούμε όλοι!

Η απάντηση είναι από το βιβλίο του Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Το όργωμα των δοκιμασιών και ο Θερισμός τους, (Αθήνα 2012)

1

«Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν»

Ο Κύριος ενδιαφέρεται για την καρδιά. Δεν τον νοιάζει η εξωτερική μας εμφάνιση, αν δηλαδή εξωτερικά δείχνουμε "αγαθοί" και "ευλαβείς". Αυτό άλλωστε κάνανε και οι Φαρισαίοι.

 Εξωτερικά δείχνανε θεοσεβείς αλλά εσωτερικά ήταν υποκριτές! Όπως ο Ιησούς Χριστός χαρακτηριστικά τους είπε:
Κατά Λουκά 16:15
"Και είπε προς αυτούς, Σεις είστε οι δικαιόνοντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων. Ο ΘΕΟΣ ΟΜΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΣΑΣ"
Ο Θεός γνωρίζει τις καρδιές όλων μας, και η προς Κορινθίους Α 4:5 κάνει καθαρό ότι θα έρθει η μέρα που ο Κύριος "θα φέρει στο φως τα κρυφά του σκότους, και θα φανερώσει τις ΒΟΥΛΕΣ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ. και τότε ο έπαινος θα γίνει στον καθένα από τον Θεό".

 Σε αντίθεση με τον άνθρωπο που νοιάζεται για το έξω, ο Θεός νοιάζεται για το μέσα, για την καρδιά. Γι’ αυτό και στις Παροιμίες 23:26 μας καλεί:
"ΓΙΕ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΟΥ."

  Πολλοί είναι διατεθειμένοι να κάνουν διάφορα πράγματα στο όνομα του Θεού. Εντούτοις αυτό που εκείνος θέλει να του δώσουμε είναι απλά, ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ. Δεν θέλει πρώτα τον καρπό, τις πράξεις μας, αλλά το δέντρο που κάνει τον καρπό. Αν το δέντρο, η καρδιά μας είναι δοσμένη σ’ Αυτόν τότε και ο καρπός, οι πράξεις μας, θα είναι ανάλογες του δέντρου γιατί θα προέρχονται από μια καρδιά που είναι δοσμένη σ’ Αυτόν και κατευθύνεται απ’ Αυτόν.

πηγή

ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ: Ο μικρός ζητιάνος στο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Χριστού.

Μετάφραση: ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ

 Είμαι μυθιστοριογράφος και υποθέτω ότι έχω επινοήσει αυτή την ιστορία. Γράφω «υποθέτω» γιατί παρά το γεγονός ότι την έχω επινοήσει, εξακολουθώ να φαντάζομαι ότι πρέπει να συνέβη κάπου, κάποτε, παραμονές Χριστουγέννων, σε μια μεγάλη πόλη σε εποχή τρομερής παγωνιάς.

 Βλέπω μπροστά μου, σαν οπτασία, την εικόνα ενός αγοριού, μικρού, έξι χρονών ή και μικρότερου.

 Εκείνο το πρωί το αγοράκι ξύπνησε σ’ ένα παγωμένο, υγρό υπόγειο. Φορούσε μια ρομπίτσα και έτρεμε απ’ το κρύο. Λευκός αχνός έβγαινε από την ανάσα του κι εκείνο, καθισμένο σε μια κούτα στη γωνιά, φυσούσε από το στόμα και διασκέδαζε την πλήξη του βλέποντάς τον αχνό να αιωρείται. Όμως, πεινούσε τρομερά.

Εκείνο το πρωί πήγε αρκετές φορές στο σανιδένιο κρεβάτι όπου ήταν ξαπλωμένη η άρρωστη μητέρα του, πάνω σ’ ένα στρώμα λεπτό σαν τηγανίτα κι έχοντας κάποιο είδος μπόγου για μαξιλάρι. Πώς είχε φτάσει εδώ; Θα πρέπει να είχε έρθει με το γιο της από κάποια άλλη πόλη και να αρρώστησε αιφνιδίως. Τη σπιτονοικοκυρά την είχαν συλλάβει δυο μέρες νωρίτερα, οι ένοικοι είχαν βγει στη γύρα καθώς οι γιορτές ήταν πια τόσο κοντά, και ο τελευταίος άνθρωπος που είχε απομείνει στο κτίριο βρισκόταν τις τελευταίες εικοσιτέσσερις ώρες λιπόθυμος από το μεθύσι, δίχως να περιμένει τα Χριστούγεννα.

Σε μια άλλη γωνιά του δωματίου, μια αξιοθρήνητη γριά ογδόντα χρονών, που κάποτε ήταν γκουβερνάντα αλλά τώρα είχε αφεθεί να πεθάνει ολομόναχη, βογκούσε και στέναζε από τους ρευματισμούς, επιπλήττοντας και γκρινιάζοντας στο αγόρι, τόσο, που αυτό φοβόταν να πλησιάσει στη γωνιά της. Είχε πάρει ένα ποτήρι νερό από την εξωτερική σάλα, αλλά δεν μπορούσε να βρει πουθενά ούτε ένα ξεροκόμματο, κι ετοιμαζόταν να ξυπνήσει τη μαμά του για δέκατη φορά.  Επιπλέον, φοβόταν το σκοτάδι. Είχε σκοτεινιάσει από ώρα, αλλά κανένα φως δεν άναβε. Αγγίζοντας το πρόσωπό της μαμάς του, του φάνηκε περίεργο που έμενε εντελώς ακίνητο και παγωμένο όσο κι ο τοίχος.

 «Κάνει πολύ κρύο εδώ μέσα», σκέφτηκε. Στάθηκε για λίγο με τα χεράκια του πάνω στους ώμους της νεκρής γυναίκας. Φύσηξε τα δάχτυλά του για να τα ζεστάνει, έψαξε ψηλαφητά για το σκούφο του στο κρεβάτι, και βγήκε απ’ το κελάρι. Θα είχε βγει νωρίτερα αλλά φοβόταν το μεγάλο σκυλί που ούρλιαζε όλη την ημέρα στην πόρτα του γείτονα, στην κορυφή της σκάλας. Αλλά ο σκύλος δεν ήταν εκεί τώρα κι έτσι το αγόρι βγήκε στο δρόμο.

 Θεέ μου, τι πόλη ήταν αυτή! Ποτέ δεν είχε ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Στην πόλη από όπου είχε έρθει, είχε πάντα πηχτό σκοτάδι το βράδυ. Ένας μόνο φανοστάτης φώτιζε ολόκληρο τον δρόμο και στα μικρά, χαμηλά, ξύλινα σπίτια έκλειναν τα παντζούρια. Κανένας δεν κυκλοφορούσε μετά το σούρουπο, όλοι κλείνονταν στα σπίτια τους και όλη τη νύχτα δεν ακουγόταν τίποτα άλλο εκτός από ουρλιαχτά σκυλιών. Ωστόσο εκεί ήταν ζεστά και του έδιναν φαγητό ενώ εδώ, – ω Θεέ μου, ας είχε κάτι να φάει! Και τι θόρυβος και φασαρία ήταν αυτή, τι φως και τι άνθρωποι,

Περί του...κρίνου του Ευαγγελισμού

Ο κρίνος είναι Παπικής έμπνευσης

Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν αναγράφεται το γεγονός αυτό, δηλαδή η προσφορά του άνθους.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου αναγράφεται μόνο σε ένα από τα τέσσερα Ευαγγέλια, στο κατά Λουκάν (1:26-38), όπου δεν αναφέρεται τίποτε σχετικά με κρίνους και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες.
Επίσης, στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (1:18-21) αναφέρεται η εμφάνιση του Γαβριήλ και ο Ευαγγελισμός της Θείας Σύλληψης, όχι όμως προς την Μαρία, αλλά προς τον Ιωσήφ, όταν σκεφτόταν να χωρίσει την εγκυμονούσα αρραβωνιαστικιά του, αντί να την διαπομπεύσει όπως όφειλε, κατά το έθιμον, να κάνει.
Ούτε σε αυτόν τον Ευαγγελισμό αναφέρεται κρίνος, ούτε στην ανάλογη αναφορά των παπύρων της Νεκράς Θάλασσας (4Q246), ούτε στην περιγραφή του Ευαγγελισμού στο Κοράνιο (19:16-22), ούτε καν στα απόκρυφα Ευαγγέλια.
Ο κρίνος είναι ένα πανάρχαιο θρησκευτικό σύμβολο, δεν αναφέρεται μεν στις γραφές περί Ευαγγελισμού, εμφανίζεται όμως σε πάμπολλες απεικονίσεις του Θείου αυτού Επεισοδίου.
Αυτό επετεύχθη από παρότρυνση της παπικής εκκλησίας προς τους καλλιτέχνες που παλαιότερα απεικόνιζαν τον Αρχάγγελο Γαβριήλ να κρατά την ράβδο του κήρυκα ή κλαδί ελιάς.
Έτσι, από τις απεικονίσεις αυτές, σε πίνακες και αγάλματα, πέρασε στην πεποίθηση πολλών χριστιανών η ύπαρξη του λευκού κρίνου, του κρίνου της Παναγίας, κατά τον Ευαγγελισμό.
Ωστόσο στην ορθόδοξη εικόνα ο Άγγελος κρατάει στα χέρια του ένα ραβδί. Το ραβδί για εμάς έχει ένα θεολογικό συμβολισμό. Το ραβδί ήτανε πάντοτε το αντικείμενο το οποίο χρησιμοποιούσαν οι αγγελιaφόροι για να αναγγείλουν τα μηνύματά τους.
Μέχρι και πρόσφατα στα χωριά μας, έβγαινε ένας ντελάλης και χτυπούσε στο δάπεδο, στο καλντερίμι, ένα ξύλο και έλεγε θα γίνει αύριο αυτό το γεγονός.

"Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτία ταύτην"(Μνήμη Αγ.Στεφάνου)

"Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτία ταύτην" φώναξε ο άνθρωπος που είδε τον Θεό!Άγιε Πρωτομάρτυρα Στέφανε πρέσβευε υπέρ ημών!!
Σε κάθε ιερή ακολουθία ακούμε και δέεται η Εκκλησία:

 «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών…».

 Μπορεί και να ρωτήσαμε καμιά φορά. Τί τάχα εννοεί εδώ η δέηση της Εκκλησίας και ποιά είναι τα χριστιανά τέλη της ζωής κάθε πιστού; 

 Όπως το βλέπομε στους αγίους και τώρα στον άγιο Στέφανο· γεμάτος ελπίδα και βεβαιότητα φεύγει ο πιστός άνθρωπος, βλέποντας πού πηγαίνει, παραδίνοντας τη ψυχή του στους φωτεινούς Αγγέλους, για να την φέρουν στα χέρια του Θεού. «Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου» λέει ο πιστός με την τελευταία του πνοή, κι υστέρα κλείνει τα μάτια του και κοιμάται, για να ξυπνήσει στη δεύτερη παρουσία του Ιησού Χριστού.

Κίβδηλη επιστημοσύνη...

  Στον κ. Μόσιαλο δόθηκε άπλετος χρόνος στο βραδυνό Δελτίο Ειδήσεων του "αντικειμενικού" τηλεοπτικού Σταθμού Σκάϊ για να απαντήσει στις επικρίσεις για την πρωτοβουλία του τέτοιες γιορτινές ημέρες να κάνει κι αυτός με ανάρτησή του σάτιρα με ασεβή υπονοούμενα για τα πρόσωπα του Χριστού και της Παναγίας.

 Και τι απήντησε ο εν λόγω κύριος; Αφού αυτοεγκωμιάστηκε για τον αγώνα του κατά του κορωνοϊού και τόνισε δραματικά τις επιπτώσεις του ιού στην ανθρωπότητα και αφού "θεολόγησε" (κι αυτός) για την υπέρτατη αξία της ζωής αποφαινόμενος ότι αυτή αποτελεί θεμελιώδη αξία της ορθόδοξης Πίστης, μετά από παρατήρηση του δημοσιογράφου ότι δεν απήντησε επί της ουσίας, κατέληξε ότι βρισκόμαστε σε ένα ευρωπαϊκό κράτος όπου ισχύει ο ορθολογισμός. Δεν καταδέχθηκε ευθεία απάντηση. Μάλλον δεν είχε την τόλμη να την αρθρώσει.

Το ακούσατε; Βλέπετε πως σκέπτεται ένας επιστήμονας, ένας προοδευτικός άνθρωπος, ένας ευρωπαϊστής;
Είναι σαφές και προφανές :
Επιστήμη γι αυτόν είναι να μιλάει για πράγματα που δεν γνωρίζει, προοδευτικότητα να προσβάλλει και υβρίζει την πίστη των άλλων και ευρωπαϊσμός να υποκρίνεται από δειλία τη χρήση της σάτιρας και του ψευτο-ορθολογισμού του για να πλήξει τη διαφορετική άποψη.
Τελικά κάτι τέτοια χρειάζονται για να αποκαλύπτονται οι ασυμπτωματικοί ρατσιστές ακυρώνοντας de facto την κίβδηλη επιστημοσύνη τους.

 Kyriakos Emmanouilidis

Ο Χριστός είναι σαν τον ήλιο,θρέφει τους ζωντανούς οργανισμούς, αλλά τα πτώματα τα σαπίζει

Ηλία Μόσιαλο

Ο Χριστός είναι σαν τον ήλιο.
Ο ήλιος θρέφει τους ζωντανούς οργανισμούς, αλλά τα πτώματα τα σαπίζει.
Ο ήλιος για όλους ίδιος είναι...
Ο άνθρωπος επιλέγει, αν θέλει να είναι ζωντανός ή πτώμα...
Και εσύ φέρεσαι σαν πτώμα.
Καλό και ευλογημένο δωδεκαήμερο.Η Παναγία μαζί σου.

ΠΗΓΗ

Ἡ Παρθένος Μαριάμ σήμερα γεννάει αὐτόν πού εἶναι πάνω ἀπό κάθε ὄν καί οὐσία

                           

«Ἡ Παρθένος σήμερον τόν ὑπερούσιον τίκτει, καί ἡ γῆ τό Σπήλαιον τῶ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογοῦσι. Μάγοι δέ μετά ἀστέρος ὁδοιποροῦσι. Δι’ ἡμᾶς γάρ ἐγεννήθη, παιδίον νέον, ὁ πρό αἰώνων Θεός».

(Ἡ Παρθένος Μαριάμ σήμερα γεννάει αὐτόν πού εἶναι πάνω ἀπό κάθε ὄν καί οὐσία, καί ἡ γῆ προσφέρει στόν ἀπρόσιτο Θεό τό σπήλαιο. Ἄγγελοι μέ τούς Ποιμένες δοξολογοῦν, ἐνῶ μάγοι ὁδοιποροῦν μαζί μέ τ’ ἀστέρι. Κι αὐτό γιατί γιά χάρη μας γεννήθηκε σάν βρέφος ὁ προαιώνιος Θεός).

   Ὁ μεγαλύτερος ἐκκλησιαστικός ποιητής ὅλων τῶν ἐποχῶν, κατά τή γνώμη τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ καυσοκαλυβίτου, ἅγιος Ρωμανός ὁ μελωδός, εἶναι ὁ συνθέτης τοῦ κοντακίου τῶν Χριστουγέννων, τοῦ δεύτερου πιό γνωστοῦ τροπαρίου μετά τό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς. 

   Γραμμένος ὁ ὕμνος σέ ἦχο γ΄, δηλαδή σέ ἁπλό ἀλλά καί πολύ ἀνδροπρεπές μέλος, μᾶς τονίζει ὅ,τι ἀποτελεῖ τήν οὐσία τῆς ἑορτῆς στίς κεντρικές διαστάσεις της: ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ συνιστᾶ μέγα μυστήριο, ἀφοῦ ὁ γεννηθείς εἶναι ὁ ὑπερούσιος Θεός, ἀφοῦ Τόν γεννᾶ μία Παρθένος κόρη, ἡ ὁποία ὅμως κρατᾶ τήν παρθενία της, ἀφοῦ πρόκειται γιά τόν προαιώνιο Θεό. 

   Καί μπροστά στό μέγα αὐτό μυστήριο σύμπας ὁ κόσμος κλίνει εὐλαβικά τό γόνυ, ὅταν μάλιστα τοῦ ἀποκαλύπτεται καί ὁ σκοπός τῆς Γέννας τοῦ Θεοῦ: Γεννιέται ὁ Θεός γιά νά πάρει τόν ἄνθρωπο καί νά τόν κάνει κι αὐτόν Θεό. 

  Δηλαδή κατῆλθε ὁ Θεός γιά νά ἀνέβει ὁ ἄνθρωπος. Πτώχευσε Ἐκεῖνος γιά νά γίνουμε πλούσιοι ἐμεῖς. Κι εἶναι αὐτονόητο ὅτι τό μεγαλεῖο αὐτό τῆς πίστεώς μας πού ὑπερβαίνει κάθε ἀνθρώπινη σκέψη, φιλοσοφία ἤ καί θεοσοφία, πραγματοποιεῖται μέσα στό ζωντανό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν ἁγία Του Ἐκκλησία, ἐνῶ τίθεται σέ ἐνέργεια μέσα ἀπό τά μυστήρια, ἰδίως δέ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Πού θά πεῖ: χριστιανός χωρίς ἐν μετανοία συμμετοχή στή Θεία Κοινωνία δέν ἑορτάζει Χριστούγεννα.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Για να καταλάβεις τί είναι Χριστούγεννα και τι νιώθεις πρέπει να μπεις στις παρακάτω θέσεις έστω εικονικά για να καταλάβεις...

Σε μια εξομολόγηση δέχθηκα μια ερώτηση...

Τι είναι Χριστούγεννα;Τι νιώθεις τα Χριστούγεννα;
Παίρνω το θάρρος να απαντήσω όχι Θεολογικά αλλά εκ καρδίας._
Αδελφέ μου για να καταλάβεις τί είναι Χριστούγεννα και τι νιώθεις πρέπει να μπεις στις παρακάτω θέσεις έστω εικονικά για να καταλάβεις..
   Χριστούγεννα είναι το συναίσθημα που νιώθει μια γυναίκα όταν γεννά το παιδί της εκείνη ακριβώς την στιγμή που βλέπει το χαμόγελο του ιατρού και αντικρίζει για πρώτη φορά το παιδί της

   Χριστούγεννα αδερφέ μου είναι το συναίσθημα ενός αστέγου εκείνη την στιγμή που όλα κλείνουν μέσα σε μια πόλη και ο κόσμος εξαφανίζεται να τον πλησιάζει κάποιος και να του προσφέρει την παρέα του. 

   Χριστούγεννα αδελφέ μου είναι όταν βρίσκεσαι μόνος σε ένα αυτοκίνητο έξω από νοσοκομείο που έχεις τον δικό σου άνθρωπο και προσεύχεσαι δυνατά για ένα θαύμα και εκείνη την στιγμή σου χτυπούν το παράθυρο και σου λένε έγινε θαύμα όλα θα πάνε καλά.

   Χριστούγεννα αδελφέ μου είναι το συναίσθημα που νιώθεις όταν πηγαίνεις λαβωμένος και βρώμικος στον πνευματικό σου και φεύγεις σαν να σου έχει βάλει φτερά στην πλάτη σου.

   Χριστούγεννα είναι όταν αντικρίζει, συναντά και αγκαλιάζει ο γονέας το παιδί του μετά από χρόνια ξενιτιάς.

  Χριστούγεννα είναι όταν νιώθεις ένα βήμα πριν την ολική κατάρευση και έρχεται κάποιος και σου χτυπά την πλάτη και σου λέει όλα θα πάνε καλά, μαζί θα το
αντιμετωπίσουμε.

   Χριστούγεννα είναι όταν είσαι πλούσιος και ξαφνικά σε μια δύσκολη στιγμή που τα λεφτά δεν μπορούν να βοηθήσουν έρχεται ο Θεός και σε ελεεί σαν το φτωχό που αγνοούσες.

   Χριστούγεννα αδερφέ μου δεν είναι αυτά που έβλεπες ή έκανες, Χριστούγεννα είναι αυτά που ένιωθες πραγματικά.

  Χριστούγεννα είναι η Γέννηση Του, η κοινωνία με Τον άστεγο Χριστό, το θαύμα, η κάθαρση, η συνάντηση, η αλληλοβοήθεια και η ελεημοσύνη.

Αυτά είναι τα Χριστούγεννα και αυτά πρέπει να νιώθεις. Χριστούγεννα θα πει
αγάπη!

π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

πηγή

Τήν Ἐδέμ Βηθλεέμ ἤνοιξε, δεῦτε ἴδωμεν...

«Γέννηση» (13ος αι.) από τον Άγιο Ιωάννη στο χωριό Καστάνια της Μάνης

''Τὴν Ἐδὲμ Βηθλεὲμ ἤνοιξε, δεῦτε ἴδωμεν· τὴν τρυφὴν ἐν κρυφῇ εὕρομεν, δεῦτε λάβωμεν, τὰ τοῦ Παραδείσου ἔνδον τοῦ Σπηλαίου. Ἐκεῖ ἐφάνη ῥίζα ἀπότιστος, βλαστάνουσα ἄφεσιν· ἐκεῖ εὑρέθη φρέαρ ἀνώρυκτον, οὗ πιεῖν Δαυῒδ πρὶν ἐπεθύμησεν· ἐκεῖ Παρθένος τεκοῦσα βρέφος, τὴν δίψαν ἔπαυσεν εὐθύς, τὴν τοῦ Ἀδὰμ καὶ τοῦ Δαυΐδ· διὰ τοῦτο πρὸς τοῦτο ἐπειχθῶμεν, οὗ ἐτέχθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός''.

Καλά καί Εὐλογημένα Χριστούγεννα!!!

.. πρόγευση της νύχτας που θα γεννηθεί η Αγάπη...

... πρόγευση της νύχτας που θα γεννηθεί η Αγάπη...

(ζωγράφος ο Χρήστος Μποκόρος)

Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Μητροπολίτη Κερκύρας Νεκτάριου

   Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,

 «Ὁ Κυβερνήτης τοῦ κόσμου δέν ἀνακαινίζει τόν ἄνθρωπο, παράδοξα, μόνο μέ κάποια ἐξωτερική ἐνέργειά Του, ἀλλά τόν προσλαμβάνει καί τόν ἀγκαλιάζει. Καί δέν ἀνορθώνει μόνο καί ξαναστεριώνει τήν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλά τήν περιβάλλεται μέ τρόπο ἀπερίγραπτο καί ἑνώνεται καί ταυτίζεται μαζί της . καί γεννιέται συγχρόνως Θεός καί ἄνθρωπος ἀπό γυναίκα βέβαια, ὥστε νά πάρει τήν φύση πού ὁ Ἰδιος ἔπλασε κι ὁ πονηρός μέ τήν συμβουλή του τοῦ ἔκλεψε» (Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, «Ὁμιλία περί τῆς κατά σάρκα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἰκονομίας») 

   Ὁ πατερικός λόγος ἔρχεται νά δείξει καί πάλι τό ἀμέτρητον τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τόν σκοπό τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του: νά πάρει πίσω τήν φύση πού ὁ Ἴδιος ἔπλασε, δηλαδή τόν ἄνθρωπο ὡς σῶμα καί ψυχή, νά μᾶς ἁγιάσει δίδοντάς μας αἰωνιότητα, κάνοντάς μας νά νικήσουμε τήν φθορά καί τόν θάνατο.

Βλέπετε μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία (της Γεννήσεως) δεν υπάρχει ούτε ένα παράπονο....

 Βλέπετε μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία (της Γεννήσεως) δεν υπάρχει ούτε ένα παράπονο. Ούτε του Χριστού ούτε της Παναγίας ούτε του Ιωσήφ ούτε κανενός. Τον διώχνουν, φεύγει. Δεν θα μπορούσε ο Χριστός να μείνει εκεί και να μην πάθει τίποτα; σίγουρα!

Δεν θα μπορούσε να αρπάξει τον Ηρώδη, αφού ήταν Θεός, να ψοφήσει ο Ηρώδης να γλυτώσει ο κόσμος όλος; Θα γλύτωναν και τα καημένα τα παιδάκια τα άλλα.
Ένα "έτσι" να του έκανε, τον έπαιρνε. Τίποτα από όλα αυτά! Τον καταδίωξαν, έφυγε. Θα μπορούσε να μείνει και να μην Τον δει κανένας, να Τον φυλάξουν οι άγγελοι. Ποιος θα Τον έβλεπε; Θεός ήταν τα πάντα μπορούσε να κάνει. Εδώ Άγιοι άνθρωποι και το έκαναν!
Όταν πήγα στον πάτερ Ιάκωβο την πρώτη φορά, στην Εύβοια, μας διηγήθηκε εκεί -το όποιο μετά το εξακρίβωσα και από άλλους- βέβαια ήταν πολύ απλός αυτός και ήταν μια μέρα που ήταν πολύ κουρασμένος και βγήκε έξω στην αυλή να περπατήσει λίγο και σταμάτησαν δύο πούλμαν εκεί στην αυλή τα οποία βέβαια πήγαν για να τον δουν. Και παρακάλεσε τον Άγιο Δαυίδ, λέει: "Άγιε Δαυίδ, σε παρακαλώ, σκέπασέ με να μη με δουν!"
Και τότε μέσα στη μέση της αυλής έγινε αόρατος, δεν τον έβλεπαν! Αυτός τους έβλεπε όλους κι εκείνοι ρωτούσαν: 

Ένα Χελιδόνι τα Χριστούγεννα

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

  Ένας παλαιός λαϊκός μύθος διηγείται, πως τα χελιδόνια στις παμπάλαιες εποχές δεν ήξεραν να αποδημούν στα πιο ζεστά μέρη πριν το χειμώνα. Και όταν έπεφτε το χιόνι και έσφυζε η παγωνιά, αυτά υπέφεραν σκληρά και πέθαιναν.
Βλέποντας αυτό κάποιος ελεήμων άνθρωπος τα λυπήθηκε πολύ, και άρχισε να προσπαθεί με ό,τι ήξερε και όπως μπορούσε να κατευθύνει τα χελιδόνια προς το νότο πριν το χειμώνα, στις πιο ζεστές χώρες.
Έδινε σημάδια, τα οποία τα χελιδόνια δεν καταλάβαιναν, τα δελέαζε με την τροφή προς το νότο, αλλά μάταια· τα φόβιζε και τα έδιωχνε, αλλά τίποτα.
Τίποτα δεν κατάφερε. Τότε αυτός προσευχήθηκε στο Θεό να τον μεταμορφώσει σε χελιδόνι.
Και ο Θεός έκανε κατά τη θέλησή του, και τον μεταμόρφωσε σε χελιδόνι, το οποίο μπορούσε να σκέφτεται και να αισθάνεται όπως και ο άνθρωπος.
Τότε ο άνθρωπος-χελιδόνι εύκολα συνεννοήθηκε με τα υπόλοιπα χελιδόνια, και πριν το χειμώνα τα οδήγησε σε πιο ζεστούς τόπους.
Και από τότε όλα τα χελιδόνια συνήθισαν να αποδημούν.
Βέβαια, αυτό είναι μόνο μια ποιητική ιστορία. Όμως, θα σε βοηθήσει, ώστε τουλάχιστον μέχρι κάποιου σημείου να καταλάβεις, πώς η αιώνια Σοφία, γεννημένη από την αιώνια Αγάπη εμφανίστηκε σαν άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους, ώστε τους ανθρώπους, παγωμένους από τις γήινες πίκρες, να οδηγήσει σε καινούργιο δρόμο, στη ζεστή χώρα, στο Βασίλειο του Θεού «όπου δεν υπάρχει πόνος, ούτε λύπη, ούτε αναστεναγμοί».
Ενώ και στο μικρό ανθρώπινο σώμα ο μεγάλος Κύριός μας ήταν και παρέμεινε η Ουσία, ο Ίδιος, ο Αιώνιος. Πάντα τέτοιος όπως είναι από πάντα στο άπειρο του πνευματικού βασιλείου Του και της ανείπωτης δόξας Του»

(Από το βιβλίο "Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται", εκδόσεις Εν πλω)

Γιατί η παρουσία Του μου μεταποιεί τον όλεθρο σε χαρά,τον πόνο σε συμπόνια

Τα Χριστούγεννα είναι ο Χριστός

Και η παρουσία Του

μου διχοτομεί τη ζωή

σε προ Χριστού και σε μετά

Χριστόν εποχή.

Γιατί η παρουσία Του μου μεταποιεί

τον όλεθρο σε χαρά

τον πόνο σε συμπόνια

Την μετοχή σε συμμετοχή

κ την λειτουργία σε συλλείτουργο.

Μαρία Μουρζά

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (Αναγνωστικό Β' Δημοτικού 1948)

Εἶναι παραμονὴ Χριστουγέννων. Βράδυ καὶ τὸ κρύο ἔξω εἶναι τσουχτερό. Τὸ χιόνι σὰν ἄσπρο σεντόνι σκεπάζει τοὺς δρόμους τοῦ χωριοῦ καὶ τὰ γύρω βουνά. Ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα πῆγαν στὴν ἐκκλησία. Τὰ παιδιὰ εἶναι λυπημένα, γιατὶ δὲν πῆγαν κι ἐκεῖνα. Τότε ἡ γιαγιά, γιὰ νὰ διώξη τὴ στενοχώρια τῶν παιδιῶν, ἄρχισε νὰ τοὺς λέη τὴ χριστουγεννιάτικη ἱστορία.

 - Μιὰ φορά, ξεκίνησε ἕνας φτωχὸς ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν καλύβα του νὰ βρῆ φωτιά. Γύριζε ἀπὸ πόρτα σὲ πόρτα, χτυποῦσε νὰ τοῦ ἀνοίξουν κι ἔλεγε:
- Βοηθῆστε με, καλοί μου ἄνθρωποι! Ἡ γυναίκα μου γέννησε ἕνα παιδάκι... Πρέπει ν’ ἀνάψω φωτιά, γιὰ νὰ ζεστάνω κι αὐτὴ καὶ τὸ μωρό. Μὰ ἦταν νύχτα. Ὅλοι κοιμόνταν κλεισμένοι στὰ σπίτια τους καὶ κανένας δὲν ἔδινε ἀπάντηση στὰ παρακάλια του. Ὁ ἄνθρωπος ὅλο καὶ προχωροῦσε καὶ ξεμάκραινε ἀπὸ τὴ φτωχή του καλύβα.
Κάποτε εἶδε μακριὰ ἕνα μικρό φῶς. Ὅλος χαρά, πὼς θάβρισκε πιὰ φωτιά, κίνησε κατὰ κεῖ. Ὅταν πλησίασε, εἶδε πὼς ἦταν μιὰ μεγάλη φωτιὰ κι ὁλόγυρά της ἦταν ξαπλωμένα ἕνα κοπάδι ἄσπρα πρόβατα.
Τὸ κοπάδι τὸ φύλαγε ἕνας γεροβοσκός.
Κι ὁ ἄνθρωπος ποὺ χρειαζόταν τὴ φωτιά, πλησίασε τὰ πρόβατα καὶ εἶδε, πὼς στὰ πόδια τοῦ βοσκοῦ ἦταν ξαπλωμένα τρία μεγάλα σκυλιά.
Ὅταν πλησίασε ὁ ἄνθρωπος τὰ σκυλιά, ἐκεῖνα ξύπνησαν κι ἄνοιξαν τὰ μεγάλα τους στόματα, γιὰ νὰ γαβγίσουν. Μὰ ἡ φωνή τους παράλυσε στὸ στόμα τους καὶ κανένα γάβγισμα δὲν τάραξε τὴ νυχτερινὴ ἡσυχία.

Αλφαβητάριο (1973)

Αλφαβητάριο (1973) - Κων. Κολοβός/ Ανδρέας Παπανδρέου/ Ιωάννα Ανδρουτσοπούλου Τσουρέκη, Εικονογράφηση: Ιωάννης Κουτσούρης

Η εικόνα της Γεννήσεως και η «άλλη αίσθηση» του χρόνου

  Η ορθόδοξη εικόνα της Γεννήσεως μορφοποιεί την διδασκαλία της Εκκλησίας κρατώντας όλο το θεολογικό βάθος της, καθώς βρήκε στην έκφραση το μέτρο ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο.
  Με την ταυτόχρονη αναπαράσταση μέσα στην ίδια σύνθεση γεγονότων που διαφέρουν μεταξύ τους χρονικά (π.χ. ο Χριστός στην φάτνη και την ίδια ώρα στο λουτρό, οι Μάγοι που οδεύουν ακολουθώντας τον αστέρα και συγχρόνως προσκυνούν το Χριστό κλπ.) που σημαίνει απελευθέρωση από την αντίληψη του χρόνου σαν ροής και διαδοχής, δίνεται μια άλλη άισθηση του χρόνου που τα αντιμετωπίζει όλα σαν παρόν. 

 Αυτή η αντίληψη είναι αποτέλεσμα της κατανόησης του μυστηρίου της Σάρκωσης, σαν γεγονότος ιστορικού, αλλά και μυστηριακού, εξωχρονικού. Γιατί ο Χριστός που γεννήθηκε στην ορισμένη χρονική στιγμή « ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ 4,4) και συγκεκριμένο τόπο, δεν έπαυσε να είναι ο «προ των αιώνων υπάρχων» ο άχρονος Υιος που «Όλος ην εν τοις κάτω και των άνω ουδόλως απήν (Ακάθιστος Ύμνος). Αυτή τη θεώρηση του χρόνου δίνει η Ορθόδοξη εικόνα της Γεννήσεως και με αυτό τον τρόπο κάνει σύγχρονο το γεγονός και καλεί τον πιστό να συμμετάσχει και να δει τον τόπο όπου εγεννήθη ο Χριστός.

(Νίκος Ζίας, Αρχαιολόγος, «Η εικόνα της Γεννήσεως, Δεύτε ίδωμεν πιστοί…» εκδ. Ακρίτας)

Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι το δυσκολότερο άθλημα του ανθρώπου...

 Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι δύσκολος.Είναι το δυσκολότερο άθλημα του ανθρώπου.Γιατί καμιά άλλη πίστη,καμιά άλλη θρησκεία δεν θέτει ως στόχο την αγιότητα και δεν αξιώνει απ'αυτόν να νικήσει τον κόσμο και τις δυνάμεις του.

«Ό Θεοδόσιος είναι κεκρυμμένος θησαυρός»

Γέρων Θεοδόσιος Καρεώτης.

  Οταν έσκυβαν ακόμη και λαϊκοί να του φιλήσουν το χέρι, αυθόρμητα έκανε και εκείνος το ίδιο.

  Και αν σε κάτι είχε άλλην άποψη, υποχωρούσε αμέσως λέγοντας «ας είναι και έτσι». 

 Αυτή ή ταπείνωση του τον έκανε πράο και ήσύχιο. Τον έκανε να θέλει να ζει πάντα στην αφάνεια. 

Μου είπε κάποτε: «Εγώ ούτε σε εργάτη δεν έκανα παρατήρηση». 

Εντύπωση μεγάλη έκανε στον Γέροντα Παΐσιο -ό όποιος και το διηγείτο- ή στάση του Γέροντος Θεοδοσίου μέσα στο Ταχυδρομείο στις Καρυές, όπου έστέκετο σε μία άκρη με το κομποσχοίνι στο χέρι παραχωρώντας τη σειρά του ακόμη και σε νεωτέρους. 

Τότε είναι που είπε πώς: «Ό Θεοδόσιος είναι κεκρυμμένος θησαυρός». Και σαν «κεκρυμμένος θησαυρός» δεν θα μπορούσε ασφαλώς να μην είχε εξορίσει από μέσα του τον θυμό, την άργολογία και την κατάκριση.

  Έλεγε ό μοναδικός και ανεπανάληπτος μακαριστός π. Γεώργιος:

 «Αυτός ό Θεοδόσιος μουγγός πάει στις Καρυές μουγγός και γυρίζει ένα νέο δεν μου φέρνει από εκεί». 

 Ητο ολιγόλογος, και όταν άνοιγε το στόμα του με το γλυκύτατο εκείνο μειδίαμα ό λόγος του ητο πάντοτε «αλάτι ήρτυμένος».

Πολλά είδαμε στον Γέροντα Θεοδόσιο και πολλά ζήσαμε κοντά του. Πολλά ακούσαμε και όντως πολύ ωφεληθήκαμε, όπως και όλοι οι επισκέπτες του Κελίου μας. Απ' όλα, ένα γεγονός μάς εντυπωσίασε περισσότερο, και παρόλο πού μειώνει εμάς τ

ούς νεωτέρους θα το διηγούμαι πάντοτε. Σε έναν παροξυσμό και διαφωνία για κάτι μεταξύ μας ήρθε ανάμεσα μας και έβαλε μετάνοια σαν να έφταιγε εκείνος, λέγοντας πώς: «μήπως πρέπει να φύγω εγώ από το Κελλί για να ησυχάσετε;» Ή στάση του αυτή όχι μόνο μάς συγκίνησε, αλλά και μάς έκανε πιο προσεκτικούς.

Ιερομόναχος Άντίπας
Περιοδικό «ΠΡΩΤΑΤΟΝ» τεύχ129
πηγή

....σὲ μιά ἄλλη Βηθλεέμ, ἀκολουθώντας το μπορεῖ νἀ φτάσει....

Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικη,

 - ποιὸς δὲν τὸ ξέρει; -

τῶν Μάγων κάθε χρόνο τὰ μεσάνυχτα, 

λάμπει τ’ ἀστέρι...

Κι ὅποιος τὸ βρεῖ καὶ δὲν τὸ χάσει, 

σὲ μιὰ ἄλλη Βηθλεὲμ,

 ἀκολουθώντας το μπορεῖ νἀ φτάσει....

 Γεώργιος Δροσίνης

Όταν προσευχόμαστε μαζεύομε δύναμη και όταν χρειασθεί αυτή η δύναμη θα ενεργήσει...

Όσιος  Εφραίμ ο Κατουνακιώτης

 «…Μην φοβάσαι τον άνθρωπο που στη ζωή του έμαθε να προσεύχεται, δεν θα αφήσει ο Θεός αυτόν τον άνθρωπο να χαθεί. Όταν προσευχόμαστε μαζεύομε δύναμη και όταν χρειασθεί αυτή η δύναμη θα ενεργήσει, θα ξεδιπλωθεί και θα ενεργήσει…»