Κυριακή ΙΒ’ Λουκά(10 λεπρών)-«Επιστάτα ελέησον ημάς»

«Ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροἰ ἄνδρες, οἵ ἔστησαν πόρρωθεν»

 Λέπρα· δεν ξέρουμε πια την έννοια που έχει η τρομερή αυτή λέξη σήμερα αδελφοί μου. Η ιατρική επιστήμη ως δώρον Θεού έχει σε πολλούς τομείς της υγείας του ανθρώπου κάνει θαύματα. Οι λεπροί σήμερα δεν υπάρχουν ή είναι ελάχιστοι και αυτοί θεραπεύονται.
  Όμως στα χρόνια του Χριστού μας οι λεπροί ήταν ζωντανοί νεκροί. Ζούσαν μακριά από τους άλλους υγιείς ανθρώπους απομονωμένοι ακόμα και από τους δικούς τους. Αν κάποιος πλησίαζε σ’ αυτούς έπρεπε να φωνάξει «λεπρός μην πλησιάζετε». Ζούσαν μαζεμένοι, λησμονημένοι σε σπηλιές μέσα στην μοναξιά, μέχρι να λυτρωθούν από το μαρτύριο τους με τον θάνατο. Η ελπίδα γι’ αυτούς ήταν κάτι που δεν υπήρχε, ήταν μια ουτοπία.

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας αναφέρει για μια τέτοια ομάδα από δέκα λεπρούς άνδρες που ζουν απομονωμένοι. Οι εννέα είναι Ιουδαίοι και ένας εξ αυτών Σαμαρείτης, άνθρωπος που δεν ανήκει στο θρησκευτικό περιβάλλον των τηρητών του νόμου.
  Αντιλαμβανόμενοι από μακριά τον ερχομό του Χριστού με την συνοδεία του, φωνάζουν χωρίς να πλησιάζουν, γνωρίζουν ότι απαγορεύεται από τον θρησκευτικό Νόμο. «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς του φωνάζουν, κι εκείνος ανταποκρίνεται. Ακούει την ικεσία τους, τους θεραπεύει. Θαύμα ανέλπιστο. Αυτό το «Ιησού ελέησον ημάς» των λεπρών έμελε να γίνει η πλέον σύντομη αλλά και θερμότερη προσευχή στους αιώνες στην ζωή της Εκκλησίας.
  Όμως αδελφοί μου αυτό που μας εκπλήσσει είναι η στάση και η συμπεριφορά όλων πλην ενός και αυτός που φώναξε και αποκάλεσε τον Χριστό «επιστάτα ελέησον ημάς». Γίνεται έτσι ο δημιουργός αυτής της υπέροχης μοναδικής προσευχής ασκητών, μοναχών, και ευσεβών λαϊκών Χριστιανών. Αποδεικνύεται έτσι ως ο γνήσιος εκφραστής της ευγνωμοσύνης, απέναντι, στον ανέλπιστο Ευεργέτη. Αναγνωρίζει την ευεργεσία και την εκφράζει και πετυχαίνει παράλληλα, ως αποτέλεσμα της πίστεως του και την σωτηρία της ψυχής του, αφού ο ίδιος ο Κύριος του λέγει «Ἀναστάς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Αδελφοί μου, έχουμε αλήθεια σκεφτεί εμείς που ανήκουμε; Ποια στάση ζωής και συμπεριφοράς κρατάμε στον ευεργέτη Θεό;

Τι έχουμε; τι μας ανήκει; Τι μπορούμε να κάνουμε στις μεγάλες δυσκολίες της ζωής;

 Ακόμα και αυτή η ύπαρξή μας είναι δώρο του Θεού, είναι αδύναμη και πτωχή, ό,τι έχει να παρουσιάσει ο άνθρωπος, αυτό οφείλεται στην χάρη και την δύναμη του Θεού. Πόσοι άνθρωποι όμως αναγνωρίζουν τον Μεγάλο Ευεργέτη; Η πλειονότητα των ανθρώπων γίνονται αγνώμονες και επιλήσμονες των ευεργεσιών Του. Ακόμα και η πλειονότητα των χριστιανών, η προσευχή που βγαίνει από τα χείλη τους, είναι προσευχή συνήθως παρακλητική και σπανίως ευχαριστιακή. Συνήθως ζητάμε από τον Θεό και ξεχνάμε τις τόσες ευεργεσίες που μας προσφέρει.

 Ίσως επειδή συνηθίσαμε τις δωρεές του Θεού ή τις βλέπουμε ως δεδομένες, γι αυτό και Τον ξεχνούμε. Μόνο όταν φτάσουμε στην ανάγκη ή την έλλειψη όπως π.χ. η υγεία, τότε αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη αναζήτησής Του.

 Αυτό όμως δείχνει ασέβεια και αχαριστία που μας θυμίζει τους εννέα λεπρούς του σημερινού Ευαγγελίου. Ας γίνει σε όλους μας η ευγνωμοσύνη του λεπρού Σαμαρείτη παράδειγμα και στην δική μας ζωή, για όλες τις ευεργεσίες που κάθε μέρα μας παρέχει ο Θεός. Αμήν!

Γραπτό κήρυγμα Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας